Overture

Heel eerlijk wist ze niet zo goed hoe ze zich moest voelen. Allicht was dit zijn straf... Ja vast. De poes snoof, geloofde er weinig van dat dit de bedoeling van Starclan immers. Die hadden zich tot het heden ook nog nooit met hen bemoeid, behalve om haar vriendin van haar neer te schieten. Nee, het was een van hen. Maar wie? Wie wist van Gorse, of was er zelfs meer dat ze niet wist? Zonder dat ze het door had hadden haar poten naar de leadersden gebracht. De geur van Ashenpatch hing hier rond, het zou ook weer eens niet. Heel eerlijk, deed zijn dood haar vrij weinig. Immers kwam hij toch wel weer terug, dat was wat hij deed. Gaf hem twee dagen en hij was weer op zijn poten, wat deerde één vergiftiging? Het was eerder de dader die haar meer dwars zat.
Vlagen van een conversatie zorgden ervoor dat haar oortjes naar voren sprongen. "Wil je bij me blijven? Ik ben bang dat.. er weer iets gebeurd." Ah. Natuurlijk. Och arme Wolfstar, altijd zo eenzaam. Ze sliep één nacht niet bij hem, en hij verloor zichzelf in eenzaamheid. Als het niet Shatteredice was, niet Amberstom, niet haarzelf.. Waarom dan niet Ashenpatch? De poes liet haar nagels weer in hun hulzen glijden en zette een zoete glimlach op haar gelaat, waarna ze naar binnen stapte. "Wolfstar, Ashenpatch," sprak ze en glimlachte hen beide toe. Haar ogen bleven hangen op de zaadjes die ze beiden net op leken te likken. "Ik hoop dat ik niet iets... Verstoor?" Met een glimlach richtte ze haar blik op Wolfstar, hij mocht zelf de betekenis daarachter ontrafelen.  

Hij had ook eigenlijk wel mogen verwachten dat ze binnen nu en zeer korte tijd hier binnen zou staan. Hij zag toe hoe Ashenpatch bijna stikte en keek even kalm naar Rabbitcharm. "Ashenpatch kwam kruiden brengen en ik hield haar bezig met een gesprek." zei hij kalm. "Verder is er niets gaande." Wolfstar ging overeind zitten, misschien iets te snel want zijn hoofd duizelde. "Ik had gehoord dat je de hele dag druk in de tunnels bezig was omdat er een paar ingestort waren en ik wou je niet van je werk af halen om.. te babysitten." om maar met een iets minder goed woord te komen. Zijn ogen gingen naar Ashenpatch. "Heel erg bedankt dat je bij me wou blijven Ashenpatch, we spreken elkaar vast snel weer." en dan was dit haar que om zo snel mogelijk weg te komen. Want er was een konijn in zijn den gestapt en die zou hij als een hongerige wolf aan haar nekvel naar binnen trekken.

Luid gekuch klonk en iets werd haar kant op gelanceerd. Met één wenkbrauw opgetrokken keek ze naar het met speeksel besmeerde zaadje, hoe ironisch. "Wel, ik ben blij dat dat hetgene is waar je op aan het stikken was," sprak ze droogjes en haar mierzoete blik gleed naar van Wolfstar naar Ashenpatch, die eruit zag alsof Rabbitcharm haar had betrapt met een poot in de koektrommel. Wat had ze ook verwacht? Hij had zijn lijstje, en kennelijk stonden daar nog extra namen op na haar. Oh ze zou het vertikken om te laten zien hoeveel het haar pijn deed. Waarom kon hij niet gewoon van haar houden, van haar alleen. En nu zij er weer was, stuurde hij haar gauw weg. "Ach nee joh, blijf lekker," sprak ze met een glimlach naar Ashenpatch, wiens blauw ogen schitterden in het vage licht. "Ik ben eigenlijk wel benieuwd, hé," Met haar scherpe nagel prikte ze het natte zaadje op, waar ze bedachtzaam naar keek. "Ben jij ook vergiftigd, dat je papaverzaadjes nodig hebt om er weer boven op te komen, Ashenpatch?" ze keek de ander onschuldig aan, iets giftigs in haar mierzoete blik. Niet dat ze lang de gehele situatie in zich op kon nemen. Zijn pootstappen kende ze maar al te goed, net als zijn stem. Vertel je broer 100 keer dat hij zijn neus uit je zaken moet houden en raad eens, hij deed het gewoon voor de honderdeneenste keer. Hij was een walgelijke bloedhond die haar niet met rust liet, en dit zou enkel zijn overtuiging voeden. Iets van irritatie brak door haar lieve masker heen. "Dag Foxtrail, ik kan me niet herinneren dat iemand jou had uit genodigd hier,"