Say Something OPEN

Ze leefde nog. Elke ochtend, wanneer ze haar ogen opendeed en de nog donkere lucht zag, verbaasde haar dat weer. Sommige dagen wenste ze dat ze dood was. Dat alles kon stoppen, dat ze kon stoppen met lijden. Maar elke dag weer stond ze toch op, forceerde ze zich om iets van prooi te vangen, om iets te eten. Dat was waaruit haar leven bestond, als een wild dier. Jagen, eten, een schuilplaats zoeken, slapen. Herhaal dat ad nausea. De jonge kattin zag er afgeleefd uit; haar vacht was bezaaid met allerlei littekens. Kleintjes die overal verspreid waren, de grote brandwonde op haar zij die dag in dag uit pijn deed, een soort brandende pijn alsof het vuur nooit weggegaan was. De witte streep op haar borstkas, waar haar vacht wel teruggegroeid was maar nooit zijn kleur teruggekregen had. De scheuren in haar oor en de beet over haar neus die ze enkel zag wanneer ze zich over een onbekende rivier boog om iets te drinken. Amberstorm zuchtte geluidloos terwijl ze opnieuw door dit onbekende gebied sjokte, poten loodzwaar van vermoeidheid, wallen onder haar ogen.

OPEN

Was dit verstandig om te doen? Waarschijnlijk niet, maar hij wilde antwoorden. Hij wilde haar kant horen, niet alleen die van zijn vader. Het was dan ook niet de eerste keer dat hij buiten windclan territorium gegaan was, maar tot nu toe nog zonder succes. Hij had het een aantal keren geprobeerd sinds hij een apprentice was geworden, maar dit was de eerste keer dat hij dacht een spoor van haar te vinden. Misschien ook omdat hij er beter in geworden was, in het onderscheiden van geuren. Hij voelde zich wat nerveus, maar besloot het weg te drukken, om het spoor te volgen. Het was niet meer precies zoals hij het zich herinnerde, maar er lag een stukje herkenbaarheid in. Toen hij dan ook de bekende vacht zag versnelde hij zijn pas iets. "Mam?" Wilde ze hem wel zien? Had hij beter haar nooit op kunnen gaan zoeken? Maakte hij nu een fout hier? Maar hij wilde haar nog een keer zien. Al zou dit de laatste keer zijn.

Het leek wel alsof er altijd nét op het moment dat ze zin had om echt op te geven iets op haar pad kwam. Alsof Starclan haar lijden wou uitrekken, steeds langer, alsof Starclan wou dat ze steeds een ander weer pijn deed. De stem die haar riep was jong, noemde haar 'mam', alsof ze ooit echt een moeder voor hem geweest was. Amberstorm verstijfde, haar poot nog half opgeheven in de volgende stap. Misschien dacht ze dat hij haar niet zou zien als ze niet zou bewegen, misschien dacht ze dat hij een hallucinatie was en dat ze nu wel helemaal doorgedraaid was. Haar oortjes waren gespitst maar ze draaide zich niet om, kon zich er niet toe aanzetten om haar doodvermoeide blik opnieuw op haar zoon te leggen en daar opnieuw de pijn te moeten zien die ze hen aangedaan had.

Hij had geen idee of ze stil zou gaan staan of dat ze van hem weg zou blijven lopen. Ze stond stil, maar bewoog verder niet. Dit zag hij als een teken dat hij dichterbij kon gaan. Hij zocht de juiste woorden om te zeggen tegen haar, niet goed wetende wat hij nu precies wilde zeggen. Hij had haar nog een keer willen zien, maar nu hij die kans had moest hij er ook wat van maken toch? "Ik wilde je nog een keer zien." Sprak hij. Hij moest weten of alles klopte wat hun vader had gezegd, maar besloot om het er nog niet meteen uit te gooien nu.

Starclan, hij was zo jong en naïef en hoopvol. Het deed pijn aan haar hartje. Amberstorm draaide zich niet om, wou hem niet in de ogen kijken. Hij verdiende het niet om zijn moeder zo te zien, zo zwak en zonder eer. Ze wou dat hij zich haar herinnerde als een sterke kattin, iemand de er was voor haar clan, iemand die werd gerespecteerd. Niet de verbannen rogue die ze nu was, niet de moordenaar en het monster. "Het is beter als je me niet ziet.", antwoordde ze stilletjes, haar stem schor van ongebruik. Ga alsjeblieft weg, Sandpaw. Zodat jouw wereld misschien nog net dat beetje mooier kon zijn dan wat zij ervan zou maken.