Running with the wolves

De training van daarstraks was erg goed verlopen en hij was zeer tevreden. Hij had weer wat nieuwe technieken bijgeleerd en zijn jacht ging al ietsje bij beetje beter en hij vond dat hij in serieuze sprongen veel vooruitgang maakte. De grijze kater was daarom zeer trots op zichzelf wanneer hij het kamp binnen wandelde samen met zijn mentor en hem gedag knikte terwijl ze beiden hun weg gingen. Wat verder liep hij het kamp in, een bekende, meerderkleurige vacht opmerkend. En daarbij had de jonge kater wel zin in een leuk gesprek, dus ze was daar waarschijnlijk wel ideaal voor. "Hey Amberpaw", begroette hij haar. "Hoe gaat 'ie?"



+Amberpaw <3

Amberpaw vond het nog steeds wat raar dat ze nu vaker alleen was. Niet vaak-vaak, maar meer dan vroeger. Vroeger was haar moeder er altijd, of haar broertje, of vader of wie dan ook in de nursery om haar in de gaten te houden en haar verhalen aan te horen. Nu, zeker omdat ze net pas apprentice was geworden, waren er soms momenten dat eventjes niemand een oogje in het zeil hield. Voor de meeste apprentices zou dat een verademing zijn, een momentje van rust, maar Amberpaw vond het wat onwennig. Dus als afleiding was ze begonnen met rustig haar vacht te wassen, toen de stem van een ander haar wat liet opschrikken. Ze liet een geschrokken geluidje horen en keek om, waarna ze de knappe grijze apprentice zag. Haar oogjes werden wat groter. "O-oh, hoi Greypaw," Hij kwam gewoon gezellig bij haar zitten! Ze voelde de puntjes van haar oren warm worden en glimlachte hem breed toe. "Goed hoor! Oh deze den is zo heerlijk groot," te groot, soms, maar dat zei ze niet. "Hoe is het met jou? Je hebt vast een goede training gehad, net," hij liep er anders zo trots en stoer en cool bij.

_{Ze liet even een geschrokken geluidje uit, maar gelukkig bleef dat niet al te lang hangen. ‘O-oh, hoi Greypaw’. De poes glimlachte breed naar hem, wat hem ook wel een warm gevoel vanbinnen gaf. Soms had je het wel dat een kat even niet benaderd wilde worden en dat hij dan weer weg moest maar bij Amberpaw leek hij altijd wel welkom te zijn en dat was heel fijn. ‘Goed hoor! Oh deze den is zo heerlijk groot’. Hij lachtte even. Ja, de den was inderdaad heel erg groot. Ondertussen was de kater er al aan gewend, maar zeker als je een nieuweling bent voor de den lijkt het net een paleis op zich. ‘Hoe is het met jou? Je hebt vast een goede training gehad, net’. Rustig wikkelde de tom zijn dikke staart rond zijn poten terwijl hij knikte. “Ja, ik heb nieuwe gave moves en techniekjes geleerd!”, mauwde hij trots en zijn ogen begonnen te twinkelen. “Als je wil kan ik wat laten zien”}

Met stralende oogjes keek ze naar de grijze kater, die zoveel groter en sterker en cooler was dan haar. Haar pootjes had ze keurig naast elkaar en ze hoopte dat het licht haar ogen zou raken. Immers had haar vader haar eens gezegd dat haar ogen dan zo mooi het licht reflecteerden, en ze hoopte zo dat hij haar ook mooi zou vinden. Toen hij knikte likte ze even haar pootje, die ze toen kort over haar hoofd haalde. "Oh! Ja!" bracht ze in enthousiasme uit tegen hem, maar besefte zich al snel dat dat niet heel netjes of damesachtige was. "Uhm, ik bedoel, dat lijkt me leuk Greypaw,"