the party never ends

Het was laat, veel te laat om nog buiten te zijn eigenlijk. Maar toch liep Mousepaw nog rond. In het donker, helemaal alleen. Ze had geen oog dicht kunnen doen vannacht, allemaal gedachtes zweefde door haar hoofd heen. Het deed pijn, alsof iemand met een mes door haar schedel heen boorde. Ze had express Shrimpnose niet wakker gemaakt, die meid verdiende ook haar rust immers. Dus was ze het "kamp" maar uit gevlucht. Hopend dat de koele avond lucht haar hoofd weer leeg zou krijgen. Het werkte iets wat- het voelde een beetje alsof ze golf over haar heen had gekregen. Het was koud maar slaagde er toch in om een groot deel van haar angsten en onzekerheden voor nu weg te spoelen. De grijze kattin maakte dan ook haar weg terug hun tijdelijke basis. Ze wist niet precies hoe lang ze had gelopen, maar ze begon zich nu toch wel moe te voelen.

Haar warme nest, moest echter even wachtten. Want ze kwam langs een gezicht dat ze nooit zou kunnen vergeten. Het was om haar netvlies gebrand. Een kattin lag in het koude gras, bloed overal om haar heen. Het was afgrijselijk, Mousepaw moest ook haar best doen om niet over haar nek te gaan. Ze probeerde het lichaam te identificeren- maar god wat ging dat moeilijk. Ze kon niet goed consenteren. Maar uitendelijk wist ze een label aan het lichaam te plakken. Vervainfeather, een Riverclan warrior. Goed kende de apprentice haar niet maar- dit was een einde dat ze niemand gunde. Vooral niet iemand die nog zo jong was. Mousepaw gokte dat ze aan bloedverlies gestorven was, dat zou de hoeveelheid van het vloeistof dat die grond kleurde wel verklaren.  

En toen hoorde ze het; een zacht geluid. Het klonk een beetje als- nee dat kon niet. Met een langzame beweging duwde ze de calico aan de kant. En toen zag ze het, alsof deze situatie niet al moeilijk genoeg was. Lag er onder haar ledematen Het verklaarde alles, maar Mousepaw wenste dat het niet zo was. Voorzichtig probeerde ze het fragiele wezen onder de dode moeder te halen. Ondanks alles zag het er nog redelijk gezond uit. Maar om zeker te zijn zou ze het maar Shrimpnose brengen, al was dat niet het enige waar ze haar mentor voor nodig had. Ze had ook geen idee wat ze met het lichaam moest doen. Ja- het moest begraven worden, maar hoe? wat? waar?

Een klein piepje trok haar aandacht, het kwam van de kitten vandaan. Tranen schoten in de ogen van de apprentice. Kon het niet stil zijn? Ze had al zoveel dingen aan haar hoofd ze kon er echt geen piepende kitten door heen hebben! Maar het wezen piepte gewoon door; emoties liepen hoog op. Ze was overrompeld door de plotse situatie. En dit- dit was echt even te veel. "Hou je mond! Hou je mond! Hou je mond!" Schreeuwde ze kwaad, al was het meer naar haarzelf toe gericht dan het kind. Ze voelde zich zo hopeloos op dit moment, zo angstig en in de war. Waarom moest dit haar nou overkomen? Niemand hoorde ooit zo'n gezicht te aanschouwen laat staan een kind! Want dat was ze nog altijd- een kind.

"Ik vervloek je met de naam Cricketkit, omdat je een vieze parasiet bent!" Gilde ze toen luid terwijl de tranen over haar wangen heen rolde. Ze meende het niet, natuurlijk niet. Het waren gewoon de emoties die spraken. Ze pakte het wezen bij haar nekvel op en rende met een noodvaart terug naar het kamp. Ze moest Shrimpnose zien- ze moest haar spreken. Nooit had ze de cream-kleurige kattin meer nodig dan op dit moment.

-Cricketkit only