Love and Flowers

Dit gesprek moest komen, dat wist Crystalstar. Zelf had ze het er nooit met haar vader of moeder over gehad, en pas later had ze beseft hoe waardevol het zou zijn geweest. Ze wilde niet dat haar eigen dochters met zoveel onhandigheid zouden moeten omgaan als zij, de eerste keer. Maar hoewel Crystalstar overtuigd was van het belang van dit gesprek, keek ze er ook tegen op. Want het zou hoe dan ook ongemakkelijk worden, en ze moest het niet té expliciet brengen. "Dus, Tear, lieverd. Ik wilde wat met je bespreken." Begon het. Ze had haar dochter, die nu zeven moons en oud genoeg om dit te horen was, meegenomen naar buiten het kamp, onder het mom van een gezellige wandeling. "En dit wordt een beetje moeilijk voor mij, dus spaar je arme moeder." Grapte de grijze kattin terwijl ze op haar lieve meisje neerkeek. Natuurlijk, Tearpaw eas nog jong, maar zij wist ook wel dat apprentices absoluut niet onschuldig waren. En als er dan toch een "foutje" maakte, wilde Crystalstar in ieder geval dat ze wist wat ze deed. "Het gaat over liefde, en wat daar bij komt." Dat was nog een behoorlijke manier om het te zeggen, dacht ze zelf.

[Tear]

Verrast schoten haar grijze oortjes omhoog bij de woorden "ik wilde wat met je bespreken." Had ze soms iets verkeerds gedaan? Was er iets ergs gebeurd? Zelfs de lollige toon die hierna kwam wist haar nog niet volledig gerust te stellen. Pas toen haar moeder specificeerde waar ze het over gingen hebben wist ze zich te ontspannen, al bouwde een nieuw soort spanning op. Nee hè. Konden ze dit gesprek niet overslaan? Ze wist heus wel wat het was, datgeen was een poes en een kater deden als ze van elkaar hielden. Daar wilde ze het écht niet met haar moeder over hebben. "Hmm?" Deed ze, haar ogen de andere kant op. Alsjeblieft laat het iets anders zijn.

Aan alles was te merken dat haar dochter niet extreem veel zin had in dit gesprek, en dat ze al wel iets begreep van de inhoud. Crystalstar deed maar alsof ze zich niet afvroeg hoe een kattin zo jong als Tearpaw dat te weten was gekomen, ze stelde zichzelf maar gerust met het feit dat het niet veel langer had geduurd voor haarzelf, toen zij jong was. "Geen zorgen, schat, het is precies wat je denkt dat het is." Mauwde de leader luchtig. Ze was opgelucht dat ze de meest basale schets van de taal van de liefde niet hoefde te tekenen. Nee, het was aan haar om de details toe te voegen. "Je begrijpt waar kittens vandaan komen, hm?" Vroeg ze toen, om maar zeker te zijn van het feit. Oh, en waar kittens vandaan kwamen. Zijzelf had het in ieder geval nooit als een klus gezien. Ze zou die eerste namiddag met Smokegaze nooit vergeten. Hoe ze de onervaren kater had geholpen.

Oh jee, wat dacht haar moeder wat zij dacht wat het was? In spanning keek ze de ander aan. Jep, ze had gelijk. Dit ging "de talk" worden. "Jaaa.." Mauwde ze ongemakkelijk, bijna zielig. Plotseling schoot ze naar voren, want haar voorpoot bleef achter een tak haken. Ze wist haar evenwicht te herstellen, maar had de situatie nóg ongemakkelijker gemaakt. Beschaamd bleef ze naar de grond kijken. Half omdat ze haar moeders blik niet wilde kruisen, half omdat ze haar poten niet volledig meer vertrouwde.

Ze begreep het, en Crystalstar probeerde de situatie een beetje te helen door te glimlachen. "Weet je, ik was ook ooit zo jong als jij, als mijn moeder mij toen ook maar iets behalve het praktische had verteld, was ik nu erg blij mee geweest." Miauwde ze, in een poging om haar praatje aantrekkelijker te maken. Toen struikelde haar dochter, en de leader schoot snel te hulp om haar weer overeind te krijgen. "Ahem.. Dus. Die.. handeling... is niet alleen maar bedoelt om kittens te brengen." Legde ze Tearpaw zo netjes mogelijk uit. Uit de duisternis van haar den fluisterde ze het misschien in expliciete termen tegen haar mate, maar hier zou ze het proper houden. "Wanneer je van een kater houdt, of zelfs wanneer je jezelf simpelweg wil vermaken, kan dat heel goed, zolang je weet wanneer je wel en geen kittens kan verwachten." Zijzelf had die ene keer met Smokegaze niet zo goed opgelet, of ze had er niet zoveel om gegeven.

Nou, ze had liever dat háár moeder er niks over vertelde. Voor dit soort dingen kon ze beter terecht bij.. Amberpaw, dat soort personen. Toen haar moeder eigenlijk gewoon toegaf dat ze genot haalde uit dat ene werd het haar teveel. Het idee alleen al.. gatver. "Of een poes." Murmelde ze er tussendoor, al was het maar om de ongemakkelijke stilte van haar kant te verbreken. "Moet dit mam?" Durfde ze eindelijk te zeggen. Ze ging zich er nu toch nog niet mee bezig houden.

De uitspraak van Tearpaw deed Crystalstar voor een moment stilvallen. Oh, had zij niet ook eens naar poezen gestaard? Tussen haar mates in, voor haar eerste.. Misschien zelfs nu nog met een schuin oog. Crystalstar had nooit mogen leren hoe het was om met iemand als zij te zijn, maar dat betekende nog niet dat ze er nooit aan had gedacht. "Of een poes, inderdaad, excuses." Ze wilde niet dat haar dochter dacht dat ze daar ook maar een beetje anders over dacht. Toen kwam de vraag of dit echt moest. Crystalstar zuchtte. en schudde haar kop. "Natuurlijk moet het niet, maar ik denk echt dat je er ooit iets aan zal hebben. Maar ik kan stoppen." Ze was bij veel dingen bereid haar wil door te duwen, dit was er niet een van.

Ze wierp een goedkeurende knik toen haar moeder ermee instemde. Of een poes ja. Niet dat ze daar nou zo actief mee bezig was, maar om haar heen was ook niet iedereen hetero. Wel jammer dat je dan geen kittens kon krijgen.. Tegen alle verwachtingen in bood haar moeder aan te stoppen. Gek genoeg ging ze hierna juist twijfelen. "Je mag best wat vertellen, maar praat alsjeblieft normaal." Wuifde ze het af. Was ze benieuwd? Misschien, maar dat maakte het niet minder gênant. En stiekem voelde ze zich ook wel een beetje schuldig als ze haar moeder zo afkapte.

Het mocht nog even doorgaan, en Crystalstar glimlachte. Ze moest alleen even normaal doen. Nou, ze zou haar best doen. Uiteindelijk besloot ze maar te gaan zitten, tegenover haar dochter. Dat voelde al wat beter dan het lopen. Ze knikte dat Tearpaw ook moest gaan zitten en schraapte haar keel. "Oké, ik zal proberen je niet te generen. Geen zorgen, dit gesprek gaat nergens heen, je kan me ook veilig vragen stellen." Ze verwachtte absoluut geen vragen, maar het was belangrijk dat Tearpaw wist dat dit een veilige ruimte was. "Ik denk niet dat je je er binnenkort zorgen om zal hoeven maken, maar het kan geen kwaad om alvast iets te weten." Liet ze weten. "Om te beginnen is het sowieso al prettig om met iemand te zijn die je vertrouwd, en waar je het tenminste goed mee kan vinden. Dus onthoud: een voorbarige nee is altijd beter dan een twijfelachtige ja." Miauwde ze als eerste. Dat was wel een belangrijke les. Nee zeggen was wellicht nog belangrijker dan ja zeggen in zaken van het hart.

Braafjes ging ze tegenover haar moeder zitten, zenuwachtig bewegend met haar voorpoot. Ze had het nog niet in zich om de poes aan te kijken en dus keek ze langs haar het bos in. Natuurlijk zou ze zijn met iemand die ze vertrouwt. Elke clangenoot kon je vertrouwen, duh? Dat laatste kon ze even niet volgen. "Hoe bedoel je? Dat van nee." Vroeg ze. Op dit soort momenten werd je opeens héél zelfbewust.

Meteen al had ze een gevoelig onderwerp geraakt, en Tearpaw vroeg dan ook naar verheldering. Crystalstar zuchtte, ze had gehoopt haar meisje nog niet zo snel dit soort dingen uit te hoeven leggen. Maar het was beter als ze het meteen wist. Ze was immers moeder, en als moeder was het belangrijk dat je je kinderen voorbereidde, ook op de minder mooie delen van het leven. "Nou, soms kan je het gevoel krijgen dat je ja tegen iemand moet zeggen. Dat je anders een pretbederver bent, of saai, of raar." Miauwde ze. Oh, zijzelf had het allemaal op de harde manier moeten leren. "Maar je moet altijd naar jezelf luisteren, zeker bij.. dit soort zaken. Jouw lichaam is van jou, en je hart ook. Begrijp je me?" Ze praatte nu wat zachter, en ging dichter bij Tearpaw zitten.

Aan haar moeder merkte ze dat dit een gevoelig onderwerp was. Voor haar leek het allemaal niet zo ingewikkeld. Als ze niet wilde knuffelen, dan zei ze toch gewoon nee? Blijkbaar was dat voor sommigen heel moeilijk, anders dan hadden ze dit gesprek nu niet. "Maar dat is toch logisch?" Vroeg ze, haar kopje schuin. Zo had ze er ook wat van gezegd als ze helemaal niet wilde dat haar moeder dichterbij kwam.

Zo dachten de meesten erover, zeker katers, dacht Crystalstar. En ze kon het ze niet kwalijk nemen. Als je nooit in die positie was geweest, waarom zou je dan denken dat het zo moeilijk was om nee te zeggen? Je zei vaak genoeg nee in je gewone leven, waarom zou het dan opeens niet kunnen? Ze glimlachte lichtjes en knikte langzaam. "Natuurlijk is het logisch, maar het kan in de praktijk nog best lastig zijn, lieverd." Ze wou niet dat ze zich zorgen zou gaan maken, ze moest dit gewoon een keer van haar moeder horen. "Onthoud het, zelfs als je er nooit iets mee hoeft te doen: je mag altijd nee zeggen. Het is de spijt echt niet waard." Ze gaf haar dochter een zacht kopje, en wist dat ze het zo in ieder geval bij haar zou gaan spelen.

Okay, dus het kon lastiger zijn dan ze dacht. Dat geloofde ze wel. Of ze het echt zou onthouden was nog de vraag. Om een speech te vermijden knikte ze begrijpend. Bij het kopje duwde ze zachtjes liefdevol terug. Toen kwam pas binnen wat er was gezegd. "Wat voor spijt, mam?" Misschien een beetje persoonlijk, maar nu ze toch een "open gesprek" hadden vond ze dat ze er wel naar kon vragen. En anders dan kon ze altijd nog nee zeggen.

Even klemde ze haar kaken op elkaar bij de vraag van Tear. Waarom was haar dochter toch zo slim? Waarom wist ze zo goed wat ze moest vragen. Crystalstar dacht terug aan andere tijden, hele andere tijden. Ze was jong geweest, net warrior, en had niet altijd nee gezegd wanneer dat wel beter zou zijn geweest. En ze had er spijt van gehad, en die spijt had pijn gedaan. "Eerst moet ik zeggen: Met een ander zijn is fantastisch, als het klopt. Als het niet klopt.. dan is het niet fijn." Ze onderdrukte een diepe zucht, Tearpaw moest dit niet gaan associëren moet spijt en slechte gevoelens. "Als je van tevoren twijfels had, al nee had willen zeggen, maar toch ja zei. Het kan even leuk zijn. Maar later zal je wakker liggen en je afvragen waarom je nou zo nodig moest toegeven. Die spijt is het niet waard."

Al haar gehele leven had ze zin in later: een warrior worden, iemand vinden en dan een nestje met perfecte kittens krijgen. Dat was nou eenmaal wat er van je werd verwacht als poes. En die verwachting had haar ook nooit zwaar gelegen, want heel verkeerd klonk het niet. Maar nu leek het allemaal zo ingewikkeld, zo risky. Het duizelde haar. "Ik beloof dat dat niet bij mij zal gebeuren." Mauwde ze plechtig. Als het daarom ging - haar veiligheid - dan hoefde mams zich echt niet zo zorgen te maken. Niemand kon de dochter van een leader wat aandoen.

Een genegen glimlach kon ze niet onderdrukken toen haar dochter oh zo plechtig verkondigde dat zíj absoluut niet die fouten zou maken. Crystalstar hoopte het echt voor haar dochter, en toch hielt ze haar hart vast. Het kon zoveel pijn doen, en de laatste katten en wie ze dat toewenste waren haar dochters. "Ik geloof je, maar onthoud mijn woorden, alsjeblieft." Zei de grijze moederkat indringend. "Heb je anders nog vragen, Tear? Voordat ik verder ga?" Vervolgde ze met een glimlachje.

Ja ja, ze zou het onthouden. Zoiets logisch ging ze heus niet vergeten. Toen haar moeder vroeg of ze nog verdere vragen had schudde ze van nee. "Je kunt doorgaan hoor." Zei ze in een zucht, maar met een humoristische ondertoon. Haar ogen stonden schuin omhoog. Ze hoopte maar dat het niet ongemakkelijker ging worden. Dit kon ze nog wel aan, maar oh jee als ze het echt over dat ene gingen hebben.

Maar natuurlijk zou Crystalstar het wel over dat ene hebben. De kattin kende schaamte, maar niet veel, en niet snel. En dit onderwerp schaamde haar maar weinig, zelfs in haar dochters bijzijn. Zijzelf hielt ervan, en ze wou dat Tearpaw zou begrijpen waarom, en er wellicht ooit hetzelfde over zou denken. Maar voor de goede vrede tussen haar en Tearpaw, besloot Crystalstar dat ze veilig zou beginnen. "Het wordt vaak gedacht dat katers de enige zijn die er plezier uithalen, en dat wij het doen voor de liefde, of voor de kittens." Ze glimlachte opnieuw, oh wat waren sommigen toch dwazen. "Er bestaat wellicht geen grotere leugen, behalve misschien de bewering dat Starclan niet bestaat."

Oh neee hè. Dit had ze kunnen zien aankomen. Een vrouw zoals haar moeder kon natuurlijk niet anders dan haar op deze manier ongemakkelijk maken. Ze hoefde echt niet te weten dat haar moeder dat ene deed, of ooit had gedaan. "Gatver." Mauwde ze gefrustreerd toen de ander net klaar was met spreken. Zij zou daar nooit van gaan genieten hoor. Het was veel te goor. Jongens waren veel te goor. "Dat ga ik nooit doen."