Hey you, hey you, devil's little sister

Twee gitzwarte poten achtervolgde met snelle passen een klein diertje, die niet veel voorkwam hier. Daarom wilde Fallenpaw hem zo graag hebben, niemand had ooit zo iets meegebracht! (Wezel) Het dier was echter heel snel, en de onervaren Fallenpaw kon hem moeilijk bijhouden. Uiteindelijk met een sprong landde hij er vol op, en beet het dood. Triomfantelijk met zijn vangst pakte hij het op en trippelde er mee terug naar het kamp. Toen hij binnen kwam liep hij met zijn staart hoog omhoog naar de prooistapel en liet her overdreven langzaam vallen. Sommige katten keken verrast op. Alsof hij zojuist tot wereldleider gekroond was liep hij met zijn borst vooruit en zijn kop hoog opgeheven het kamp uit en even later rende hij al weer op volle snelheid door het territorium heen. Hij ging recht op een groepje kraaien af, en hij kon het niet laten om hun kalme bijeenkomst te verstoren. Op volle snelheid rende hij tussen de vogels door, die verschrikt opvlogen. De woorden van Squirreltail van gistere gonsde nog door zijn kop, en dus deed hij braaf wat er gevraagd werd. Hij zorgde voor de oudere alsof zijn leven er vanaf hing. Dat deed het in een soort manier ook, als bekend werd hoe hij ThunderClan territorium ingelopen was .. Fallenpaw hielt halt en remde af voor een donderpad helemaal aan de andere kant van het ShadowClan territorium. Hoewel hij nu niet echt dáár om gaf, ging het hem meer om zijn terugplaatsing van leerling naar kit. Hij rilde bij de gedachten en draaide om. Heel langzaam liep hij nu door het territorium heen, zijn gespierde lichaam was heel erg gespierd voor een leerling van net 6 manen. Hij had dit van zijn vader overgenomen zeiden velen. Toen een gedaante op hem af kwam vanuit de verte zuchtte hij, en ging zitten. Wie was het nú weer?

Zijn geel/groene ogen hadden de jonge zwarte kater al meermaals gevolgd. Hij had van Squirreltail vernomen wat voor een straf de jonge leerling had gehad en zo doende hielt hij de leerling in de gate. Gewoon om er zeker van te zijn dat hij ook echt deed wat hem werd gevraagd. Blijkbaar ging het hem goed af, maar je wist maar nooit. Fallenpaw was best bekend in ShadowClan, vooral vanwege zijn veel te grote ego die hem nog wel eens in de weg zat.
Spiderstripe stond op en besloot om maar eens een kijkje te gaan nemen bij de jonge leerling. Hopelijk dat hij zich nu wél aan de regels zou houden.

Met een snelle tred gleed de tabby kater door het territorium heen. In de verte zag hij een groep kraaien de lucht in schieten en het gegons van het donderpad kwam steeds dichterbij. Hij had een hekel aan het donderpad, vanwege zijn pijnlijke verleden waarschijnlijk. Zijn beide ouders waren overleden aan het donderpad, omdat zo'n monster zo nodig er over heen moest rennen. Stomme dingen.
De ogen van de kater knepen zich tot spleetjes, terwijl hij niet aan zijn verleden probeerde te denken. Zijn poten zetten zich krachtig af tegen de grond en hij rende in volle vaart door, terwijl de geur van het donderpad steeds dichterbij kwamen.
De jonge zwarte kater zat in de buurt van het donderpad, Spiderstripe hielt hem een paar tellen in de gate, maar blijkbaar was hij niets van plan. Gelukkig maar. Zijn gespierde poten kwamen weer in beweging en kalm liep hij in de richting van de apprentice. "Ook hallo Fallenpaw," miauwde hij met zijn typerende zware stem. "Hoe gaat de jacht?" vroeg hij nonchalant.