[Open] Ik leef op het randje

De zwakke ochtendzon wist ietwat warmte in deze ijzige dag te brengen. Ze had al wat gevangen en kon dus in principe terug naar het kamp, maar daar zou ze vast meteen weer een nieuwe taak krijgen. Nog even niet.. Doelloos bewoog ze zich langs de grens, te diep in gedachten verzonken om haar omgeving écht op te merken. Het was haast therapeutisch. Ze hoefde niet na te denken over waar ze heen wilde lopen, maar liet zich gewoon leiden door het geurspoor. Hierdoor had ze echter niet door dat er weleens iemand in de buurt kon zijn.

Settleddust was de nacht buiten geweest, gejaagd op de prooien die alleen 's nachts ontwaakten, en in deze eindeloze bladkaal, leken ze het maar nodig te hebben. En hij vond de nachten in zijn eentje het beste, als hij in slaap probeerde te komen, overvielen altijd dezelfde gedachten hem, het eeuwige gepeins. Dus ging hij eropuit, werkte tot hij praktisch neerviel, en baadde in de glorie van droomloze slapen. Toch was hij niet de enige die in de vroege ochtend zijn weg in het woud had gevonden. Toen hij dichterbij de grenzen kwam, merkte hij dat hij niet de enige was. Ochtendpatrouille? Of een ochtendmens? Settleddust weer een keer slaperig zijn poot langs zijn ogen. Hij kwam tot de conclusie dat het maar één was. Hm, kijkje nemen waard? Hij rekte zijn lijf in het zwakke zonlicht, waarna hij dichter naar de grens slenterde en hij een bruine poes spotte. ‘Morgen,’ bromde hij vriendelijk. Hij kon heus wel schappelijk zijn, Thunderclan zorgde niet vaak voor problemen.

Een geschrokken kreetje verliet haar bek en ze maakte een sprongetje in de lucht. Verwilderd draaide ze zich om. De stem had vriendelijk geklonken, maar was wel héél onverwachts. Het was een ShadowClanner, in het bijzonder hun Deputy. Aangezien ThunderClan momenteel geen vijanden had wist ze zichzelf te weerhouden van haar vacht opzetten. Een paar seconden keek ze hem aan. Deze ontmoeting deed haar denken aan die met Crystalstar. Ze was precies op dezelfde manier geschrokken, al had ze deze keer niet Settleddust's naam geroepen. "Laat me nooit meer zo erg schrikken." Pufte ze uiteindelijk, waarna een ongemakkelijke grijns op haar bek verscheen.

Settleddust kon niet laten om te grinniken toen de poes een gat in de lucht sprong toen hij enkel morgen had gezegd. Niet oplettend dus? Of was ze gewoon nerveus van zichzelf. Zijn snorharen trilden geamuseerd toen hun blikken kruisten. Ze miauwde vervolgens dat ze hem nooit weer zo moest laten schrikken, en een vermoeid lachje gleed weer soepel over zijn lippen. ‘Hmm, ik denk het niet,’ antwoordde hij plagend. ‘Het was erg vermakelijk.’ Zijn groene ogen glommen, ondanks ze wat klein waren omdat hij moe was. Maar hij wierp een snelle blik naar de Thunderclanner. Hij kende haar nog niet, vergeef hem dat hij nog niet iedereen van andere clans bij de naam kende.

Tidepaw was een vroege vogel. Dat was niet altijd zo fijn, want vroeg in de ochtend waren er vaak nog niet heel veel katten wakker en dan moest ze alleen haar tijd verdrijven tot het wat drukker werd. Soms ging ze dan het camp uit, wanneer ze aan de geursporen rook dat een andere vroege vogel er al op uit gegaan was. Vandaag was zo'n dag. Ze had opgemerkt dat Settleddust al vertrokken was, en dus volgde ze nu zijn geurspoor. Hij ging heel ver - naar de grenzen, waarschijnlijk. En als ze goed opgelet had tijdens zijn lessen, was het de grens met Thunderclan. Het was niet haar favoriete grens, wat met het donderpad en de monsters enzo, maar Thunderclan was geen vijand van hen dus dat was al goed. Uiteindelijk spotte ze haar mentor. Hij leek aan de praat te zijn met een Thunderclanpoes. Tidepaw hijgde lichtjes van de inspanning die het haar gekost had om bij hen te komen en knikte beleefd naar elk van beiden. Ze vertrouwde haar stem momenteel niet om te spreken, van de vermoeidheid en ook de lichte angst omdat het iemand was die ze nog niet kende. De jonge kattin zette zich dus ook half achter haar mentor, alsof ze zich een beetje probeerde te verstoppen van de Thunderclanner, die ze met grote ogen aankeek. Hoewel ze nieuwsgierig was, was ze ook best bang. Maar Settleddust was hier, en die zou haar beschermen.

De kater leek enkel vriendelijke bedoelingen te hebben en plaagde haar zelfs een beetje. Haar oren werden langzaam warm van schaamte en een ongemakkelijk gegrinnik verliet haar bek. Echt weer iets voor haar hoor, zich zo voor schut zetten. En dan nog wel bij een Deputy. Gelukkig leek hij haar erg moe. Nog voor ze hiernaar kon vragen verscheen een andere ShadowClanner op het toneel. De apprentice zei niks en verschool zich enkel achter de tabby kater. Met de hoop de jonge poes te kalmeren zette ze een vriendelijke glimlach op. "Goedemorgen jongedame." Haar toon was alles behalve formeel, eerder amusant. Hierna richtte ze haar aandacht weer op Settleddust. "Ik ben Spottedrain, clown van de clan." Dat laatste sprak ze met een dik sarcasme uit. Jahoor, ze was weer eens "vermakelijk."

Settleddust keek nog met pretlichtjes in zijn ogen naar de Thunderclanner. Ze leek het goed op te pakken, al kwamen de reacties nog niet direct weer terug. Dat kwam mede doordat er iemand anders aankwam. Settleddust draaide zijn oren naar achteren en zijn kop volgde. Achter hem stond opeens Tidepaw. Was ze hem op komen zoeken? Hij keerde zijn kop weer naar voren toen de Thunderclanner begon te spreken, ze stelde zich vervolgens voor als de clown van de clan. Nog een geamuseerde grinnik verliet zijn bek. ‘Overduidelijk,’ merkte hij droogjes op. Vervolgens wenkte hij Tidepaw ietsje dichterbij. ‘Aangenaam Spottedrain. Ik ben deputy en dit-’ sprak hij, waarna hij naar Tidepaw keek, de warmte scheen door zijn vermoeide blik. ‘-is mijn apprentice, Tidepaw.’ Vervolgens kwam er weer een klein lachje op zijn snoet. ‘Die mij heel goed opgespeurd heeft.’ Hij kon het niet laten om zijn dochter een beetje te prijzen, voor een ander, een Thunderclanner. Niet dat het een opdracht voor Tidepaw was om hem te vinden, maar ze had toch het voor elkaar gekregen.