This is just how we were taught to love

De oorlog was uitgevochten en hoewel er geen duidelijke winnaar was, kon hij zich over RiverClan niet triomfantelijker voelen. Als dat stomme wicht er niet tussen was gekomen, dan had hij Twistedheart makkelijk kunnen verslaan. Hij had hem zelfs kunnen vermoorden als hij dat wilde. Niet dat dat iets was wat hij wilde, maar het gaf hem wel een enorme egoboost. Inmiddels was de rust in het kamp wedergekeerd. Het was geen prettige, ontspannen rust. Eerder de totale vermoeidheid die je voelde na een lange dag patrouille lopen. De clan was op, zowel fysiek als mentaal. Ook hij was er niet zonder krassen vanaf gekomen. Zijn wonden waren bij lange na niet erg genoeg om in de medicine cat te mogen verblijven, maar comfortabel voelde hij zich ook niet. Ondanks dat waagde hij zich nogmaals in het grensloze gebied, daar waar er geen regels golden en elke vrije kat zijn gang ging. Naar zijn achterlijke "zus" was hij allang niet meer op zoek. Hij ging zelfs met een grote boog om te twoleg place heen. Dit was eerder een uitstapje om zijn hoofd leeg te maken, zich een keer niet te hoeven verantwoorden aan een ander. Inmiddels stond de zon hoog aan de hemel en had hij geen intentie om snel terug te keren. In plaats daarvan draafde hij ontspannen door, diep in gedachten.

[Skadi]

Rogue territory was iets waar ze niet al te vaak meer kwam, maar soms moest ze toch even een break van die paar bepaalde, idiote katten die haar leven een stuk moeilijker maakten. Ze was net wat voor zonhoog weggegaan en wel, aangezien ze nou dichterbij het gebied zaten, was ze er zo. Maar oh wat ze daar toch zag zou haar dag een stuk…interessanter maken. Ze haatte haar siblings nog steeds, maak daar geen fout, maar ze nam ook een groot plezier in het verpesten van hun levens. “Hallo broederlief.” Groette ze hem, maar haar toon zei dat ze hem alles behalve lief had. Nee, hij was een irritatie voor haar, zwak en zo verslagen, dat had ze de laatste keer wel laten zien. Zou hij nog een litteken dragen van die ontmoeting?

Het kon niet. Wat was de kans dat ze elkaar troffen in deze eindeloze wereld? Maar het was zo. Met terror in zijn ogen draaide hij zich om, waar hij haar toch echt zag staan. Deze keer zou ze hem niet bijna kunnen vermoorden. Nee, hij was sterk geworden. Crystal had hem kei en keihard getraind en hier gingen ze nog altijd mee door. De vreemdeling die voor hem stond vormde niet langer een direct gevaar voor hem, maar toch was hij bang, geschokt, negatief verrast. Als zij niet had gedaan wat ze had gedaan, dan was zijn leven misschien makkelijker geweest. Dan had hij misschien niet zijn apprenticetijd verziekt aan zich rot voelen. "Je hebt geen broer." Mauwde hij kalm, kalmer dan ze hem ooit had gezien. De onzekerheid schuilde nog achter zijn ogen, maar niet langer zou hij haar toestaan hem te lezen.

Honestly, in die paar maanden tijd was ze vergeten hoe irritant en saai hij wel niet was. Het was duidelijk dat hij op zijn hoede was ook al speelde hij het kalm, zoveel was wel af te lezen van zijn lichaamstaal. “Hm, dan zijn we het dus eindelijk ergens over eens. Gauw, haal Starclan erbij!” Reageerde ze overduidelijk mokkend. Nee, ze hadden geen vrolijke relatie gehad. Op drie moons oud had ze hem al kopje onder in het water geduwd en zich er niet schuldig over gevoeld, puur omdat hij haar een bangerik had genoemd. Een paar moons terug had ze hem ernstig toegetakeld, iets wat hij zich nou wel zou herinneren. Skadi was niets meer van wat ze ooit was geweest, en zelfs toen had ze al dicht bij de grens van wat kon en wat niet gezeten. Maar dat was alleen maar de zeikerige invloed van Riverclan geweest, nu was ze herboren en zeer succesvol. In macht van een elite groep katten, albeit samen met Orchis, en ze was niet van plan om dat op te geven.

In lange tijd had hij zich niet emotieloos gevoeld. Het was alsof zijn hart zichzelf beschermde tegen de pijn die hij hier ooit voor had gevoeld, alsof het nog precies even hard kon aankomen. Maar nee, Skadi kon voor hem doodvallen. Als ze nu stopte met ademen, dan zou hij juichen. Weer één gestoordeling minder in de wereld. Haar opmerking over StarClan negeerde hij, aangezien ze geen idee had waar ze over sprak. Het idee dat ze haar voorouders nooit zou zien liet een grijns rond zijn lippen krullen, maar hij voelde geen vreugde. Als hij haar ter plekke zou vermoorden, dan verdween haar ziel uit deze wereld. Dan was ze weg. En niemand zou er om geven, behalve zijn vader en zusje misschien, maar die hadden zich altijd al laten leiden door emotie. In plaats van haar uit te dagen en hiermee alles van zichzelf vrij te geven, keek hij haar slechts koeltjes aan. Met zijn diepblauwe ogen nam hij haar in zich op, de poes die zijn zus niet was. Ze was gespierder geworden, afgetraind. Er viel haast te zeggen dat haar tijd in BloodClan haar goed had gedaan, haast.

Skadi rolde haar ogen toen de enigste reactie die ze kreeg een staar was. “Is Crystalstar’s slaafje eindelijk zijn tong verloren?” vroeg ze hem mokkend. Ze was over al het serieuze gedoe met bloedbanden heen, want ze had het duidelijk gemaakt dat die er niet toededen en dat begrepen ze nu ook eindelijk. Maar dat betekende niet dat ze niet wist welke knopjes ze moest indrukken en welke woorden ze moest zeggen om ze als nog te raken. Ze was observant ook al hield ze haar mond niet dicht, maar ze was dan ook getraind om te zoeken naar alle zwaktepunten van haar vijand. Ze had al een aardig lijstje in haar hoofd voor Hermitshell. “Want ik neem niet aan dat je onder de schaduw van dat wicht durft te stappen. Hoe vernederd.” Er waren emoties in haar stem, maar allemaal waren ze gespeeld. Ze had geen medenleven of seccond hand embarrasment voor hem. Nee, ze genoot er juist van om zijn leven een levende hel te maken. Payback voor al die tijd dat ze haar slecht en als het probleemkind hadden behandeld.

Als hij niet in zo'n vreemde, buitenaardse sfeer had verkeerd dan was er nu misschien wel een sarcastische lach over zijn lippen gevlogen. Crystalstar's slaafje, was ze zo sociaal gestoord? Maar ze had hen dan ook niet samen gezien sinds dat ze een kitten was. Ze wist niks en dit was slechts een vooroordeel dat ze trok, hopend om een gevoelige snaar bij hem aan te slaan. Ze wilde hem zo graag raken, waarschijnlijk omdat ze zelf diep ongelukkig was. Hij kon het zich meer dan voorstellen. Je zou maar je clan hebben verlaten toen je nog te vroeg was om voor jezelf na te denken, om vervolgens zoveel slechte dingen te doen dat het nu te laat was om ooit nog terug te kunnen keren. Een vreselijk lot, en ook zeker één die hij haar gunde. Hij voelde geen greintje medelijden voor haar. Na de stilte nog enkele momenten te hebben laten ingewerkt opende hij langzaam weer zijn bek. Hij hoefde haar niet te vertellen waar hij tegenover Crystalstar stond. Ze was duidelijk te achterlijk om dat te kunnen begrijpen. Hij moest laten blijken dat ze hem niet kon raken, dat ze op moest donderen uit hun levens. "Ik weet nog dat we oorlogje speelden met de andere kittens." Begon hij terwijl een haast manische glimlach om zijn lippen krulde. "Natuurlijk nam jij het allemaal veel te serieus en liep het al snel uit de hand." Hij wierp een blik op de zon boven hen. "Wat was je toen al een gemeen wicht. Alle kittens wilden bij RavenClan horen, behalve Shrimp en ik. Niemand behalve je familie wilde wat met je te maken hebben." Een humorloze gegrinnik verliet zijn bek en zijn ogen sperden verder open, alsof hem zojuist een hilarische grap was verteld. "En nu heb je niemand meer!"

Waarschijnlijk had hij een heel ander idee van haar dan zijzelf had, anders was hij nu niet zo achterlijk en onmogelijk dom bezig. Hermitshell dacht dat hij oh zo slim was, dat hij alles wel wist, maar hij wist niets. Hier liep hij oude, onbenullige herinneringen naar boven te halen om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze niemand had. Hij leek er een enorme humor in te vinden, maar Skadi greens net zo hard terug. “Ik heb genoeg,” vertelde ze hem simpelweg en het was geen leugen. Dus, misschien had ze geen vrienden, maar die zocht ze ook niet. In de Elite moest je voorzichtig zijn met wie je vertrouwde, aangezien iedereen elkaar manipuleerde. Maar dat was helemaal prima voor de calico, want zo was ze zelf altijd al geweest. “Ik heb namelijk een hele clan, broederlief. Een hele clan onder mijn poot.” Ze wist niet hoe goed het nieuws was doorverteld, aangezien het Crystalstar was wie er als eerste was achtergekomen dat ze de Captain van de Elite was. Ze zag dat wijf er nog wel voor aan dat ze het voor zichzelf zou houden. Maar er blonken trots tanden aan haar halsband, tanden die ze zeer zeker verdiend had en tanden aan een halsband die ze voor zichzelf had geclaimd van een ander. En een daarvan toonde aan dat ze de Captain was. Ze was sterk, slim en onafhankelijk. Ze had wel katten, namelijk een adoptieve moeder, een domme, vrolijke knul die achter haar aan liep als een hond achter een mens, maar ze had niet persé iemand in haar hoek nodig. Ze had het zover in haar eentje gered, omdat ze wat te bewijzen had gehad, en nu zou ze het verder ook nog wel redden. Ze duwde geen volledig vetrouwen meer in anderen, ze was niet afhankelijk van ze, zelfs niet in Orchis.

Tranen vulden langzaam zijn ogen terwijl de grijns op zijn gezicht breder en breder werd. Ze had alles! Ze had zelfs een hele clan onder haar poot. Geloofde ze het zelf? Op die leeftijd? Zelfs het bij elkaar geraapte groepje straatkatten was niet zó achterlijk dat het een kind serieus ging nemen. Hij snapte ook wel dat hij nu geen Deputy kon worden, want dat vereiste ervaring en keihard werk. En dat zou hij zijn clan geven, zodat hij op zijn tijd de positie kon pakken. Maar een 15-moons jonge sociopaat zoveel verantwoordelijkheid geven? Dat lag zelfs onder BloodClan. Toen hij haar echter in haar ogen aankeek herkende hij enkel vastberadenheid. En na met zijn ogen langs haar halsband te zijn gegleden besefte hij dat ze misschien meer aanzien had dan hij had gedacht. Tot in hoeverre had ze gelijk? "Dus jij en Orchis hebben het gezellig gehad?" Mauwde hij spottend. Iedereen kende het imago van de smerige leader. Het zou hem niks verbazen als je door met hem het nest te delen hogerop kon komen.

Hermitshell leek het eerst niet te geloven, een teken van zijn kortzichtigheid, maar toen gleden zijn ogen bij nader inzicht naar haar halsband, waar vier haast gloednieuwe tanden op glommen. Niet veel leden van haar leeftijd zouden er al zoveel aan hebben hangen, zelfs zonder de tand die je kreeg als Captain. Toch kon ze wel naar hem toespatten bij de conclusie die hij daarna trok. “Dat jouw kleine brein en machismo dat als enigste optie kunnen bedenken laat zien hoe snel jullie geliefde clans achteruit gaan.” Vertelde ze hem droogjes. Vroeger had ze misschien gaan lopen schreeuwen en vloeken naar hem, maar daar had ze nu een veel betere grip op. Toch jeukten haar klauwen nog steeds om zijn oude wonden opnieuw te openen en hem dit keer zwaarder laten bloeden dan voorheen. “Of misschien ben je gewoon jaloers omdat je alles doet wat je mentor je had opgedragen maar ze je er amper erkenning voor geeft. Zwak,” vertelde ze hem met een gespeeld medelijden op haar gelaat. Ze mokte hem met alles wat ze zei, maar hij maakte het ook veel te gemakkelijk. “In de Elite waarderen ze snelle leerlingen. Ze waarderen kracht, intelligentie en belonen het met respect.” Het was de waarheid. Ze had eerder een member mogen worden, ze had een halsband van een verrader voor haar eigen geclaimd, in plaats van een hond of zachte kittypet. Ze had laten zien wat ze waard was. En toen Orchis haar niet veel later tot Captain had benoemd, was ze nog geen eens twaalf moons geweest. Ze stond al weer 3 moons in de positie en er was zeker nog wel wat onenigheid, maar niemand daagde haar uit. Ze hadden gezien hoe gemakkelijk ze met azazel had weggedaan, iemand van haar eigen leeftijd, en ze zou dus ook geen moeite hebben om met iemand ouder een gevecht aan te gaan. Ze mochten misschien wel meer ervaring hebben, maar zij had jeugdigheid en snelheid aan haar zijde. Ze was misschien niet groot of sterk, maar ze bezat nog steeds macht. “We bewijzen onszelf en vechten voor onze plek, in tegenstelling tot jou comfortabele leventje waar er geen eens vraag is of je wel een warrior zou mogen worden of niet. Jou pad was vanaf het begin uitgestippeld, ook al zou je de grote blunderende idioot worden die je nu bent. Als jij ziek bent zorgen ze voor je, terwijl wij moeten oppassen of we onze plek en toekomst niet verliezen. Zo woedt je de zwakte als onkruid eruit.” Het was de harde waarheid waarbij de Elite leefde, maar ze zou het voor niets anders omruilen. Hij kon haar belachelijk maken zoveel hij wilde, doen alsof zij de gekke keuze had gemaakt, maar ze had simpelweg gewoon niet voor een leven vol zoetsappige comfort gekozen. Ze had gekozen om sterk te worden, en dat wierp nu zijn vruchten af, zoals het haar verteld was vuit het Dark Forest.

Een gegrinnik steeg op uit zijn keel. Wat was ze toch weer makkelijk kwaad te krijgen, net zoals vroeger. In dat opzicht was ze geen spat veranderd. Het beste was dat ze zichzelf ongetwijfeld enorm slim vond. "Cyrstalstar kan mij zó niet waarderen dat ze me twee apprentices heeft gegeven! Wat een straf." Mauwde hij sarcastisch. Ze was zo achterlijk. Hij moest toegeven dat BloodClan in één ding goed was: propoganda je hoofd in boren. "En als jou iets overkomt waar je niks aan kan doen, dan gooien ze je in de goot. Jullie zijn een stel ongecontroleerde wilden zonder enig plichtsgevoel. Wat is daar zo goed aan, als ik vragen mag?" Eigenlijk interesseerde het hem niet meer. Het was wel zeker dat er niks zinnigs meer uit die bek van haar kwam, nooit. Hij stond al klaar om zich om te draaien. Wat een zielig gedoe.

Blijkbaar zag hij dingen anders als haar. Twee apprentices wauw, moest ze nou onder de indruk zijn? Zij was de second in command van een hele clan. “Ik zie die snotjong wel als een straf, maarja, jullie hechten waarde aan zwakheid, dus wat verwacht je.” reageerde ze nonchalant. Ja, ze had zelf ook een young-one onder haar hoede, maar dat was er eentje die tenminste wat nut voor de toekomst toonde, dus dat gingen ze niet aan een incompetente member overlaten. “En we zijn niet zo wild als jij denkt, we hebben strengere discipline dan dat jij bij die vissenvreters gaat vinden? En wil je bewijs? Vraag dan maar lekker aan Thunderclan hoe ze een stuk van hun territorium zijn verloren.” Ze kon wel zien dat hij op punt om om te draaien stond, dat hij niet verder dan zijn eigen neus kon zien, dat er alleen maar Riverclan propoganda in zijn kop zat geduwd. Hij dacht dat hij beter was, omdat hij zijn poten niet vuil maakte, maar dat eindigde vaak in gecompliceerde situaties en katten die je in de rug staken, dus wie was hier nou slimmer.

Het geblaat bleef maar doorgaan. Hij wist dat als hij nu niet weg zou gaan er ook geen einde meer aan ging komen. Verdomme, wat was er ook van hen geworden? Het had zoveel beter kunnen zijn als die stomme BloodClanner haar en Ravenkit die dag niet had ontvoerd. Dan was ze misschien alleen een trut geweest. Zonder verder op haar lege woorden in te gaan draaide hij zich om, zodat ze de traan die over zijn wang rolde niet kon zien en stapte hij weg.

[Hermit topic uit]

Ach, kon Hermitshell weer niet tegen de waarheid? Hij leek meer op de kater die hij vader noemde dan hij mischien mocht denken; zijn oren wegdraaien van de waarheid en maar waanbeelden voor zichzelf bedenken. De calico rolde haar ogen terwijl meneertje zich omdraaide en wegliep. Liet hem maar lekker in zijn eigen wereldje leven, dan zou de klap later alleen maar harder aankomen. Pas toen hij uit zicht was liep ze zelf verder; het rogue territorium dieper in. Ze had nog niet bepaald zin om terug te gaan, en mocht hij haar willen volgen, dan volgde hij haar niet terug naar het kamp.


skadi ook topic uit