[OPEN] Sometimes it is too much..

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw haalde diep adem zodra ze in de Medicine Cat Den was ingelopen. De stress van de bevalling van Whitepool leek nog op haar schouders te drukken. Ze was nog jong, extreem jong en het begeleiden van zo iets speciaals, had haar adrenaline op doen komen. Haar hele systeem voelde nog overweldigd, zeker omdat ze nog zo veel dingen in haar kopje moest verwerken. Nu meer dan ooit miste ze een figuur die haar kon ondersteunen naast Rousebell die ongetwijfeld zich nog zorgen maakte om Waterpaw. De gewonde katten van de Clan hadden haar nog nodig omdat ze op haar steunden, maar op dit moment kon de kattin zich enkel in paniek het kamp uit verplaatsen.

Haar passen waren snel, misschien net iets minder snel dan die van een Windclanner terwijl de tranen over haar wangen begonnen te lopen. De angst dat ze wellicht Whitepool niet de juiste steun had kunnen bieden, de herkenning dat er nog zoveel kittens waren die geboren moesten worden nu Newleaf en Greenleaf vast niet al te lang op zich zouden wachtten en natuurlijk het feit dat ze de kittens van Eveningglow en de Deputy zelf nog miste, elke dag en andere katten naar haar keken om de Clan bijeen te houden. Om nog maar te zwijgen over de woorden van Starclan, het was teveel voor een jonge kat. Voor de Medicine Cat Apprentice die nog maar net haar nest uit de Nursery had ingeruild voor een nest in de Medicine Cat Den.

Hijgend kwam de jonge slanke kattin tot stilstand waarna ze de rots op klauterde en zich snikkend in elkaar liet zakken. Ongeacht het feit dat deze plek op dit moment niet geheel warm was. Ze wist niet waar deze emotie vandaan kwam, misschien was het ook wel geen een reden en had enkel het zien van Brightkit haar verdriet omhoog doen borrelen. Zo onschuldig, net zoals de kittens van de Deputy, alles was ingewikkeld in deze wereld. In de wereld van de volwassen katten, happend naar adem krulde ze zich op terwijl ze haar staart gespannen heen en weer zwiepte. Ze was nog breekbaar, zelfs al deed ze nog zo haar best om sterk te zijn, ze moest nog leren om dit op een gezonde manier te doen. Iets dat enkel Rousebell of een ander kon die de ervaring van een Medicine Cat kende.

❅

Ze had een poging gedaan tot jagen dichtbij de zonnerotsen, maar zonder al te veel succes helaas. Ze klom net van een boom naar beneden toen ze de medicine cat apprentice bij de zonnerotsen zag liggen. Was ze nu aan het snikken? Was er iets gebeurd? Had ze iets gemist doordat ze niet in het kamp was geweest? Ze klom het laatste stukje naar beneden en maakte haar weg naar de apprentice. "Wat is er?" Vroeg ze voorzichtig, terwijl ze niet direct dicht tegen de apprentice aan ging zitten, maar wat afstand hield. Ze wist tenslotte niet of de ander het op prijs zou stellen als ze meteen dichtbij zou komen, hoe graag ze dat ook wilde om haar te troosten.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek met tranende ogen op naar de ander terwijl ze haar staart langzaam om haar lichaam heen sloeg. Gespannen, in elkaar gedoken en nog steeds licht happend naar adem keek ze haar Clangenoot aan. 'Wat is er?' Vroeg de iets oudere kattin waardoor de jonge Medicine Cat Apprentice haar kop in de richting van het kamp bewoog. Wat er was, de stress van alle katten kwam op haar schouders terecht

De geboorte van een kitten deed haar denken aan Beetlekit en diens nestgenoten. De kittens die ontvoerd waren, en waarvoor? Voor een stukje territorium dat ze zelf wellicht ook ooit nodig hadden. Niet alleen dat, het was beangstigend geweest, niet overal een antwoord op te hebben, niet te kunnen weten of alles goed zou gaan. Enkel kunnen hopen dat Starclan met warmte op hen neer keek, met liefde. Dan nog maar te zwijgen over het bericht dat ze hadden gehad waarvan ze niet wist waarop het sloeg, of het over haar ging! Iets wat ze niet hoopte, ze was zelf niet op de Gathering geweest en dat had een deel van Starclan's bericht doen verzakken. Alleen maakte dat het er niet beter op. 'Ik... Ik..' Klonk er allen intens verdrietig gespannen voordat ze zich tegen het lichaam van de ander aan gooide in een onhandige omhelzing. Daarmee onbewust ook de stille vraag van de ander beantwoordend. Ze had iemand nodig om even op te steunen. 'Ik had net de eerste bevalling. Het was zo eng. En en .. ik mis Beetlekit en de andere kittens van Eveningglow... Ik ben bang voor ze. Ik wil geen zwaar gewonde of dode kitten zien.' De dood kwam met haar vak, maar daar was ze nog lang niet klaar voor.

❅

Woorden leken niet te komen in eerste instantie voor de medicine cat apprentice, in plaats daarvan kwam de apprentice tegen haar aan gedrukt. Als ze een van haar zusjes was geweest, dan had ze meteen afstand genomen, maar dat was ze niet. Ze was de zachtere van de siblings en ze liet haar staart dan ook rustig langs de apprentice heen gaan. In de hoop haar wat te kalmeren. Ze was ook nog jong, dus het verbaasde haar niks dat de medicine cat apprentice zich zo voelde na een bevalling bijgewoond te hebben. Zelf wist ze niet hoe het was, ook al wilde ze ooit wel zelf kittens. "Het was vast niet makkelijk," Begon ze dan ook tegen de jongere poes. "Eveningglow en haar kittens komen vast wel terug." Dat hoopte ze tenminste, ook al wist ze zelf ook niet goed hoe het allemaal af zou lopen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was meestal niet aanhankelijk, onzekerheid verschool ze onder lege wijsheden en ze deed haar best om het masker van een goede Medicine Cat op te houden, in plaats van dat ze de tijd nam en kreeg om die persoonlijkheid goed te ontwikkelen. Haar Clangenoot leek gelukkig te begrijpen dat ze iemand nodig had, wie maakte niet uit, ze was wellicht zelfs naar Windblade gegaan om die te vertellen wat er mis was, mis was in haar wereld. Niet dat de geboorte van een kitten niet zou worden gevierd, het was goed nieuws, een nieuwe Warrior in de maak. Echter betekende het niet dat het makkelijk was om dat als een zeer jonge Medicine Cat Apprentice mee te krijgen.

'Het was vast niet makkelijk,' Mauwde de oudere Apprentice zachtjes. Juniperpaw naderde de leeftijd van een Warrior en was daarmee iets meer ervaren in de wereld, in het leven van een Clankat. Voor een kitten was alles nog dromen, voor een Apprentice kwam de werkelijkheid naar boven toe. Een werkelijkheid die zowel mooi als wreed kon zijn. 'Eveningglow en haar kittens komen vast wel terug.' Dat was de hoop, immers konden ze het zeker gebruiken. Birdkit, Beetlekit en Bearkit waren Thunderclan kittens, die hoorden niet buiten het kamp, zonder de liefde en warmte van Clangenoten. Zonder bescherming van al hun sterke Warriors. Bloodclan, ze wist er geen bij gezicht of naam te herkennen maar enkel het feit dat ze kittens hadden gestolen en hun Deputy hadden meegenomen zorgde er al voor dat ze voor haar op de zwarte lijst kwamen. Ze snapte nog niet voldoende om te weten hoe heftig, hoe gevaarlijk die katten waren. Ze wist enkel dat ze Beetlekit het meest van allemaal miste, de gekke kitten. De kitten die haar altijd kon doen lachen, de kitten die ze trots haar nieuwe rang wilde tonen.

❅

Ze was zelf nog niet eens een warrior. Wist dan ook zeker niet van alle zorgen waar een warrior mee te maken had, maar het was iets dat ze snel genoeg achter zou komen. Als ze binnenkort een warrior zou worden, maar voor nu had hun medicine cat apprentice haar nodig en dan zou ze er voor haar zijn. Ze zou eerlijk geen kat afslaan die naar haar toe kwam voor hulp. Niet als dit was wat ze nodig hadden en het ook iets was dat ze kon bieden aan haar clangenoten. Sunpaw zou het vast afkeuren als ze dit zag, van Dustpaw wist ze het niet. Maar haar zussen waren anders dan haar en op dit moment had Remnantpaw haar nodig, dus bleef ze hier rustig in stilte zitten.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw hoefde even niet de sterke te zijn, ze was ook maar gewoon een jonge kat, en hoewel ze haar best deed om meer te zijn dan ze was, brak het haar ook op. Ze kon doen alsof ze wijs was, alsof ze veel wist, ze kon katten napraten maar in werkelijkheid was ze niet veel meer dan een kitten die teveel had gezien en haar emoties nog niet onder controle had. Die de pijn voelde, de angst die in de Clan heersde en zich ongelofelijk machteloos voelde om anderen bij te staan. Ze wist dat katten naar haar zouden kijken, voor hoop, alleen had ze zelf even geen hoop om te delen. Ze kroop dichter tegen de oudere kattin aan terwijl ze trillerig adem haalde en haar ogen sloot. Even was ze niet alleen, hoefde ze het niet alleen te dragen.

❅

Onderwerp: Re: [OPEN] Sometimes it is too much..