Riverclan Ceremony [05-26]

Wanneer je je verschrikkelijk voelt, stort je je in je werk. Dat was de filosofie waarmee Crystalstar zich door haar leven had geslagen. Op haar meest barre momenten had ze het hardst gewerkt, en de beste resultaten behaald. Nu stond ze met ingevallen ogen, als gevolg van haar slapeloosheid, op de rand van haar verhoging. ”Laat alle katten van Riverclan zich verzamelen voor een ceremonie, en een boodschap.” Niet alleen degenen die hun eigen vis konden vangen. Ze wilde dat ook kittens, queens en Elders haar woorden vandaag hoorde. Zij waren net zoveel een onderdeel van de clan als de warriors, en hadden het recht hierbij te zijn. De kattin had veel uit te leggen. Ze wist niet precies hoeveel katten precies wisten wat er de ochtend daarvoor in haar den gebeurd was, maar was niet van plan enig gerucht te laten voortleven. Zoals altijd zou ze helder en eerlijk zijn tegen haar clan, en daarna zou ze haar best doen hun hoop weer te doen rijzen.  

”Gisterochtend heb ik velen van jullie ontwaakt uit jullie welverdiende rust.” Het was geen verontschuldiging, Crystalstar voelde geen spijt voor het feit dat ze het hele kamp bij elkaar had geschreeuwd toen ze het onontwikkelde lichaam van een kitten in haar nest had gevonden. ”Ik zal de waarheid over de gebeurtenissen niet verbloemen. Ik ben een kitten kwijtgeraakt waarvan ik niet wist dat ik het droeg.” Ze slikte, hoewel tranen al sinds vorige zonhoog niet meer waren gekomen. Ze was een harde kattin geworden, en soms vreesde ze te hard was geworden om te voelen. Maar nu begreep ze dat ze nog steeds voelde. Het was een verwoestende realisatie geweest. ”De vader van deze kitten is mijn eigen mate, Smokegaze.” Het laatste wat ze wilde was dezelfde achterlijke roddels die Blueflower hadden achtervolgd. Als ze er één woord over hoorde, kon Crystalstar niet beloven dat de dreiging van verbanning achterwege zou blijven. ”Ik heb het lichaam zelf begraven, in een gemarkeerd graf aan de oever van onze rivier. Daar heeft mijn familie enkele woorden ter afscheid genomen. Het kind had naam, noch herkenbaar geslacht, en ik ben niet van plan na vandaag veel over hen te spreken.” Dat was hoe het zou zijn: een open geheim.  Iedereen zou het weten, maar niemand zou haar erover lastigvallen, als ze geluk had. Shellkit was een naam die niemand ooit zou horen, het was haar naam, voor haar kind. Hoe het kind gestorven was wist Crystalstar niet. Wellicht de stress van de oorlog, wellicht haar verwondingen. Het meest waarschijnlijk leek het haar dat het verliezen van een leven, en haar tijdelijke staat van levenloosheid, de kitten fataal was geworden. Dat, of Starclan's gerechtigheid had haar eindelijk gevonden.

Zo stevig als altijd stond Crystalstar, en haar blik verried weinig tot niets van haar rouw. Maar die rouw was er, en hij brandde sterker dan elke pijn die ze ooit gevoeld had. Zelfs Creamyfrost, hij had tenminste nog kunnen leven. Hij had alle seizoenen tweemaal mogen zien, en had gras en water mogen voelen. Dat goldt allemaal niet voor haar Shellkit. Ze zou verder gaan, het onderwerp achter zich laten. ”Ik wil ieder van jullie die gevochten heeft in onze strijd tegen Shadowclan bedanken. En ik wil jullie vertellen waarom het gevecht tot zo'n abrupt einde is gekomen.” Geen geheimen voor haar clan, niet zoiets groots tenminste. Hoe meer ze achterhielt, hoe minder ze haar zouden vertrouwen. En dat was wat ze nu van hen nodig had: Vertrouwen. ”In ons gevecht zijn Acornstar en ik beiden gestorven, tegelijkertijd. Dit bracht ons dus ook samen in Starclan. Daar zijn wij verwelkomt en geboden om ons gevecht te staken, wat wij ook gedaan hebben. Acornstar heeft zich verraden verklaard, en heeft gezworen Starclan's woord niet meer op te volgen. Ik wil ieder van jullie hier waarschuwen: wat hij, of Shadowclan, ook beweerd, wij blijven Starclan's kinderen. Ik wil geen sympathie horen voor het idee dat onze voorvaderen ons verloochend hebben.” Als haar clan de voorspelde tijden van onheil wilde doorstaan, zou ze verbonden moeten blijven. En daarbij hoorde een gezamenlijk vertrouwen in Starclan. ”Daarentegen betekent dit een tijdelijk bestand met Shadowclan. Ik vecht niet tegen Starclan's wil in. En ik zal Acornstar binnenkort opnieuw ontmoeten, om de toekomst te bespreken. "

Ze was uitgeput, mentaal en fysiek, maar ze moest ook het goede nieuws vertellen. Haar duistere stemming had het makkelijker gemaakt om de berichten van onheil te delen, vreugde veinzen zou een heel stuk moeilijker zijn. ”Er is een apprentice die zijn training af heeft gerond.” Haar stem klonk iets té melancholiek, en ze besefte dat dat niet eerlijk was voor de jonge kat die ze moest benomen. ”Lionpaw, kom naar voren.” Vervolgde ze met wat meer levenslust. Ze begroette de jonge kater onder aan haar heuvel, en keek hem aan. ”Lionpaw, zweer jij dat je Riverclan zult beschermen met alles dat je hebt, zelfs met je leven als dat nodig blijkt?” Ze wachtte op een antwoord en knikte. ”Dan roep ik mijn voorouders aan en vraag hen op deze apprentice neer te kijken. Hij heeft zich bewezen in zijn training, en zal vanaf vandaag Warrior van Riverclan zijn. Vanaf vandaag zal hij bekend staan als Lionstrike.” Sprak ze op een plechtige toon, haar zeegroene ogen gericht op de kolkende grijze hemel.  

De rest ging sneller. Ze gaf vier apprentices een nieuwe mentor. Melodypaw voor Dreamdust, Buzzardpaw voor Hillrunner, en Pipitpaw en Agatepaw voor [TBD]. Het was geen moeilijk proces, en ze was blij dat ze aan het einde van haar toespraak begon te komen, toen ze zich plotseling haar laatste mededeling herinnerde.  

Door de oorlog had Crystalstar geen tijd gehad om het nieuws eerder aan de clan te brengen, en de meesten van hen zouden het intussen wel weten. Maar het was haar taak als Leader om het officieel te verkondigen. Oh, wat kon Starclan wreed zijn. Dat dit precies hetgeen was wat zíj moest uitspreken. De Leader zette een dapper gezicht op en keek rond. ”Ik ben verheugd jullie te vertellen... Dat Faintlight de clan twee gezonde kittens heeft geschonken.” Dat was het moment waarop ze bijna brak. Er trok een spier in haar nek, en haar snorharen trilden. Het had geen hardere klap in haar gezicht kunnen zijn. Maar Crystalstar brak niet, zij brak nooit. Zij was de leader van Riverclan. De dame van de rivier zou haar zwakte niet tonen, niet eens aan haar eigen clan. ”Gefeliciteerd Faintlight, ik weet zeker dat je kinderen zullen uitgroeien tot grootse warriors.” En ze glimlachte zelfs, een glimlach waarachter alle pijn van de afgelopen dagen schuilging. Een glimlach met op elkaar geklemde kaken die haar tranen tegenhielden.  


”May the river provide”

Lijstje: