Chocky milk make pain go away

Bij schaatsen hoort natuurlijk chocolademelk <3

Het was koud en dat was niet leuk. Maar de kou bracht wel leuke dingen. Soms dan. Dit was in ieder geval wel interessant. Het watertje bij de Nursery was bevroren, hard. Weg was het vloeiende water waar hij in had gezwommen. Hij snuffelde aan het koude, harde water, wat nu ijs was. Brackenkit was nieuwsgierig en na zichzelf te hebben ingefluisterd dat hij super stoer was, zette Bracken een pootje op het ijs. Wow, het brak niet, het werd geen water! Bracken lachte trots en blij en durfde nog een pootje op het ijs te zetten. En nog een pootje! En nog één! Nu stond hij helemaal op het ijs! 'Wwoowww,' mauwde hij lachend. Dit was wel gaaf! Het was glibberig, maar hij zette een paar stapjes het ijs op, zijn staartje wild heen en weer zwaaiend om zijn evenwicht te behouden.

OPEN

Bitterkit had andere katten horen klagen over de winterkou. Maar hij had daar in de warme nursery geen last van. Tuurlijk, soms was het wat fris, maar dan moet je ook niet recht in de tocht gaan liggen. Diep in deze gedachten verzonken hoorde Bitterkit iemand roepen. Toen hij op het geluid afging zag hij een kitten op het kleine pooltje in de nursery staan. Hij stond op het bevroren water van het pooltje en leek de tijd van zijn leven te hebben.

De kitten was een stuk groter en ouder dan hem. Als hij op het ijs kon staan dan kon Bitterkit er zeker op staan! Bitterkit wachtte geen seconde langer meer en rende op het pooltje af. Hij bedacht naar de kitten toe te rennen en hem te vragen met hem te spelen. Toen zijn poten echter het ijs van het pooltje vonden, merkte hij dat het ijs niet hetzelfde aanvoelde als de grond, het was veel gladder. Hij verloor meteen de grip op het ijs en viel op zijn buik. De vaart van het rennen was echter nog niet voorbij en hij gleed het midden van het pooltje op. Langzaam kwam hij tot stilstand, “Auwww” Toen hij opkeek zag hij dat hij recht voor de kitten tot stilstand was gekomen. Bij het zien van de potentiële nieuwe vriend was hij de pijn van het vallen alweer vergeten en probeerde hij voorzichtig op te staan, “Hoi! Ik ben Bitterkit.”

Brackenkit was zo druk bezig om zijn evenwicht te bewaren - hij kon natuurlijk niet vallen als de stoere kater die hij was - dat hij de andere kitten niet opgemerkt had tot er een geluidje van opzij kwam. Bracken draaide naar het geluid toe, verloor bijna zijn evenwicht maar bleef staan. De kitten voor hem had duidelijk wel zijn evenwicht verloren, die was uitgegleden op het gladde spul en lag nu met de pootjes gespreid op het ijs. Toch kwam hij weer overeind, dus Bracken was blij dat hij zich daar geen zorgen om hoefde te maken. 'Hoi! Ik ben Bitterkit.' Bracken glimlachte naar de ander, een jong katertje. 'Hoi Bitterkit! Ik ben Brackenkit,' miauwde hij vol trots. 'Gaat het?' Hij was dan nog wel zo lief om toch nog even te vragen of hij niet te veel pijn had. Wat een gentleman was hij toch ook.

De kitten stelde zich voor als Brackenkit en vroeg hoe het ging. Toen Bitterkit weer op de pijn focuste merkte hij dat hij pijn nog nooit zo heftig had ervaren. Hij leefde dan ook nog niet zo lang maar toch. Het liefst zou hij dit tegen Brackenkit zeggen. Hij bekeek hem nog eens goed. Brackenkit was veel ouder dan hij was en hij wist wel op het ijs te blijven staan, het was aan Bitterkit duidelijk dat Brackenkit veel cooler en stoerder was dan hij.
Bitterkit wilde niet voor deze stoere kater onderdoen, hij wilde vrienden worden met hem en dat ging natuurlijk niet als hij minder cool was. Dus slikte hij zijn pijn weg en forceerde een zwak glimlachje op zijn gezicht. “Ja, hoor! Alles prima, en jij?” Terwijl hij dit zei testte hij voorzichtig het ijs. Het was op zich niet supermoeilijk om erop te blijven staan, zolang je in ieder geval al je poten erop hield. Misschien zou Brackenkit het cool vinden als Bitterkit zei dat hij het met opzet gevallen was? “Ik wilde weten hoe hard je zou vallen.” zei hij dus nonchalant.

De kitten leek er een beetje over te moeten denken, of het wel ging of niet. Brackenkit keek hem met een schuin kopje aan. De had niet gezien hoe de kitten gevallen was, maar hij kon zich voorstellen dat het best pijn kon doen. Het ijs was hard en harde dingen deden pijn. Toch verscheen er een glimlachje op Bitterkits gezichtje, al was het een zwakke. 'Ja hoor! Alles prima, en jij?' Bracken hield zijn kopje nog wat schuin, maar glimlachte toen toch naar hem. 'Dat is fijn! Met mij gaat ook alles prima!' miauwde hij, zijn oortjes stonden speels naar voren. 'Ik wilde weten hoe hard je zou vallen,' zei Bitter toen op een nonchalante toon. Bracken keek hem aan, nu weer een beetje verbaasd. 'Oh, en?' Het leek hem een beetje onwaarschijnlijk, maar als de kitten dat graag had willen testen... Dan was hij ook benieuwd hoe het was!

Brackenkit zei vrolijk dat het goed met hem ging. Toen Bitterkit zei dat hij was gevallen om te testen hoe hard dat ging vroeg Bracken wat hij had uitgevonden.
Bitterkit was in de war hierdoor, nam Brackenkit hem in de maling? Was hij sarcastisch of oprecht? Bitterkit besloot het verhaal op te houden. Hij was nu te ver om terug te gaan.
“Je valt als normaal, alleen je glijdt ook.” zei Bitterkit, hij zette er zijn meest geloofwaardige glimlach bij op. Als Brackenkit hem niet geloofde had hij er alles aan gedaan. Bitterkit maakte ook een mentale notitie om in het vervolg geen onzinverhalen te vertellen, want als die misgingen stond hij nog erger voor schut dan als hij gewoon eerlijk was.
Terwijl hij zich dit bedacht probeerde hij voorzichtig over het ijs te lopen. Hierbij ontdekte hij dat als je voorzichtig was je best kon lopen. Maar voorzichtig doen was moeilijk en af en toe glibberde hij nog wat.
Bitterkit vroeg zich af wat voor leuke dingen je met het ijs kon doen. Maar het belangrijkste van leuke dingen doen was natuurlijk altijd de persoon waarmee je de leuke dingen deed.
Na een rondje geglibberd te hebben kwam hij terug naar Brackenkit.
“Wil je spelen?” vroeg Bitterkit lief. “Misschien kunnen we het ijs gebruiken?”

Bitterkit leek een beetje verbaasd door zijn vraag, maar gaf toch antwoord. 'Ja valt als normaal, alleen je glijdt ook,' zei hij. Brackenkit knikte begrijpend. Dat klonk logisch, ja. Zelf was hij nog niet gevallen op het ijs, en dat wilde hij ook graag zo houden. Toch vielen er heel wat, dus hij moest er wel goed op letten bedacht hij. Hij keek toe hoe Bitterkit het weer probeerde, en een rond over het ijs liep en glibberde. Bracken had zelf ook nog wel een beetje moeite. 'Als je je nagels een beetje uitklapt heb je wat meer grip,' vertelde hij de jongere kitten. Uiteindelijk kwam Bitter weer naar hem toe. 'Wil je spelen? Misschien kunnen we het ijs gebruiken?' Bracken glimlachte en knikte enthousiast. Spelen was altijd leuk. 'Jaa, goed idee! Misschien kunnen we er een mosballetje bij pakken!' Het maakte het gevaar op uitglijden stukken groter, maar je moest iets doen, toch?

Brackenkit leek zijn verhaal te geloven en nam het serieus op. Dit luchtte Bitterkit iets op, in ieder geval was zijn leugen niet uitgekomen.
Brackenkit keek toe naar Bitters' gestuntel. "Als je je nagels een beetje uitklapt heb je wat meer grip," adviseerde hij de jongere kitten nadat deze voor de zoveelste keer bijna onderuit was gegaan.
Bitterkit klapte zijn klauwtjes iets uit, iets wat hij alleen nog maar gedaan had om te checken of hij ze überhaupt had. Blijven staan ging inderdaad ineens een stuk beter. Tijdens het schaatsen lieten zijn poten 4 dunne krasjes op het ijs achter. Bitterkit was zeer gefascineerd door de mooie lange krullen die hij al schaatsend maakte.
"Jaa, goed idee! Misschien kunnen we er een mosballetje bij pakken!" reageerde Brackenkit enthousiast toen Bitterkit voorstelde een spelletje te doen.
Een ondeugende glimlach verspreidde zich over Bitterkit's gezicht. Hij was misschien soms wat onvoorzichtig, maar niet dom, hij wist dat de kansen dat een van hen zou uitglijden hiermee veel groter werd. Maar dat kleine beetje gevaar maakte het spannend.
"Ja, leuk!" antwoordde hij kort en vol overmoed.
Hij keek de nursery rond zoekend naar een mosballetje, rende naar een toe en rende terug naar het meertje.
"Wat dacht je van mosbal ontwijken?" vroeg Bitterkit terwijl hij de bal op het ijs legde.

ooc: met mosbal ontwijken bedoelt Bitter een soort iemand is hem niemand is hem

De ondeugende glimlach die op Bitterkits gezichtje verscheen, maakte hem ook ondeugend. Spelletjes waren altijd leuk, zeker als ze er allebei veel zin in hadden. Bitter keek even de Nursery rond, om er vandoor te gaan. Bracken volgde hem en greens breed toen hij met een mosballetje terug kwam. 'Wat dacht je van mosbal ontwijken?' stelde hij voor. Bracken spande zijn spieren al wat aan, klapte zijn nageltjes nog wat beter uit voor de extra grip op het ijs. 'Klinkt goed. Kom maar op,' daagde hij de jongere kitten uit, klaar om te spelen.

Onderwerp: Re: Chocky milk make pain go away