Hopes in hearts

Ze was voor eens vroeg het kamp al uit gegaan. De zon was nog aan het klimmen, waardoor er nog lange schaduwen te vinden waren, welke langzaam korter werden door de zon die rees. Ze had aan de geur die er hing al gemerkt dat ze niet de enige kat was die er vroeg op uit gegaan was, maar dat Falconpaw hier ook ergens moest zijn. Er leek veel gaande te zijn in Shadowclan, maar ze had niet mee mogen gaan, dus het enige woord dat ze had gehad was van de katten die meegekomen waren en ze wist niet goed watt ze moest geloven. Ze wist dat het ook niet veel zin had om haar er heel erg druk om te maken tot het echt bij Windclan zelf kwam en dat was voor nu nog niet het geval. Ze merkte een roodwitte vlek op niet al te ver bij haar vandaan en gokte dat dat Falconpaw moest zijn. "Hey, Falconpaw," Begroette ze de medicine cat apprentice, terwijl ze haarzelf op het gras liet zakken om naast hem te gaan liggen. Voor nu was het nog rustig, maar wie weet hoe lang dat zou gaan duren?

Het was nog vroeg inderdaad, maar dat maakte haar niks uit. Ergens gaf het ook wel een fijn gevoel om er al vroeg op uit te zijn en langzaam de wereld tot leven te horen komen. "Inderdaad, anders lag ik nu nog in mijn nest." Het was een eerlijk antwoord dat ze hem gaf. Als ze hier niet was, dan had ze waarschijnlijk nog liggen slapen in haar nest. Waarschijnlijk gold hetzelfde voor hem, tenzij Routnose wat bedacht had voor de apprentice "Jij had ook niks te doen deze ochtend?" Wie weet was hij er juist vandoor gegaan om dat niet te hoeven doen, maar voor haar was het ergens een klein beetje hetzelfde. Nu was ze niet aanwezig voor een patrouille, maar daar zou ze zich altijd later nog bij kunnen voegen.

Ze kon misschien niet de contrasten van de zon goed zien, maar dat hielp haar misschien juist hiermee. Zo kon ze van de zonsopgang genieten door de verandering in kleuren te zien. "Dan is dit zeker geen slecht plan om te doen." Sprak ze met een kleine glimlach. "De zonsopgang is altijd een mooi aanzicht." Iets dat ze misschien toch wel vaker zou moeten gaan zien als ze heel eerlijk was. "Deze keer is het meer toeval, maar wanneer ik vroeg genoeg wakker ben is het zeker mooi om te zien." Ze was dan ook deze keer gelukkig op tijd wakker geworden om dit te mogen aanschouwen.

Het was misschien meer toeval dat ze nu hier was op dit moment, maar als ze heel eerlijk was, dan was het misschien nog niet eens zo'n slecht idee om vaker naar de zonsopgang te gaan kijken. Maar dat was iets voor een andere keer dan nu om naar te gaan kijken. "Dat is zeker waar en met een beetje geluk wordt ik dan ook niet gekozen voor de meest vroege patrouilles." Sprak ze dan ook. Dan was ze daar hopelijk net wat te laat voor terug in het kamp, maar dat was alleen maar een kleine hoop.

Het was een reden om het kamp vroeg uit te gaan, ook al wist ze dat ze toch al niet heel snel gekozen werd om mee te gaan met de border patrols. Misschien uit voorzorg, maar ergens zou ze er best weer eens een mee willen maken. Alleen niet de vroege het liefst. Ze begreep dan ook echt wel dat de apprentice het meer als grappend gedoelde dan serieus. Tenslotte had hij het zelf waarschijnlijk nog niet echt veel meegemaakt toen hij nog trainde om een warrior te worden. "En de zonsopgang is het ook wel waard als iemand gaat lopen vragen waar je was voor een patrol." Nam niet weg dat ze dan wel voor een patrol later op de dag ingepland zou worden.

Nee dat was wel waar. Amberstorm zou haar er vast een keer op aanspreken als ze dit elke ochtend deed. Ook al zouden ze haar dan op een gegeven moment ook gewoon kunnen vinden, want ze zou dan altijd op dezelfde plek zijn te vinden omdat het de beste plek was om de zonsopgang te zien. "Nee, dan zou ze me nog persoonlijk op komen zoeken mogelijk." En dan zou ze alsnog de patrol moeten joinen en zou ze een niet al te blije deputy hebben, maar daar zou ze dan op dat moment maar mee om moeten gaan.

Ze kon een glimlach toch niet laten bij de gedachte dat Amberstorm haar hoogstpersoonlijk mee zou slepen terug naar het kamp als een kitten. Nee, dat had niet haar voorkeur, maar het gaf wel een grappig beeld. "Het zou er vast komisch uitzien, maar liever niet." Het was mogelijk waar dat ze dan meer kans zou maken buiten het territorium, maar ze kwam niet heel graag buiten Windclan gebied. "Ik denk dat ze me dan nog zou volgen of het te veel moeite zou vinden uiteindelijk. Afhankelijk van hoever je gaat." Dat was wel waar tenslotte.

Het was waar dat ze Amberstorm wel ver zou zien gaan en zeker niet snel zou zien opgeven. Maar of de deputy ook de hele dag zou gaan besteden aan een warrior te vinden, dat betwijfelde ze ergens wel. Ze wist alleen dat ze dan wel in grote problemen zou zijn eenmaal ze terug kwam. "Ik zie haar inderdaad wel ver gaan, maar als je zover bereid bent te gaan, dan weet ik vrij zeker dat je ook wel flink op je donder krijgt wanneer je terug bent." Daarom ook dat ze het voor nu maar hierbij zou laten. Ze had geen plannen om verder weg te gaan mocht ze echt ergens voor nodig zijn.