Ebony Skies

Settleddust voelde zoveel zorgen na heel deze oorlog, zoveel dingen die hij moest bespreken. Dingen die hij moest uitzoeken, wat er in hemelsnaam allemaal gebeurd was. Maar dat was voor later, want voor nu was het zoals vanouds, de clan draaiende houden en daarbij hoorde ook dat hij op Pepperpaw moest passen. Hij liep de medicine cat den binnen, en de kruidige geur die hij altijd had gekoppeld aan vieze smaken in zijn mond en prikkende wonden, begon hij nu steeds meer te koppelen aan zijn zusje. Het was krankzinnig dat ze eigenlijk beurser uit deze oorlog was gekomen dan hij, die eruit was gekomen met enkel vleeswonden. Hij zag haar wat stuntelen met blaadjes, maar ze keek naar hem met zo'n stralende lach. Hij kon niets anders dan terug glimlachen. Even alles vergeten. ‘Hey, Pep,’ miauwde hij warm. Daarna keek hij naar haar hoopje bladeren. ‘Hulp nodig?’

Settleddust keek haar even onderzoekend aan, toen ze miauwde dat het wel lukte. Hij was er niet helemaal zeker van, maar hij liet het hoopje blaadjes voor nu even achterwege, die zouden niet weglopen. Hij drukte met berekende voorzichtigheid zijn neusje zachtjes tegen haar oor toen ze hem begroette met een zachte aanraking. Hij haatte het om haar gewond te zien, ook al was het niet zijn schuld, het voelde alsof hij niet genoeg zijn best had gedaan om haar te beschermen, vechtende in een twijfelachtige oorlog. ‘Ik voel me prima, ik heb erger overleefd,’ miauwde hij met een scheve glimlach. Het was dom geweest om nog met niet volledige genezen wonden weer het slagveld op te lopen, maar hij had het koppig gedaan, wetende dat hij geen keuze had. ‘En jij?’ miauwde hij toen, terwijl hij met zijn poot gebaarde naar zijn eigen kop, doelende op haar hoofdwond.

Bij StarClan, ze waren beide waarschijnlijk evenwaardig koppig. Gewoon niet klagen een doorzetten. Hij herkende haar vermoeidheid in haar ogen. Ze hadden het beide, maar ze verdroegen het zonder ook maar eens het te uiten. Was het schijn ophouden, of was het daadwerkelijk kracht? Soms twijfelde Settleddust er zelf ook aan. Maar het was gewoonte, gewoon verstand op nul en doorbijten. En toen ze sprak dat het elke dag beter ging, knikte hij. Natuurlijk, hij geloofde haar, zijn zorgen uitspreken zou hypocriet zijn. En voor één keer slikte hij zulke woorden in. ‘Ik hoop dat het ons een keer gegund wordt om op adem te komen,’ miauwde hij zachtjes tegen haar, terwijl hij voorzichtig plaatsnam in haar den. ‘Maar ik vrees van niet.’

Settleddust werd onderbroken door weer een zachte aanraking van de medicine cat, en hij moest toch een beetje lachen van haar woorden. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich direct. Hij had gewoon zoveel aan zijn kop na de oorlog, en bijna allemaal begonnen ze met Acornstar. Hij was moeilijker dan ooit, en ergens beangstigde dat hem. Dat hij de hele clan had verteld dat StarClan gelogen had, dat ze niet te vertrouwen waren. Ergens wilde hij er Pepperpaw naar vragen, wat zei had gehoord van de sterren. Maar als ze het hem nog niet verteld had, vertrouwde hij haar erin. Hij begreep het gewoon niet, hij geloofde niet dat de sterren het zo slecht voor hun in hadden. Wat in vredesnaam hadden ze verkeerd gedaan? ‘Het is gewoon..’ begon hij te murmelen. Hij haalde kort zijn schouders op. ‘Je weet wel.’

Settleddust moest toch een beetje lachen bij haar woorden, zijn snorharen trilden geamuseerd terwijl hij haar aankeek. ‘Wanneer is mijn kleine zusje zo wijs geworden?’ miauwde hij vrolijk. Hij snorde eventjes, waarna hij met zijn voorpoot een klein zetje tegen haar schouder drukte. ‘Heeft die klap op je kop toch iets goeds gedaan.’ Hij stak zijn tong naar haar uit. Hij wist ook wel dat ze er een positieve draai aan wilde geven, en hij waardeerde dat. Maar om eerlijk te zijn, kon hij weinigs positiefs hierin zien. Een leider die openlijk vertelde dat StarClan niet te vertrouwen was, een rogue? Een zinloze oorlog. Geen winst, geen verlies. Wat was dit. Hij verloor nog liever dan wat er nu was gebeurd.

Settleddust zijn opmerking werd bestraft met een.. was het een sneer van Pepperpaw? In de stemming kon hij haar niet helemaal goed inschatten. Waren ze echt uit elkaar gegroeid, was hij van haar ontvreemd? Nee toch, ze waren gewoon... hetzelfde nog, toch? Hun levens waren gewoon erg veranderd en met de geheimen die hij moest bewaren, dat hij op ieder woord moest letten. ‘Ik-’ begon hij ongemakkelijk, waarna hij haar bestuderend aankeek, ogen vernauwd. ’Sorry?’ Een scheef lachje verscheen op zijn snoet. Dat was de tweede keer dat hij zich verontschuldigde. Maar als hij haar onbewust had weggeduwd, dan mocht hij zich daarvoor verontschuldigen. Het was niet zijn bedoeling geweest.

Ze waren echt weer buurman en buurman. Lekker ging dit weer. Hij grinnikte en schudde even zijn kop. ‘Dat is verboden,’ miauwde hij toen plagend terug. ‘Zie nou wat je hebt gedaan!’ Dramatisch rolde hij met zijn ogen. Het was wel fijn om even hier te zijn, alles kunnen vergeten, al was het voor een minuut. Gewoon omdat Pepperpaw optimistisch was, niet met hem wilde zeuren over clanzaken, gewoon normaal wilde zijn. Maar voor hoe lang zouden ze hun problemen kunnen negeren en elkaar plagende opmerkingen kunnen gooien. Ze waren geen kinderen meer. Ze was niet degene die hem nodig was om dierbaar speelgoed te redden. En hij was niet meer degene die zichzelf voor schut zette voor leiders en deputy's, omdat ze weer aan het Furball waren. Maar voor nu, eventjes, waren ze weer kinderen. ‘Plagen is míjn taak.’

Hoewel Settleddust zijn best deed om het "normaal" te maken, voelde het ergens niet normaal. Het was ook niet normaal. Pepperpaw voelde niet zo opgewekt. Maar wanneer was eigenlijk de laatste keer dat ze echt blij was? Dat hij echt blij was. Het was schijn, van zijn kant in elk geval. Hij wist nog eventjes een grinnik over zijn lippen te krijgen toen ze sprak dat hij goed was in plagen. Een zelfvoldane grijns volgde, waarbij hij zijn tong even naar haar uitstak. Maar het gesprek gleed soepel naar een zakelijker onderwerp. Nu was het zijn beurt om zijn schouders op te halen. ‘Mwah, voor zover het kan met deze lange bladkaal,’ miauwde hij. Daarnaast waren nogal wat van hun warriors verwond en die eventjes een paar dagen rustig aan moesten doen. ‘Maar voor zover gaat het goed. Het normale leven gaat door.’

Settleddust draaide zijn oortjes iets opzij en keek haar onderzoekend aan. Hij kon wel aan haar zien dat ze terughoudend was, dat ze niet meer haarzelf leek te zijn. Maar aan de andere kant, was hij nog wel dezelfde? Misschien was dit hun nieuwe manier van... bestaan. Settleddust zuchtte en keek de poes aan, zijn kop een beetje gekanteld. ‘Pep, vraag jij je soms ook wel eens af.. waarom je je rang hebt gekregen?’ Zij was door Starclan gekozen, maar waarom? Hij was door Acornstar zelf gekozen, maar waarom? Op het goeie moment op de goeie plek, of was het gewoon stom toeval? Settleddust had deze rang nooit gewild, nooit om gedroomd. Hij wilde gewoon een goeie warrior zijn, een goeie Shadowclanner. Niet een deputy.

Daar zaten ze dan, beide nog jong en dom. Want dat waren ze eigenlijk. Settleddust was hopelijk nog niet eens halverwege zijn leven, net al hij routines begon te krijgen, werd alles weer omgeschopt. En hij moest leren, leren, leren, elke keer als hij weer een fout maakte. Elke keer als hij dacht dat hij het beste deed, en hij weer keihard in zijn smoel werd geslagen. Hij lachte even. ‘Ja, ik ook,’ miauwde hij. Hij keek even omhoog, zijn hoofd schudden. ‘Waarom zou Acornstar mij aanstellen, om vervolgens nooit naar me te willen luisteren?’ Want dat gebeurde hier, nu. Het was al begonnen met Airwisp, al die manen geleden, wat hij maar ternauwernood had weten te redden. Een soort van, een beetje. Airwisp was tenminste nog in de clan, met haar enige eigen baby. Dat was iets...