one last time

De oorlog was zwaar geweest. Lang. Hij had alles gegeven wat hij had. De kater zat nog buiten, de nacht was al gevallen en het beetje maanlicht wat er nog was wierp een beetje licht in het water waar hij in staarde. Stormwind zag zijn eigen reflectie weerspiegel. Even toen hij knipperde was het alsof hij haar naast zich kon zien. Haar crème vacht, haar prachtige blauwe ogen en haar warmte. Met een warme glimlach kneep de kater zijn ogen dicht, alsof hij het beeld voor eeuwig op zijn netvlies geprint kon houden op die manier. "Moon of my life.." mompelde hij zachtjes. "Ik mis je zo." zijn ogen opende zich en hij keek omhoog naar de sterren. Waarom mocht hij nog niet bij haar zijn? Waarom werd hij nog hier gehouden? Stormwind staarde een tijdje naar de helder lucht. Totdat wolken de maan van hem ontnamen en de eerste regendruppels op de grond vielen. Hij stond op en draaide zich om om naar de warrior den te lopen, om naar zijn nest te gaan. Even was het alsof iemand hem kort aan tikte, maar toen hij achterom keek was er niemand. De grote grijze kater zuchtte. Zijn hele lichaam deed zeer. Zijn spieren zeurden, zijn botten deden pijn en de verwondingen die hij opgelopen had. Met wat zacht gekreun vouwde de kater zich op in zijn nest en legde hij zijn kop op zijn poten neer. Regen tikte zacht op het dak van de den en liet hem gerust voelen. Hij voelde zich moe, vermoeider dan hij ooit gevoeld had. De kater dreef weg in iets dat leek op een droomloze slaap.

Maar dat was het niet. In de verte hoorde hij een bekende stem roepen. De stem van zijn eerste liefde. Degene die hij altijd lief zou hebben. Butterstar. Pas toen hij weer op stond om te gaan kijken merkte hij dat hij buiten zijn lichaam stond en neerkeek op de slapende warriors. StarClan was hem komen halen. Zijn tijd was gekomen. Het was bitterzoet, maar zijn kinderen zouden het redden zonder hem. En hij? Hij mocht terug naar de liefde van zijn leven. "Ik kom er aan, Butterstar." antwoordde hij terug. Hij voelde zich weer vol kracht en energie. Alsof hij vijf clans kon bevechten. Stormwind zette zich af en zette zijn eerste stappen richting de regenachtige wolken. Daar boven. Daar zou zij wachten. En hij hoefde niet langer te wachten. Ze zouden samen zijn. Voor altijd.

Stormwind is overleden!

Het was ochtend, vrij laat in de ochtend zelfs al. Brimstone was maar heel laat terug het camp ingekomen en sliep dus iets langer door. Toen ze haar ogen opendeed en de den rondkeek, was die zo goed als verlaten. Zo had ze het het liefst. Lekker eenzaam en rustig. Niemand die haar lastigviel, niemand die haar irriteerde. De kattin stond op en strekte haar brede poten uit. Haar vacht was geklit van de regen van gisteren, maar dat kon haar niet zo heel veel schelen. Het viel haar op dat haar vader hier nog altijd was. Moest die niet al lang druk bezig zijn, in een patrouille of zo? Hij was hier al geweest toen ze binnengekomen was, dus hij sliep wel al heel lang. Brimstone fronste. Hij werd duidelijk oud. De jonge poes liep op hem af en porde hem misschien iets te hardhandig in de schouder om hem wakker te maken. Ze was niet lief, zelfs niet voor degenen die ze eigenlijk vooral wou trots maken. Misschien was ze vooral niet lief tegen die katten - ze stelde hen toch keer op keer teleur, als ze daar ook nog eens zielig om zou doen zou ze helemaal geen waardigheid meer hebben. Maar Stormwind's lichaam voelde ijskoud, alsof hij net een duik genomen had in ijskoud water. Brimstone schrok en zette een stap achteruit; de kater reageerde niet. Als ze goed keek, zag ze niet eens een ademhaling. "Papa?", mauwde ze, bijna angstig; ze kon zich niet herinneren de laatste keer dat ze haar vader 'papa' genoemd had. Sowieso sprak ze niet heel veel met hem, vermeed ze hem liever. Dat was zo veel makkelijker dan hem onder ogen te moeten komen. Maar nu bonsde haar hart in haar keel en waren haar groene ogen groot. Nee, nee, nee. Nee, hij sliep vast nog gewoon, lui als hij was op zijn oude dag. Hij maakte haar bezorgd om niets, dat kon niet anders. "Word wakker!", riep ze, luid, haar stem woedend. Hef die luie kont op en ga iets nuttig doen, in Starclans naam. Hij was niet dood, dat was niet mogelijk. Daarvoor was hij nog veel te sterk.

Ondanks haar enorme vermoeidheid was Shrimp toch vroeg op geweest vandaag. Ze had haar pootjes vol aan de gewonden van de oorlog, en.. Alles eromheen. Ze was de hele dag door bezig met haar patiënten controleren, en dan vooral degene die in haar eigen Den sliepen. Ze had ook gevraagd aan de anderen, die graag in hun eigen nest wilde slapen, om langs te komen. Door alle drukte heen was ze iemand vergeten. Iemand waar ze zich pas weer bewust van werd toen ze de kreet om hulp hoorde in de Warriors Den. Shrimp keek op en snelde de Den in. Daar bleef ze staan. Haar grote ogen gingen van Brimstone naar Stormwind, die bewegingloos in zijn nest lag. Shrimp kon voor een momentje niets zeggen, ze was bevroren. Stormwind, ze was hem vergeten. Hij was... Dood gegaan. Ze had hem niet goed genoeg verzorgd, vergeten... Nu was hij dood. Door haar. Tranen sprongen in haar ogen en met trillende pootjes liep ze op de kater af. 'S-Stormwind..?' miauwde ze met een klein, trillend stemmetje. Maar natuurlijk werd hij niet wakker. Door haar.

Natuurlijk was de eerste kat die binnenkwam het perfecte doelwit. Zelfs al was het Shrimppaw, medicine cat. Misschien vooral omdat het haar was, perfect en alleswetend als ze moest zijn. Brimstone richtte haar vurige blik op de jongere kattin. Haar pootjes trilden. Shrimppaw zag er klein en week uit en onbewust maakte de rosse poes zich groter, imposanter. Ze beschermde zich door een ander kapot te maken. "Jij!", riep ze boos. "Je had één taak! Eén taak!" Ze stormde op haar af, tot ze neus aan neus stonden, haar scherpe tanden gebaard. "Kun je dan helemaal niets?!" Nee, het was niet eerlijk, niets was eerlijk. Stormwind had nog moeten leven. Ze had vandaag geen wees moeten worden, niet nog zieliger moeten worden, niet opnieuw haar hart uit haar borstkas moeten scheuren. Het was allemaal Shrimppaws fout.

Shrimppaw wist niet wat ze moest doen. Ze kon niets doen. Het was te laat, zij was te laat. 'Jij!' De harde, boze stem van Brimstone deed haar schrikken. Onwillekeurig drukte ze zichzelf tegen de grond. 'Je had één taak! Eén taak!' Shrimp drukte zichzelf naar achter, zo klein als ze kon, toen Brim haar neus tegen haar aan drukte. Ze sloot haar ogen, tranen stroomde over haar wangen. 'Kun je dan helemaal niets?!' Ze slikte, sniffelde. 'S-Sorry.. Brim..' miauwde ze met een verstikt klein stemmetje. 'Ik.. Ik weet het...' Ze probeerde haar tranen binnen te houden, maar ze kon er niets aan doen. Ze stroomde vrij over haar wangetjes. Want het was haar schuld, precies zoals Brimstone zei. 'H-Het.. Sp.. Het spijt me...'

Shrimppaw dook in elkaar en een verrot deel van Brimstone's geest, het deel dat op dit moment de overhand had, vond daar plezier in, genoot van de angst en de pijn op de snuit van de medicine cat, de tranen in diens ogen. ""Je zou je moeten schamen! Hoe durf je jezelf een medicine cat te noemen!", blafte ze, maar voor ze nog meer kon schelden en roepen en tieren werd ze ruw afgekapt door een nat neusje in haar vacht. Brimstone schrok, haalde happend naar adem en keek met grote groene ogen naar de kleinere kattin. Dreamdust smeekte haar om te stoppen, om het op haar af te werken en zette zich tussen haar en Shrimppaw. De warrior klemde haar kaken op elkaar. Nee, dit was niet hoe het hoorde te gaan. Plots werd ze zich bewust van de manier waarop haar hart klopte in haar keel en haar poten trilden. Nee, ze moest boos kunnen zijn, woedend, moest kunnen haten en vernielen. Wat moest ze anders? Wat kon ze anders doen? "Dit gaat jou niet aan, Dreamdust.", mauwde ze de jongere warrior toe met opeengeklemde kaken. Ze weigerde de kattin aan te kijken maar keek over haar heen, naar Shrimppaw. Dat was makkelijker. "Shrimppaw had hem moeten redden, dat is haar taak! Ze is nutteloos in Riverclan als ze dat niet eens kan!", vervolgde ze, stem niet langer meer roepend. Dreamdust's aanwezigheid had haar al iets gekalmeerd; maar ze was niet in de juiste frame of mind om gewoon weg te lopen, om het hierbij te laten. En als het zou moeten, zou ze door Dreamdust heen gaan om tot Shrimppaw te komen, met klauwen en woorden. Ze stond op het randje.

'Je zou je moeten schamen! Hoe durf je jezelf een medicine cat te noemen!' Shrimp sloot haar ogen nog steviger op elkaar en knikte. Ja, ze schaamde zich. Heel erg. Ze had hem niet kunnen helen. Vaag herinnerde ze zich de woorden van Smokebreath, ze zou niet iedereen kunnen redden. Maar... Alles had goed geleken. Hij zou gewoon, bij haar langs komen. En ze zou hem controleren. Maar ze had hem laten gaan, was hem vergeten, en zo had ze hem in de steek gelaten. En niet alleen hem. Voor er nog meer woorden haar kant op kwamen, verscheen er een andere kat in de Den. Dreamdust sprak de ander aan, en Shrimp schudde haar kopje bij de woorden. Nee, zij verdiende het. Dream moest niets voor haar opnemen. Maar ze kon niets zeggen, durfde niets te zeggen. 'Shrimppaw had hem moeten redden, dat is haar taak! Ze is nutteloos in RiverClan als ze dat niet eens kan!' De woorden van Brimstone staken, maar op het moment was Shrimppaw het alleen maar met haar eens. Voorzichtig opende ze haar ogen een beetje, en keek naar Stormwind. Hij lag nog steeds hetzelfde. Door haar.

Maar Dreamdust gaf niet op, in tegendeel zelfs. De kattin duwde zich dichter tegen haar aan. Had ze zelfmoordneigingen? Wou ze zo graag dood, Starclan in, waar Brimstone haar nooit zou kunnen volgen? Iedereen verliet haar maar, keer op keer. De rosse warrior sloeg haar klauwen in de grond en klemde haar kaken op elkaar. Ze voelde de eerste traan over haar wang rollen. Ze kon zich de laatste keer dat ze gehuild had, écht gehuild, ook niet meer herinneren. Ze zorgde er meestal voor dat het niet zo ver zou komen. De tranen drupten over haar kin naar beneden op Dreamdust's vacht. Drup, drup. Ze beefde met de inspanning die het haar kostte om stil te blijven staan. Een grote prop zat in haar keel; ze had niet het idee dat ze nog iets zou kunnen zeggen nu, zonder volledig te breken, zonder er volledig aan onderdoor te gaan. Brimstone zette een stap achteruit, weg van de aanraking van de jongere warrior, en sloot haar ogen. Ze voelde zich zwak, een kleine kitten, machteloos gemaakt met een aanraking en een smekende blik. Haar vader was dood, Starclanverdomme, morsdood. Ze moest wraak hebben. Ze mocht niet huilen, ze mocht niet zwak zijn. Zeker niet voor de ogen van deze twee, katten die haar nog respecteerden (ook al was dat misschien uit angst), die nog naar haar opkeken. Ze mocht hen niet teleur stellen zoals ze haar vader teleur gesteld had en haar moeder en iedereen die ooit maar haar richting uitgekeken had. Nee, nee. De rosse warrior slaakte een woordeloze kreet, ergens tussen een woedende, gefrustreerde schreeuw en een uitroep van pijn. Ze wou weg, wég, weg van alles wat pijn deed en die chaos die ruiste in haar hoofd en de brok in haar keel en de beving van haar poten en het lijk van haar vader maar Dreamdust en Shrimppaw blokkeerden haar weg naar de uitgang en ze voelde zich aan de grond vastgenageld.

De zachte woorden van Dreamdust deed haar ogen weer sluiten. Traantjes biggelden over haar wangetjes. Zachtjes snoof ze af en toe met haar neusje. Brimstone zei verder niets, wat het ergens nog wat spannender maakte. Shrimppaw had haar blik al de hele tijd naar de grond gericht, bang voor de boze en vol verdriet pijnlijke ogen van de rode Warrior. Haar woorden klonken door in haar hoofd, het waren woorden die ze zelf ook gedacht. Niet per se, zo gezegd, of met die houding, maar.. Het kwam wel op hetzelfde neer. Ze had gefaald, ook al kende iedere Medicine Cat dit gevoel wel. Smokebreath had er er ook voor gewaarschuwd. Ze had gefaald, ze was hem notabene vergeten! De ijzige stilte die in de Den heerste kon ze niet meer aan. Ze kon dit niet meer aan. Het was allemaal gewoon even te veel. Alles was gewoon even te veel. Met een snikje draaide Shrimppaw zich om, weg van de drie Warriors, waarvan één er niet meer was, en snelde de Den uit. Ze kon hier niet zijn, niet nu. Ze liet haar Clangenoten in de steek, haar patiënten, maar... Zonder te denken liep ze het kamp uit. Het kwam allemaal door haar.

Shrimp is topic uit :c