Just another ordinairy day..

Rustig wandelde Dotpaw door de ThunderClan bossen. Haar ogen waren op de grond gericht, en haar staart bungelde op kniehoogte. Ze wist dat ze niet zomaar zonder begeleiding het kamp uit mocht, maar aangezien niemand haar zou kunnen begeleiden vond ze dat ze genoeg reden had alleen te gaan. Wie wilde er met haar lopen? Haar moeder was dood, haar vorige twee mentoren, Leafpool en Cloudstorm verwaarloosden haar, keken niet naar haar om, en verder leek eigenlijk niemand dicht bij haar te staan. Ze had ook niet echt het gevoel dat iemand stond te popelen met haar het territorium te doorspitten. Haar leven? Het was een puinhoop. Het voelde vreselijk om niemand te hebben die echt om haar gaf. Die pijn voelde ze dag in, dag uit. Het kwam maar niet weg, dus liet ze het maar zo. Ze was overigens te verlegen zelf iemand aan te spreken. Tegen Mockingjays ego had ze zich kunnen verzetten, maar verwachtte niet dat ze nog een keer in staat zou zijn dat te doen. Even stond ze stil en richtte haar neus in de lucht. Ze snoof. Ze kon vast zichzelf wel leren jagen. Ja. Zo moeilijk kon het niet zijn. Ze had nog nooit een krijger meegemaakt die het niet kon, dus zij moest dat ook. Ze pikte de geuren op die ze thuis ook altijd oppikte van de prooistapel, muis, vink, eekhoorn? Hmm, ze kon geen onderscheid maken, maar waarschijnlijk was dit een klein veldmuisje. Onhandig zakte ze door haar pootjes en stampte in de muis' richting. "Kom hier kleintje," siste ze zachtjes. Ze sprong scheef de lucht in en kwam een staartlengte naast de muis neer. Nou, eerste keer gaat wel vaker fout. Ze rende het muisje achterna, maar werd al snel moe. Ze besloot om even te rusten. Ze ging naar de slangenrotsen, maar had geen idee wat haar daar allemaal stond op te wachten. Ze ging liggen, terwijl de koele middag haar bezwete vachtje verkoelde. Ze wou net opstaan toen ze een zacht gesis hoorde. Ze tilde haar oren in de lucht en wachtte. Nee, ze had het maar verzonnen. Ze rees omhoog op haar poten. Weer hoorde ze een sisje, deze keer harder. Ze draaide zich om, maar zag niks. Wat was hier aan de hand? Ze moest hier weg, het voelde hier niet veilig. Net op het moment dat ze wou wegrennen werd haar weg geblokkeerd door een lang, dun ding. Zijn kleine kraaloogjes staarden haar vel aan. Dotpaw wist niet of dit dier gevaarlijk voor haar was of niet, maar toch.. Het dier stond haar niet aan. Stokstijf bleef ze staan, in de hoop dat het dier wel weg zou gaan..

x Alleen Wolfpaw'

Verdriet straalde uit zijn grote blauwe ogen terwijl de jonge witte apprentice door zijn territorium slofte. Hij moest sterk zijn dat wist hij. Het was wat zijn mentor hem had gevraagd. Maar of Wolfpaw sterk kon zijn wist hij niet. Triest staarde hij vooruit terwijl hij langzaam aan verder liep. Iedereen die ooit om hem heen had gestaan was gestorven.. En dan had je nog zij. De gevlekte poes met wie hij al de Nursery had gedeeld en nu ook de aprentice tijd. Dotpaw.. Al sinds hij een kitten was had hij haar al geweldig gevonden. En langzaam maar zeker waren zijn gevoelens voor haar nog sterker geworden. Zachtjes zuchtte hij. Maar zij zou nooit van hem houden. Waarschijnlijk zag ze hem niet eens staan, misschien als vriend.. Maar ja.. Het zou nooit wat worden.. Op dat moment er een beeld in zicht. Of waren zijn dedachten gewoon met hem aan het sollen? Was dat.. Dotpaw? Even kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht en dacht hij niet meer aan zijn overleden mentor of zijn nieuwe mentor Bravetear. Enkel aan haar dacht hij, maar toen hij naar voren sprong zag hij hoe ze een raar dier aankeek. Wolfpaw die al eerder hier was geweest herkende het dier. Een slang! Meteen schoot hij naar voren. Dat beest zou Dotpaw aanvallen als hij niets zou doen. Zo snel hij kon dook hij in elkaar om zigzaggend richting Dotpaw te gaan om uiteindelijk vel te springen en met uitgestoken klauwen op het hoofd van het beest te landen. Meteen drukte hij zijn klauwen door en de slang siste nog even onder hem voor die stopte. Met lege ogen staarde de kater naar het lichaam van de slang dat onder hem zijn leven verloor. Wolfpaw's nagels waren dwars door het hoofd gegaan. Zijn ogen stonden even leeg maar daarna trok hij zijn poot weg en trok zijn klauwen in en keek Dotpaw aan. "Gaat het Dotpaw?" Vroeg hij zachtjes en keek haar licht geschrokken aan.

Langzaam opende Dotpaw haar mond om angstig te hijgen. Ze zette een pasje achteruit. Wat moest ze doen? Afwachten, of juist om hulp roepen? Ze sloot haar ogen en bad StarClan haar te geven wat ze nodig had om dit te overleven. Toen ze haar ogen open deed zag ze een witte gedaante met een kleine zwarte vlek boven zijn rechteroog. Zijn helderblauwe ogen straalden iets van zorg uit. Hij sprong naar voren en landde met zijn klauwen op de kop van het beest. Hij sloeg zijn nagels in de lelijke kop tot het dier dood was. Dotpaw zette een stap naar achter. Wolfpaw keek op.. Er zat iets in zijn blik wat ze nog niet echt als een gevoel kon onderscheiden.. Deze blik zorgde ervoor dat ze haar ogen niet kon afwenden. "Gaat het Dotpaw?" vroeg hij zacht, en ze zag weer die geschrokken blik in zijn ogen. "Ja.. Ik bedoel.. Ja.. Maar," Ze wendde haar blik af. "Dankje," ze ging liggen en legde haar kop op haar poten. Het was maar éen klein beestje geweest, en toch leek het alsof haar hoofd kolkte van nieuwe ontdekkingen. En die blik die Wolfpaw haar gegeven had.. Had ze voor het laatst gezien toen haar moeder voor de laatste keer het kamp uitliep. Het leek alsof al haar indrukken in een keer naar boven kwamen als een wolk van emotie, en ze kon het niet aan. Een klein snikje ontsnapte uit haar mond. Ze hield zich in om haar tranen de vrije loop te geven en wendde haar kop af. Hij moest denken dat ze gek was.

Nog steeds heigde de jonge kater nog even uit. Het was dood, net zo goed had dat monster Dotpaw kunne. Pijnigen of vermoorden maar het was over al.. Ze waren bij de slangenrotsen in de buurt, zometeen kon. Even slikte hij terwijl Wolfpaw zijn ogen op Dotpaw richtte. "Ja.. Ik bedoel.. Ja.. Maar," Ze wendde haar blik af. "Dankje," ze ging liggen en legde haar kop op haar poten. Dat was niet echt goed. Ze stelde zich zwak op! Die smerige beesten zouden het kunnen ruiken. Snel stapte de kater op Dotpaw af en drukte even met zijn kop tegen haar nek. "Kop op Dotpaw, het is ok, de slang is dood hij is niet meer en zal je geen pijn doen." Suste hij zachtjes met een zwakke stem.. Die woorden.. Waren dezelfde geweest als zijn mentor tegen hem had gezegt.. De kater die hem die rotsen had laten zien was als zijn vader geweest.. Zacht slikte hij terwijl hij naast Dotpaw ging zitten en even glimlachte. "Nothing is gonna harm you.." Fluisterde hij zacht, ze had geen idee hoe die woorden echt waren.. Want Wolfpaw zou zijn leven geven voor haar, dat was het geen waar de witte kater zeker van was. hij was zo veel dierbare kwijt maar zij, zij nooit!

Dotpaw tilde haar hoofd op toen ze zacht een aantal sussende woorden van Wolfpaw binnenkreeg. Snel stapte de kater op Dotpaw af en drukte even met zijn kop tegen haar nek. "Kop op Dotpaw, het is ok, de slang is dood hij is niet meer en zal je geen pijn doen," zijn woorden klonken warm. Een warmte die ze al sinds tijden niet meer gevoeld had. Wolfpaw ging naast haar zitten. Ze keek omhoog en zag dat hij glimlachte. "Nothing is gonna harm you.." Fluisterde hij zacht. Er was iets in zijn stem.. Dotpaw kende de kater niet echt goed, maar had het gevoel dat ze een band met hem had. Hoe hij tegen haar praatte en naar haar keek.. Alsof hij echt om haar gaf.. Dotpaw kwam langzaam omhoog. Ze zat nu naast Wolfpaw en keek hem aan. "Bedankt," ze blies haar adem naar buiten en stak haar snuit in de lucht. Een koele wind dreef langs haar kop. Ze voelde zich heel even, een klein moment op haar gemak. Ze voelde zich vrij. Alsof er zo net een zware last van haar schouders was getilt.

Dotpaw kwam langzaam omhoog. Ze zat nu naast Wolfpaw en keek hem aan. "Bedankt," ze blies haar adem naar buiten en stak haar snuit in de lucht. Wolf glimlachte zachtjes terwijl hij haar onderzoekend aankeek. Zijn blauwe ogen wouden haar doorgronden. Weten wat ze voelde en haar kunnen beschermen. Het was een gevoel dat hij niet kon beschrijven. Dwangmatig wou hij haar beschermen tegen de buitenwereld, haar in zijn poten nemen en nimmer loslaten. De warmte in zijn ogen zou niemand kunnen ontkennen. Zelfs hij wou het niet ontkennen. Na alles wat er met hem was gebeurd bleef hij toch voor haar vechten. Al wat hem was overkomen, elk pijntje, was niets in vergelijking met wat hij voor haar voelde. Hij zou haar beschermen, en nimmer zou een kat, tweebeen of een ander wezen haar kunnen pijnigen. Een waterig glimlachje sierde zijn lippen terwijl hij haar aan bleef kijken. "Misschien kunnen we beter in beweging gaan Dotpaw, of zijn vriendjes komen." onzeker staarde Wolfpaw even naar het lichaam van de slang waarna hij zijn neusje aanmoedigend tegen haar schouderblad legde om haar verder overeind te helpen.

Onderwerp: Re: Just another ordinairy day..