[OPEN] If I Die Young

Oh god. Met grote ogen keek Dim naar het water dat in een rotvaart op haar af kwam. Even stond ze compleet aan de grond genageld. Duizenden vragen spookten door haar koppie heen. Waar kwam het vandaan? Waarom ging het zo snel? Hoe- wat moest ze doen? Om haar heen klonk gekraak van boomschors dat van bomen af getrokken werd, takken die meegesleurd werden en het oorverdovende geraas van het water. Een aantal spetters belandden op haar vacht, waardoor ze zichzelf lostrok en begon te rennen. Met een ruk draaide ze zich om en zette ze de hardste sprint van haar leven. Toen ze een angstige blik achterom wierp, zag ze dat het water haar binnen de kortste keren zou gaan inhalen. Met een harde sprong zette ze zich af van de drassige ondergrond, in de hoop een boom in te klimmen voordat het water haar mee kon trekken. Haar nagels haakten in schors en opgelucht klom ze omhoog, een tak op. Ze zou het halen! Ze zou-
Een gil weerklonk door het Shadowclan gebied toen de kleine apprentice, met tak en al, meegesleurd werd. De gil werd plots afgekapt toen haar gevlekte kop onder water verdween. Bruin water omringde haar. Stukken tak en steen sneden haar lichaam open. Bovenal kon Dimpaw gewoon helemaal niet zwemmen - en zelfs al had ze dat gekund, kon ze de boven en onder niet meer van elkaar onderscheiden. Hard werd ze meegesleurd, en tijdens haar paniekerige proberen van boven water komen, raakte een tak haar kop en werd ze buiten bewustzijn geslagen. Haar bek opende zich en water stroomde in haar longen. Enkel haar pootje stak nog boven het water uit.

Groene ogen werden groot als schoteltjes toen hij water aan zag komen, als een muur, alles verwoestend in zijn pad. Toen hij die ochtend wakker was geworden had hij de felle zon als een geschenk uit de hemelen gezien, wat zijn warme vacht verwarmde en druppels water die langs de kampwanden en van de dens liepen. Hij had gehoopt dat het warme weer meer bosbewoners hun diepe holen uit zou verleiden, dat bloemen direct weer in bloem kwamen staan. Maar al het sneeuw en ijs dat zich al manen had opgestapeld, besloot allemaal spontaan te smelten en hun territorium was in één dag veranderd van bevroren modder naar het drassigste wat hij het ooit had gezien. En dat was niet het ergste, want de golf kwam nu opeens, dreigend binnenkomend vanuit de rivier, in hun stromen die al snel de hoeveelheid niet meer aankon en alles buiten hun oevers trad.
Settleddust sprong op de wortels van één van de bomen, die al snel ook overstroomd werden met water en hij hoger moest klauteren. Hij haatte hoogtes met een passie, maar om zijn poten droog te houden zou hij nu wel moeten. Hij keek achterom. Het kamp. Bij de sterren, ze moesten hun kamp beschermen. Hij moest iedereen waarschuwen. Hij moest een weg terugvinden. Hij moest... Een schrille gil bereikte zijn oren, en meteen wist hij wie het was. Dimpaw. Oh nee, nee, nee! Niet zijn baby, zijn mooie kindje. Het was meer een reflex dan dat hij echt nadacht. Settleddust sprong het water weer in, wat al snel tot zijn borst kwam. Hij kuchte toen bruin water in zijn gezicht kwam, en hij vond weer grip op de wortels waar hij net op had gestaan. Zijn hart bonsde in zijn keel, toen hij langzaam een weg door de stroom begon te maken, grip proberen te vinden in een onmogelijk modderige bodem waar hij bijna tot zijn buik in wegzakte. Maar hij ploeterde door, waadde door de stroom, liet zich soms enkele staartlengten mee nemen, om opnieuw grip te vinden bij een boom, een tak, een struik, wat ook nog maar boven water stond. ‘Ik kom eraan, Dimpaw, hou vol!’ schreeuwde hij, hopende dat het haar oren zou bereiken.
Settleddust hijgde, maar de angst om zijn kindje te verliezen, nog een dochter, liet hem doorgaan. Hij hoestte als hij weer een golf stinkend water binnen kreeg, maar hij moest doorgaan. En toen zag hij een dikke tak voorbij stromen, die hij greep en zichzelf half ophees, maar de tak bracht hem verder het territorium door. Maar hij kon even ademhalen, even om zich heen kijken. En alsof het het lot was, zag hij een klein, donker pootje boven het water. ‘DIM!!’ schreeuwde hij geschrokken, wanhopig. Settleddust liet de tak weer los, waarschijnlijk dom, maar hij moest zijn kindje redden. Het water nam hen beide mee, maar hij probeerde wanhopig iets van grip te vinden op een modderige bodem. Hij moest zichzelf naar hem toe werpen. Iets... IETS! En toen voelde hij een stronk onder zijn poten, onzichtbaar onder water. Hij zette zijn nagels erin, en gebruikte het om zichzelf naar voren te torpederen. Zijn lichaam crashte met die van zijn dochter en wanhopig probeerde hij haar nekvel te vinden, om haar kopje weer boven water te krijgen, terwijl hij wild hoestend in het water hapte.

Hij had gedacht dat hij nog wel kon jagen voordat de zon op kwam. Maar het was steeds warmer geworden en langzaam ontdooide de grond en veranderde in de meest smerige natte modder die hij ooit gezien had. Jagen was ook geen succes nu zijn poten met elke stap een soort nat geluid maakte. Ravenstrikes oren draaide. Hij pikte iets op in de verte. Een soort schreeuw? Hij kon het niet plaatsen, maar wou het wel uitzoeken. Het werd steeds lastiger voor hem om te lopen totdat hij alleen nog maar over uitgespoelde boomstronken kon gaan. Met zijn nagel zocht hij houvast in ondergrond, die nat en slipperig was. In de verte zag hij iets spartelen en klimmen. De vacht kende hij meteen, Settled. Hij schreeuwde een naam. Dim. Dimpaw! Ravenstrike begon zich door te drukken, door de stroom en de modder. Ze waren nog ver weg, maar misschien.. misschien.. "Settleddust! Hier zo!" hij probeerde de aandacht van de kater te krijgen door te roepen, maar hij moest iets doen. De zwarte kater pakte de top van een vrij stevige tak in zijn bek en begon er aan te trekken. Modder plakte aan zijn vacht en maakte het hem moeilijk terwijl hij naar de waterstroom aan het trekken was. Hij kon ze misschien onderscheppen. Met alle macht die hij had probeerde hij de tak verder de stroom in te drukken, zodat ze zich daar aan vast zouden kunnen klampen.

Net voordat haar kop onder het water ging, hoorde ze nog iemand roepen. Wie het was kon ze in al haar paniek niet uitmaken, maar ze zou er alles aan doen om erachter te komen. Hard spartelde ze in het water, proberend weer boven te komen. Maar ze was de weg kwijt, zo gedesoriënteerd door de verschillende stromingen die aan haar trokken. Toen, uit het niets, werd alles zwart. Dat ze hard tegen Settleddust aan botste, maakte ze niet meer mee. Ook Ravenstrike die kwam helpen, had ze niet gezien. Nee, het laatste wat ze gedacht had? Ik ga dood.
- Feel free om even te powerplayen wat er gebeurd, Dim is knocked out cold <3

Was ze nog wakker? Leefde ze überhaupt nog? Ze voelde aan als een lijk, of was ze nog aan het vechten tegen de stroming. Settleddust hapte meerdere keren in het water, proberend om iets van haar vast te grijpen, happend naar adem als het niet lukte. Nee, nee, nee. Niet zijn baby, niet zijn kleine meisje. Dit kon hij niet laten gebeuren! Hij dook nog een keer, en toen had hij haar, haar lijfje opeens heel klein en fragiel, maar hij had haar, zijn baby. Settleddust trok met een kracht die hij niets wist dat hij bezat haar kop boven hat water. Zijn groene ogen gingen schichtig in het rond. Oke, stap één was gelukt.. en nu? Weer een geschenk uit de hemelen, want opeens hoorde hij zijn naam boven het geweld van het ruisende water. Ravenstrike? Zijn ogen werden groot, waarna hij direct weer een golf water in zijn gezicht kreeg. Hij wilde hoesten, maar hij kon onmogelijk zijn kind loslaten. Maar Ravenstrike had hun verlossing, in de vorm van een tak in het water. Settleddust kreeg een vastberaden blik in zijn ogen. Hij probeerde grip te vinden, zijn poten ergens op af te zetten in het water, terwijl hij hun beide boven water probeerde te houden. Het vereiste alles van zijn spieren, hij kon eigenlijk niet zwemmen, maar hij moest wel. Hij sleurde Dimpaw door het water, nog twee staartlengten, nog één... Settleddust sloeg zijn klauwen in de tak en trok zichzelf wanhopig iets meer uit het water, waarbij hij Dimpaw haar kop kostte wat het kostte boven het oppervlakte hield. Niet zijn baby. Hij kon geen tweede kind overleven.

Ze kwamen in de buurt en Ravenstrike kon nu zien dat het Settleddust gelukt was om Dimpaw te pakken. Een soort golf van verlichting kwam door zijn hoofd, waardoor hij weer helderder na kon denken. De tak had hij in het water liggen, hij kon alleen hopen dat Settled hem zag. Ze gingen gevaarlijk onder water en zijn poten gleden ook weg in de modder terwijl hij met al zijn macht vast hield aan de tak die hij neergelegd had. Toen Settled zich er aan vast greep kwam hij dichterbij. "Kom hier! Settleddust!" Ravenstrike begon met terug trekken, in de natte modder waar geen stroom water was. Hij zag tot ver aan zijn buik onder de modder maar ze kwamen steeds dichterbij. De grote zwarte kater reek naar voren en greep hardhandig de deputy in zijn nekvel vast. Hij ging niet loslaten. Een wond in zijn nek zou Settleddust overleven, maar deze stroming niet. Twee katten door zware modder trekken was zwaar, maar het lukte hem. Ze waren uit het water! Settled leek bij bewustzijn te zijn. "Dimpaw?" ze reageerde niet meer, haar ogen hingen ook maar half open. "Is ze dood?!" voor het eerst sinds lange tijd voelde hij paniek.

Het leek alsof er een halve dag voorbij ging voordat hij weer kon bewegen. Het beeld van zijn zusje Neritefur - verstard in de modder - op zijn netvlies. Zoiets ging hij niet nog een keer laten gebeuren. Ravenstrike greep de apprentice en legde haar zijwaarts neer en drukte op haar buik. Hij wist niet precies wat hij deed, maar hij moest het water uit haar krijgen. "Settleddust, help me. Help me alsjeblieft." zijn stem was hees door de adrenaline en paniek die hij voelde. "We moeten haar op de kop krijgen, het water moet er uit." Hij wist niet wat hij moest doen, hij had dit niet geleerd, hij was geen medicine cat.

Settleddust moest zich met man en macht vasthouden aan de tak, waar hij zich wanhopig naar drogere grond probeerde te klauteren. Maar met hulp van Ravenstrike, wisten ze het beweginsloze lichaam van Dimpaw op de kant te krijgen. Settleddust liet haar nekvel los en een golf van hoesten kwam uit hem. Voorovergebogen hing hij in de modder, terwijl hij het water uit zijn eigen longen hoestte. Hij wierp een blik op Dimpaw, en toen vroeg Ravenstrike of ze dood was. Nee, nee, nee! Wanhopig ploeterde hij door de modder weer naar de twee. Ze leek opeens zo klein, helemaal doorweekt en doorleefd. Paniek greep hem bij de keel toen Ravenstrike op haar lijfje begon te duwen. 'Nee, nee, voorzichtig, straks breek je haar,' miauwde hij als in een bezorgde, wanhopige poging. Hij wist ook niet hoe hij haar beter kon maken, hij wist net zo veel van helen als Ravenstrike. Ademde ze überhaupt nog wel? Met zijn poten pakte hij haar gezichtje vast. Alsjeblieft, leef!

Ze had wel is van een oudere apprentice gehoord dat verdrinken een vredige dood was. Destijds had ze gedacht dat er wat in zat. Doodgaan in de kalmte van water met de zon die van boven het wateroppervlak op je neer straalde klonk beter dan uit elkaar getrokken worden in een gevecht. Nu ze het zelf meegemaakt had, kon ze echter zeggen dat verdrinken de meest verschrikkelijke ervaring was die ze ooit gehad had.
Haar ogen vlogen open terwijl ze een immense druk op haar buik voelde. Paniekerig probeerde ze te ademen, maar ze er kwam geen zuurstof haar longen in. Ze stikte in water wat nog in haar lichaam zat. Ze rukte haar kop weg van hetgeen dat haar beklemde. Dat het de liefdevolle aanraking van haar familie was, wist ze niet. Na nog een stoot op haar buik begon ze hard te hoesten. Teveel water liep uit haar bek. Er kwamen tranen uit haar ogen terwijl haar hele lichaam hevig bleef hoesten en schokken om al het water uit haar longen te krijgen. Ze krabbelde half overeind in haar paniek. Ze kreeg geen adem, ze moest ademen, anders zou ze stikken. Zwarte vlekken dansten door haar zicht terwijl ze naar lucht probeerde te happen. Steeds voelde ze nog water, steeds bleef haar lichaam hoesten. Na een halve minuut van deze vreselijke marteling kon ze plots een hele diepe teug adem innemen. Vrijwel meteen begon ze te hyperventileren. Nog nooit was ze zo blij geweest met lucht, gewoon, lucht. Hard rillend keek ze om zich heen, haar zicht nog steeds wazig. W-was dat haar oom? En Ravenstrike? Oh, Starclan, god, holy shit, adem.

Zijn ogen werden groot toen hij de stem van Settled hoorde. 'Je breekt haar'. Maar dat was beter dan dood gaan toch? Beter iets breken dan dood. Hij wist echt niet wat hij aan het doen was, of het goed was. Maar toen gingen haar ogen op en kwam er een golf water hoestend uit de poes gezet. "Ze leeft nog." zei hij ademloos. Een vrij logische constatering. Hij hielp haar snel overeind toen ze het zelf probeerde en keek toe hoe golf na golf water uit haar longen leek te komen. Paste er zoveel water in een kat? Met grote ogen staarde hij van Dimpaw naar Settleddust. Dimpaw stond te schudden op haar poten, trillend door de kou en Settled zou ongetwijfeld ook koud zijn. Daar stond hij nu niet tegenaan ter ondersteuning, dus daar kon hij niks over zeggen. "Kan je weer ademen? Gaat het goed?" zijn ogen keken onderzoekend naar Dimpaw. "We moeten terug naar het kamp, snel. De rest moet weten dat er overal water is. Kunnen jullie lopen? Ik kan Dimpaw misschien wel tillen als het haar niet lukt." ze moesten wegkomen voordat de spierpijn in zou kicken. Nu adrenaline nog door iedereen aderen gierde konden ze nog bewegen, dat zou morgen wel anders zijn. Ze zouden beide ongetwijfeld wondjes hebben door de zooi die door de stroom heen sleepte. Maar goed, eerst terug komen.

Er vergingen nog enkele momenten waarin Settleddust innerlijk doodsangsten uitsloeg. Wat als ze niet meer wakker werd? Dan zou ze doodgaan, nooit wetende dat hij haar vader was, dat papa van haar hield. Settleddust voelde niets anders dan angst, angst om haar te verliezen, en dat alles terwijl ze nooit echt van hem zou kunnen zijn. En toen.. kwam ze tot leven. Er kwam vies water uit haar bekkie en Settleddust kon ook eindelijk weer ademhalen. Ze begon wild te hoesten, maar het hielp, want alles kwam eruit, en lucht kwam weer naar binnen. Wat volgde was paniek, maar ze leefde. Settleddust voelde zijn spieren ook eindelijk weer in beweging komen, en toen de hartslag uit zijn oren was vervaagd, kon hij Ravenstrike horen praten. ‘Ze moet naar Peppermint, ze raakt straks in shock,’ miauwde hij zachtjes, terwijl hij weer naar haar dochter keek. Ze ademde wild, leek nog geen woord te kunnen zeggen. Was ze oké? Kon ze nog praten? ‘Dimpaw, we gaan je naar huis brengen, oké? Alles komt goed.’ Nog even ging zijn blik over het water, geen staartlengte bij hun vandaan, dat genadeloos alles leek te verwoesten in zijn pad. Hij hoopte dat niemand anders meegesleurd was. ‘Ik kan lopen,’ deelde hij toen mee, waarna hij keek naar Dimpaw. Kon zij nog lopen? Hij wist niet of hij veel hulp was. Ze moesten snel op stevigere grond komen. Deze modder was bijna onbegaanbaar geworden.