maybe we can fix each other

Twistedheart was gelijk naar de Medicine Cat's Den gebracht zodra hij thuis gekomen was. Hij had een nest gekregen voor nu en wat kalmerende kruiden. De kater vond het allemaal niet zo nodig, hij vond dat hij het helemaal niet verdiende. Maar aan de andere kant vond hij het ook wel fijn om even hier te zijn en niet meteen weer tussen iedereen in de Warriors Den. Daarbij, hier was hij dicht bij Newtpaw. Hij vond het ook fijn om weer thuis te zijn, niet alleen zodat hij bij haar kon zijn, maar ook zodat hij haar een beetje in de gaten kon houden, onbewust. Hij wilde niet weer dat iets zou gebeuren zoals met Flutterpaw. En omdat ze hem haar reden had verteld was hij een klein beetje bang voor wat het kleine poesje gedaan zou kunnen hebben, of van plan is te doen. Al was het wel moeilijk om de RiverClan Leader te pakken te krijgen.

_{Hij was terug. Het was als een lopend vuur door de clan gegaan dat de warrior weer thuis was en toch durfde ze hem bijna niet onder ogen te komen. Onbekend wat er allemaal gebeurd was tijdens zijn verblijf in riverclan wilde ze hem ook niet opzadelen met de dood van Northernfaith. Met haar mond vol met vers mos die ze had gevonden liep ze de medicine cat den weer in en zuchtte ze zachtjes toen ze hem zag liggen. "Kijk eens. Vers mos" sprak ze met een toon die bijna zakelijk leek in plaats van vriendelijk, liefdevol.}

Twistedheart maakte zich met zijn eigen gedachtes vaak een beetje te druk. Hij wilde zich rustig houden, dat zijn gedachtes rustig waren. Maar zeker met de afgelopen gebeurtenissen was het moeilijk om dat te doen. Daarbij had Twisted altijd al een beetje een aanleg gehad om dingen over te denken. Hij ging verliggen en zag toen Newtpaw op hem afkomen. Dat was een welkome verrassing, zijn gezicht lichtte op bij het zien van haar. Het kleine poesje zuchtte zachtjes en ging voor zijn nest liggen. Twisted boog zijn grote lichaam naar haar toe. 'Kijk eens. Vers mos,' sprak ze. Hij wilde haar een neusje geven, maar stopte en bewoog wat naar achter om haar aan te kunnen kijken. 'Newt..? Gaat het goed?'

_{Met een afstandelijke maar toch verdrietige blik in haar blauwe ogen keek ze hem aan nadat hij haar gevraagd had of er wat mis was. De poes snoof en keek weg om haar tranen te verbergen. "Natuurlijk is er wat mis." Snauwde ze bijna naar hem en nogmaals zuchtte ze. "Je was gewoon zomaar weg! Je had wel- je had wel dood kunnen zijn" snikte ze waarna ze hem om zijn hals vloog. Ze was een warboel van emoties en op dat moment wist ze niet welke emotie het sterkste aanwezig was. Allemaal schreeuwde ze bijna om een moment om zich te uitten binnen een tijdsbestek van een paar seconden. "Je had verdomme wel dood kunnen zijn.." met haar gezicht diep in zijn vacht begraven bleven de tranen stromen.}

Newt snoof en keek weg van hem. Twis wilde weer wat naar voren buigen, toen haar snauw hem tegenhield. Oh.. Er was toch iets mis. Lag het aan hem? 'Je was gewoon zomaar weg! Je had wel- je had wel dood kunnen zijn,' snikte ze toen. Twis keek haar aan, had deze reactie niet echt verwacht. Wist ook niet zo goed hoe hij erop moest reageren. Want ja, het was waar.. Hij had dood kunnen zijn, als Crystalstar hem niet gespaard had. Ze vloog hem opeens om zijn nek, iets waar hij eerst een beetje van schrok. Toch legde hij zijn brede poot over haar heen, likte eventjes over haar oor. 'Je had verdomme wel dood kunnen zijn..' Ze had haar gezicht diep in zijn vacht begraven, maar ze kon haar goed horen. Een zuchtje ontsnapte zijn bekje en hij sloot zijn ogen, begroef zijn eigen gezicht in haar nek. 'Ik weet het,' fluisterde hij. Hij kneep zijn ogen nog dichter, proberend het beeld van water weg te halen. 'Maar... Maar ik ben er nog.. Ik leef nog. Ik ben hier, met jou..'

you torture saints with a single glance, make them think they ever stood a chance

Het klopte niet. Zij zou hem moeten troosten. Niet andersom. Ze had haar emoties op dat moment niet onder controle en ze snotterde nog wat. Deze keer met wat frustratie tranen erbij misschien. "Als je zoiets nog een keer flikt maak ik je dood" mopperde ze waarna ze tranen van haar wangetjes veegde en hem aankeek. Het was misschien niet helemaal duidelijk of het maar een loze bedreiging was of een serieuze, maar dat maakte niet uit. De kleine flame point wist wat ze wilde en dat was Twistedheart aan haar zijde terwijl ze haar dromen zou vervullen. Die van haar en van zij die hun dromen niet hadden kunnen volgen tot ze bereikt hadden wat ze wilde.

Ze snotterde nog wat. Het brak hem om haar zo verdrietig te zien. Allemaal omdat hij een stomme keuze, een stomme actie maakte. Hij had nooit de grens over mogen gaan. Hij had beter op moet letten. Dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan was Newtpaw nu niet zo verdrietig geweest. Het was allemaal zijn schuld. 'Als je zoiets nog een keer flikt maak ik je dood,' mopperde ze. Twis wiebelde met zijn oortjes en knikte. Hij nam de bedreiging niet serieus, het waren de emoties die praatte. En terecht, natuurlijk. 'Het spijt me,' miauwde hij met een klein stemmetje.