No Boundaries

Tidepaw was al een hele week apprentice. Eén hele week. Een kwartmaan. Dat voelde ontzettend raar. Ze had afgelopen week regelmatig gaan trainen, en hoewel ze de indruk had dat ze heel veel geleerd had voelde ze zich niet alsof ze veel vooruit ging. Haar brein wist wat ze moest doen, maar haar lichaam vocht nog veel te vaak tegen haar bevelen. Maar vandaag had ze een vrije dag, dus vandaag had ze besloten om zelf nog eens op ontdekking uit te gaan in het territorium. Ze had de rondleiding gehad, natuurlijk, dus ze wist de belangrijkste plaatsen wel - maar ze wou elk plekje, elke boom herkennen, ze wou zich voelen alsof dit haar territorium was. De zon steeg ondertussen langzaam maar gestaag verder. Binnenkort zou ze het hoogste stukje in de hemel bereiken; Tidepaw was al sinds vanochtend op de poot en ze was moe. Toen de zoute geur van Riverclan plots haar neusgaten in dreef, bleef ze staan. Wauw, was ze al zo ver gelopen, helemaal tot aan de grens? Dat moest wel, toch, er zou toch geen Riverclanner op hun gebied komen? Even keek de jonge kattin om zich heen, maar er was niemand te bekennen. Met voorzichtige, trillende pasjes liep ze dan maar verder, tot de bomen om haar heen begonnen plaats te maken voor meer licht en de vissige geur sterker werd, sterker dan van één kat kon komen. Het was pas toen ze bij de grens tot stilstand kwam dat ze herkende dat het effectief de grens was, slechts niet meer dan een geurlijn maar toch onoverkomelijk. Wat een vreemde beslissing van hun voorouders.

+ Brackenpaw

Brackenpaw genoot van de vrijheid. Eindelijk was hij van die stomme kittenrang af, eindelijk had hij zijn Apprentice naam in ontvangst mogen nemen. Brackenpaw. Het klonk zo goed, zo stoer. Hij was ook wel stoer. Bracken genoot van de trainingen, was trots op hemzelf dat Crystalstar zelf de trainingen van hem wilde doen als mentor. Ook al was ze streng, Bracken wist zeker dat hij heel veel zou leren van haar, wat hij natuurlijk nodig had als hij het ooit verder wilde schoppen dan alleen Warrior. Crystalstar zou dat vast wel in hem zien, dacht hij. De jonge kater was van plan heel het territorium zo snel mogelijk te ontdekken. Hij wist niet zo heel goed precies waar de grenzen stopten, maar daar zou hij wel achter komen. Hij had in ieder geval al wel door dat hij de grens naderde. Uiteindelijk kwam er een kat in het zicht, een rood met witte. De kat stond stil, dus Bracken gokte dat daar ergens ook de grens moest zijn. Hij herkende de kat immers niet uit zijn eigen Clan. De tabby versnelde zijn pas was en knikte de ander toe, je kon duidelijk de grens markering ruiken. 'Hoi! Wie ben jij? Ik ben Brackenpaw!' miauwde hij naar de onbekende poes. Het fijne van Apprentice zijn was dat je nu ook anderen kon ontmoeten! Bracken als sociale geest vond dat erg leuk.

Tidepaw was niet alleen op de grens, zo bleek. Een kater van ongeveer haar leeftijd kwam op haar af. Hij was breed gebouwd, met een vacht die langer was dan die van haar, maar toch was de grote Tidepaw net een tikje groter dan hem. De apprentice stelde zich al snel voor als Brackenpaw en de jonge kattin was verbaasd over zijn vriendelijkheid. Waren katten van andere clans niet altijd heel gemeen? Dat is toch wat ze al gehoord had, tot nu toe, van de meesten in ieder geval. Er werd altijd gezegd dat ze weg moest blijven van hen. En zeker over Riverclan had ze nog niet veel goeds gehoord. Raar, eigenlijk. Was deze knappe, vriendelijke kater dan zo'n erge uitzondering? Tidepaw glimlachte hem vriendelijk toe en stapte ook dichterbij, tot ze dicht bij elkaar stonden maar wel nog elk aan hun eigen kant van de grens. Ze voelde zich vreemd op haar gemak bij deze vreemdeling, alsof ze hem al lang kende en niet pas ontmoet had. Een deel van haar wou haar poot uitstrekken en hem aanraken, als om te checken of hij wel echt was. "Ik ben Tidek-k... Tidepaw.", antwoordde ze, even struikelend over haar naam. Ze had zich al veel vaker moeten voorstellen als Tidekit dan als Tidepaw, en haar apprenticenaam voelde nog steeds raar iop haar tong.

Brackenpaw had ooit al één iemand uit een andere Clan ontmoet, en dat was de Deputy van ShadowClan geweest. Toch wel grappig dat hij voor de tweede keer weer een ShadowClanner ontmoette. Dit keer was het echter niet zijn grotere evenbeeld, maar een knappe rood-witte poes. Bracken wist dat ze niet de vriendelijkste band hadden met ShadowClan, maar hij was te enthousiast om daar nu echt over na te denken. En wat kon een jonge poes daar aan doen, toch? 'Ik ben Tidek-k... Tidepaw,' antwoordde ze struikelend. Bracken knikte een paar keer. 'Aangenaam, Tidepaw,' miauwde hij vriendelijk. Hij bekeek haar even van top tot teen, heel eventjes maar. 'Je naam doet me denken aan de zee,' miauwde hij met een grinnikje. Daar had hij in het kamp ook al genoeg verhalen over gehoord. Hij vond het wel grappig dat ze zo heette, maar juist niet in RiverClan woonde.

Tidepaw voelde haar gezicht warm worde bij zijn blik en schuifelde even met haar voorpoot over de grond in een poging zichzelf een houding te geven. Gelukkig sprak hij al snel verder, vertellend dat haar naam hem deed denken aan de zee. Dat wekte haar nieuwsgierigheid. De rossekattin hield haar hoofdje vragend scheef en een aarzelende glimlach verscheen op haar snuitje. "D-de zee?", antwoordde ze vragend. Het was een woord dat ze nog nooit eerder gehoord had. Waarschijnlijk moest het wel Riverclan gerelateerd zijn, toch? Tidepaw besefte zich plots dat ze eigenlijk niet echt wist wat haar naam betekende. Dimpaw was duidelijk, zij was vernoemd naar het donker van de schaduwen, wat paste bij hun afkomst, natuurlijk. Brackenpaw had zijn naam vast gekregen geïnspireerd door de planten in het Riverclanterritorium. Maar Tide, dat klonk zo nietszeggends, daar kon ze zich niets bij voorstellen. Misschien dat hij daar duidelijkheid in zou kunnen brengen.. Al kon ze het natuurlijk ook aan haar vader vragen, maar dat voelde als zo'n onbeleefde vraag, alsof ze niet blij was met haar naam.

Hij had er even niet bij stilgestaan dat Tidepaw helemaal niet wist wat de zee was. Ze keek hem vragend aan, en herhaalde het woord. Bracken knikte en hield zijn kopje scheef. Toch wel een beetje vreemd dat ze vernoemd was naar de zee, en zelf niet wist wat het was. Nou ja, niet echt vernoemt naar de zee, zoals zijn mama, maar het deed hem er wel aan denken. 'Ja, je weet wel, de Sundrown place,' miauwde hij knikkend, alsof dat alles uitlegde. Gelukkig besefte hij dat het wat meer uitleg nodig had. 'Ik heb erover gehoord in verhalen. De zee is als een soort heel groot meer, maar je kan de overkant niet zien. En de zon die wordt opgeslokt door het zoute water,' miauwde hij. Bracken voelde zich wel heel wijs hoe hij dat zo allemaal kon vertellen aan haar. 'En in de zee vooral heb je het tij, wat er voor zorgt dat de zee soms wegvloeit en heel veel zand achterlaat, en soms is het helemaal tot aan de rand. Daar ben jij dan naar vernoemt, Tide,' legde hij uit met sprankelende oogjes. Oh wat was hij wijs, zo stoer.

Brackenpaw begon te vertellen, over de sundrown plaats, een groot meer waarvan je de overkant niet zag, met zout water dat de zon opslokte en een rand die wegvloeide en dan weer terugkom. Tidepaw luisterde met open mond van verbazing; haar tweekleurige blik staarde hem gebiologeerd aan terwijl hij vertelde. Zijn groene blik sprankelde en zijn stem voerde haar mee naar plekken die enkel in verhalen bestonden. Ze had het idee dat ze eeuwen naar hem zou kunnen luisteren en nooit genoeg zou krijgen. "Wauw..", wist ze uit te brengen toen hij zijn verhaal afsloot. "Ik vraag m-me af waarom i-i-ik daarnaar v-vernoemd ben..", fluisterde ze toen, een lichte frons op haar snuitje, terwijl ze hem recht in de ogen aankeek; alsof alle antwoorden daar te vinden zouden zijn.

Hij genoot om te zien hoe Tidepaw naar zijn verhaal luisterde, haar bekje een beetje open. Bracken grinnikte zachtjes, zijn grijns sierde zijn snoetje. 'Wauw..' bracht ze uit, hij knikte. Wie had dat gedacht, dat hij een ander moest vertellen wat hun naam betekende? Bracken vond het wel grappig. 'Ik vraag m-me af waarom i-i-ik daarna v-vernoemd ben..' fluisterde ze met een lichte frons. Bracken keek haar aan, merkte op dat haar ogen niet geheel groen waren. Ze hadden grijze streepjes, wat bijzonder zeg. Het deed hem denken aan de ogen van zijn moeder, maar die waren verschillend van kleur per oog, niet in het oog zelf. 'Ja, ik ook,' miauwde hij. Hij kon immers zo snel geen reden bedenken. 'Je ogen zijn mooi, trouwens.'

Tidepaw voelde haar snuitje warm worden toen de Riverclanner haar plots vertelde dat ze mooie ogen had. Ja, ze had al gehoord dat haar oogkleur een beetje speciaal was - groen, maar niet volledig groen omdat her en der een blauw streepje dat groen opsplitste, zoals een riviertje dat door een groene weide stroomde. Ze richtte haar blik weg en keek even naar haar pootjes, niet heel goed wetend hoe zich te gedragen of wat te zeggen. Hoewel Tidepaw niet meteen verlegen was, vond ze het raar om met zo'n knappe kater te praten, zeker als die complimentjes gaf. Maar wel een goed raar, als zoiets bestond? Ze vond het maar verwarrend, maar ze wou niet dat het gevoel wegging. "B-b-bed-dankt..", stamelde ze, hakkeliger dan normaal, maar ze kon de brede glimlach die over haar snuitje plooide onmogelijk tegenhouden. "E-en heb j-je al v-veel geleerd?", besloot ze toen uiteindelijk te vragen, kwestie van zichzelf een houding te geven en tevens ook om ervoor te zorgen dat dit momentje nog even kon blijven duren voor ze beiden weer terug naar hun eigen camp moesten. Jammer, eigenlijk, dat de clans zo opgesplitst leefden.

De poes keek naar beneden, ze was duidelijk een beetje in verlegenheid gebracht. Bracken grinnikte zachtjes, vond het wel een leuk gevoel dat hij haar een complimentje kon geven wat ze duidelijk wel leuk vond. 'B-b-bed-dankt,' stamelde ze, wat hakkeliger dan eerst, maar dat zou vast wel komen doordat ze nog wat verlegener was dan eerst. Dat komt allemaal door hem natuurlijk. Een grijnsje kon hij niet onderdrukken. 'E-en heb j-je al v-veel geleerd?' vroeg Tidepaw hem toen. De jonge kater knikte enthousiast. 'Jazeker!' Natuurlijk nog lang niet alles, hij was pas enkele dagen Apprentice. Maar dat maakte niet uit, zij wist dat natuurlijk niet. 'Ik kan al best goed vechten,' greens hij, terwijl dat ook echt nog in de kinderpootjes stond. Daarom ook een best ertussen, want dat was hij niet té overdreven. 'En jij?'

Tidepaw keek op naar hem met grote, geïmpressioneerde groenblauwe oogjes. Wow, hij kon al goed vechten? Een echte beschermer dan, een ridder op het witte paard. De kattin kon haar glimlach niet onderdrukken en voelde haar snuitje nog wat warmer worden. En niet alleen haar snuitje - haar hele lichaam leek warmer te worden, alsof ze van binnenuit verlicht werd door de knappe vreemdeling. "I-ik.." Ze aarzelde even. Eerlijk zijn en zeggen dat ze nog niet veel geleerd had, met het risico dat hij haar dan maar lame vond, of het een beetje opfleuren zodat hij haar cool zou vinden? Uiteindelijk besloot ze voor dat tweede, bang als ze was dat hij zou inzien dat hij veel beter gezelschap zou kunnen vinden. "Ik k-kan a-a-a-l jagen!", mauwde ze, zo zelfzeker als ze maar kon opbrengen. Natuurlijk werd dat een béétje verpest door die vreselijke hakkel in haar stem, waarvoor ze zich natuurlijk meteen innerlijk een schop gaf. Starclanverdomme, Tidepaw, waarom maak je jezelf nu zo belachelijk? Nu zal hij zeker inzien dat hij veel te cool was voor haar. De jonge kattin richtte haar blik weer op de grond, naar haar voorpootjes, zodat ze dat gevoel niet weerspiegeld hoefde te zien in zijn mooie groene ogen.

Hij zag hoe impressed Tidepaw was door hem. Dat deed hem goed. Het streelde zijn ego een beetje. Oei oei, wat doe je toch Tide. Dit is niet goed voor hem. Maar Bracken vond het helemaal prima, graag zelfs. 'I-ik..' begon het rode poesje, maar stopte toen. Bracken keek haar nieuwsgierig aan, kwam een beetje dichterbij, benieuwd naar wat ze ging zeggen. 'Ik k-kan a-a-a- jagen!' mauwde ze toen. Bracken glimlachte. 'Ooh, cool! Ik ook!' mauwde hij. Natuurlijk kon hij dat al, pft. Eigenlijk nog niet zo goed, maar natúúrlijk kon hij dat al. Tide had haar ogen op de grond gericht, waardoor zijn gezicht op bedenkelijk ging. Er plopte tegelijk ook een vraag naar boven die eigenlijk al een tijdje in hem gewoed had, en hij nu toch eindelijk durfde te stellen. Hij was zo benieuwd! 'Waarom stotter je eigenlijk zo?' Geen idee dat het eigenlijk niet zo netjes was om te vragen.