Fast lane[open]

De zon scheen nog nauwelijks en kleurde het land orange terwijl hij de nachthemel verdrong. Een koude wind joeg over het land heen, snijdend in het huid. Een ongure dag leek het weer te worden, al begon de sneeuw nu op plekken langzaam te verdwijnen. Ondanks de weersomstandigheden hing er een kalmte boven het land, enkel was dat er een die snel zou breken. Ze was een vroege vogel, al vanaf haar geboorte was ze dat. Ze werd wakker bij dauw, soms nog eerder en vertrok dan al meteen. Haar donkere vacht verdween als een schim het kamp uit, haar dwang om soms eens lekker kabaal te maken en iedereen wakker te maken voor de fun onderdrukkend. Ze hoefde geen kwaaie koppen haar kant op te hebben. Wel nee, dat was niet nodig. Als zij straks al met prooi kwam aanzetten zagen de rest in hoe goed ze was en hoeveel ze aan haar hadden. Opschepperij? Echt niet, want zij was echt een uitstekende jager hoor. Al meteen stonden haar zintuigen op sterk, alles was ze kon vangen wou ze opmerken. Ze kende de regels van de jacht goed en al mocht ze misschien bij anderen te luid zijn op momenten, hier goldt dat niet. De poes liep door het zachte sneeuw heen, blij dat het niet al te erg kraakte, naar haar lievelingsjachtplek. Ze was dan wel een Riverclanner en ze kon prima vissen hoor, maar liever joeg ze op het land. Rennend, want dat gaf veel meer spanning. Dat hield haar bezig. Ze liep al wat vlugger over het gebied heen, alles klaar voor de jacht. Eerst rustig aan doen, maar dat was zo lastig. Waar was die prooi nou? Ze was nog niks tegengekomen en dat vond Hillrunner geen positief teken. Natuurlijk, ze was er pas net en de prooi was nog steeds schaars, maar ze wou gewoon gaan jagen. Niet vogelvluchten lang haar tijd verdoen hier. Hillrunner keek in het rondte en luisterde goed, maar er leek gewoon niks te zijn. Totdat ze, eindelijk dan, iets hoorde onder de sneeuw. Meteen keek ze er naar en zocht naar beweging. Iets grijzig zag ze, een muisje wat zijn holletje verliet op zoek naar eten. Net zoals zij. Helaas voor dat muisje werd hij dus zelf eten. Hillrunner ging prachtig in de sluiphouding en staarde naar het kleine diertje wat rondsnuffelde. Hillrunner besefte dat de wind vanaf haar kwam, wat natuurlijk niet gaf want tegen de tijd dat die muis haar door had hing hij allang in haar bek. Okay, nu de afstand berekenen voor de sprong en dan kon ze toeslaan. Er verscheen iets in haar ooghoek en half van schrik half van nieuwsgierigheid draaide ze vlug haar kop om. Die beweging zag de muis wel en hij verdween vlug. De smoke tabby schoot overeind, zoekend naar die verdomme muis. Helaas was hij alweer verdwenen. Urgh, dat meende je niet. Kwaad draaide ze haar kop om naar de schim die haar afgeleid had. ''Kon je niet beter opletten? Je kon toch zien dat ik hier aan het jagen was!''riep ze geërgerd naar de andere kat. Dat het misschien ook een beetje haar eigen schuld was kwam niet in haar op, bovendien zou ze daar niet aan toegeven.

Een Apprentice, een stomme Apprentice. Die had haar jacht zo verstoort. Zo onvoorzichtig, alsof ze tegenwoordig de nieuwe apprentices niet meer leerde om stil te zijn. Dat zij pas net drie maandjes Warrior was maakte niet echt uit voor haar. Buzzardpaw had er een leuk excuus voor, zien waar Hillrunner op aan het jagen was. Nou dat was een grote hulp zeg. ''En nu kan je het niet meer zien. Tevreden?''blies ze naar haar. Nou fijn, haar goede ochtendhumeur zat er inmiddels wel weer op. En de dag moest nog beginnen. De donkere Warrior pleurde neer in de sneeuw, kwaad voor zich uit starend. ''Werkelijk, wie gaat nou kijken waar een andere op jaagt?''bromde ze voor zich uit, maar wel luid genoeg dat Buzzardpaw het kon horen.

Voor Hillrunner was het leven simpel, want dat maakte ze er zelf van. Ze was geen harde denker en bleef bij wat ze wist, maar dat deed ze dan ook prima. Ok, als de kans zich aanbood om meer te kunnen worden nam ze die gretig aan, stiekem hopend dat ze dat ook wel kon. Zulke toekomstenwensen waren nu niet aan het bod en voor het heden had ze te maken met een irritante en eigenwijze Apprentice. Even dacht ze dat Buzzardpaw het begrepen had, maar die vond het nodig om een stomme opmerking te maken. Kort moest de donkere poes nadenken waar dat precies op sloeg, al viel het kwartje al vlug. Dacht deze dwaze Apprentice nou echt dat ze op niks aan het jagen was ofzo? ''Ik ben je mentor niet, als je persé moet kijken waar iemand op jaagt, doe het dan bij die''vertelde ze tussen geklemde kaken door. Niet dat ze echt wist wie de mentor van Buzzardpaw was, waarom zou zij dat allemaal bijhouden. Ze luisterde enkel naar ceremonies als het haar kon schelen, al hoopte ze stiekem wel vlug haar naam te horen vallen. De laatste keer was drie manen geleden, toen ze haar naam voor het eerste hoorde.