Stuck between "screw it" and "what if"

Hij had het afscheid kort en zoet gehouden. Hij kon het niet voor zich zien om iemand maar verdrietig te zien, beloftes maken dat hij terug zou komen. Hij wilde het wel, maar wie wist of dat zou gebeuren? Misschien zou hij sterven. Maar toch had hij het gedaan, om iedereen gerust te stellen. Woordjes fluisteren dat het niet voor altijd zou zijn. Zijn familie, zijn gezin, die hij nu achter zich had gelaten. Het voelde alsof deel van zijn hart nog bij hen was, in de bergen.

Maar zijn hart was nooit compleet geweest daar. En dat was het doel van deze reis, om het weer heel te maken. Misschien zou alles dan beter worden, zou hij eindelijk alles achter zich kunnen laten, ophouden met piekeren, einde maken aan hoofdstukken. Want dat was het gewoon, het was misschien egoïstisch, maar het waren zijn losse eindjes. Hij kon het niet leven met het feit dat zijn zus hem zou haatten, dat ze niet veilig was, dat ze misschien dood was door zijn schuld. Hij moest het weten. Want zo lang het niet opgelost was, had hij nergens een thuis.

De bergen waren nu achter hem, en hij was nu in een soort limbo. Hij had de reis eerder gemaakt, maar precies dezelfde weg terug nam hij niet. Het was ook al zo lang geleden. Ook was het eigenlijk niet het goeie seizoen, maar hij kon niet langer wachten. Hij had al zo lang gewacht, totdat de kittens oud genoeg waren. Hij had eindelijk de knoop doorgehakt, dus nu moest hij ook gaan. Straks ging hij twijfelen en wilde hij weer terug. De grote kater wierp bij de gedachte alleen al een blik naar achteren, waar hij alleen nog vage contouren aan de horizon zag. De bergen. Ze waren zo goed voor hem geweest. Hou zou voor eeuwig dankbaar zijn.

De dagen waren zwaarder dan de eerste keer dat hij deze reis had gemaakt. Toen was het nog zomer en dansten de vogels aan de horizon. Was de lucht gevuld met gezang en gezoem, en warme winden. Nu was het koud en guur, moest hij soms door diepe lagen sneeuw ploeteren. De bergen waren nu echt uit zijn zicht, zelfs de hoogste pieken waren niet meer aan de horizon te zien. Zijn vacht had hij hoog opgezet, terwijl hij langs weiland na weiland reisde, donderpad na donderpad overstak. Hij herkende de weg niet meer, alleen wist hij dat hij een bepaalde richting in moest. Daar waar de zon opging. Elke ochtend zag hij hem weer reizen, en elke avond stortte hij vermoeid neer in iets wat maar een beetje comfortabel leek. Een dichte struik, onder een afdakje, of de zeldzame hooischuur zo nu en dan.

Hoe verder hij kwam, hoe meer hij zich verscheurd voelde. Hij had al zo vaak op een punt gestaan om om te keren, om zichzelf te vertellen hoe dom hij was, om alles op te geven wat hij had voor een kans, een kleine kans. Maar elke keer ging hij toch weer door, want hij geloofde in die kans. En hij moest het doen, voor zichzelf, om zijn karma in te leveren. Hij had zoveel mooie dingen gekregen, maar hij had het gevoel alsof hij er nooit van kon genieten als hij het verleden niet had rechtgezet. Want wegrennen zonder afscheid te nemen, dat was laf van hem geweest.

Zouden ze hem inmiddels vergeten zijn? Rascal, zoon van Shark, aan de horizon verdwenen. Zouden ze kwaad op hem zijn? Of zouden ze om hem gelachen hebben en het maar goed gevonden dat hij weg was. Hij was immers altijd een nietsnut geweest. Een mondhoek ging omhoog bij de herinneringen. Hoeveel gein hij uit had gehaald met Shallow, hoeveel hij altijd had lopen rennen. Nachten die hij op daken had geslapen, katten die hij had uitgedaagd. Ergens was de lol er nog van in te zien. Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer herinneringen weer opkwamen. De dag dat hij erachter kwam dat hij een zus had, die in Thunderclan was gebleven. De dag dat hij wist dat hij clanbloed had, dat hij geboren was in een clan en gestolen, meegenomen door zijn moeder.

En nu was hij een niemand. Hij was niet meer Bloodclan, noch Thunderclan, noch Tribe. Misschien was dat zijn lot in dit leven, om voor eeuwig een reiziger te blijven. Heen en weer, van het woud naar de bergen, en misschien ooit wel verder dan dat. Hij zou als alles weer goed was, Vlinder kunnen ophalen en fluisteren over avontuur nu ze nog jong waren. Om al hun verbintenissen met het verleden eindelijk los te laten, ergens beginnen, alleen zij en hem. Maar dat waren nog dromen, en nu moest hij worstelen met de realiteit. Hij zou een gebied binnen gaan waar hij vogelvrij was, waar ze als bloedhonden achter hem aan zouden komen. En waarvoor? Voor een kans.

De reis duurde nu al dagen, weken. Hij was langer onderweg geweest dan de eerste keer dat hij deze reis maakte, in tegengestelde richting. Zelf met een hoogzwangere poes aan zijn zijde waren ze sneller geweest. De dikke laag sneeuw was zijn grootste obstakel. Ploeteren voor dagen en dagen, diepe sporen achterlatende, hoe het klonterde in zijn lange vacht, hoe ijsklompjes tussen zijn tenen kwamen. Ook elke nacht weer een goede schuilplaats vinden of een maaltijd was een uitdaging. De eerste nachten deerde hem dat niet veel, maar nu hij merkte dat hij fysiek ook achteruit ging, kostte elke dag, elke stap, net weer iets meer moeite. Maar Rascal had een doel voor ogen, en hij was er bijna. Hij kon het voelen.

Onderweg was hij één oude bekende tegengekomen. Totaal onverwacht, maar Nevermind had hem één en ander verteld wat de stand van zaken was in het woud. In ruil had hij hem de beste route naar de bergen gewezen. Hij wist niet of hij hem kon vertrouwen, maar in de Tribe kon iedereen een nieuwe start beginnen, een tweede kans. En hij vertrouwde de katten daar om hem daarin te begeleiden. Ze hadden een nacht samen doorgebracht om in de ochtend weer wegen te scheiden. Het had hem ergens meer beangstigd, maar ook aangewakkerd. Het leek erop dat Thunderclan voor nu er goed uit was gekomen, maar dingen konden veranderen in enkele dagen.

En toen zag hij het eerste herkenningspunt. De eerste tekenen van thuis. Thuis, het voelde zo. De herinneringen, de gesprekken, de katten, de geuren. Het kwam allemaal weer terug, alsof hij keihard op zijn kop werd geslagen. Hij zag Highstones. Het was nooit een heilig punt voor hem geweest, maar nu voelde het bijna wel zo. Het was een opluchting, een eindpunt. Hij was er bijna, nog maar één donderpad van de tientallen die hij over had moeten steken. Het was alsof een last van zijn schouders viel. Een diepe zucht rolde over zijn lippen, gepaard met een warm stoomwolkje die uit zijn bek kwam in de ijzige lucht. En toen hij de stenen naderde, begon er zachtjes nieuwe sneeuw uit de lucht te dwarrelen. Thuis.