Controle your emotions. Discipline your mind!

Twee speelse, goudgele ogen volgde een rijk gekleurd touwtje dat door de sneeuw trok. Een tweebeen kit liet het heen en weer gaan voor de neus van Littlestep en zijn twee zusjes, Kitty en Mini. “Ik zag hem eerst” Klaagde Mini tegen Kitty toen zij als eerste het touwtje tussen haar klauwen had geslagen. Littlestep rolde met zijn gouden ogen en wende zich af van het spelletje. Zijn twee zusjes waren niet leuk om mee te spelen, niet dat ze hem nou echt mochten. De reden daar achter kon hij nog steeds zelf niet achterhalen. Met een humeur van iemand die zojuist in een regenbui had gestaan, sprong Littlestep door de sneeuw heen. Het belletje om zijn rode halsband rinkelde luid toen hij omhoog sprong om uit de sneeuw te komen. Vanaf de veranda keek zijn moeder toe hoe Kitty en Mini met de tweebeen kit aan het spelen waren. Dit was saai, hij wilde eens wat anders doen .. hij hielt heel veel van zijn tweebenen, maar hij verveelde zich soms enorm als hij die bosgeuren rook die soms over het hek de tuin in dreef. Littlestep besloot op verkenning te gaan door de struiken die hij nog niet doorzocht had. Met moeite wurmde hij zich door een stekelig exemplaar, om tot te ontdekking te komen dat er onder een gat in het tuinhek zat! Er zeker van dat zijn tweebenen of zijn moeder hem niet opmerkte liep hij langzaam naar het gat. Toen het belletje rinkelde besloot hij er voor te gaan en zich door het gat te wurmen maar het was te klein. “Littlestep, Littlestep!” Klonk er achter hem. Ugh, waarom hadden zijn tweebenen hem zo’n idioten naam gegeven. Iedere kat had een fatsoenlijke naam, en hij moest het doen met Littlestep, omdat hij zo klein was. Met tegenzin draaide hij om en kwam de doornstruik uit. Zijn tweebeen rammelde met de ijzeren schaal waar het tweebeen voedsel op gelegd werd. Plotseling zich bewust van het feit dat hij dodelijk hongerig was, rende hij naar de deur, het gat in het tuinhek al vergeten!

Littlestep opende zijn amberkleurige ogen toen een achterpoot van Kitty hem recht tussen de ogen raakte. Woedend schoof hij achteruit, die stomme poes, altijd bewegen in haar slaap. Toen hij een blik op het raam wierp die hij vanuit de warme, en behaaglijke nest kon zien kwam hij tot de ontdekking dat het misschien niet meer dan dagenraad was. Nu al klaar wakker, duwde hij zich omhoog. De regelmatige ademhaling van zijn moeder en zusjes verbrak de stilte. Hij was de kleinste van het nest, en dat irriteerde hem mateloos. Zodra ze de kans kregen wreven zijn zusjes het hem dat flink in. Half struikelend, half klimmend, viel Littlestep uit zijn nest op de koude vloer met een zachte ‘plof’. Hij schudde zijn kop en trippelde naar de lege bak tweebeen voedsel. Teleurgesteld dat hij leeg was, wierp hij een blik op de lage bank waar tweebenen naar een bewegend raam keken die nu uit stond. Het raam er boven was dicht. Zijn ogen schoten naar het grote keukenraam boven het aanrecht, helaas die was ook dicht. Hij trippelde er echter wel naartoe en zocht een weg naar boven. Die vond hij door op de bank te springen, via de bank op de vensterbank, naar een bijzettafeltje, die recht naast de deur stond, naar een ijzeren ding dat zijn muil opende als je op zijn poot stapte (afvalbak) en zo op het aanrecht terecht kwam. Genietend van zijn overwinning, sprong hij naar het raam en ging er recht voor zitten op de kleine vensterbank. Vanuit deze positie zag hij de bomen, die hem haast toejuichten om naar hen toe te komen. Ook al zagen ze er troosteloos uit, zo zonder bladeren, en totaal kaal, ergens wilde hij het ‘bos’ verkennen. Hij hoorde verhalen van de buurtkatten over wilde katten, zo groot als tijgers, die in het bos leefde en je verscheurde als je in hun territorium kwam. Littlestep kon alleen maar raden of dit waar was. Hij wilde niet raden, hij wilde het zelf zien! Hij zette zijn voorpootjes tegen het glas, maar dat gaf niet mee. Hij ontdekte een vreemd ding onder aan het raam, en herinnerde dat zijn eigenaren die altijd omhaalde om het raam open te krijgen. Hij duwde met zijn klauwtje tegen de knip, en die bleef stug vastzitten. In een poging om het los te krijgen zette hij zijn tanden er in en trok het naar rechts. Het schoof een heel klein beetje mee! Triomfantelijk door zijn ontdekking trok hij door, en door, maar verder ging het niet. “Littlestep!” Kwetterde zijn tweebeen vanuit de deur opening. Voor hij weg kon springen werd hij al opgepakt en uitbundig geknuffeld. Nu, juist nu, even geen behoefte aan dat geknuffel wurmde hij zich uit haar greep en landde op de grond. Hij wist uit ervaring dat de ingang naar buiten alleen door zijn moeder geopend kon worden. Aan haar halsband zat een soort ‘sensortje’? Zo noemde zijn tweebenen dat. Natuurlijk wilde zij niet dat hij alleen naar buiten ging. Volgende keer dus beter …

Zijn moeder was echter wakker geworden en wreef zich nu tegen de benen van de tweebeen aan. Op een hoge toon sprak de tweebeen tegen haar, de klanken waren altijd hetzelfde. “Tot zo Olive!” Riep zijn tweebeen die naar de deur liep. Littlestep sprong overeind en rende naar de deur, hij kon de buitenlucht al ruiken. “O nee, kleintje, jij gaat terug” Zei zijn tweebeen liefdevol en ze duwde hem weg. Ze sloot de deur recht voor zijn neus. Bozer dan ooit draaide hij zich om en liep naar zijn moeder, Olive. Kitty en Mini sliepen wonderbaarlijk genoeg nog, hoe konden ze in dit slagveld door blijven slapen? “Mam, ik wil naar buiten” Jammerde hij, zijn best te doen om zo zielig mogelijk te kijken. Olive zuchtte en liep naar de kleinere deur die voor hun bestemd was, die ging met een elektrischachtig geluid open. Littlestep keek zijn moeder verrast aan. “Ga, je bent al net zo avontuurlijk aan het worden als je vader eens was” Volgens zijn moeder, leek hij als twee druppels water op haar. In tegenstelling tot Olive, die een gespikkelde zwart/witte vacht had. Littlestep sprong naar buiten, het belletje om zijn halsband tinkelde luid. Hij dook de doornstruiken in en hielt halt voor het gat in het tuinhek. Hij ontblootte zijn klauwtjes en begon aan het gat te krabben, tot het op zijn minst een heel stuk vergroot was. Het werd echter nog wel persen, maar hij kón er doorheen. Met veel gewriemel duwde hij zichzelf door het gat de wijde wereld in.

Littlestep werd bijna van zijn pootjes geblazen door het gigantische arsenaal van nieuwe geuren. Hij rook muis, vogel, bomen- alleen kon hij het allemaal heen naam geven. Zijn moeders woorden galmde door zijn hoofd ”Blijf wel weg van die bos katten, bos katten hebben vlooien! En niet bij de boomgrens komen” Hij wiebelde met zijn oren en ging daar juist wel naartoe, hij wilde, wilde katten zien! Met hoge sprongen rende hij tussen de bomen door, in één rechte lijn om niet te verdwalen. Toen hij een geur oppikte stopte hij meteen. Het rook .. heel vreemd. Hij liep er op af, laag bij de grond zodat zijn belletje over de sneeuw streek en geen geluid maakte. ‘Wat moet je hier?’ Te laat. Angst schoot door zijn kleine lijfje heen, maar hij mocht nu niet opgeven! Hij zou Kitty en Mini eens laten horen hoe groot die boskatten waren! Gedurfd sprong hij de struiken uit maar bleef meteen staan, vacht zo dik dat hij op een klein, bruin schaap leek. Hij had ze veel groter ingeschat, maar alleen de blik die de kater hem wierp deed hem verstijven recht op de plek waar hij stond.