[open] What kind of miracle is this...?

De maan was zo mooi zeg. Eigenlijk hoorde hij nu al lang in zijn nest te liggen slapen, maar er was gewoon iets wat hem vermeed te slapen. Alsof er iets hem dwars zat, maar de grijze kater wist niet goed wat. Was het omdat zijn familie langzaam aan uit elkaar viel of omdat het gewoon te koud was om echt de slaap te vatten? Eigenlijk zou het tweede niet echt zo snel van pas komen, aangezien hij een lange, dikke, warme vacht had. Bij de ingang van de apprentice den zat hij daar dan, kijkend naar de maan die vannacht wel vol leek te zijn, omsingeld door allerlei sterretjes. En dan om te beseffen, die sterretjes zijn waarschijnlijk de katten van Starclan… elk sterretje glinsterde op zijn eigen manier. Waarom had hij niet eerder wat meer naar de nachthemel zitten kijken? Het was zo mooi. En ze waren daar. Ze hadden hem niet verlaten.


+Open

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw werd de oud voor deze den. Ze voelde het, ze was er klaar voor. Bijna, bijna zou ze warrior worden. Een échte grote zus, trots, borst naar voren. Ze kon het al zo goed voor zich zien. Cottonpaw rolde zich om in haar nest, en in haar ooghoeken spotte ze een silhouet die in de ingang zat te staren naar de hemel. Hmm. Haar aandacht was getrokken en omdat ze toch nog niet echt slaap kon vatten, kroop ze uit haar nest en sloop stilletjes, om niemand anders te wekken, naar de jonge apprentice. Ze nam plaats bij hem en haar ogen gingen ook kort naar de hemel. ‘Is daar iemand die je kent?’ fluisterde ze stilletjes. Waarom zou hij dan zo gebiologeerd staren. Of misschien.. had hij een beetje hulp nodig van de sterren.}

Ze had vannacht een besluit genomen. Ze had geen zin om in de nursery te blijven slapen vannacht en dus was ze onderweg naar de apprentices den. Ze had gehoopt niemand tegen te komen en gewoon bij haar oudere zus in het nest te kunnen kruipen eventueel, maar daar zag ze een apprentice in de opening zitten en niet veel later ook haar zus verschijnen. Wat waren ze aan het doen? Hoorden ze niet allemaal te liggen slapen? Ze had verwacht dat niemand haar op zou merken. Ze probeerde dan ook wat in de schaduwen te blijven, terwijl ze dichterbij ging, maar wist dat ze waarschijnlijk snel genoeg gespot zou worden. Toch had ze hoop dat dit niet het geval zou zijn.

<sub>De sterren twinkelden allemaal zo mooi. Het was alleen hetgene wat eraan gelinkt was dat hem een treurend gevoel liet krijgen. De maan leek de sterren bij te staan, het was net één grote familie. Eentje die soms ook uit elkaar viel… Telkens er een sterretje uit de lucht leek te vallen. Hij wilde even diep zuchtten voordat hij merkte dat er iemand naast hem ging zitten. Oh, het was de dochter van de deputy, Cottonpaw. ‘Is daar iemand die je kent?’, vroeg ze aan hem, waardoor zijn pupillen even groter werden en zijn kopje weer naar de sterren richtte. “Ja…”. Veel meer zei hij niet. Het zou hem alleen maar triestiger maken als hij het gedetailleerder zou vertellen. Want dan zou het hem doen terugdenken aan die traumatiserende momenten van elke kat die hij was kwijtgeraakt.

Toen zijn blik even van de hemel afging en over het donkere kamp gleed spotte hij een soort van schim in de schaduwen. Het was lichter dan de schaduwen, maar door de duisternis kon hij niet zo goed zien wat het was. Was het iets levends? Was het iets dat naar hen staarde? “Um… Wat is dat? Is daar iemand?”. Hij knikte naar de schaduw waar de kitten in verstopt zat. Eng zeg… Zo begluurd worden zo diep in de nacht.</sub>

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw kreeg bijna een beetje medelijden voor de jongere apprentice. Cottonpaw had nog nooit dat meegemaakt, het verlies van een naaste. Ze zuchtte en wierp Greypaw een warme glimlach. Hij sprak verder niet en Cottonpaw begreep de hint. Dus bleef ze in stilte naast haar zitten, haar blik op de sterrenhemel. Ergens wilde ze hem uitnodigen om nog even samen het kamp uit te glippen, een betere plek op de hooglanden te zoeken en daar op hun ruggen patronen in de sterren proberen te vinden. Maar haar gedachten werden afgeleid door Greypaws stem, die naar een plek in de schaduwen keek en vroeg of er iemand was. Cottonpaw vernauwde haar ogen en keek ook naar de plek, en na even focussen herkende ze de geur van haar kleine zusje. ‘Drizzle!’ miauwde ze verontwaardigd. Oh mijn hemel. Dit was niet echt de bedoeling? Hoe was ze haar nest uit geglipt? Ergens was ze onder de indruk, dus een lachje kwam over haar lippen. ‘Jij mag hier helemaal niet zijn, gekkie,’ lachte ze warm. Ze was niet echt boos. Natuurlijk niet. Haar stem verheffen tegen haar jongere broertjes en zusjes was ze nooit goed in geweest.}

De stem van de apprentice naast Cottonpaw deed haar halt houden midden in een pas. Had hij haar gezien? Hopelijk niet toch? Ze bleef dan ook zo stil staan als ze kon, hopende dat de twee apprentices gewoon verder zouden gaan zonder haar op te merken. Ze had misschien moeten weten dat haar geur haar ook zou kunnen verraden, niet alleen maar of ze haar zagen of niet en haar ogen werden dan ook iets groter toen Cottonpaw haar naam uitsprak. Duidelijk wetende dat zij hier zat. Ze stapte dichter naar haar zus toe en keek haar hoopvol aan. "Ik wilde bij jou slapen." Ze kon het nog proberen toch? Ze hoopte in ieder geval dat ze niet meteen teruggestuurd zou worden.