We don't talk anymore[open]

De flamepoint liep naar het glinsterde water toe, wat ook echt zo glinsterde omdat het nog steeds bevroren was. Het was minder dan eerst en je kon er vast niet meer zo stevig op staan zoals toen. Desondanks kon de kater toch niet wachten tot het eindelijk weer eens ging dooien, aangezien hij onderhand die sneeuw wel zat was. Aan de rand van het water waren er wel drinkplekken gemaakt inmiddels, waarbij hij zijn kop liet zakken om een paar slokken ijskoud water te nemen. Een rilling ging door zijn lijf ervan. ''Man, ligt het aan mij of duurt deze Leafbare lang deze keer?''vroeg hij hardop af aan zichzelf, zijn woorden gingen verloren in de stilte om hem heen. Foxtrail strekte zich eens uit, waarna hij besloot dat het tijd was voor een wasbeurt. ''Kom op, Foxtrail, je mag niet zeuren. Je hebt toch een lange vacht?''lang en pluizig, bovendien kreeg hij ook wat extra vacht tijdens de koude manen. Die hij daarna weer kwijtraakte als het warmer werd. Hopelijk. De jonge Warrior had nog niet zoveel Leafbares meegemaakt, dit was zijn tweede pas. ''Hoe mooi zou het weer worden als de sneeuw wegsmelt...Wel, nadat die natte dras weg is dan''ging hij door tijdens het was, inmiddels begonnen aan een achterpoot. Man, als Tunneler had je wel veel last van zand tussen je tenen. Zelfs bij zijn achterpoten en hij groef daar niet eens mee. Foxtrail bekeek zijn rooie staart eens, maar besloot dat die te veel werk was voor nu. Hij kwam weer overeind en keek eens rond. ''Niet dat de sneeuw mooi is, maar het lijkt allemaal zoveel op elkaar''zei hij, tegen niemand behalve zichzelf. Of in elk geval, hij dacht dat niemand hem hoorde.

Sweettooth rilde nog een keer kort, toen weer een ijzige windvlaag door haar vacht sneed. Oh, ze was er zó klaar mee. Groenblad was haar seizoen, niet deze vieze kou. Maar ze moest doorzetten, een lach op haar gezicht hebben en hard werken, dat was haar geleerd. En ze was een harde werker, en ze zou niet opgeven. Maar een verfrissend slokje water kon geen kwaad, toch? Bovendien, ze vertikte het om nog langer sneeuw te eten als bron van water. Het smaakte toch altijd... vreemd. Daarom trippelde ze naar het meertje, waar ze opeens flarden van een gesprek leek op te pikken. Ze kon niet alle woorden duidelijk maken, maar er waren duidelijk andere katten. Oei, ging ze dat gesprek verstoren? Maar na een tijdje realiseerde ze dat het gesprek vrij.. eenzijdig was. Ze giechelde zachtjes. Iemand had duidelijk een momentje voor zichzelf. Ze kwam om een struik langs tevoorschijn, en trof Foxtrail aan, die een gesprekje met zichzelf had. ‘Oh, ik ben er ook zo klaar mee,’ miauwde ze met een voorzichtig glimlachje. Normaal gesproken was ze absoluut niet van zomaar binnenvallen, maar het was wel amusant.