Nobody [GW]

GORE WARNING: bloed en verstikking

Ze wist niet helemaal waar ze nu hoorde. Of ze nu altijd hier mocht slapen, of toch gewoon in haar eigen nest. Haar eigen nest, waar ze nu voor het eerst sinds een eeuwigheid regelmatig in sliep - in plaats van andermans nest. Of ze hetzelfde over hem kon zeggen, wist ze niet precies. Al die mooie vrouwen om hem heen die alleen maar aan probeerden te pijpen voor power... Maar kon hij dat ook echt over haar zeggen? Ze beet op de binnenkant van haar wang, verachtte zichzelf om het feit dat alles zo in haar kop bleef dreunen. Ashenpatch, de woorden van Fox, van Shatteredice... Ze wilde het zo graag verwijderen, hem zien in het licht van haar rooskleurige bril. Zoals ze altijd had gedaan als kind. Maar nu ze zijn den in stapte wist ze niet of ze hem lieverd wilde slaan of omhelzen. Even was ze stil, maar snel genoeg herpakte ze zichzelf. "Ik hoop dat ik niets verstoor," sprak ze zoetjes, waarna ze een muis voor zijn poten liet vallen. Haar plan was... Ja, wat was haar plan eigenlijk? Het maakte verdomme ook niet uit, iets in zijn gouden ogen bracht zoveel van haar oude zelf naar boven. Ze wilde gewoon bij hem zijn.

Everybody do the mitski shuffle

&Wolfstar 

Hij was zelf net in zijn den binnen gestapt omdat hij wou gaan slapen. Hij had niet verwacht dat Rabbit bij hem wou zijn nadat hij haar met Ashenpatch had gezien. Niet dat dat één moment iets betekend had voor de kater. Hij zocht zoals gewoonlijk de randjes van 'normaal' op en zij had dat net moeten zien. Hij kon er niet te lang bij stil blijven staan. Hij had belangrijkere zaken om over na te denken. Een clan die langzaam uit elkaar leek te vallen en een moordenaar in het midden die hij nog altijd aan moest spreken. Hij had net een poot in zijn nest gezet toen hij achter zich iemand binnen hoorde komen. De kleine pootstapjes kende hij maar al te goed, ze waren van haar. Van zijn konijntje. Ze kwam binnen met een muis. De ironie. "Wat zou je moeten verstoren dan?" Wolfstar draaide zich om en keek haar vragend aan. Er is niemand hier. Niemand behalve ik. Het voelde alsof ze kwam kijken wie hij nu in zijn nest zou hebben liggen. Wie er nu weer bij hem was. "Is er iets aan de hand? Iets in je ogen zegt me dat je iets dwars zit." de kater trok zijn wenkbrauwen iets op. Ze zag er anders uit, wantrouwiger? Hij wist niet of dat wel het goede woord was.

Met haar poot streek ze bedachtzaam over de muis die ze eerder die dag zelf had gevangen. Hij leek het eten niet te zien, had alleen oog voor haar. Ja, alleen oog voor haar, wanneer er geen andere katten aanwezig waren. Haar tweekleurige ogen vonden de zijne en ze gniffelde zachtjes om zijn woorden, al keek ze heel snel weg. Natuurlijk kende hij haar te goed, zag hij achter haar ogen wat ze voor ieder ander kon verbergen. "Oh, hm, misschien de moord van mijn par-... Of het feit dat je eerder nog een meisje je nest in probeerde te drogeren?" sprak ze zoetjes, al waren haar woorden alles behalve. Bijna had ze hem haar partner genoemd, maar ze wilde hem niet het genoegen geven om haar te verbeteren naar iets anders. Haar ogen vonden de zijne, vroeg zich af of dit het juiste moment was. Maar was een moment ooit juist tussen hen? Haar blik verzachtte iets, liet iets doorschemeren van haar vroegere zij. Van Rabbitpaw, die vastgehouden wilde worden door Wolfpaw. "Zal ik vanavond bij je blijven?" haar stem was breekbaar in tegenstelling tot haar eerdere woorden. 

Bijna. Hij had haar bijna partner gehoord. Hij kon het woord nog weg horen vagen op haar lippen. Toen ging ze verder over Ashenpatch. "Ze zei dat ze moeite met slapen had, dus ik bood haar een van mijn papaverzaadjes aan om haar te helpen slapen. Je weet hoe moeilijk Routnose doet om die dingen." een relatief schadeloos kruid, als je het hem vroeg. Al vroeg hij er de laatste tijd misschien iets teveel om. Merkte dat hij niet meer kon slapen zonder. Ze stapte op hem af en even leek het weer alsof het net als vroeger was. Alsof ze weer die onschuldige apprentices konden worden van vroeger. Ze vroeg of ze bij hem mocht blijven. "Graag, ik ben niet meer zo graag alleen sinds.. nou ja." hij durfde het amper toe te geven, omdat het voelde als zwak. Grote leider van WindClan, bang om te slapen. Bang om wie er nu voor zijn nek zou komen. Wie de volgende klauw in zijn hart zou drukken. Rabbitcharm zou dat nooit doen. Nee. Zij waren voorbestemd voor elkaar.

Waarom zou hij in Starclansnaam een andere poes dan uitnodigen bij hem te slapen? Of was het idee dat ze direct weer op zou hoepelen naar haar eigen nest? Rabbitcharms vacht poefte wat overeind en even leek ze te kunnen ontploffen, maar uiteindelijk viel het kwartje toch de andere kant op en zwakte die vijandigheid af. Ze wilde het geloven. Wilde vanavond even niets anders zien dan de kat waar ze van hield, waar ze al zolang van had gehouden. Als ze niets anders zag dan zijn gouden ogen, niets anders rook dan zijn geur en niets anders voelde dan zijn warme lichaam om haar heen - dan was het kon ze bijna de namen van Gorsepaw en Shatteredice vergeten. Maar net Briar. Briar stak als de roos waar ze naar vernoemd was. Rabbitcharm liet zich naast hem neervallen, krulde op zoals ze altijd deden. "Hm-hm, je bent nooit graag alleen," sprak ze met iets van zuur in haar stem. Ze was nog niet vergeten hoe zijn ogen hadden gebrand toen hij dacht dat ze met een ander was gegaan. Hij kon haar claimen, maar kon zij hetzelfde doen? De gedachten staken als wespen, maar voor nu wuifde ze het weg. Vanavond wilde ze even niets anders dan zichzelf wijs maken dat alles goed was, dat zij goed waren. Misschien dat dingen dan nog anders konden worden. "Je zei dat je wist wie het was... Weet je ook waarom?" ze verplaatste haar poot zodat deze over die van hem heen viel. Zijn vacht was zoveel zachter dan het leek. "Wil je er het erover hebben?" fluisterde ze.  

Wolfstar keek in haar apart gekleurde ogen. En kort voelde het alsof er eigenlijk niks aan de hand was. Hij was niet de leider van een clan, niet de vader van een nest kits. Hij was gewoon weer Wolfpaw. Domme apprentice die liep te stoken in ruzies en wedjes maakte dat hij de meeste mieren in het nest van een elder kon krijgen. Haar opmerking had een zure nasteek en die voelde hij. "Het spijt me voor het hele gedoe met Ashenpatch, ik zweer dat het niet is waar het op leek." zei hij tegen haar. Maar of dat veel goed zou maken wist hij niet. Hij nam haar mee, duwde haar met een grijnsje om in zijn nest en ging naast haar liggen. Toen hoorde hij haar vraag. Over zijn moordenaar, wie het was en vooral waarom het gedaan was. De fluistering kietelde zijn oor en liet een rilling over zijn rug heen lopen. "Misschien, niet alles." wat waren woorden. "Ik heb teveel vreemd volk binnen gelaten, dat was het motief. Het moest een soort waarschuwing naar mij zijn. Stallionheart, Barksound, die Shadowclan apprentice. Die hadden nooit binnen mogen komen volgens deze kat," verzuchtte hij. Hij rolde op zijn rug en liet een poot langs Rabbit's gezicht vegen. "Ergens heeft deze kat gelijk, hoe goed kunnen wie buitenstaanders vertrouwen? Barksound heeft zich bewezen in mijn ogen, die gaf zijn leven bijna. Die apprentice is weg en Stallion.. ja." hij zuchtte diep en keek weer opzij om de ogen van Rabbit te ontmoeten. Hij wist zelf ook nog niet goed wat hij er van moest maken. "Ik moest vergeven van StarClan, dus dat heb ik gedaan."

Het speet hem. Natuurlijk. Hoeveel van zijn woorden kon ze aannemen, wat waren nog leugens? Hij was een hypocriet. Hoe hij haar tegen de grond had gedrukt toen ze vertelde over een andere kater, hoe zijn blik toen zo plots was veranderd. Maar zij moest zich naast hem neer vleien en ervanuit gaan dat hij de waarheid sprak. En dat deed ze. Voor nu, voor vanavond. Ze was te moe om met hem te vechten. Wist dat het geen zin meer zou hebben. Daarom hield ze haar mond en luisterde met gespitste oren naar zijn verhaal. Hij wist wie het was, waarom zei hij geen namen? En bovenalles, waarom zou hij zijn eigen moordenaar geloven? Immers was het uiteindelijk een clangenoot geweest die hem het gif had doorgespeeld, geen van de vreemdelingen die hij had toegelaten. Er waren zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Zou hij het haar ooit verteld hebben als ze er niet naar had gevraagd? Of wellicht, was dit slechts een dekmantel? Wie weet was het Ashenpatch, was het een ziek spel dat ze speelden. Had hij haar gebruikt, een affaire gehad die misliep. Oh, ze kon eeuwig haar fantasie de loop laten gaan - maar het zou haar niets meer brengen dan dit. Haar besluit stond al vast, dus voor vanavond zou ze het vergeven. "Starclan," lachte ze humorloos. "Starclan zegt jou een hoop, en wat voor goeds doet het," mompelde ze en nestelde zich naast hem. "Slaap maar Wolf," ze neusde tegen zijn wang en kietelde hem daarbeneden met haar staart. "Dan maak ik je morgen met iets leuks wakker, iets veel leukers dan Ashenpatch," 

Ze luisterde naar hem en liet er verder niks meer over los. Alleen nog dat StarClan niet veel goeds deed voor hem. Hij knikte, maar meer kon hij er niet over kwijt. Zijn martelaars. Ze nestelde zich in zijn zijde en even voelde hij zich kalm. Ze zou hem morgen wakker maken met iets leuks. Hij grijnsde en draaide zich om, haar kant op. Hij voelde haar staart langs zijn flanken gaan. "Hoe kan ik nou slapen met zo'n mooie vrouw naast me," grijnsde hij en liet zijn tong over haar wang gaan. Ze zouden slapen, vast. Maar niet voordat ze hide the zucchini gespeeld hadden.

En de volgende ochtend werd hij uitgerust wakker, meer uitgerust dan ooit te voren. Loom gingen zijn ogen open en geeuwde hij. En toen waste hij langzaam het gezicht van Rabbitcharm. "Wakker worden, mijn konijntje." fluisterde hij zachtjes met zijn zware stem, nog dik met slaap.

Ze had niet echt veel slaap gekregen. Wat bijzonder was, want nadat ze samen aan het rollen bollen waren geweest was ze meestal moe zat. De warmte naast haar had haar wakker gehouden, op zowel een prettige als een nare manier. Ze zou willen dat ze iedere nacht zo bij hem kon zijn, maar wist dat dat geen optie was. Toen hij wakker werd had sloot ze haar ogen en liet ze zich door hem wekken. Met een giechel rolde ze zich op haar rug en keek hem schuin aan. "Nou zeg, jij bent er vroeg bij," ze klom uit haar nest en rekte zich uit alsof ze alle tijd van de wereld had, haar achterkant naar hem toegedraaid. Even zwiepte ze uitdagend met haar staartje, waarna ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. Het werd tijd dat er iets meer vaart in gooiden. "Zin om te gaan jagen?" niet dat ze op zijn antwoord wachtte, met een laatste zwieper van haar staart zette ze zich af en dartelde voor hem uit naar de kamp ingang. Eens die spieren van hem weer trainen, het zou hem goed doen. Haar hartje klopte in haar borstkas terwijl ze koers zette naar de tunnels 

Ze giechelde en rolde op haar rug. Ze was zo lief. Zo mooi. Hij verdiende haar liefde niet. Hij wist dat hij het niet verdiende, maar hij nam het toch. Wolfstar keek haar aan toen ze vroeg om te gaan jagen. Dat vond hij wel prima. Rustig wakker worden op de vroege ochtend. Hij knikte. "Ja, graa-" hij kon zijn zin niet afmaken want toen ging haar staartje langs zijn gezicht en sprintte ze de den al uit. Wolfstar volgde al snel en voordat hij het wist stonden ze buiten. "Waar heen? Jij mag de weg wijzen, ik volg jou." zei hij tegen haar met een grijns op zijn gezicht. Normaal zou hij zelf de leiding nemen met dit soort dingen, maar het was haar voorstel geweest dus zij mocht kiezen waar ze heen zouden gaan.

Oh nee, ze zouden vandaag niet de tijd nemen. Met een hop was ze de leadersden al uit en keek achter zich om te checken of hij haar volgde. Dat deed hij. Sterker nog, hij vertelde haar te zeggen waar ze heen moesten gaan. Daar had ze zijn toestekming niet voor nodig; voor vandaag had ze een speciaal plekje in gedachten. Met een glimlach keek ze hem schuin aan. "Hm, als je me bij kan houden," ze knipoogde de kater toe en zette haar poten in beweging. Met een lach verlieten ze het kamp, waarna ze over de velden heen sprong. Als ze kleiner was geweest, had ze daadwerkelijk door kunnen gaan als een konijn. De grond was nog hard en koud onder hun poten, maar de wind bracht de belofte van lente. Rabbit zorgde dat ze zich naast hem bevond en genoot van het korte moment van vrijheid, van de wind die hun gezichten streelde. Ze zorgde ervoor dat ze ieder beeld van hem in haar geheugen integreerde, van hoe het nu leek dat alles goed was tussen hen. Dan kon ze zichzelf dat bijna daadwerkelijk wijs maken.

Rabbit keerde zich tot de kater waar ze pijnlijk veel van hield. Ze stak haar tong uit en uit het niets leek ze te verdwenen. In werkelijkheid was ze een van de vele tunnels onder het Windclan gebied in gedoken. De tunnel leidde tot een opening, een soort ondergronds hol. Eentje die hij zeker zou herkennen; immers was het hier dat ze voor het eerst... Tja, hide the zuchini hadden gespeeld. Rabbitcharm gunde zich één tel om de omgeving in zich op te nemen, om de herinnering op te drinken. Maar Wolfstar was niet dom, hij ziu spoedig achter haar aan komen. Rabbit drukte zich tegen de grond en hoopte dat de duisternis van het ondergrondse haar zou verbergen. Toen ze hem aan hoorde komen wiebelde ze met gaat achterste en maakte zich klaar om hem te bespringen. "Boe,"
 

Wolfstar grinnikte toen ze zei dat hij alleen mee kon als hij haar bij kon houden. "Ik ben een moor runner, dat moet wel lukken." en samen gingen door het gebied. Wolfstar rende vrolijk achter het korte staartje van Rabbit aan. Ze waren een tijdje onderweg voordat ze ineens tot stilstand kwam. Rabbit draaide zich om, stak haar tong naar hem uit en voordat hij er iets van kon zeggen was ze.. weg? Dat kon niet. De bruine kater ging staan op de plek waar zij stond en zag een opening in de grond. Hij grijnsde. "Je weet dat ik niet heel gek ben van de tunnels, ik ben te dik." riep hij de gang in, maar toch drukte hij zich naar binnen toe. Eenmaal in de opening herkende hij ineens waar hij was. Het was de plek waar ze geschuild hadden van de onweer en de regen. Ze hadden daar samen geslapen en..

"Boe,"

Wolf grijnsde en draaide zich om naar Rabbit, die ineens weer achter hem verschenen was. Ze was zo mooi en ze was hier.. "Zullen we die ene nacht nog een keertje over doen?" grijnsde de kater naar haar. "Dan maak ik wel wat onweer geluiden." niet dat hij dat heel goed kon. Maar hij kon het altijd proberen voor haar.

"Precies, tijd om die vetjes eraf te rennen!" lachte ze hem nog na terwijl ze de grond onder verdween. De wanden dreunden op elkaar in en de duisternis leek weer eventjes dik als mist. Zoals het vroeger had gedaan, toen ze geweigerd had de tunnels in te gaan op haar eerste dag als apprentice. Maar die angst had ze overkomen, op welke hardhandige manier dan ook. En toen hij de hoek om kwam, leek er wat meer licht de grot binnen te dringen. Zijn aanwezigheid bracht meer in haar los dan ze toe wilde geven. Zeker nu, zeker hier.

Haar belaging was succesvol. Dat was het voordeel van een tunneler zijn; de kende alles hier door en door. Wist wat je na elke ingang en uitgang lag te wachten. Daarom kon ze hem verassen, besprong ze hem van achter en probeerde met haar veel kleinere lichaam hem tegen de grond te werken. Plagend drukte ze zich tegen hem aan en trok aan zijn oor, al liet ze die los toen ze moest lachen. "Ja ja, probeer mij maar eens die onweer geluiden te laten maken, hm?" ze deed een poging hem tegen de grond aan te drukken, al wist ze dat dat haar alleen zou lukken wanneer hij het toestond. Het was een spelletje dat ze graag speelde, al liet ze zich even makkelijk door hem tegen de grond aan drukken. Zachtjes gaf ze kusjes rond zijn nek, waarbij haar ademhaling wat versnelde. Nu ze hem zo aan keek, nu ze zo dichtbij was, zag ze de kras over zijn neus. Degene waarmee ze hem voor altijd getekend was. Met haar zachte, pluizige pootje streelde ze erover. Een pijnlijke herinnering aan de werkelijkheid. Aan wat er van hen zou worden. 

Rabbit had nog een opmerking gemaakt over zijn vetjes. Zo dik was hij toch niet? De kater had zichzelf kort bekeken maar hij vond niet dat hij dik was. Maar hij twijfelde toch even toen hij zich de tunnel in had moeten drukken. Rabbit deed weer een poging om hem tegen de grond te drukken en hij ziet zich omvallen, met haar bovenop hem. De duwde haar neusje in zijn nek en kuste hem daar. Ze keek hem even aan en hij drukte kort haar neus tegen die van haar aan.

"Ik hou van je," fluisterde hij zachtjes in haar oor. Haar pootje veegde zachtjes over zijn neus heen, waar haar eigen gemaakte litteken zat. "Ben je je eigen werk aan het bewonderen?" zei hij toen tegen haar met een grijnsje. Hij was boos geweest, maar niet meer. "Zullen we nog gaan jagen dan? Of heb ik mijn konijntje al gevangen..." hij draaide zich om zodat ze van hem afgleed en deed een poging om boven op haar te duiken. Het zou hem lukken als ze niet snel weg was..

En nu, van alle momenten, zei hij die drie woorden. Even versteende ze, haar ogen gevuld met een wirwar van emoties. Die drie woorden die ze al zo eeuwig lang uit zijn mond wilde horen, die haar 's nachts met een blij gevoel in slaap konden wiegen. Haar pootjes trilden en zonder er überhaupt bij stil te staan kwamen de woorden uit haar bek. "Ik ook van jou," fluisterde ze, haar stem trillend. "Ik hou ook van jou Wolf," en ze meende ieder woord, dat had ze altijd al gedaan. Wat haar betrof mocht dit hol dat voor eeuwig echoën, totdat het pijnlijk op haar hart nadreunde. Ze veegde haar ogen droog van opkomende tranen en grinnikte zachtjes om zijn woorden. "Het staat je best wel stoer, hoor," sprak ze met een knipoog en begroef nog kort haar neus in de dikke vacht rond zijn nek. Eventjes, heel eventjes, totdat hij haar van zich af liet glijden. Ze liet hem begaan en giechelde enkel toen hij begon over het jagen. Even twijfelde ze, immers was dit de hele reden dat ze hem eerst hier had gebracht. Maar zijn woorden dreunden in haar hoofd en haar lichaam deed nog zeer van gisteren. Nee, hij zou haar nog niet krijgen. "Pff, alsof je mij ooit te pakken zou kunnen krijgen met die vetrolletjes van je," zonder verdere waarschuwing kwam ze overeind en zette een sprintje in, waarbij ze kort lachte om hem uit te dagen. Haar lach stierf echter heel snel weg terwijl ze opgeslokt werd door het duister van de tunnels, Wolfstar ongetwijfeld vlak achter haar zodat hij hier niet zo verdwalen. Ze versnelde haar pas totdat ze een cirkel van licht zag aan het einde van de tunnel.

En op het laatste moment dook ze naar beneden, drukte zich tegen de grond en vloog naar buiten. Het metaal schaafde enkel langs haar oren, maar zij was de tunnel uitgekomen. Omdat ze het wist, omdat ze klein genoeg was. Wolfstar, echter...

Wel, hij wist niet dat de konijnenstrik daar hing.  

They say he’s looking for a dog
Well, did you find you b*tch in me?

Ze had het al enige dagen eerder ontdekt. Immers was ze al enige tijd met deze tunnels bezig, het was een deel van het systeem waar niet veel katten kwamen. In eerste instantie was ze bijna zelf in de val gelopen, had het bijna haar leven beroofd. En dan zou zijn voor altijd weg zijn, zelfs als Wolfstar terug zou blijven komen. Maar haar oplettendheid had haar gered, de angst die haar met de paplepel was ingevoerd. Rabbit, je bent maar een klein poesje, alles kan je pijn doen, je bent vernoemd naar het konijn – want ook jij moet altijd voor alles uitkijken. Oh, hoe vaak ze die woorden van haar moeder nog in haar achterhoofd hoorde, hoe erg ze die woorden verachtten. En de ironie, want nu was het juist die angst die haar had gered – en zou zijn einde zou betekenen.

Oh, toen ze het net had ontdekt had ze hard aan de stok getrokken, met al haar kracht, maar de strik was niet los gekomen. Haar plan was om het direct te melden, zodat niemand erin zou stappen. Maar halverwege haar weg naar het kamp begon haar plan te vormen. Er was geen mogelijkheid voor haar zelf om de stok los te krijgen, hij was te diep de grond in geslagen. Deze tunnel had ze pas recent zo gegraven dat het groot genoeg was om meer katten door te laten, en omdat het uitliep op een deel vlak bij rogue gebied werd het eigenlijk nooit gebruikt. Het was perfect. En zij wist dat. Hij niet, want Wolfstar was natuurlijk nooit een tunneler geweest.

Haar ogen bleven op hem hangen, terwijl ze de strik steeds strakker om zijn nek zag glijden. Ze had verwacht dat het pijn zou doen, maar niet zoveel als dit. Ze zag het donker rode bloed uit zijn nek sijpelen. Druppel voor druppel, totdat het zelfs haar witte pootjes bereikte. Alles schreeuwde in haar om hem te helpen, maar ze wist dat dat niet kon. Fysiek zou ze hem niet vrij krijgen, ze was niet sterk genoeg. Zelfs als ze zich bedacht, was er niets meer wat ze kon doen. Het zou haar beschermen later, maar ook nu.  Dit was de manier waarop het zou moeten eindigen. Niet omdat de sterren dat hadden besloten, maar omdat zij dat had gedaan.

“Denk je nog steeds dat je het konijntje te pakken kan krijgen?” haar stem trilde en terwijl ze een holle lach liet horen druppelden er tranen over haar wangen. Ze waren oprecht. Niets in de wereld zou ooit zoveel pijn doen als hij die smekend haar naam riep. Maar ze zou niet helpen. Niet meer. “Ik hou van je. Ik hou echt van je,” en ze meende het net zozeer als ze net had gedaan. “en dat is waarom je moet gaan,”

“Je hebt genoeg katten pijn gedaan. Gorsepaw, Shatteredice, Amberstorm, Briarbell… Ik zou alleen de volgende naam zijn in het lijstje, hé? Of het nu Ashenpatch was of niet, vroeg of laat zou ik toch weer niet genoeg voor je zijn…” ze keek hem met natte ogen aan, zag hoe het leven uit zijn ogen verdween en terug kwam. Maar ze bleef waar ze was, verroerde geen fin. “En je acties hebben consequenties, lieverd. Een clangenoot wilde je al dood, wie het ook was, en Shatteredice zei me hetzelfde. Als ik dit niet deed, zou iemand anders het wel doen. En jij bent van mij, toch Wolf? Ik weet dat je dat liever niet wil, oh, ik zie in mijn nachtmerries nog die blik toen ik je vertelde over Nightpool. Je verdient het om te sterven, je verdient het omdat je een kindermoordenaar bent en misbruik maakt van de poezen om je heen. Maar ik verdien het ook. Verdomme, ik verdien het ook. Het is altijd het konijntje en de grote boze wolf. Het is altijd Wolfstar, en zijn partner. Het is altijd ‘rabbit, jij bent van mij,’… En bijna had je je zin gehad. Oh, we hadden zo gelukkig kunnen zijn. Zo verdomd gelukkig! Ik zou je partner zijn geweest, ik zou zielsveel van je houden en doen wat je vroeg, ik zou….” Wederom zag ze het licht uit zijn ogen gaan en terugkeren. Dat was twee, nog één keer, was het niet? Haar hart klopte inmiddels in haar keel, want ze wist dat ze hem hierna nog maar één keer terug zou zien. Tranen dropen over haar gelaat en ze liet ze begaan. Wie had het gedacht? Haar hele leven had ze niets anders gewild dan hem. Om met hem een gezin te starten, gelukkig te zijn en een leven te leiden zoals ieder ander. Maar alles was anders gegaan. Hij was een kindermoordenaar. En zou ze de enige waar ze ooit met heel haar hart van had gehouden nooit meer terugzien, door haar eigen doen.

Toen ze ruwe ademhaling weer begon, begon ze zich misselijk te voelen. De hoeveelheid bloed die de grond bedekte was meer dan iemand ooit hoorde te zen. Maar ze bleef kijken, hield haar ogen gefixeerd op hem met iedere schrapende ademhaling die hij probeerde binnen te halen. Niet dat het werkte, zijn keel was doorgehaald door de strik. Starclan nam niet de moeite om voor hem af te dalen, en zij zou de strik ook niet van zijn nek verwijderen. Dit keer won zij. En alle sterren mochten het horen, ze mochten het net zo helder zien als zij. Uiteindelijk zou ze winnen. “Weet je, het maakt ook niet meer uit. Vandaag win ik, en verlies jij. Vandaag ben je van mij, en van niemand anders. De sterren komen je niet halen. Nightpool was de eerste, maar jij zal niet de laatste zijn, Wolfstar. Ik ben klaar met een wereld waar katers zoals jij de macht krijgen van sterren die niet om de zwakken geven.”

Ze zag zijn ogen wederom flikkeren, vroeg zich af oh hij überhaupt haar nog hoorde. Ze kon zijn naam nog jammerend uit zijn bek horen komen, maar het maakte niet meer uit. Hij hoefde het niet eens meer te horen, als de sterren het maar deden. Vanaf vandaag was het oorlog.

“Je zei dat Starclan je persoonlijke hel was. Ik hoop dat je er zoveel van geniet als dat je zelf zei, Wolfstar. Je bent de enige waar ik ooit van heb gehouden.” Ze had verwacht dat hij nog één keer terug zou komen, maar zijn lichaam bleef onbewogen. Het was klaar. Ze was vrij.

Oh you’re abominal socially
You’re just a little bit too much like me