[Territory tour] James Cook

Bij het eerste licht van dageraad, zat Settleddust klaar. Hij had een nieuwe apprentice te trainen, en hij kon zijn geluk stiekem niet op. Zijn eigen, perfecte, dochtertje. Hij kon het niet laten als niemand keek, stiekem te glunderen. Hij zou het beste voor haar zijn. Hij zou haar het beste kennen, voorzichtig met haar omgaan met haar moeilijkheidjes. Hij zou haar kunnen begrijpen als geen ander. Hij zou geduldig met haar kunnen zijn. Settleddust had in de schemering van de ochtend de patrouilles al geregeld, zodat hij hier op tijd zou zijn. Hij had zichzelf de hele dag gegeven om tijd met haar door te brengen. Hij moest toch nog rustig op gang komen met zijn verse littekens, dus een jonge apprentice trainen was perfect. Dat was het enige voordeel van zijn aanval. Letterlijk de enige, want de rest was echt behoorlijk naar. Dus daarom zat hij hier, zijn voetjes in een vers laagje sneeuw dat die nacht was gevallen, wachtend op zijn dochtertje.

+ Tidepaw

Het was koud! Tidepaw trilde op haar pootjes. Haar korte vacht hield haar amper warm en dat witte laagje op de grond waarvan ze geleerd had dat het 'sneeuw' heette prikte haar pootkussentjes met ijskoude naalden. Toch voelde ze zich raar warm; van de zenuwen, dat wist ze. Vandaag was haar eerste training. Met Settleddust, de deputy en tevens ook een goede vriend van haar vader. Hij zou goed voor haar zorgen, dat wist ze zeker. Maar toch was ze nerveus, daar kon ze niets aan doen. Tidepaw glimlachte naar haar mentor toen ze hem zag en zwaaide met haar staart. "G-goeiem-morgen.", mauwde ze zachtjes, en de hakkel in haar stem verraadde haar nervositeit.

Al snel verscheen haar mooie snoetje ook op het toneel. Hij glimlachte breed naar Tidepaw die wat zachtjes goeiemorgen sprak. ‘Het ís een goeie morgen,’ miauwde hij dan ook opgewekt. Hij sprong op zijn vier poten, misschien iets te enthousiast met zijn helende schouder, maar hij negeerde de pijnscheut die over zijn schouder heen ging en keek de poes met een vriendelijke blik aan. ‘Laten we maar direct beginnen, ik kan je alles vertellen terwijl we lopen. We willen niet vast vriezen hier,’ miauwde hij vrolijk. Hij wenkte haar met haar kop en begon direct richting het dennenbos te lopen. Er was zoveel wat ze kon zien voor het eerst.

Settleddust klonk opgewekt, wat haar vertrouwen wel een beetje verbeterde. Ze glimlachte naar hem en volgde toen hij begon te lopen. Haar tweekleurige blik gleed even over zijn lichaam, dat nog steeds getekend was door de wonden waaraan ze hem nog niet zo lang geleden had zien ineenzakken. En toch leek hij nu weer zo groot en sterk en onverwoestbaar, ook al was hij toen voor even zo kwetsbaar geweest. "N-naar waar g-g-gaan we eerst?", vroeg Tidepaw, de stotter in haar stem misschien een beetje erger dan normaal door de zenuwen, maar verder kalmer dan ze daarnet was. Ze had haar mentor, de deputy, aan haar zijde, er zou haar niets overkomen. En ze zou heel veel leren en zo een hele goede warrior worden!

Settleddust rolde even met zijn linkerschouder, de hele regio daar was nog erg beurs en stijf, maar het moest maar gewoon weer in beweging komen. De wonden zaten dicht, dus hij ging gewoon weer door. Tidepaw vroeg een beetje bibberig waar ze heen gingen en hij merkte dat ze wat zenuwachtig was. Hij kon zich voorstellen, de buitenwereld kon erg overdonderend zijn. Helemaal omdat ze al een maan langer had moeten wachten. ‘Geen idee, waar wil jij heen?’ miauwde hij, waarna hij naar de roodbruin met witte poes keek. ‘Het is jouw feestje,’ miauwde hij met een twinkeling in zijn ogen. Hij keek weer voor zich en bleef even stilstaan, de dennenbomen torenden boven hun uit, de eeuwig groene naalden beschermend boven hun hoofden. Het rook zo kenmerkend naar hun groene stukje natuur en hij ademde eens diep in. ‘Je hebt vast wel wat gehoord van de andere apprentices, van Dimpaw,’ noemde hij de naam van haar zusje op. ‘Natuurlijk gaan we vandaag eventjes langs de grenzen, maar is er iets wat je eerst moet zien?’

Oh, hij stelde haar vraag terug. Tidepaw fronste nadenkend. Ze wist het niet meteen. Er waren zo veel gebieden op het Shadowclan gebied die haar wel interessant leken, maar ze wist niet meteen wat de belangrijkste waren. Daarbij moest ze ook al concentreren om ervoor te zorgen dat ze nergens over struikelden. Tidepaw was dankbaar toen haar mentor even tot stilstand kwam en maakte gebruik van dat moment om even op adem te komen en de dennengeur in te ademen. "I-ik w-weet het n-n-niet..", antwoordde ze mompelend, om zich heen kijkend met grote blauwgroene ogen. Het territorium was zo ontzettend groot! Hoe zou ze hier ooit zo vol zelfvertrouwen door kunnen lopen zoals Settleddust dat deed? "D-de grenzen k-k-klinkt g-goed..", antwoordde ze toen maar, lichtjes aarzelend. Ze had niet echt een betere suggestie en de grenzen zouden vast heel interessant zijn, toch? En ze moest ze gezien hebben want tsja, hoe moest ze anders weten dat ze de grens niet per ongeluk zou oversteken...

Settleddust bleef kalm wachten toen zijn dochter aarzelend op zijn vragen begon te antwoorden. Eerst dat ze het niet wist, maar hij vond dat niet erg, nee hij was te afgeleid door de verwondering in haar ogen. Zulke momentjes waren alles voor hem. Ze van van hem, van hem, en hoewel hij wilde dat het echt zo kon zijn, moest hij genoegen nemen met haar mentor zijn. En om eerlijk te zijn, dichterbij dan dit zou hij nooit kunnen komen. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ze de grenzen wel wilde zien. Oké dan! ‘Laten we gaan,’ miauwde hij vrolijk. En voor nu besloot hij eens een andere route te nemen dan hij gebruikelijk deed. Eerst naar het noorden. Naar waar Highstones waren, landen die verder streken dan wat hij kon herinneren. Daar waar nog geen donderpad was. Hij wenkte haar met zijn kop en zette een rustige pas in. Er was echter één ding dat ze eerst tegen zouden komen. De stank hing al in de lucht: De carrionplace.

Dat leek een goed antwoord te zijn, want Settleddust antwoordde vrolijk dat ze daar naartoe zouden gaan. Hij draaide een richting op en zette een rustige maar zelfzekere pas in. Toch moest Tidepaw al half struikelen over haar poten terwijl ze in beweging kwam; ze sloeg erin om nog niet op haar bek te gaan, maar zou waarschijnlijk minder geluk hebben als ze straks moe was en minder controle had over haar poten. Ze wandelden echter niet lang voor een hevige stank haar neusgaten bereikte. "Ieuw!", slaakte het poesje geschrokken uit, misschien iets dramatischer dan noodzakelijk was. Ze kwam tot stilstand met een vieze blik op haar snuitje. "W-wat IS d-dat?", kloeg ze, haar mentor aankijkend met grote verbaasde ogen. Wat een stank!

Settleddust draaide haar oren naar achteren, hoorde Tidepaw achter zich wat knoffelen over de ongelijke grond. Hij keek eventjes achterom, maar zag dat ze hem nog volgde. Ach, ze was nog jong, ze zou wel leren. En so what als ze wat meer tijd nodig had? Settleddust ging vrolijk verder en snorde geamuseerd toen ze haar neus walgend ophaalde. ‘Dát.. is de carrionplace,’ miauwde hij naar zijn dochter. ‘Het is de plek waar tweebenen hun kraaienvoer en wat wel niet allemaal neerleggen. Tweebenen zijn raar, wen daar maar vast aan,’ miauwde hij naar de kleine poes, waarna hij weer verder liep. ‘Het trekt wel ratten aan, dus we blijven er nu een beetje uit de buurt, want ratten kunnen nogal hardnekkig zijn, en als ze je bijten.. oef.’ Hij leidde zijn apprentice dichtbij genoeg om het zilveren vlechtwerk van de muur te zien, de bulten stinkende rommel. Maar hij bleef ver genoeg uit de buurt. Hij gaf haar de tijd om eventjes te kijken, maar hij vervolgde de weg naar het tweebeenpad dat erheen liep en vervolgde de weg meer richting de WindClan grens.