[open] How far I'll go

Wat leuk zeg. Ze dacht dat ze net overheen de dood van haar vader was heen gekomen en dan ging haar zus nog eens dood. Waarom namen ze iedereen langzaam en sluw van haar af? Zouden haar andere siblings straks ook nog verdwijnen? Want dat wilde ze echt niet meemaken.  

Echter ging ze haar door dit niet volledig breken. Ze moest door doen, ze moest een goede apprentice zijn, ze moest haar taken voldoen en moest niet blijven zitten rouwen. Want met die rouw schoot niets voor haar op, en al was het moeilijk, ze bleef gewoon doorgaan. Maar nu was ze klaar en had ze niet echt iets meer te doen. Ze had haar mentor al gevraagd of er niets anders voor haar te doen was maar hij had mooi nee gezegd. Daarom pakte de zilverwitte poes maar een prooi van de prooistapel en zette zich even in het kamp, niet echt al te tevreden.


+Open

Eerlijk gezegd was Violetkit een beetje op zoek naar een vriendje. Natuurlijk had hij zijn zus!! Dat moest gezegd worden. Maar verder speelde hij nog niet zoveel samen met andere kittens. En dat vond zijn sociale hartje maar jammer. Ja.. Hij was heel verlegen en zenuwachtig, maar hij had ook heel veel liefde in zich die hij graag aan anderen wilde geven. Vandaar dat hij nu een beetje door het kamp heen liep, onder toeziend oog van zijn papa natuurlijk.. Hij ging naast iemand zitten die hij niet zo goed kende. Voorzichtig duwde hij zich tegen haar poot aan en ging hier tegenaan liggen met een glimlach op zijn snoetje. "Hallo," fluisterde hij toen, toch wel heel zenuwachtig dat hij zo als eerste contact initieerde.

De prooi die ze van de prooistapel had gepakt was een waterratje, die eigenlijk best wel lekker was zodra ze er een hapje uit nam. In alle rust at ze wat verder van de prooi tot ze opeens iets zachts voelde aan haar poot. De poes hief haar pluizige kop omhoog en zag toen dat het een kleine kitten was, die een zachte ‘hallo’ fluisterde. “Oh, hallo”, sprak ze terwijl ze snel nog even wat voedsel doorslikte. “Wat kom je hier doen?” haar toon was vriendelijk, maar eerder meer naar het neutrale gericht. Het was in ieder geval niet gemeen ofzo, dat kon ze ook niet zijn tegen kittens. Deze kleintjes zouden de grote toekomst zijn van hun Clan, en als iedereen gemeen tegen ze was, dan werden ze zelf hard en bitter. En dat was, meestal niet erg fijn, omdat ze dan sneller gebroken werden in hun kleine kopjes. Hoe dan ook, ze was geen psycholoog – het arme kind kwam waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid kijken en dan begon zij hier te overdenken. Goed zo…