You found me lying on the floor

Ze leefde nog. Fysiek, in ieder geval. Maar elke dag dat ze wakker werd, dat ze haar ogen opendeed en niet de binnenkant van één van Windclan's dens zag maar wel de onbekende hemel boven haar, bespikkeld met dezelfde sterren maar omrand door bomen en struiken en tweebeennesten die ze niet herkende, elke dag dat ze begroet werd door dat onbekende zicht bracht een steek van adrenaline in haar hart. Adrenaline eerst - alsof ze ontvoerd was geweest, meegenomen in zo'n kooi zoals enkele anderen, om daarna teruggebracht te worden. En daarna pijn, als de herinneringen als een stortvloed terug kwamen storten, als ze de tranen die dreigden haar opnieuw te overspoelen moest terugdringen om niet opnieuw een dag in zelfmedelijden te spenderen.

Daarna stond ze op, haar poten beverig, haar schouders en ribben hoekig onder haar dunne, vuile vacht. Haar maag gromde niet eens meer, had dat opgegeven, wetend dat het amper iets uitmaakte. Wanneer ze erin sloeg om iets te vangen, meestal een beestje dat harder doorsmaakte naar tweebeen en monster dan naar dier, kon ze het vaak nog niet eens volledig binnenkrijgen. Amberstorm dankte Starclan niet langer meer bij elke prooi die ze ving, niet zoals ze vroeger gedaan had. Haar ziel was al verloren en ze had niet veel meer om dankbaar over te zijn. Vroeger had ze dat wel nog gehad - toen was ze dankbaar geweest voor alles wat ze nog had, dankbaar om elke dag toch weer wakker te worden en een nieuwe kans te krijgen. Maar nu kon ze enkel verlangen naar de zoete kilte die de dood haar ooit zou brengen. Maar ze was voorbestemd om eerst nog meer af te zien, om te boeten voor haar daden.

Het was die boetedoening die haar steeds maar weer een poot voor de andere bleef zetten, waardoor ze elke dag toch maar weer op stond en poogde iets te vangen, waardoor ze probeerde om tegen de golven van misselijkheid die prooi naar binnen te werken, waardoor ze elke avond een nieuw plaatsje vond om haar botten tot rusten te leggen. En elke avond keek ze op naar de sterren, zag ze hen glitteren; en het voelde bijna alsof ze haar uitlachten, daar boven haar in hun eeuwige wijsheid. Cootsnarl, Cootkit, Gorsekit en zo veel anderen. Het was hun recht om nu te genieten van haar pijn, na alle pijn die zij hen aangedaan had. Wanneer ze haar ogen sloot, brandden de lichtjes nog na op haar oogleden. En door het eeuwige gebrul van de vele donderpaden heen hoorde ze nog steeds Routnose's gebroken stem, een eeuwige lus in haar oren, het enige goede dat ze nog had, het enige dat haar ervan weerhield om gewoon op te geven en zich bij de vijand te voegen. Ze wou voor één keer in haar leven eens niet iemand teleur stellen, één keer maar.

Het was met die gedachte dat ze opnieuw in slaap viel, opgekruld onder een struik aan de rand van een park, in de schaduw tussen het licht van twee lantaarnpalen, de geur van tweebeen in haar neus en haar hoofd ver weg, bij de sterren.

CLOSED

Als ze iets meteen wist te herkennen dan waren dit de geuren uit Windclan. Hoeveel modder en smurrie over heen lag, als er nog maar een vlaagje van die gene op de vacht lag dan wist Lethal wie ze waren. De nacht vol sterren verlichte haar pad die ze liep om deze geurspoor te volgen. Het zigzagde wat rond, alsof de kat in kwestie niet geweten had waar heen te gaan. Ze vroeg ze af als ze gekomen was voor haar of dat ze hier enkel was door toeval. De clan die ze gedeeld hadden, was bijna niet meer te ruiken, wat betekende dat ze wat daagjes rondzwierf. Was het dan eindelijk zover gekomen? De vraag was echter. Was dit vrijwillig of niet. Ze wist dat deze dag zou komen. Het maakte niet uit welke van de twee opties het waren, de twee wegen die waren uitgestrekt voor haar apprentice waren er al vanaf het begin. Er was geen middenweg te vinden voor haar. Ze had de toekomst al gezien, toen ze nog jong en klein was en ze had haar hier toen nog erger naar toe gedrild. Hoe hard Windclan ook geprobeerd had haar weer te helen, Lethal had al duidelijk haar klauwen in haar ziel gezet. De verbrandde she-cat had de ander voor vele moons niet meer gezien, vandaag zou de eerste keer weer zijn nadat Lethal in het vuur terecht was gekomen. Dat was nog in de tijdperk dat Shark aan de mach gezeten had en in die tijd waren al drie nieuwe leaders op de troon gesprongen. Shark en Claw waren dé leaders geweest maar Orchis wekte ook een bepaald nieuwsgierig in haar op. Hij was misschien krankzinnig.. toch leek er iets onder zin gore pels te zitten dat nog eens goed zou kunnen uitpakken voor Bloodclan. In ieder geval beter dan Brat, die letterlijk niks had gedaan. De Windclanner liep door. Het was tijd om zich te focussen op Amberstorm en niet de leidinggevende van haar clan. Ze vond haar apprentice in een struik. Diep in dromenland. Lethal keek voor een tijdje neer op haar en maakte in die tussentijd geen enkel geluidje. Het leek er namelijk op dat Amberstorm de slaap wel gebruiken kon. Lethal besloot om ook de struik in te kruipen, geluidloos, zodat ze nog altijd niet de she-cat wekken zou. De grote Bloodclanner trok haar poten onder haar verbrandde borstkast en zag nu doordat ze dichtbij haar zat dat ook Amberstorm gesierd werd met dezelfde soort littekens. Zo mentor, zo appprentice.

Amberstorm schrok plots wakker uit haar dromeloze slaap en was verbaasd om te zien dat het nog steeds donker was. De glans van de sterren boven haar hoofd had moeite om door de takken van de struik heen te schijnen, maar ze hoefde hen niet te zien om te weten dat ze er waren. Meestal sloeg ze er wel in om de volledige nacht door te slapen; haar lichaam was op het einde van de dag steeds doodmoe van de onzekerheid en de pijn. De kattin fronste lichtjes, had verder nog geen spier bewogen sinds ze wakker geworden was en lag nog steeds in haar opgekrulde positie. Haar zij, waar de brandwonde nog niet volledig genezen was, stak pijnlijk in deze positie; misschien daarom dat ze zo sliep. De stekende pijn was een eeuwige herinnering, iets dat haar vastketende aan de aarde onder haar poten. Amberstorm spitste haar oortjes; was dat een ademhaling, of was dat het bloed die in haar oren ruiste?

Ze hief haar hoofdje op nu en keek om zich heen in het donker; meteen viel haar blik op de kattin die naast haar zat. Groter dan haar, verminkt onder littekens, haar geur die van Bloodclan, poten onder haar lichaam gevouwen alsof ze ook een dutje was komen doen. Maar haar ogen, die neerkeken op haar, brachten haar terug - terug naar trainingen in de bergen, toen ze nog zo veel jonger was, toen geen van beiden de littekens op hun vachten met zich meedroeg. Sweetheart, wiens naam niet minder accuraat had kunnen zijn. Amberstorm trok even met haar gescheurde oortje. Haar mond voelde droog aan; ze wist niet wat te zeggen, had niet verwacht haar oude mentor ooit opnieuw te zien. Laat staan in deze situatie; ze leek zo veel meer op haar dan ze ooit verwacht had. De brandwonde op haar zij brandde terwijl ze haar groene blik liet glijden over de talloze brandwonden op de vacht van de oudere kattin. Droeg de Bloodclanner net zoals zijzelf haar mentale pijn mee in die littekens? Of was het voor haar eerder een punt van trots, iets dat toonde hoeveel ze overleefd had, hoe sterk ze wel niet was?

Het had niet enorm lang geduurd toen Amberstorm haar ogen weer had geopend, maar wel lang genoeg om gegrepen te worden door een beest dat haar had willen doden. Ze had het kunnen doen. Ze had Amberstorm in een vingerknip haar leven uit haar kunnen trekken en haar lichaam aan Zahida kunnen geven als trofee maar haar apprentice was meer waard dan de dood. Hoewel ze die dik verdiende, net zoals zij en vele andere, liepen ze nog altijd over de aardbodem rond. De verbrande she-cat keek rustig opzij, haar gelaat kalm en lichtelijk emotieloos. Hoewel ze had gewacht op deze dag, stond nu ze tussen twee situaties ingedrukt. Amberstorm was geworden zoals ze wou maar had daardoor iemand gepijnigd waar zijzelf om gegeven had. Ze zwiepte eenmalig met haar staart toen ze de blik van Amber over haar lichaam voelde glijden. ''De brandwonden.'' Begon ze. ''Het duurt lang voor het stopt met pijn doen.'' Ze draaide haar brede kop richting de ander. ''En het blijft voor altijd gevoelig, droog als de heide die jaren geen water gekregen heeft. Schubbig als een slangenhuid die trekt als uitgedroogde leer bij elke pootstap die je zet.'' Ze keek weg. ''Maar je leert ermee leven. Je zult het overleven. Net als mij.'' Mauwde ze terwijl ze keek naar de sneeuwvlokken de uit de lucht begonnen te vallen. ''Maar wil je wel veder leven met de rotzooi die je gemaakt hebt Amberstorm?'' Ze keerde haar blik weer terug in die van haar apprentice. Al had ze bij wijze van spreken een gehele clan uitgemoord, zolang ze ermee leven kon dan zouden ze doorgaan. Lethal zou der in leven houden als ze dat wenste maar ze zou het zwaar krijgen. Als ze besloot dat ze het niet aankon, dan zou Zahida vannacht misschien toch ingewikkeld liggen in een deken van haar vijand's huid. ''Je hebt namelijk veel katten die achter je aan zitten Amber..'' Mauwde ze er nog extra aan. Haar wenkbrauw trok op in een vragende uitdrukking terwijl ze haarzelf nog wat comfortabeler maakte.

Alsof ze de stille vraag in Amberstorms blik hoorde gaf de oudere kattin antwoord. De brandwonden zouden nog lang pijn blijven doen, altijd gevoelig blijven. Maar ze zou het overleven, net zoals de ander. Dat wist ze al. Wolfstar had een leven verloren in het vuur - dat was de catalyst geweest die haar nu tot hier gebracht had - maar zelf was ze zo gelukkig niet geweest. Amberstorm opende haar bekje, alsof ze antwoord wou geven, maar kon de woorden niet uit haar strot krijgen. Goed zo, wou ze zeggen, ik hoop dat ze voor altijd pijn blijven doen. Ik hoop dat er geen dag komt waarop de brandwonde slechts een ander litteken is, zoals de scheur in haar oor of de beet over haar snuit of de witte streep over haar borstkas. De brandwonde was speciaal - een herinnering aan alles wat ze verpest had, alles wat ze verwoest had. Hoe ze zoals een vuur een spoor van verwoesting achtergelaten had in Windclan, een litteken dat nooit zou vergaan. Ze hoopte dat de pijn een eeuwige straf zou zijn, dat verdiende ze. De volgende vraag van de kattin liet haar echter snel haar bek weer sluiten. Die had ze niet aan zien komen. Wou ze nog leven? Het antwoord zou volmondig nee moeten zijn. Wat had ze nog om voor te leven? Wat voor nut had haar aanwezigheid nog? Maar diep vanbinnen wou ze nog niet opgeven. De dood was zo... Finaal. Dan zou ze naar dark forest gaan, ongetwijfeld, en daar de rest van de eeuwigheid doorbrengen in dezelfde miserie. Nee, ze wou de kans om te veranderen, ook al was ze nog steeds niet veranderd, niet echt. Ze wou de kans om haar kittens opnieuw te zien, om hen afsluiting te kunnen geven. Was dat - was dat wat Brindleleaf ook gewild had, voor ze haar moeder zo bot afgesnauwd had zoals ze altijd deed, roekeloos en egoistisch en pretentieus? Alsof zij zo veel beter was, alsof zij het ooit beter gedaan had dan haar moeder. Amberstorm zette zich recht, strekte haar lange poten uit zodat ze niet langer mee opgekruld was als een jonge kitten maar toch met een zekere trotsheid rechtovereind stond, littekens op haar vacht duidelijk zichtbaar, kaken op elkaar geklemd, ogen hol en doodmoe maar met de lichtste hint van diezelfde eeuwige koppigheid. "Sterven is geen optie.", mauwde ze. En ergens was het alsof ze haar oude mentor trots wou maken, dat ze geen zwakte wou tonen; en ergens wou ze dat ook aan zichzelf tonen. Hoeveel dagen had ze gespendeerd in zelfmedelijden? Amper in leven, niet wetend waarom ze nog ademde, waarom ze bleef bestaan?

Als je zo op de bodem van de put lag was er nog maar een kant op en dat was terug naar boven. Toen Lethal klaar was met spreken en hoewel haar woorden het tegenovergestelde waren van comforting kon ze niet trotser zijn op Amberstorm met de keuze die ze daarna snel luid en duidelijk maakte. Sterven was geen optie. ''En dat zal het nooit zijn.'' Voegde ze eraan toe. Ze keek naar haar apprentice. Zover gekomen maar weinig bereikt. Daar zou verandering in komen. Lethal had lang gewacht op deze dag maar had altijd diep van binnen geweten dat de bruine she-cat op een dag weer voor haar deur zou staan. Ze knikte bemoedigend naar de ander. ''Zoals ik je geleerd hebt Amberstorm. Er is geen opgeven.'' De ex-Windclanner trok haar poten terug vanuit onder haar borst. Ze strekte kort haar lange stevige poten en bracht zich daarna omhoog. Haar vacht was stoffig geworden door de grond waarop ze gelegen had en kort schudde deze uit toen ze uit het struikgewas gelopen was. Ze had al een stap weg gezet van de ander, en ondanks dat ze wist dat ze haar zou volgen, keek Lethal toch nog eventjes terug over haar schouder. ''Laten we naar een veiligere plek gaan. Kom mee naar huis, daar kunnen we je helpen.'' Thuis was dan misschien Bloodclan. Het was beter dan sterven in je eentje. Bloodclan kon haar een kans op overleving geven, zoals ze dat ook bij haar hadden gedaan. Ze wist niet hoe Amberstorm tegenwoordig over de Elite dacht, maar het was geen andere keus. Ze stond er alleen voor en alleen.. dan zou ze sterven. Al moest ze haarzelf nu ter plekken doden. Ze zou niet achteruit deinzen om toch nog een einde te maken aan haar als ze de verkeerde keus maakte. Amberstorm kon nu geholpen worden door haar en haar nieuwe clan, en anders zou hun tweede ontmoeting weer zijn in de Dark Forest.

Dat antwoord leek Lethal tevreden te stellen. Amberstorm slikte even, trok met haar oortje, maar gaf geen teken van zwakte. Er was geen opgeven. at was altijd de kern van haar problemen, nietwaar? Ze kon niet opgeven, wist niet waar haar grenzen lagen. Misschien was het de enige manier waarop ze kon verder leven, waarop ze kon overleven. Niet opgeven. Ook de oudere kattin stond nu op en schudde het stof van haar vacht. Voor een moment voelde Amberstorm zich dertig manen jonger - een apprentice nog maar. Jong en rebels en boos op de wereld omdat haar moeder hen verlaten had en ze plots alles moesten laten vallen en naar de bergen moesten reizen. Lethal zette een stap verder. Amberstorm bewoog nog niet. Ze had het idee dat haar poten vastgegroeid waren aan de aarde onder haar. Ze voelde zich loodzwaar, ze voelde zich vast. "Laten we naar een veiligere plek gaan. Kom mee naar huis, daar kunnen we je helpen.", mauwde Lethal. Vriendelijke woorden die haar zo vreemd, zo onbekend in de oren klonken. Huis? Een veilige plek? Bestond dat nog, nu het windclan camp voor altijd buiten bereik zou zijn? Maar wanneer had het Windclan camp zelfs voor het laatst als een veilige plek aangevoeld? Het zou altijd haar thuis zijn, van haar hart en haar bloed, maar veilig had ze zich er al lang niet meer gevoeld. Het was geen fort geweest waar niets slechts zou kunnen gebeuren. Het was overstroomd, binnengevallen door de andere clans en door vossen en dassen en honden en wat nog allemaal. Hun gebied had in brand gestaan en was overlopen door jagers en door moordenaars binnen de clan. Veilig was Windclan niet. Amberstorm liet zichzelf inbeelden hoe dat kon zijn, om zich ergens veilig te voelen, om misschien een nieuwe thuis te hebben, om zich te laten helpen. Maar.. Bloodclan? De clan vol monsters? Hmpf. Misschien was dat wel waar ze thuis hoorde. Tussen de andere monsters. Tussen de katten met klauwen vol bloed. Zij waren er tenminste niet beschaamd om, zij accepteerden het als de wrede waarheid. Ze waren niet zo schijnheilig en pretentieus als de Windclanners. En had Routnose haar niet gevraagd om te proberen gelukkig te zijn? Deze keuze voelde als een schertsvertoning van de belofte die ze de medicine cat gedaan had, maar Amberstorm zat vast op de bodem van een put en dit leek haar de enige weg naar boven. Voor ze het überhaupt besefte deed ze één stap naar voren, en toen nog één. Ze volgde haar oude mentor naar een leven dat ze nooit voor zichzelf uitgekozen zou hebben; maar dat was ook te zeggen over het leven dat ze tot nu toe geleefd had.

Onderwerp: Re: You found me lying on the floor