[Newt] A veil of stars in the darkness

Haar hart had anders in haar borstkas geklopt. Het voelde alsof er iets stond te gebeuren, alsof ze geroepen werd. Elke keer dat ze haar ogen dicht had gedaan die nacht, had ze het gevoel dat er iets was, alsof er iets aan haar geeft aan het trekken was. Ze had het gevoel overgedragen aan Newtpaw en ze hadden zich voorbereid op een reis naar de moonstone.

Pepperpaw voelde zich moe en haar hoofd bonkte, toch bleef ze verbeten doorlopen. Het voelde alsof dit gedaan moest worden. Eventjes zakte ze door haar voetje heen, maar alsnog stapte ze door, eventjes opzij kijkend naar Newtpaw met haar blauwe ogen. Haar hart bonste in haar keel terwijl ze doorstapte. Ze had haar zorgen niet gedeeld, maar was bang dat Starclan woedend was, met oog op wat Acornstar had gezegd. Op de een of andere manier leek het alsof het echt werd als ze het uitsprak.

[Newt] A veil of stars in the darkness 12696350_jks6pUK6ZgJK5On

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Het gevoel waar Pepperpaw haar over verteld had had ze minder gevoeld, alsof starclan twijfelde of ze haar wel naar hun toe wilde roepen. Een gevoel dat ze op zich wel kon begrijpen vanuit hun kant, maar aan de andere kant vond ze het ook een beetje kinderachtig. Alsof ze de beslissing die ze gemaakt hadden toen ze 8 moons oud was een inzichtfout vonden. Beetje gek. Ongelukjes gebeuren nou eenmaal op de werkvloer.

De blik van Newtpaw schoot naar de poes naast haar toen ze door haar poot zakte en met een pasje opzij liep ze wat dichter bij haar. Het kon haar niet schelen wat starclan allemaal te vertellen had, zolang ze maar niet boos werden op de poes naast haar. "Gaat het nog?" Vroeg ze zachtjes alsof te hard praten alles van slag zou maken.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Binnen no-time stond Newtpaw naast haar en Pepperpaw hief haar hoofdje even. Een glimlach stond op haar lippen toen haar ogen de bekende ogen van Newtpaw ontmoetten. Ze drukte haar hoofdje eventjes kort tegen de wang aan van Newtpaw, haar stilletjes een kopje gevend. "Ik hou het nog wel vol.. Het is niet ver meer," murmelde Pepperpaw, waarna ze zichzelf weer steviger op haar poten zette. "Starclan wacht immers." Haar blik ging weer op het rotsige pad voorwaarts. Het was uitgesleten door generaties aan poten en de wind trok aan haar pels alsof Starclan haar verder duwde. Ze wist niet veel zeker, maar dat ze verder moesten wel.

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Newtpaw knikte bij haar woorden, maar leek te zoeken naar een teken dat ze het niet meer zou trekken en dat ze even op adem moest komen. "Als het niet gaat wachten ze maar even" mopperde ze zachtjes. Dat was het verschil tussen de twee misschien wel. Newtpaw vond dat ze wel konden wachten met wat ze dan ook wilde delen, maar Pepperpaw zou zichzelf in haar ogen nog eerder doodlopen dan dat ze iemand op haar liet wachten. Zeker als dat starclan was. "Haastige spoed is zelde goed" voegde ze er daarna nog aan toe terwijl ze naast haar bleef lopen in dezelfde pas. Links, rechts. Haar hart begon harder te kloppen en steeds meer 'wat als' vragen spookte door haar kop.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Pepperpaw begon weer verder te lopen. Haar pootkussentjes drukten tegen de koele stenen aan en ze probeerde zich hierop te focussen. Een voor een, poot voor poot, elke stap bracht hen dichter bij de moonstone. Ze sloot haar ogen even kort, waarna ze haar aandacht op Newtpaw richtte. Ook zij was volwassen geworden. Wat waren ze allebei veranderd vanaf dat moment dat Starclan hen gekozen had. "Hoe gaat het met jouw wonden?" Vroeg Pepperpaw, haar stem slechts ondersteund door door het gefluister van de wind door de takken van de bomen heen. "Overbelast je ze niet?"

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Met een kleine glimlach schudde de jongere flame point met haar kop. "Nee, maak je geen zorgen." Beantwoorde ze haar vraag. Natuurlijk voelde ze ze wel, maar als ze nu zou vertellen dat er ook maar het kleinste scheutje pijn doorheen stak zouden ze hier nog een half uur staan voor iets wat helemaal niet belangrijk was. "Volgens mij zijn we er bijna," sprak ze daarna zachtjes om het onderwerp weer te veranderen. De wind die door hun vacht streelde was niet koud zoals je zou denken als je de plek zou zien, nee. Hij leek je in een omhelzing met zich mee te trekken.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Pepperpaw keek eventjes onderzoekend naar de jongere flamepoint, wie nog helende wonden had op haar lichaam. Ondanks dat Pepperpaw de hardste klappen had opgevangen, had Newtpaw het ook zwaar gehad. Pep had er nog niet om durven vragen wat er gebeurd was, aangezien Newt er zelf ook niet over begonnen was, maar ze wist wel dat andere katten klauwen op haar gelegd hadden. Het was verkeerd, het moest niet kunnen. Een medicine cat aanvallen was lager dan laag. Maar voordat ze er iets over kon zeggen, doemde het gapende gat van de mothermouth voor haar op. Met een bevende zucht drukte ze zich eventjes tegen Newtpaw's flank aan, haar staart kort rond de hare krullend. "Klaar?"

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Ze moest de ander nog over de oorlog vertellen. Over Rookchirp en hoe ze haar van het leven ontnomen had. Eén van de weinige katten die die avond het leven op aarde verlaten hadden. "Klaar?" Pepperpaw haar staart krulde om die van Newtpaw en ze glimlachte even gespannen. "Nee, jij?" Hun flanken waren tegen elkaar gedrukt en ze ademde een keer diep in en uit. Dit was het. Het moment waarop ze te horen zou krijgen dat ze van haar rang afgezet zou worden. Toch?

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Een huiverige zucht verliet Pepperpaw toen Newtpaw haar aangaf dat ze er niet klaar voor was. Nee, dat was Pepperpaw ook niet. Alles behalve zelfs. Ze schonk een weemoedige glimlach aan Newtpaw. "Allesbehalve," gaf ze eerlijk toe, waarna ze haar smalle kop wat schudde. Vervolgens stapte ze naar voren en stapte ze als eerste de donkere gang in. Haar snorharen zouden haar de weg leiden, totdat ze de Moonstone zouden mogen aanschouwen.

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Ondertussen tuurde ze de duisternis in. Een duisternis waar ze de weg kwijt zou raken als ze niet samen met haar vriendin was. Als starclan haar pad niet zou verlichten. Zachtjes grinnikte ze even door het antwoord van de ander. Pepperpaw verliet haar zijde een tel eerder dan dat ze zelf de aanstalten gemaakt had om naar binnen te gaan. ”Allesbehalve,” herhaalde ze haar woorden zacht waarna ze achter haar aan trippelde.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Het was dat ze Newtpaw achter zich hoorde, anders was ze benauwd en panisch geworden hier in de nauwe gangen. Het was oneerlijk, zoveel medicine cats waren hen voorgegaan, leidend naar de Moonstone. Maar zij hadden alleen maar elkaar terwijl ze samen aangewezen waren als medicine cat. Allebei bang en alleen tot Routnose en Waterpaw kwamen. En nu allebei weer alleen. Maar ze hadden elkaar en daar hield Pepperpaw zich aan vast. Dat is hetgeen wat hun overeind hield. Op Newtpaw kon ze vertrouwen.

De maansteen gloeide in het melkwitte licht van de maan en Pepperpaw moest even kort met haar ogen knipperen om het lichtgeweld te weerstaan na de duistere gangen. Maar daarna stapte ze naar voren, zichzelf ijskoud en tegelijkertijd heel warm voelend. Nog even keek ze om naar Newtpaw. "Hier gaan we dan..." prevelde ze, waarna ze zich op de koude grond liet zakken, haar neus tegen de steen drukte, en zichzelf naar Starclan voelde zakken.

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Starclan mocht nog zo magisch en warm zijn, maar Newt vond dat ze wel wat konden doen aan die donkere gangen die ze door moesten. Er waren potenvol medicine cats die door deze nauwe gangetjes gelopen waren, die het pad die ze moesten volgen al versleten hadden.

”Tot zo,” fluisterde ze zachtjes naar Pepperpaw als groet, maar de woorden klonken eerder als belofte. Ze zou terugkomen naar deze plek al was het het laatste wat ze zou doen. Starclan kon dat toch niet van haar afpakken? Ook Newtpaw liet zich op de grond zakken en volgde Pepper haar handeling. Haar neus drukte zich tegen de moonstone en daar ging ze. Naar starclan.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Onderwerp: Re: [Newt] A veil of stars in the darkness