Right up to Heaven [open]

Direct vervolg op

Met het gedroogde bloed nog in haar vacht had ze het kamp verlaten, ze had laten bevelen dat iedereen zijn blik afwendde. Ze wilde niet dat iemand haar of haar kind zag. De kou had ze niet eens gevoeld terwijl ze door het nog steeds besneeuwde landschap liep. De bevalling had haar niet zo aangepakt als de andere die ze had meegemaakt, maar nu was ze op een andere manier beschadigd. Ze had de bevroren aarde naast de rivier opengebroken en was gaan graven totdat haar poten ervan bloedden. Het was keihard werk, de ijzige grond gaf niet me, maar het moest. Zíj moest het doen, zij alleen. Crystalstar had het ongevormde lichaampje in het gat gelegd en er een laatste keer naar gekeken. Nooit zou ze weten op wie het kind meer zou zijn gaan lijken, hoe de stem zou hebben geklonken, hoe ver het zou zijn gekomen. Met langzame bewegingen had de leader de aarde weer in het gat gewreven, langzaam en met grote zorg. Toen was Crystalstar gaan zitten, uitkijkend over de rivier, en was ze begonnen te spreken. "Starclan, accepteer mijn vlees, vacht en bloed in uw midden. De kitten zonder naam. Geef de naam die u goed zint, en laat hen voor altijd in uw midden blijven." En pas toen had ze kunnen huilen.

Crying's such a soothing sound

Nog steeds zat ze voor het kleine hoopje aarde, hoe lang er voorbij was gegaan had ze niet kunnen zeggen. Haar gedachten waren alleen bij het kind, en bij Starclan. De koude wind trok aan haar korte vacht, maar niets kon Crystalstar van haar plek doen wijken. Dit zou ze voor altijd met zich mee moeten dragen, tot de dag waarop ze het kind in de sterren kon ontmoeten. De tranen waren in de sneeuw gevallen en bevroren, en nu al weer waren haar ogen droog. Haar rouwen was moeilijker te zien, dieper dan tranen.

Er was geschreeuw geweest, het geschreeuw van pijn. Lichamelijk en geestelijk, een poes die gebroken klonk. Grimestripe had toegekeken hoe men naar de Leader Den snelde, want iedereen wou zo graag hun Leader helpen. Hij had bijna moeten lachen om het gedrang bij de ingang. Zelf deed hij er niet aan mee, aan dat wanhopige gedoe. Samen met wat anderen die ook niet de den in waren gegaan of er weer uitgekomen waren, wachtte hij enkel af. Liever ging hij weer in zijn nest liggen, maar dit was ergens ook wel interessant. Hij ging wat meer verborgen zitten en keek toe hoe alles afspeelde wat hij kon zien. Het grijze lichaam van Crystalstar wat stilletjes haar den verliet met iets in haar bek liet hem opkijken. Het was al snel rondgegaan dat ze een dode kitten ter aarde gebracht had, dus Grimestripe ging er vanuit dat ze die bij zich had. Er was niks aan te doen. Hij wist niet eens waarom hij besloot om haar te volgen, het kwam gewoon in hem op. Ze was hem al een stukje voor, maar hij zag hoe ze groef in de bevroren grond. Hij hoorde haar woorden naar Starclan. Ze hoopte blijkbaar dat de kitten in Starclan zou komen, ook al had het nooit geleefd. Daarna begon ze te janken, want hoe kon het ook anders. Hij snapte niet zo goed waarom ze zoveel gaf om een kitten die ze nooit gekend heeft en ook nooit zou kennen. Het enige wat hij kon verklaren was dat het de teleurstelling was. In haarzelf. Ze bleef daar zitten, Grimestripe wist niet eens zeker of ze hem doorhad. Er ging voor zijn gevoel teveel tijd voorbij. Bovendien was het koud, dus geen weer om buiten stil te blijven zitten. ''Wil je soms doodvriezen?''vroeg hij uit het niks aan haar, zichzelf bekend makend. Hij liep naar de grijze poes toe en wierp een blik op het grafje. Zou Crystalstar haar zin hebben gekregen? Hij gaf niet om dode katten, maar zelfs hij had het in zich om te snappen dat anderen er wel om gaven. Soms meer dan je zou verwachten.

Noch de pootstappen noch de woorden deden baar opkijken. Crystalstar hielt haar blik op het graf dat haar haar kitten huisde. Toen hij dichterbij was gekomen had ze al gewild dat hij weg zou gaan. De geur was bekend, ze wist wie het was. En ze dacht te weten wat hij was, hoewel een gebrek aan bewijs haar niet toeliet daar veel aan te doen. Dit echter, deze woorden, waren een misdaad zo duidelijk en gruwelijk, dat Crystalstar niet terug deinsde. "Nog een woord, en je bent verbannen. Nog een stap dichterbij, en ik vermoord je." Zelfs nu, zeker nu, kon ze hem aan. Als het moest zou ze de clan die gunst doen, Starclan die gunst doen. Al die tijd keek zijn leider niet eens op naar Grimestripe. Hij was slechts een indringer, geen clangenoot. Hij had geluisterd naar haar gebed, had haar zien graven, de dood was minder dan hij verdiende, maar ze zou het niet uitlokken.

De rust in het kamp was wedergekeerd. Shrimppaw had hun leader enigszins te weten kalmeren en de bezorgde menigte was teruggekeerd naar het gewone clanleven. Enkel Crystal's familie zou deze wond nog lang dragen, en iets in hem zei dat hij daar onderdeel van was. Hij wist dus niet zoals zijn clangenoten weer rust te vinden. Er waren teveel ongezegde woorden, niet uitgewisselde blikken, onbeantwoorde verlangens.. Vandaar dat hij het na een tijd rondhangen in het kamp niet anders kon dan haar geurspoor volgen, al had hij geen flauw idee wat hij voor haar kon betekenen. Hij herinnerde zich nog hun eerste gesprek over kittens, haar kittens. De apprentices die hij vandaag vol van verdriet had gezien. Destijds had hij het vreselijk gevonden dat zijn training op pauze moest voor haar stomme zwangerschap, maar had het nou echt zoveel verschil gemaakt? Hij was een geweldige warrior, beter dan letterlijk iedereen van zijn leeftijd. Maar had hij beter kunnen zijn? Al zuchtend schudde hij de gedachte van zich af. Het maakte niet uit.

Naarmate hij de rivier naderde begon hij ook een andere clangenoot te ruiken. Wat deed hij hier? Toen hij van een afstandje zijn mentor bij het grafje zag was de kater nergens te bekennen, tot hij opeens tevoorschijn kwam. Zijn woorden waren onverwachts, vreemd en harteloos. Zelfs Hermit wist dat dit niet het moment was om zoiets te zeggen. Wat hem echter verbaasde was Crystal's reactie. Het bracht hem terug naar datzelfde gesprek, de verbanning die zijn leven had kunnen veranderen. Hij had die nacht buiten het kamp geslapen en liggen piekeren, en was niet veel later op zoek gegaan naar Skadi. Het was eng hoe verbonden alles was. Crystalstars woede had hem bijna zijn leven gekost, precies zoals dat van Grimestripe nu. Hij keurde het niet af. De kater had haar op een zwak moment belachelijk gemaakt en daarmee ook haar leiderschap. Behalve dat had hij wel vaker vreemde, onverklaarbare dingen gedaan. Er was in deze clan geen plek voor katten zoals hij. Hermit besloot dus ook niet in te grijpen, maar nam plaats achter een struik en keek afwachtend toe. Hij zag de ander namelijk graag verdwijnen.

Nadat Crystalstar het kamp had verlaten met haar kindje was Shrimppaw achtergebleven in de Leaders Den. Ze had de poes graag willen volgen, maar ze dacht dat ze het liefst alleen had willen zijn. Daarbij wilde ze haar Den een beetje schoonmaken. Met water en mos had ze het bloed van de grond gewassen, en ze had de lavendel op de grond en tegen de wanden gewreven. Het zorgde ervoor dat de geur van de dood verdween. Crystalstar had er niet om gevraagd, dus Shrimppaw hoopte dat het oké was. Toen ze daar klaar mee was ging ze haar Leader achterna.

Hermitshell was er al en ze was daar zo opgelucht mee. Snel trippelde ze op hem af. Ze zag Grimestripe staan, en daarnaast Crystalstar. Gebogen over een klein graf. Shrimppaw slikte en drukte haar vacht tegen die van haar broer. Ze twijfelde of ze in zou grijpen, ook al wist ze niet wat er aan de hand was. Ze voelde de spanning en keek haar broer vragend aan. Wat was hier gebeurd?

Een andere kat had ook besloten te komen. Hij hoorde het aan de gedempte pootstappen achter hem. Toen ze dichterbij kwam en zich tegen hem aandrukte besefte hij dat het Shrimp was, die hem met een vragende blik aankeek. Zonder zich van haar los te maken begon hij te fluisteren, zodat het tafereel voor hen niet werd onderbroken. "Hij onderbrak haar moment heel ongepast," Hij slikte kort. Nu het op het punt stond uitgesproken te worden was het eigenlijk een best vreemde situatie. "En ze heeft hem bedreigd met verbanning-" Dat laatste besloot hij haar niet te vertellen. Dan zou ze misschien wel ingrijpen, en daar zat Crystalstar nu echt niet op te wachten.

Hij wist niet wat hij verwachtte, het was geen dankje wel maar ook zeker niet dit. Hij deinsde naar achteren, woorden van woede lagen al op zijn lippen. Het maakte niet meer uit, toch? Dus waarom zou hij niet hier op dit moment alles eindigen wat hij nog had, hangend aan een dun draadje. Het zou vanzelf breken en hij wist niet waarom hij het niet zelf zou scheuren. Er was geen begin en geen einde meer. Niks meer om op terug te vallen. Wie kon het allemaal nog schelen. Hij voelde zich blind, maar dat was hij niet. Hij wist prima wat er speelde en dit was voor hem meer bevestiging. Ze haatte hem, iedereen haatte hem. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om, alsof hij haar woorden respecteerde. Hij liep in een rechte lijn vooruit, passeerde Hermitshell en Shrimppaw maar negeerde ze straal. Hij bleef doorlopen, met een doel wat begon te vormen in zijn kop terwijl hij verderstapte.

-topic uit

Hermitshell keek haar niet aan, en ook Shrimp richtte haar blik weer op de twee. 'Hij onderbrak haar moment heel ongepast,' miauwde haar broer. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofdje. Onderbrak..? 'En ze heeft hem bedreigd met verbanning-' hij stopte zijn zin, maar Shrimp knikte. Ze wist genoeg. Grimestripe had ook zijn keuze gemaakt en draaide zich om, liep hen straal voorbij. Shrimppaw volgde hem even, zuchtte, en draaide weer om. De kater was nu niet haar prioriteit, Crystalstar was dat wel. Ze slikte, twijfelde, maar kwam toen toch naar voren. Voorzichtig stapje voor stapje en ze bleef op een ruime afstand van haar staan. Ze zag er gebroken uit, het deed haar pijn om haar zo te zien. Om het kleine grafje te zien. Ze wilde haar de rust en ruimte geven, maar ze wilde ook de hulp bieden die ze kon bieden '..Crystalstar?' miauwde ze zacht. 'Is er.. iets wat ik voor je kan doen?'

Had ze fluisteringen gehoord? Waren er nog meer toeschouwers, die hun leider graag in haar zwakste moment wilden aanschouwen? Waren ze echt allemaal zo kleinzielig als Grimstripe? Of waren deze er om haar te 'helpen?' Geen moment had Crystalstar haar blik van het graf gewend, ook niet toen ze de kater van haar weg hoorde stappen. Dat verhaal zou nog een einde krijgen, besefte ze vaagjes. Eigenlijk hoopte ze dat hij simpelweg dood zou neervallen, dat zou een last van haar schouders zijn. Ze keek naar haar heuveltje. Zou het kind al op haar neerkijken? Naar de moeder staren die nooit voor hen had kunnen zorgen. Crystalstar wilde dat de fluisteraars tevoorschijn kwamen, en ze wilde alleen zijn. Altijd had ze zo goed geweten wat ze wilde, tot die ochtend.

Toen klonk de stem van Shrimppaw, ze had het dus toch goed gehoord. De apprentice was duidelijk niet zo dichtbij gekomen als Grimestripe, maar ook nu draaide Crystalstar zich nog niet om. "Kan je me mijn kind teruggeven? Of mij naar hen brengen?" Wrede vragen, maar dit was niet haar tijd om goed te zijn.

Crystalstar bleef naar het heuveltje kijken. Shrimppaw was allang blij dat ze geen reactie kreeg die Grime had gekregen. Toch was het een lastige vraag. 'Kan je me mijn kind teruggeven? Of mij naar hen brengen?' Shrimp slikte en moest haar tranen weg knipperen. Ze wilde haar zo graag helpen, maar... 'Het.. Het spijt me, Crystalstar..' murmelde ze zachtjes, haar blik sloeg ze op de grond neer. 'Maar... Ik kan niet..' Ze zuchtte, ze wilde het niet uitspreken. Ze wilde haar niet teleurstellen, maar... Ze twijfelde of StarClan gehoor zou geven, zelfs als ze naar de Moonstone zouden reizen. Dit zou waarschijnlijk voor altijd buiten hun poten blijven. 'Sorry..'

Gek genoeg ging er een teleurstelling door hem heen toen hij Grimestripe weg zag stuiven. Waar had hij op gehoopt, drama of echt dat hij zou verdwijnen? Lang om daarover na te denken kreeg hij niet, want Shrimp besloot hun oma te benaderen. Ze was zo zoet, te goed voor deze wereld, maar zelfs dat kon de rouwende poes hier niet helpen. Al helemaal niet op de manier die van haar werd gevraagd. Toen Icecream plots verscheen besloot ook hij naar voren te stappen. Dit was niet hetzelfde als eerder in de den. Zij waren allemaal.. familie. "We zijn er voor je." Mauwde hij vlak, al was het goed bedoeld. Daar stond hij dan, pal aan de grond genageld met niks zinnigs te zeggen. Misschien had hij beter niet kunnen komen.

Er waren er meer geweest, dat had ze gehoord, en al snel kreeg ze te horen wie. Shrimppaw miauwde met een verdrietig stemmetje dat ze haar niet kon helpen. Crystalstar besefte heel goed hoe naar haar vraag was geweest, dat was precies waarom ze hem gesteld had, zodat ze haar pijn konden delen. "Dan kan je me niet helpen." Maar blijkbaar had ze het allemaal niet mogen zeggen. Want ze werd direct op haar vingers getikt, door haar eigen zoon nog wel. Ze zag Icecream's crèmekleurige gedaante vanuit haar ooghoek, maar hielt haar blik gefocust op het bergje opgegraven aarde. Ze wilde niet horen wat voor moreels hij allemaal te zeggen had. Mocht zij dan nooit even buiten zichzelf zijn? Moest de controle die ze altijd vertoonde zo streng nageleefd worden? "Vertel me niet hoe ik wel en niet mag praten, Icecream, niet nu." Haar stem vertoonde nog steeds de ruwheid, veroorzaakt door het geschreeuw. Op de rest van zijn woorden durfde ze geen antwoord te geven, bang dat ze hem pijn zou doen. En dus bleef ze maar stil. Even heerste er een stilte, op die plek naast de rivier. Toen kwam de derde stem: Hermitshell. Ze was omringd door Crèmekleurige familieleden, die haar allemaal wilden helpen, maar die het allemaal niet konden. Eigenlijk was het alleen de laatste, de minst tedere, bij wie ze echt iets voelde. Van Icecream en Shrimppaw wist ze dat ze steun kon verwachten, waardoor hun steun haar nu niets deed. Maar met Hermitshell had ze altijd alleen maar ruzie gemaakt, dat hij er was verbaasde haar wel ietwat. Hij had net zo makkelijk in het kamp kunnen blijven. "Hermit.. Haal jij eens een mooie schelp, ik wil niet dat deze plek onvindbaar wordt." Miauwde ze, nog steeds zonder om te kijken. Shellkit zou nooit een naam worden die ze uit zou spreken, maar het was een naam waarbij zíj het kind kon noemen.

Ze wilde haar zo graag helpen, zo graag iets doen. Wat dan ook... Ze zou bijna echt contact gaan leggen met StarClan, al was het maar om het te proberen. Maar ze wist ook dat dit buiten haar macht lag. StarClan zou hier niet voor antwoorden. 'Dan kan je me niet helpen.' De woorden van de Leader vielen zwaar. Ook al was het niet StarClan, laat het iets zijn. Toch knikte Shrimppaw, om vervolgens op te kijken naar haar plots verschenen papa. Hij sprak Crystalstar aan. Shrimp draaide haar oortjes naar achter. 'H-het is oké, pap.. Echt,' miauwde ze. Ze was opgelucht dat Crystal niet fel reageerde. Ze had er waarschijnlijk de kracht niet voor, nu. Daarbij had ze rust nodig om te rouwen. Het was oké, echt waar. Hermitshell kwam ook dichterbij, zei dat ze er voor haar waren. De kleine poes knikte lichtjes. 'Hermit.. Haal jij eens een mooie schelp, ik wil niet dat deze plek onvindbaar wordt,' miauwde Crystalstar, nog steeds niet opkijkend. Shrimps blik ging naar haar broer, en ze knikte hem bemoedigend toe. Zij zou hier blijven, samen met papa. Voor als ze toch nog iets konden doen. Wat dan ook.

Hoopvol keek hij zijn mentor aan toen ze hem vroeg een schelp te zoeken, maar ze keek niet terug. Toch voelde hij dat dit voor haar veel betekende voor hun relatie. Bovendien was hij allang blij dat hij een taak kreeg, iets waarbij hij geen mooie woorden hoefde te forceren. Nog voor de anderen iets konden zeggen stapte hij weg. Hij was niet aan het vluchten, hij droeg hieraan bij. Dat was wat hij zichzelf toefluisterde. Met zoekende ogen zocht hij de rivierbank af. Hoewel de rivier was dichtgevroren, lagen er nog genoeg schelpen van eerder. Vele waren bij lange na niet mooi genoeg voor de bestemming en hij wist de perfect schelp maar niet te vinden, tot zijn oog viel op een grote, blauwe schijf. De vorm was doodnormaal, haast saai. Het was de kleur die zijn aandacht trok. Met zijn poot - die haast even groot was - veegde hij het zand dat er op lag weg en langzaam verscheen er een glimlach op zijn bek. Hij had de juiste gevonden. Sober, maar mooi. Zoiets viel ook te zeggen over Crystal's leiderschap. Ze hoefde niks flamboyants. Voorzichtig pakte hij de schelp op en stapte hij terug naar te groep.

Hermit is er nog niet

Beeld je de grootste schelp maar in:

De vermoeidheid spoelde pas toen over haar heen. Het was een vreemde sensatie, van het ene op het andere moment voelde Crystalstar de kracht haar lichaam verlaten. Maar ze bleef staan, en keek naar het graf. Straks zou ze zich om moeten draaien, haar familie moeten aankijken, maar voor nu wilde ze nog even met Shellkit zijn. De kitten kon alles zijn wat ze zich inbeeldde, en Crystalstar vroeg zich af wat voor iemand er in Starclan was aangekomen. Ze had wel eens verhalen gehoord, dat jonggestorven katten in de hemel ouder waren, dat ze daar het beeld werden van wat zij geweest zouden zijn, als ze hadden mogen leven. "Natuurlijk." Mauwde ze zachtjes naar Icecream. Haar zoon had haar willen helpen, dat wist zij ook wel. Maar ze was te verdrietig, en misschien ook te koppig, om dat zomaar toe te laten. En toen, eindelijk, keek ze om. In haar gezicht leken jaren verstreken te zijn sinds de vorige avond, en haar ogen waren neergeslagen. Ze was nog maar de schaduw van de sterke leader. Voorzichtig zette de kattin een stap opzij. "Ga je gang, Icecream.. en Shrimppaw." Vervolgde ze zachtjes, terwijl ze op Hermitshell wachtte. Ze wilde met hem praten, dus het was goed als de andere twee nu alvast hun hart konden luchten.

Hermitshell vertrok voor een schelp en haar papa vroeg of hij wat mocht zeggen. Shrimp probeerde nogmaals de brok in haar keel weg te slikken. Crystalstar gaf hem toestemming en Shrimp volgde de kater op een klein afstandje. Ze keek met tranen gevulde ogen naar het grafje. Het was een vreselijk iets. Shrimppaw had niets door gehad, niemand had dat. Toch had ze ergens het gevoel, als ze nou beter opgelet had... Zelfs met de drukte van de oorlog. Ze snoof zachtjes bij de woorden die Icecream sprak en knikte lichtjes met haar kopje. Het waren mooie woorden die gesproken werden. Ze keek voorzichtig op naar Crystalstar. Ging alles nog goed met haar, afgezien van het verschrikkelijke verlies natuurlijk.

Wat er zich in de tijd die hij weg was had afgespeeld wist hij natuurlijk niet, maar hij zag dat zijn vader en zusje zich dichter naar het graf toe hadden bewogen. Hij besloot dat hij dat ook mocht en stapte met zijn ogen op Crystalstar naar hen toe. Normaal had hij zo zo veel te zeggen. Nu snapte hij dat hij zijn bek moest houden. Of hij wat hier gewoon niet goed in, dat speelde meer mee dan hij dacht. Zachtjes legde hij de schelp voor de poten zijn oude mentor neer, want het was niet aan hem om het een plek te geven. "Hier." Mauwde hij terwijl hij haast onmerkbaar zijn kop boog, waarna hij weer afstand nam en naast Shrimppaw ging zitten. Ze was in tranen, dus liet hij zijn vacht langs de hare gaan. Hopelijk beviel de schelp.