She's easy on the eyes

Hoewel Courage natuurlijk nog samen in het nest sliep met zijn siblings en zijn moeder, had hij ook een eigen plekje ontdekt. Het was in een hoekje van de grot, waar de wand niet helemaal vlak was en er een soort inham gecreëerd werd. Het was niet heel groot, maar hij was zelf ook nog niet zo heel groot, hoewel zijn brede poten aantoonden dat hij wel degelijk grof gebouwd zou worden eenmaal hij zijn groeispurt zou krijgen. Maar dat moest nog komen. Hij was wel al bijna zes manen nu, maar hij leek een beetje meer een laatbloeier te worden op dat vlak. Nu liep Courage ook op zijn plekje af, een heel mooi rond kiezeltje met zich meedragend. Het steentje was glanzend en hij had gemerkt dat als je het nét juist draaide, dat het dan bijna een groene glans had. Hij vond het prachtig; vandaar dat hij het bij zijn collectie van andere mooie dingetjes zou leggen. Courage spendeerde een momentje om het net mooi te rangschikken zodat het het weinige licht in dit hoekje mooi ving en reflecteerde over zijn andere schatten. Zijn collectie begon te groeien: het bestond nu uit dat kleine ronde kiezeltje, een wit bloemetje met geel hartje, een grote zwarte veer en een donzig plukje vacht dat hem hard had doen niezen toen het voor het eerst in zijn pad terecht kwam.

+ Day eerst

Waar liep die kleine zo doelbewust met een kiezelsteentje tussen zijn tanden naartoe? Nieuwsgierig volgde Day met zijn blik de grijsbruine kitten. Hij zag hoe hij het steentje zorgvuldig op de grond plaatste en daarna wat onduidelijk bezig was, een beetje alsof hij dingen aan het verschuiven was. Zou hij iets aan het maken zijn? De Chief stond op en liep met kalme passen naar het jochie toe. Op een respectvolle afstand bleef hij staan. "Hallo, Courage", miauwde hij, een nauwelijks hoorbare hapering in zijn stem bij de naam die hem zo bekend was. Hij hield zijn kop een stukje scheef en glimlachte. "Mag ik zien wat je daar allemaal hebt verzameld?" Hij moest natuurlijk wel eerst toestemming krijgen. Wie weet was het wel een dierbare geheime verzameling en wilde hij daar helemaal geen vreemde ogen op gericht hebben.

Courage keek op met glanzende lichtgroene oogjes toen een stem hem begroette. Hij glimlachte naar de kater, die hij herkende als Day, de chief, en zette een stapje opzij zodat de grotere kater inkijk had in zijn inhammetje. "Kijk, allemaal mooie dingen!", mauwde hij opgetogen, blij om hun pracht met iemand anders te kunnen delen. Want hoe mooi iets ook was wanneer je er alleen naar keek, als iemand anders dezelfde pracht zag leek het plezier verdubbeld te zijn. Hoe raar, eigenlijk; iets dat verdubbelde wanneer je het deelde. Courage strekte zijn grijsbruine pootje uit naar het plukje vacht en verklaarde: "Dit deed me niezen!" en daarna tikte hij even zachtjes tegen de grote zwarte veer, voorzichtig zodat hij zijn zorgvuldige compositie niet in de war bracht, en met een vragende blik op de chief vroeg hij: "Van welk dier is deze?"

De jonge Courage had er geen problemen mee zijn schatten aan een ander te laten zien. Integendeel, hij leek opgetogen over de aandacht die zijn verzameling kreeg. Day glimlachte terwijl hij naar de verzamelde voorwerpen keek, die in materiaal varieerden van een teer bloemetje tot een mooie kiezel, en die uiteenlopende kleuren vertoonden. Het ontging Day niet hoe het glanzende steentje zorgvuldig in het licht was neergelegd en daarmee zijn kleur verspreidde. Courage had duidelijk zorg besteed aan de compositie van zijn schatkamer. "Wat een prachtige verzameling", miauwde hij oprecht. Het plukje vacht lag daar blijkbaar omdat Courage ervan had moeten niezen, en van de veer vroeg hij zich af van welke vogel die afkomstig was. Day boog naar voren om de veer beter te bekijken, zijn adem even inhoudend om niet alles van zijn plek te blazen. Hij ging weer rechtop zitten voor hij antwoord gaf. "Ik vermoed een kraai of raaf", miauwde hij. Het formaat tussen die twee kon overlappen. Misschien waren er nog meer verschillen tussen de veren van de een en de ander, maar niet-roofvogels waren niet echt zijn specialiteit.

De grote kater antwoordde hem dat het waarschijnlijk van een kraai of een raaf was, waarop Courage knikte. Hij wist niet zeker wat het verschil was tussen de twee vogels, maar afgaand op de veer die hij hier had liggen waren het waarschijnlijk beiden grote zwarte vogels. Dat leek hem logisch, in ieder geval. Courage draaide zich nu om van zijn schattenverzameling, zodat hij zijn blik op de chief kon richten, en met een glimlach op zijn snuitje bestudeerde hij het vachtpatroon van de veel oudere kater. Tabby's hadden iets heel intrigerends. Een deel van hem wou met zijn voorpootje de strepen aanraken, alsof ze anders zouden voelen dan de witte vacht eromheen. Maar kijken was ook heel goed, kijken deed hij graag. Courage kon heel vaak gevonden worden al starend naar iets of iemand; nog niemand had hem laten weten dat zijn intense blik misschien soms nogal onaangenaam of ongemakkelijk ervaren kon worden.

Day bleef nog even naar de verzameling natuurschatten kijken, tot hij merkte dat hij aangestaard werd. Met een glimlachje op zijn snuit wendde hij zijn blik naar de kitten. Dit was nou al de tweede van het nestje die zo naar hem zat te staren. Was de intense blik een familietrekje? Toch waren Fawns en Courages blikken zeer verschillend. Waar die van Fawn gesloten en onleesbaar was, schitterde in die van haar broer iets levendigs en nieuwsgierigs. Day voelde zich onder beiden niet echt ongemakkelijk. Het was kittens ook wel een beetje eigen om ongegeneerd te staren en als je het Day vroeg, was het vooral een blijk van een gezonde openheid naar de wereld. Er viel ook zo veel te zien! "Wat zie je?" vroeg hij geïnteresseerd. Ja, hij zag hem, zo veel was duidelijk, maar wat was het dat Courages aandacht had getrokken? De ogen van de kitten bewogen een beetje. Zou hij het strepenpatroon in zijn vacht aan het volgen zijn? Of liep er een spin over zijn rug?

Courage werd weer terug naar de aarde onder zijn poten gehaald toen de zware stem van de oudere kater hem vroeg wat hij zag. het katertje knipperde even, bijna verdwaasd. Toen gebruikte hij zijn tamelijk brede voorpoot om naar de strepen op de vacht van de chief te wijzen. "Mooie strepen!", antwoordde hij met een glimlach op zijn snuitje. Zijn blik gleed weg van de strepen op de vacht en ontmoette de gele ogen van Day. "Mag ik voelen?", besloot hij te vragen, zijn stem onschuldig maar hoopvol. Hij wou met zijn poot de strepen volgen, voelend of er echt een verschil in was. Ja, tuurlijk had hij zelf ook streepjes, maar dat was anders.

Het duurde een momentje voordat Courage zijn gedachten wegtrok van wat hem zo betoverde, en toen het antwoord kwam, verscheen er spontaan een lach op Days gezicht. Niet zomaar strepen, mooie strepen! De kater voelde zich best een beetje gevleid. "Ja hoor", antwoordde hij zonder aarzelen toen de kitten vroeg of hij mocht voelen. Wat Courage precies aan de strepen hoopte te voelen was hem een raadsel, maar dat was het leuke aan kittens, nietwaar? Kleine onderzoekertjes waren het. Alles was nog nieuw, onontdekt, en zodra er een vraag in hen opkwam, wilden ze het antwoord vinden.

De kater mauwde dat hij dat mocht, waarop Courage een beetje dichterbij kwam en zijn brede voorpoot uitstak. Heel zachtjes, met een tederheid die je waarschijnlijk niet direct zag aankomen in een kater van zijn statuut en enthousiasme, raakte hij Day's vacht aan en volgde hij één van de strepen. Het voelde niet anders dan de andere vacht, maar het was best wel leuk om te zien hoe het licht anders reflecteerde als de vacht anders viel. "Het licht veranderd!", mauwde hij dan ook verwonderd, opkijkend naar de kater met een glimlach op zijn snuitje en een twinkeling in zijn lichtgroene ogen. Nu ja, het was natuurlijk niet het licht dat echt veranderde, eerder de reflectie ervan in de glanzing van de vacht en de afzonderlijke haren; maar dat kon hij nu nog niet echt in woorden uitdrukken, dat zou hij later leren.

Courage was groot voor zijn leeftijd, duidelijk een toekomstige Cave Guard, en vaak kenden kittens van dat formaat hun eigen kracht nog niet goed, maar deze jongen leek uitstekende controle over zijn grove pootjes te hebben en zijn aanraking was opvallend zacht en voorzichtig. Day lachte breed bij het zien van de verwondering op het kleine gezichtje van de kitten. Courages ogen begonnen helemaal te twinkelen van zijn grote ontdekking. Day keek naar zijn vacht en zag nu ook hoe de haren waarover gestreken werd het licht steeds wat anders vingen en terugstuurden, en het betoverde hem. Dit, dacht hij, precies dit was het mooiste in de wereld: een klein detail, dagelijks gezien en toch als voor het eerst omdat je er nu pas echt naar kéék. Dit was precies de reden waarom je toch minstens iedere paar dagen wel even langs de Nursery moest gaan, om in die kleine en toch zo grootste ontdekkingen te kunnen delen, om je ogen te laten openen voor alles wat er te zien viel. Het was zo makkelijk om te denken dat je, enkel omdat je al best wat manen leefde, alles wel gezien had. O, hoe de jongsten je ongelijk konden bewijzen! Want uiteindelijk deed het er niet toe waar je naar keek, maar hoe je ernaar keek. Met interesse, met verwondering, met liefde. Day stak voorzichtig een poot uit en duwde al even zacht tegen Courages vacht. "Kijk, bij jou werkt het ook", liet hij zien.