[Open] Little maniac

Waarom was alles zo moeilijk. Het ene moment probeerde ze de anderen te helpen maar dat leverde niets op. Wanneer ze haarzelf probeerde te helpen bracht ze haarzelf alleen maar in een diepere put waar ze uit moest proberen te klimmen. De poes moest het gewoon proberen. Hoe kon ze ooit iemand hebben om op te steunen wanneer ze haar enigste steunpalen steeds omver liet vallen? Een vraag die al eeuwen door haar kop heen dwaalde.

Gefrustreerd trippelde de kattin door de huidige omgeving. Het maakte niet echt uit waar ze was in het territorium. Ze stapte gewoon door om even al haar gedachten te legen, al die slechte momenten van vroeger achter te laten. Het moest toch kunnen, ze moest het toch kunnen loslaten. Wat was zelfs de oorzaak van dit alles, waarom had ze zichzelf in de rug neergestoken?

Hmm, misschien zou ze maar beter terugkeren. Wie wist wat er daar in het kamp nu weer aan het gebeuren was, want het was nooit rustig daar, iets wat ze ongelooflijk haatte. Echter bemerkte Fallen een geur voordat ze zich omdraaide en zag een schim die steeds dichterbij kwam in de verte. Het hoorde hier overduidelijk niet te zijn was al één ding, iets wat haar nekharen overeind deed razen.

De kat zei dat die de weg was kwijtgeraakt en dat deze niet wist waar dat die was. Maar luisteren, dat deed de grijze poes in de laatste tijd echt nooit. Ze siste naar hun toe, aangevend weg te gaan en het leek de kat een beetje bang te maken. Een beetje heel erg bang. Die angst dat anderen voor haar voelde vulden haar alleen maar met meer woede. Ze wilde niet dat anderen bang van haar waren, maar toch maakte ze anderen steeds bang met haar gesis en haar gegrom. De kattin was gewoon gevaarlijk, dat had ze al door. De andere kat wilde net gaan weg rennen tot Fallen zonder controle opeens actie nam en de ander besprong met scherpe klauwen uitgestoken. Ze wist de andere te stoppen en krabde, niet goed wetende wat ze eigenlijk aan het doen was. En hoe erg de onbekende zich probeerde te verdedigen, ze bleef maar door gaan, tot ze uiteindelijk in hun nek beet en die dood was.

“Oh nee oh nee oh nee…”, murmelde ze, een beetje bang van haarzelf. Ze had iemand vermoord. Ze had iemand het leven afgenomen omdat ze haarzelf niet kon controleren, omdat ze niemand had om al die gevoelens bij te uiten. “Word wakker, het spijt me!”. Ze duwde met haar poot in het net gedode lijk, probeerde het heen en weer te schudden maar het was overduidelijk dood en het bloed stroomde zowat overal op de grond. “Mousedung.”



+Open
[Fallen heeft een npc kat die opeens de grens besloot over te steken gedood. Ripperoni]

Ze was getraumatiseerd door haarzelf. De rest had gelijk gehad, ze was een monster, een groot gevaar voor windclan. Hoe kon ze haar goede zelf terugvinden wanneer ze een einde moest maken aan andermans leven om deze terug te vinden. Ze was onbedoeld slecht en ze had er helemaal geen controle meer over, ze was ziek vanbinnen, kenmerkend aan het gevoel dat door haar heen raasde. Ze was bang, maar ze was o zo blij. Niemand kon haar nog onderschatten zo.

Echter waren zij en de dode kat niet alleen. Naast het geur van bloed rook ze een andere windclanner in de buurt. Toen ze opzij keek ving haar ooghoek een flamepoint op. Burnetbliss? Ze snoof even, het leek erop dat ze al de hele tijd werd begluurd door een andere. De grijze poes voelde zich verraden door haar eigen soort, door haarzelf, door haar clan. Vanop een afstand gromde de kattin woest naar de blekere poes toe, voordat ze dichterbij kwam geslenterd, het bloed op haar poten afdrukken achterlatende op de grond. “Wat doe jij hier”, bromde ze, een vurige blik in haar gouden ogen. Elk moment kon ze een klap geven aan Burnet, als deze niet oplette met haar woorden. "Als jij je bekje niet houdt over wat je net hebt gezien dan ga je er aan."

‘Dit is Windclan terrein, ik mag hier zijn. Jij daarintegen’. Van alle katten die het gezien konden hebben moest het perse haar zijn, en de grijze poes slaakte een diepe zucht terwijl ze haar furieuze blik aanhield. ‘Zou maar beter opletten, want straks mag je hier niet meer zijn’, voltooide de ander haar zin. Fallen lachte even, alsof het haar niet kon schelen en rees haar kin wat naar omhoog. “De deputy is mijn geliefde broer… Denk je echt dat die mij zou verbannen?”, mauwde ze, al was het waarschijnlijk niet zo. Hun sibling relatie was heel erg slecht maar dat kwam omdat hij zo’n brompot was. Ergens had die vent wel een hart, alleen was deze gemaakt van steen en bederf. Ze schudde haar kop. “Kijk ik verdedigde alleen onze grenzen, er is geen reden om hier een hele drama voor te starten, Burnetblissss~”. Het was tenslotte een indringer die over de grens heen was gegaan. Starclan gaf hen het recht om ze te doden toch, of dat was één van de nieuwe regels die zij voor haarzelf gemaakt had.

Ze kon dan ook nooit iets doen zonder begluurd te worden of niet soms. Elke seconde dat ze ademde werd ze betrapt, en het was niet eens haar wil geweest om een levende tot een geesteloze te maken. ‘Ok. Als hij je niet gaat verbannen, waarom vertel je het hem zelf dan niet?’. De ander leek haar wel uit de dagen, maar de grijze kattin snoof enkel terwijl ze haar strak aankeek met haar goude ogen en haar wenkbrauwen wat omlaag drukte. ‘Ok, fijn, dan is er toch geen probleem dat ik het vermeld aan je broer? Dan zit er waarschijnlijk ook geen probleem in dat ik hem vertel over hoe je me bedreigd?’. De grijze kattin sloeg een keertje agressief met haar donkere staart voordat de ander zich leek om te draaien om weg te lopen. “Jij bent diegene die mij hier bedreigd.”, bromde ze terwijl ze keek naar hoe de ander weg ging. Hoe hard haar benen ook trilden om aan te vallen, ze deed het niet, ze moest het onder bedwang houden. Nog even. “Maar goed, ik zal het hem wel vertellen, als je zo graag wilt dat hij het weet”. Een kleine onhoorbare zucht verliet haar bek voor ze weer om keek naar het lichaam. Eraan denkend dat ze het weg zou moeten krijgen omdat haar geur erop hing. Dat was alleen nog verdachter toch.