Believe the dreams that let you sleep

_{Believe the dreams that let you sleep
the broken glass you need to sweep
The book you read; if you found an explanation
to help you in any way,
you are your own prison.}

_{Hij was een Warrior, zijn droom was uitgekomen. Nu kon niemand hem nog wat maken. Natuurlijk wist hij dat hij altijd zou worden nagekeken vanwege zijn grootte, maar niemand zou hem nu nog voor kleintje aanzien!
Daar was hij van overtuigd tenminste, toen hij net warrior was geworden. Maar het tegendeel had zich bewezen, toen hij de blikken ontving. Lostpath was net voor het eerst de Warrior Den ingekropen, waarna hij direct een oudere warrior over zich heen kreeg dat dit geen plek was voor apprentices. Hij wist ook wel dat de kater had geweten dat hij een officiële Warrior was, maar toch deed het pijn. Hij werd gewoon nog steeds te jong ingeschat. Het gaf gewoon een rot gevoel.
Met een zucht was Lostpath terug naar buiten gegaan, waar de nacht de overhand had gekregen. Toch kon hij prima zien in het donker. Er was immers niets mis met zijn ogen. De rode kater had een rustig hoekje opgezocht en was daar gaan liggen. Bladkaal zorgde ervoor dat er een ijzige wind door het kamp blies, maar zijn dikke rode vacht hielt het merendeel tegen. Gelukkig maar, want hij had niet het idee dat hier snel weg zou gaan. Het leven was eenzaam, dat begon hij inmiddels ook wel te merken. Steeds vaker voelde hij zich rot en alleen, gewoon omdat er niemand was waar hij echt goed mee kon opschieten. En tevens nam niemand hem serieus, zoals hij nu wel had gemerkt. Damn!
Lostpath merkte dat hij bijna in slaap viel, dat was niet echt geschikt als je buiten lag. "Believe in the dreams that let you sleep," mompelde de kater zachtjes. Toch werden zijn dromen de laatste tijd meer en meer overschaduwd. Al wist hij niet door wat of door wie. Lostpath zuchtte en zijn oortjes schoten naar achter toe. Er kwam nog een kat aan. De kleine rode kater spande zijn spieren aan, maar merkte al snel dat het gewoon een mede-clankat was. "Goedeavond," zei hij kalmpjes.

[Jaypaw & Mockingjay & Deathstrike]}

Deathstrike zat bewegingloos in de schaduw van een grote, kale boom. Haar mosgroene ogen waren gericht op het donderpad. Hoewel ze er een heel eind vandaan zat, ging er een rilling over haar ruggengraat als er een monster langs reed. Als ze schaduwen zag aan de overkant, fantaseerde ze dat het Tigerwing was. Ze wilde hem dolgraag, maar dan ook dolgraag zien. Ze wist nu waarom die regel er was van de Warrior Code. Het trok haar uit elkaar. De vrolijkheid van de ceremonie was zo snel weg als die gekomen was, en daarbij, voelde ze zich nog steeds niet goed. Haar buik voelde opgezet, en leek dikker te worden. Oké, ze at sinds gistere bergen met voedsel om haar achterstand in te halen- maar .. dat kon je toch niet zó snel merken? Ze trok met haar grijze oren toen er in de verte een kreet klonk. Alsof dat een teken was, draaide ze om en besloot terug naar het kamp te gaan. Haar gedachten waren echter nog bij het donderpad, beter geformuleerd, Tigerwing. Toen ze het kamp naderde zag ze een kat voor de kamp ingang rusten, ze herkende hem meteen als Lostpath. Haar staart ging omhoog in een begroeting en droogjes liep ze langs hem heen om een prooi van de prooistapel te halen. Ze koos een mager houtduifje en nam het mee naar buiten. Ze had hetzelfde idee als Lostpath gekregen, buiten eten. Aan de andere kant van de kamp ingang streek ze neer, een pijnlijke steek schoot door haar buik en ze kermde gesmoord. Ze legde haar oren in haar nek en de duif tussen haar voorpoten en begon hem kaal te plukken. Deathstrike zei geen woord, ze at alleen maar, ook al was ze tegelijk met Lostpath Warrior geworden, ze was net zo onafhankelijk als altijd. Ze trok het maar oren toen de maan bedekt werd door wat wolken en een donkere gloed over het bos wierp. Treurig at ze door.