Punisher

Haar vader was nog niet dood toen Phoebe geboren werd, maar lang zou het niet meer duren. Ze zou hem nooit zien. Hetzelfde gold voor haar moeder. Toen de vermagerde kattin haar enige overlevende dochter achterliet had die haar oogjes nog niet eens geopend. Phoebe was de bloem die was gebloeid uit een korte liefde, die al lang verbroken was voordat zij de koude wereld in werd gedwongen. Aanvankelijk waren er nog twee anderen geweest, maar zij hadden minder geluk gehad. Alleen het wit-cyperse katje dat nu tussen de tanden van haar moeder bungelde was nog in leven. Die moeder kon niet voor haar zorgen, en ze wist dat Caesar er niet voor haar zou zijn. Uit wanhoop, om haar dochter te redden, had Servilia er daarom voor gekozen een nieuw thuis voor Phoebe te vinden.

"Mathias!" Ze wist dat de kater Caesar's vriend was geweest, hij was haar enige hoop. Zij en Mathias hadden elkaar niet gekend, maar ze wist waar hij woonde, en wist dat hij goed zou zijn. Servilia wachtte niet op hem, ze ging er direct vandoor toen ze beweging hoorde. Haar kleine dochtertje lag in het zachte gras voor het schuurtje, hulpeloos en blind rondkruipend en piepend. Met pijn in haar hart had Servilia het kleintje zacht vaarwel gezegd, ze had haar een laatste likje tussen haar oren gegeven en had toen haar neus voor een laatste keer in het witte vachtje geduwd. Daarna had ze Mathias geroepen en was ze vertrokken.

Phoebe lag daar, compleet onwetend over wat er gebeurd was. Het enige wat ze wist was dat haar moeder weg was, en dat er iemand dichterbij kwam.

[Mathias]

<sub>De kater was niet geboren om alleen te leven. Achtte vriendschappen hoog en Familie als prioriteit. Maar toch vond hij zichzelf, moederziel alleen in een oud verrot schuurtje. Waar pissebedden in de lente maanden gegarandeerd een feestmaal zouden maken van het rottende hout. Een zucht ontsnapte de rogue terwijl zijn ogen de houten balken boven zijn kop volgde. Voor nu waren ze nog stevig genoeg, zou hij er met gerust hart de laatste koude in door kunnen komen. In eenzaamheid vervallen na het overlijden van een goede vriend, één die hij wellicht in leven had kunnen houden. Had hem kunnen bijstaan in de oorlog waar hij viel.

Waarom hij er niet van af had geweten was voor de grote tom nog altijd een vraagstuk. Nog de verassing die de oudere rogue voor hem had achtergelaten. Verbaasd draaide de rossige kater zijn oortjes naar voren toen iemand luidkeels zijn naam riep, hief zichzelf op zijn grote poten. Haar stem had onbekend geklonken, en zou dit voor altijd voor hem blijven. Een vreemde, al verdwenen toen hij zichzelf naar buiten bewoog, oog legde op een klein bolletje vacht. Geschilderd in kleuren voor hem bekend, haar identiteit verradend.

Mathias slikte, wist dat het een kind van Caesar moest zijn, alle feiten nalopend, alle tekenen in gedachten houdend. De grote man fronste dommig terwijl het zijn kop naar beneden bewoog, de conditie van het kleine ding controlerende. Het leek tot zijn opluchting in orde, gegeven haar situatie. De kater zuchtte diep terwijl hij de heides afzocht, al snel de conclusie trekkende dat het zou zijn achter gelaten. Bij hem, Caesar zou wel een goed woordje hebben gedaan, de kattin zou wel gedacht hebben dat hij hun dochter onder zijn hoede zou nemen. "Wat moet ik nou met je"  mompelde de kater zachtjes terwijl hij zijn dikke staart om haar heen sloeg. Alleen onder de grootste druk zou men hun kind achterlaten, nog een grotere als je deze achterliet bij Mathias. Hij stond niet bekend om zijn geweldige levenskeuzes, was over beschermend maar roekeloos in zijn eigen doen en laten. Stond niet bekend om zijn hoge intelligentie. Caesar was slim, hij was sterk niks meer. De grote tom zuchtte terwijl hij zijn blauwe ogen op het kleine bolletje liet vallen , het enige wat hij nog van zijn vriend over zou hebben."Heb je een naam kleine?" vroeg de kater niet wetende of de kitten hem zou begrijpen. Slaakte een geluidloze zucht, wat hij later zou doen wist hij nog niet, maar voor nu? Voor nu zou hij het veilig houden, dat was zeker.  Het was het enige talent dat hij had, beschermen, spiermassa.</sub>   

Op dat moment begreep de kitten inderdaad niet wat er tegen haar gezegd werd. Het enige dat Phoebe wist, was dat er plotseling weer warmte om haar heen was. Ze liet zich tevreden in de warme vacht van haar nieuwe voogd zakken en slaakte een piepklein geeuwtje. Ze was moe, het was allemaal erg veel geweest, de lange tocht, de kou. Tevreden in de warmte en de zachtheid van een dikke vacht viel ze prompt in slaap, diep in de deken van vacht gekruld.

Phoebe, dat bleek een halve moon later haar naam te zijn. Het was het enige woord dat ze uit had gebracht voordat ze echt een beetje leerde om te communiceren. Het was het enige waar ze naar geluisterd had, dus het moest wel haar naam zijn. Gelukkig voor Phoebe en Mathias was ze net oud genoeg geweest om te beginnen met kleine hapjes vast voedsel. Aangelengd met water was het voldoende om haar zonder melk in leven te houden, hoewel ze de eerste dagen wel magertjes werd. Maar nu, één moon uit, hupste en rende ze rond, zo levend as elke kitten van die leeftijd. Het schuurtje was een paradijs voor haar, en al gauw was ze begonnen de balken te beklimmen, en hoger te gaan dan goed voor haar was. Het was dan ook al vaak genoeg gebeurt dat haar grote beschermengel haar weg moest plukken van de balken voordat ze ál te hoog klom. Phoebe bleek een helder meisje te zijn. Ze begreep dingen snel en probeerde alles wat ze Mathias zag doen zelf ook uit.

"Ben jij mijn papa?" Vroeg ze op een avond, terwijl ze samen opgekruld in de warmste hoek van het schuurtje lagen. Het was iets dat ze zich al had afgevraagd sinds ze Mathias voor het eerst had horen praten over waar zíj vandaan was gekomen. Ze had het niet allemaal begrepen, en dus besloot Phoebe dat ze er nu maar eens een conclusie voor zou zoeken.

Tijd vloog voorbij als je een dagbesteding had. Waar de jonge kater eerst zijn dag invulde met doelloos rondzwerven, katten ontmoette en zichzelf bekendmaken in de omgeving. Spendeerde hij de afgelopen 2 weken al zijn tijd met twee ogen op het mormel dat haarzelf steeds comfortabeler op de poot maakte. Haarzelf tot in de hogere balken boven hun hoofden manoeuvreerde enkel om direct naar beneden gehaald te worden door onze held op sokken die voor geen meter zo goed kon klauteren als zij. De kater echter gelukkig niet zijn sociale vaardigheden links laten liggen, en dat was maar goed ook. Het was een wat oudere kattin geweest die hem verteld had voedsel te verdunnen in water, één kattin die hij in een spontaan gesprek ontmoet had en diezelfde dag nog vertrokken was. Het leek een norm voor de rogues hier, de ene dag waren ze er, de volgende waren ze weer weg. Maar Phoebe, dat bleek haar naam, zou niet vertrekken zoals de andere deden, en hij zou haar niet verlaten

Met een glimlach op zijn plezierige kop lag hij  op een avond samen met de kleine in een hoekje van zijn schuurtje, dat gelukkig nog altijd rechtop stond. Het had het niet begeven onder de dikke laag sneeuw die op het dak had gelegen. Maar waar het begon als een avond van het soort waar hij gewend aan begon te raken, deed een onverwachte vraag de gewenning vervagen. Mathias knipperde met zijn ogen toen hij de kleine kitten aankeek, trok aarzelend aan zijn rechter oor. Hij had de kleine meid nog niet verteld over haar vader, had het juiste moment er nog niet voor gevonden. "Nee, ik ben niet jouw papa" mauwde hij eerlijk. Hij was niet de slimste van de slimste, maar had zeker door dat hij geen vader kon zijn zoals andere dat waren. Bovendien wilde hij de gevallen kater zijn erfenis niet verwijderen. Zijn stempel op de wereld uitgummen door het zijn eigen te maken. "Phoebe" begon hij, ietwat met zijn woorden stuntelend. "Jouw papa" hij knikte, een zachte glimlach op zijn kop. "Was de aller slimste kater die ik ooit gekend heb,  m-maar hij is er niet meer" met verdriet op het oog bewoog hij deze kort omlaag. Caesar had hem wegwijs gemaakt hier, had hem precies verteld hoe dingen hier in elkaar staken. De slimste kater die hij ooit gekend had en iemand waar hij naar op had gekeken. Als mentor gezien had. Kort vernauwde hij zijn ogen, Clankatten hadden hem gedood, hooghartig als ze waren. Het kon ze vast niet schelen, het was niet hun oh zo heilige bloed dat gevloeid had. "Clankatten..hebben hem gedood" hij knikte langzaam, vermoord was een te eng woord voor haar vond ie. Kort liet de kater een stilte vallen, gaf de jonge kat de tijd om het te verwerken.  "Dus, dus nu ben ik er voor je" een voorzichtige glimlach sierde zijn kop, terwijl hij de oogjes van de kitten opzocht. "A-als een soort van grote broer" Kijk dat klonk al iets beter. En beter te begrijpen voor de jonge kitten, hoopte hij.

Het antwoord was nee, Phoebe keek even teleurgesteld. Ze kende Mathias zo goed! Waarom kon hij het nou weer niet zijn? Als hij het gewoon was zou het allemaal erg makkelijk zijn, want dan zou hij haar mama ook wel kennen. Maar hij vertelde wel over haar vader, en Phoebe luisterde aandachtig, met haar kopje nog steeds in zijn vacht geduwd. Een slimme kat, net zoals zij dus! Maar hij was er niet meer. Phoebe wist niet echt wat de dood betekende, maar wist dat je er in ieder geval niet van terugkwam. Het waren clankatten geweest. De kitten had geen idee wie dat waren, maar besloot maar dat ze ze haatte. Als zij haar papa van haar af hadden genomen, konden ze nooit goed zijn. Mathias zij dat hij meer als een grote broer was, en Phoebe knikte. Dat klopte wel, ook al had ze nooit iets anders gekend. "Geen zorgen, Mathias. Ooit zal ik jouw grote zus zijn, dan hoef je niet meer voor mij te zorgen." Miauwde ze toen ze zag dat hij het allemaal toch wel moeilijk vond. Ja, het zou eerlijker zijn als ze op een gegeven moment afwisselden, dan mocht hij lekker binnen zitten en zou zíj erop uitgaan om eten voor hem te vangen.

De kitten was anderhalve moon. Ze had sinds haar arriveren al een hele maan zien komen en gaan. Gestaag was ze blijven groeien, en met de dag slimmer en moeilijker te behouden geworden. Ze wilde ontdekken, ze wilde naar buiten! En verder dan het kleine stukje dat ze nu mee mocht. Mathias was niet de enige die kon jagen, hoor! Phoebe wist zeker dat het maar éven zou duren voordat zij ook haar eerste muizen terug zou brengen naar hun schuurtje. Ze had er een gewoonte van gemaakt om omhoog te klimmen naar de balken, en nu ze daar steeds handiger in werd kon Mathias haar nog maar moeilijk bijhouden. "Wanneer neem je me eens mee naar het woud?" Vroeg ze op een klagerige manier. Dat werkte vaak wel, als hij dacht dat ze het écht heel heel jammer vond, gaf Mathias meestal toe.

Grote zus? Nou dat zou ze nooit worden, echt niet. Maar groeien, dat deed ze zeker en nog veel te snel ook. Inmiddels was ze al ander halve moon, maar 2 hele poten vol. Slim als ze al was stond Mathias keer op keer met verbaasde ogen op haar neer te kijken. Hoefde niet al te lang na te denken om erachter te komen  waar die intelligentie vandaan was gekomen. Haar vader was ook al zo enorm slim geweest en de grote man twijfelde er geen seconde aan ooit ingehaald te worden wat intellect betrof. Waar phoebe en Mathias echter wel elkaar spiegelde was de moed die ze beide trots leken te dragen. Zoals ze al snel tot de hoogste planken kwam en keer op keer verder wilde verkennen buiten. Het deed de kater goed haar zo te zien, sterk en dapper. Betekende dat ze er al heel wat op vooruit was gegaan sinds haar zorg op zijn schouders beland was. Ook vandaag toonde haar dappere en avontuurlijke karakter zich, zo snel als hij zichzelf op zijn poten hief werd hem al gevraagd of ze mee mocht. Naar het woud nog wel. Mathias grinnikte, legde oog op de kleine meid "Het woud?" Daar waar die ijdele clankatten hun thuis hadden, waar de sterren op hen neer zouden kijken. Mathias had niet veel respect voor ze, had enkel een redelijk vriendelijk contact met Newtpaw. "Hm" kort rustte hij zijn blik op de buiten wereld "Het woud is geen plaats voor ons ben ik bang kleine." Een geluidloze zucht ontsnapte zijn bek, maar zijn glimlach vervaagde voor geen moment "Maar we kunnen wel kijken of je al verder kan lopen dan gisteren!" stelde de kater enthousiast voor. Haar poten waren nog niet ontwikkeld genoeg voor grote afstanden, maar dit was enkel een kwestie van trial en error. Spier massa opbouwen.

Nee, ze mocht niet naar het woud. Phoebe fronste even, het gebeurde niet vaak dat haar iets werd ontzegd. Waarom hoorden zij daar nou weer niet? Het leek zo'n magische plek, zelfs vanaf deze afstand. Nou en dat die stomme clankatten daar woonden! Zij hadden toch helemaal niets over haar te vertellen? Toen Mathias voorstelde te zien hoe ver ze nu kon lopen knikte Phoebe kribbig. Ze zwaaide met haar korte staart en schoot toen voor hem uit de schuur uit. Ze zou hem eens laten zien hoe ver ze al kon gaan! Met overdreven snelle stappen en sprongen rende de kleine meid in het besneeuwde landschap rond, en probeerde zo haar grote broer te overtuigen. Misschien, als ze liet zien hoe snel en sterk ze al was, mocht ze toch met hem mee. Maar na een paar minuten was Phoebe al doodop. In plaats van terug te sjokken naar het schuurtje, liet ze zich simpelweg op haar zij vallen en stootte ze een klagerige miauw uit. "Mathias! Ik wil naar binnen."

Ze was twee moons oud en had het voor elkaar gekregen het dak op te klimmen. Al vaker had ze dat geprobeerd, en even vaak was ze weer naar beneden gevallen. Maar nu was het écht gelukt! De kou van de avond deerde haar niet, ze had eindelijk haar doel bereikt! Phoebe ging er lekker bij zitten en keek uit over de heuvels en besneeuwde graslandschappen waarin zij haar jeugd doorbracht. Ze zag de plaats van de mensen, en het woud. En tussen die twee plekken in was zij, een kat van niemand. Van Mathias en de zeldzame doorreiziger had Phoebe verhalen gehoord: de clankatten waren wel twee keer zo groot als Mathias, ze aten kittens, ze gingen naar de sterren als ze oud werden. Andere verhalen waren wat uitnodigender: de clankatten zorgden voor elkaar en leefden in hechtte groepen, en konden allerlei ziektes genezen. Phoebe wist niet wat ze moest geloven, en geloofde daarom alles maar. Ooit zou ze wel een clankat vinden en het hem vragen. Maar niet nu ze nog een kitten was, ze wilde immers niet opgegeten worden. De mensen waren een heel ander verhaal: bij hen woonden dikke en langzame katten die te lui waren om hun tuinen uit te komen. Daar moest Phoebe ook niet aan denken, zij hielt wel van haar leventje als vrije kat. Plotseling zag ze haar broer terugkomen, en sprong ze op, wat haar bijna het dak af deed rollen. Ze hield zich staande en strekte zich in haar volledige lengte uit. "Kijk Mathias! Hierboven!!"

Nu ze ouder was, verliet de grote man vaker haar zijde. Vertrok zodra de zon hoogstond en de prooi misleid werd door een vals signaal van ware lente. Immers moest hij tegenwoordig twee monden voedde, had langer de tijd nodig om het benodigde eten bij elkaar te jagen, zelfs al was haar lichaampje nog klein. Ze had het nodig om te groeien, sterk te worden zoals hem. Een zachte glimlach sierde zijn kop terwijl hij met twee muizen tussen zijn kaken zich een weg door het hoge gras baande. Hoefde zijn kop niet te heffen om erover heen te kunnen kijken. Wellicht was dit ook de reden dat hij de kleine deugniet pas zag toen ze zijn naam riep. Verrast trok Mathias zijn oren naar voren, hief zijn kop op om het te zien zitten, daarboven. Daar waar ze tot nu toe nog nooit bij gekund had. Het ging toch allemaal zo snel, ze werden zo gouw groot. Mathias kon het niet helpen te glimlachen voor zorgen opkwamen. "Phoebe!" een grinnik ontsnapte hem. "Wel voorzichtig doen ey!" waarschuwde hij vervolgens met een schud van zijn kop "Kom maar snel naar beneden gekkerd, er is eten" Een heus feestmaal.