[Open] A very stingful disaster!

Hij kon het bijna niet geloven. Zijn prachtige, perfecte kinderen werden al bijna apprentices. Ze waren dan ook al zo groot geworden. De kater gaf trots toe dat hij waarschijnlijk honderd procent zeker de trotste vader was op dit exact moment. Maar die vreugde werd al snel verpest toen een vlieg besloot in zijn gezicht te vliegen. “EWW! Ga van me af! Ew ew ew ew”, riep hij gefrustreerd terwijl hij met zijn poten het vliegje uit zijn gezicht probeerde te halen. Alleen was het niet een vlieg… Het was een wesp. Pas later had de grijze kater beseft dat het felle gele strepen had, een dun lijf, en een zeer lange prikker… De kater kon het niet laten om even heel erg hard te gillen terwijl hij gepaniekeerd rond rende. “Help iemand! Er zit een WESP achter MIJ aan!”. De paniek was duidelijk te horen toen hij rondjes rond het kamp rende als een idioot zonder kop. Oh my Starclan, dacht hij, haal die stomme insecten toch weg! Ze verpesten zowel zijn vacht als zijn reputatie zo. En daarbij gaf dat stomme insect het niet op; het zoemde achter de grijze kater aan, woedend dat hij zoveel keren gemept was door die kater.


+open

Waarom gebeurde dit toch altijd met hem?! Waarom moesten de insecten altijd hem hebben. Stonden ze er niet om bekend om naar de stinkende, slordige katten toe te gaan? Want hij was heel schoon en netjes hoor. Sterker nog, de kater was er zeker van dat hij schoner was dan alle andere katten in Shadowclan. Van de hele wereld. Want hij was de knapste toch, zeg nou zelf. En als deze stomme wesp hem zou steken, dan was zijn schoonheid verpest. Nog steeds gepanikeerd liep hij hard rond te dwalen en hij merkte dat een ander met hem mee begon te rennen. ‘Wat heb je gedaan om die wesp boos te maken?’, vroeg de bruine kater aan hem en eerlijk gezegd had Snappingturtle geen zin om eerlijk antwoord te geven op die vraag, want dan leek hij op een idioot als hij zei dat hij perongeluk naar een wesp had geslagen. “Haal het gewoon weg alsjeblieft! Ik smeek het je!”. Een angstige blik vormde zich op zijn gezicht en hij hoorde de ander weer zeggen. ‘Buiten het kamp kunnen we hem beter kwijtraken.’ De adrenaline van de grijze warrior was hoog dus hij twijfelde er niet lang over om te doen wat van hem werd gevraagd. Snel schoot hij het territorium in, weg van het kamp. Maar dat stomme zoemende insect gaf maar niet op, hij zat nog steeds vlak achter hen aan.