Every turn I make, every trail I track, every path I make, ...

Vandaag was de dag dat ze zouden teruggaan. Ze hadden op dit tijdstip afgesproken en hun missie was nu technisch gezien compleet omdat ze Hollow niet konden vinden. Gelukkig had de patrol wat bergkatten weten te verzamelen zodat ze het kamp konden opvullen na dat het blijkbaar was vernield geweest. Alles dat de zwarte kattin nu tenminste wou was hun opdrachtgever gunstig stellen en ze hoopte dat dit groepje katten voorlopig zou voldoen tot ze Hollow uiteindelijk zouden kunnen vinden.

Ze hadden hier op een bepaald punt afgesproken en zouden dadelijk weer eens van de berg afklimmen en daarna die hele tour weer naar huis doen… Waar dat dan ook mocht zijn. Maar ze vertrouwde Meg om hen te weg terug te wijzen… Als het kamp maar niet weer verplaatst was. De poes zuchtte, en sloeg met haar staart terwijl ze wachtte. Die katten die mee moesten konden maar beter opschieten zeg, het was zo zielig als ze hier alleen bleef staan.



+Zmeura’s patrol & de bergkatten die mee gaan

Een tijdje hadden ze gezocht naar Hollow maar hun missie was op die vlak mislukt. Hij wist bijna zeker dat die verrader hier ergens rondzwierf maar het gebied was voor de patrol te groot om geheel uit te pluizen. Met deze nieuwe informatie echter konden ze hun nieuwe General genoeg inlichtte. Ze wisten nu hoelang het duurde hier te komen, ze wisten de weg en ze wisten van deze vredelievende berg bewoners af. Dat zou Orchis in ieder geval wel interessant vinden. Ze hadden zelfs een paar van die Tribers meegelokt. Zelfs nog vrijwillig. Één van de makkelijkste 'kidnappings' ooit al zei hij het zelf. Ze liepen gewoon als een schaapje mee terug naar de Elite. De plek waar ze veel, heel veel spijt zouden krijgen, of waar ze groter zouden uitgroeien dan ze hier met deze hippies ooit zouden kunnen. Meg was in ieder geval benieuwd hoe deze katten zich gingen uitpakken. Naast Meg liep namelijk een grote langharige tom mee. Zijn naam was afgekort Sanguine. Hij had er nog een hele titel achteraan maar dat was te veel moeite om te onthouden. Sanguine was het en zou het blijven tenzij hij liever een geheel andere naam aan wou nemen. In ieder geval: zorgen voor later. Hij bracht de ander mee naar de patrol die klaarstond om te vertrekken. Al snel zag hij de patrol leader staan. Zmeura. Hij gaf de zwarte she-cat een korte knik. Meg en Sanguine klaar voor vertrek.

[Sanguine is onderdeel van de patrol maar word kort bespeeld als 'npc' vanwege atm tijd te kort van de speler!]

Katten hadden patronen, en die maakten het makkelijk ze te ontzeilen. De oude guard met het gescheurde oor doezelde altijd even weg in de vroege ochtend gloren. Haar moeder sliep altijd diep wanneer ze op haar rechter zij bevond. En zo waren er nog allerlei andere dingen, gebruikelijkheden die het leven handvaten gaven. Fawn had ze allen gezien, en wist deze zich nu eigen te maken. Ooit zou haar donkere vacht opvallen als veeg van de nacht tussen al het andere licht. Nu, echter, viel ze weg in de schaduwen. Het hielp haar de guard te omzeilen, weg te sluipen zonder verder een woord te zeggen. In haar passen was geen twijfel te vinden, geen vorm van spijt. Ze had haar siblings en moeder niets gezegd toen ze vertrok. Als haar vader dat deed, kon zij het ook. Ze waren te verbonden met haar, hadden haar haar naam gegeven. Het zouden slechts obstakels zijn, wortels die haar op haar plek probeerden te houden. Maar Fawn had de goden gezien als sterren in de ogen van die vos. Hier zou ze niets zijn dan een schaduw, maar er lag iets groters dan dat voor haar weggelegd. Ook zij at vlees, en ooit zou zij dingen eten die groter waren dan haar. En vandaag was ze de dag dat ze dat  pad zou volgen. Het lot had het haar voorgelegd, dus liep ze naar de katten die haar zouden brengen naar grootsheid. Lang staarde ze de vreemden aan, die zo ver boven haar uit torende. In stilte liep ze vervolgens met hen mee, op weg naar haar toekomst.  

Zo zo, ze had al wat katten zien aankomen. Haar rode blik ging over alle katten heen, waaronder de bundel van bergkatten en haar patrol. Echter ontbrak er iemand: Rumble. Die jongen wilde zichzelf bewijzen, hij was hun wegwijzer geweest, en als ze terugkeerden dan zou hij misschien ook deel uitmaken van diegenen die beloond zouden worden. Maar nu was hij niet aanwezig, wat haar best wel irriteren. Al de rest was er, en ze hadden al een half uur gewacht hier, terwijl de zwarte kattin nog zo had gezegd dat ze allemaal stipt op tijd moesten zijn. Met een kleine zucht die ze net had geslaakt knikte ze naar de anderen. “Oké, we zullen vertrekken.” Rumble heeft dan dikke pech als hij toch later aankomt. Hopelijk had hij hen niet bedrogen en had hij zich niet weer verbonden aan die stomme bergkatten squad. Dan zou die kater maar behandeld worden als een watje later. Ze zuchtte even en met haar poten trippelde ze alvast vooruit, vertrouwend dat alles goed zou komen op hun weg terug. Doei doei bergen, hallo aan... Wat het nieuwe kamp dan ook mocht zijn.

Als het aan hem gelegen had, was hij al vertrokken. Het duurde maar lang met die jonge nieuweling. Ze stonden al een tijd te wachten en iedereen wist dat ze vandaag op dit tijdstip zouden vertrekken. Zelfs een verdomme kind was nog op tijd dan die overgelopen Triber. Zeker weer snel terug gegaan naar zijn hol. Pf. Orchis zou wel terugkomen en hem een draai om de oren verkopen. Meg had al snel geleerd dat Orchis leiderschap geen rozenkleur en maneschijn was. Orchis was een harde kerel. Misschien werd dat ook maar eens tijd. Sinds Claw was de Elite eerder een grap geworden. Nu kwam er tenminste weer pit in. Ja, Meg had vertrouwen in hun nieuwe Leader, of nu beter genoemd General. Dat bekte ook een stuk beter. Meg wou net zijn bek opentrekken tegen Zmeura maar de zwarte she-cat was hem echt nét voor. Ze zouden vertrekken. He, he. Het werd eens tijd. De tom kwam overeind en kraakte zijn nek. Hij was ready om weer naar huis te gaan. Meg volgde dan ook snel en keek zo nu en dan naar het kleine meissie die besloten had mee te gaan. Hij was onder de indruk.

_{Ondertussen waren ze al op pad gegaan en ergens voelde ze zich licht gefrustreerd dat een kat die zich probeerde te bewijzen voor de Elite niet eens op tijd kon komen. Mogelijks was hij te bang geweest, of wist hij dat hij toch zou falen. Maar dan nog zouden ze een eind aan hem kunnen gemaakt hebben. Ze slaakte een kleine zucht en maakte enkele passen verder tot ze opeens haar naam hoorde. Snel keerde ze haar kopje naar het geluid toe, waar die typische bruine kater weer kwam opdagen, met nog een kitten in zijn bek. Hij zette die neer, ietwat voorzichtig, wat ze maar niets vond. ‘Ik heb nog eentje meegebracht.’ Haar rode ogen waren gefixeerd op de kleine kitten, die eruit zag alsof die elk moment kon gaan breken in tranen. “Hm. Dat is goed I guess. Maar heb je ooit gehoord van op tijd komen?”, reageerde ze een beetje bits, al keurde ze de extra aanwinst goed. Nu moesten ze alleen wel verder, want anders kwamen ze er nooit. “We versnellen onze pas een beetje. Anders gaat het veel te lang duren eer we thuis zijn.”}