[EVENT] Your sweet disposition will set you free

Het was een gewone dag, een gewone ochtend. De bruine kater had voor het eerst in tijden een fatsoenlijke slaap gehad en was wakker geworden in zijn nest door zonnestralen die naar binnen schenen. Hij rekte zich uit, waste zijn vacht en maakte zich klaar voor een nieuwe dag. Toen hij zijn den uit wou stappen zag hij iets liggen. Een stuk fresh-kill wat iemand voor hem had neer gelegd. Wolfstar keek of hij nog kon zien of er iemand weg was gelopen bij zijn den, maar hij zag niemand. Rustig in de ingang van de zon at hij de muis snel op, klaar om aan zijn clan taken te beginnen. Wolfstar zijn gouden ogen flikkerde vrolijk terwijl hij door het kamp heen liep. Hij had kort in de apprentice den gekeken en nog wat luilakken uit bed gehaald en daarna was hij door gegaan naar de elders voor een praatje. De kater voelde zich goed, voor het eerst sinds een lange tijd voelde het alsof de wind hem op de goede manier door de haren streek in plaats van er tegen in. Hij was op weg naar de uitgang van het kamp om met een patrouille mee te gaan jagen toen hij opeens een steek in zijn maag voelde. Abrupt kwam de kater tot stilstand, keek hij om zich heen of iemand gezien had dat hij ineens pijn had. Nee. Gelukkig. Toen hij weer zijn poot op tilde om verder te lopen voelde hij dat de kracht uit zijn lichaam verdween. Zijn mond trok droog en de kater viel op de grond. Zijn longen leken zich dicht te knijpen en hij hapte naar adem als een vis op droge. In zijn mond vormde zich wittig schuim. Zijn spieren trokken zich pijnlijk samen maar echt veel geluid kon hij niet meer maken. Het duurde dan ook niet lang voordat de leider zijn adem uitblies en zijn kracht verloor.

[Wolfstar is dood! Wie oh wie heeft hem vergiftigd?]

Hij had zich rustig liggen wassen voor de apprentices den en had zijn vader wel door het kamp zien lopen hier en daar en ook nu hoe hij op weg was naar een patrouille. Maar zijn vader redde het niet tot de patrouille, nee, hij leek door zijn poten te zakken. Sandpaw stopte met wassen en snelde zich naar zijn vader toe, waar hij kort zijn neus tegen de vacht van zijn vader aanduwde, hopende dat er beweging uit zou komen. "Pap?" Waarom bewoog hij niet meer? Wat was er gebeurd?

Er was gewoon iets mis met de katten om haar heen. Het lag niet meer aan haar, dat wist ze zo. Het was nooit haar schuld geweest dat ze zo was geworden, het waren duidelijk de invloeden geweest van de andere katten die haar tot dit hadden gemaakt. En nu werd ze die kits van haar ook nog eens beu, ze kon er bijna niet meer van slapen. Afgelopen nachten had ze de slaap moeilijk gevat, en nu wanneer ze buiten de nursery stapte hoorde ze opeens haar broer roepen. Oh, wat leuk. De leader is weer eens verdomme dood en het is weeral iemand van de katten om haar heen die de oorzaak was. Haar goudgele ogen gleden vermoeid en gefrustreerd naar het spektakeltje heen.

Waarom gebeurde dit toch altijd met hun? Waarom gebeurden er altijd abnormale dingen bij hun? Kon het dan nooit echt gewoon eens een keertje normaal zijn. Kon zij dan niet gewoon een keertje normaal zijn. Maar nee, het moest altijd anders zijn. Echt altijd. Als zij niet de oorzaak was van anderen hun lijden, dan was er altijd iets anders mis. Ugh.

“Tsk, het is toch duidelijk wiens schuld het is”, bromde ze onder haar stem door en staarde strak naar de deputy en de leider, waarvan z’n bek helemaal vol zat van wit schuim. Echt walgelijk. Het leek wel op dat spul dat ze zag in haar diepste nachtmerries, als haar gewone nachtmerries die ze had niet al genoeg waren. “Het is ofwel onze geweldige ‘deputy’, ofwel Frayhowl... of dat Wisteriakind”, ze verfijnde haar ogen even. Blaze kon heel erg onschuldig acteren, want dat deed hij altijd om uit zulke situaties te ontsnappen. Ze kende haar broer. Of het nu haar verbeelding was of niet, hoe vaak ze het ook goedmaakten, hij zou altijd onheil voorspellen. En Wisteria liep meteen schulden van haar af te schuiven en Frayhowl was de enigste die geen kwaad in Fallen zelf zag. Dat was toch verdacht, niet? Misschien vond hij de leader vergiftigen ook geen 'kwaad'. Voor haarzelf was alles kwaad, maar voor hem was alles goed. Het leven was gewoon zo raar hier in Windclan, ze moest er bijna van zuchtten als ze niet helemaal gek werd.

Burnetbliss hoorde de commotie tot in de medicine cats den en moeizaam heistte de gewonde poes zich overeind. Met trage passen, waarbij ze af en toe bijna omver viel, kwam ze buiten. Haar poten beefden opdat ze moeite had haar balans te houden. Ze keek even naar het tafereel dat zich had ontplooid in het kamp. Schijnbaar had er iemand een moord gepleegd op Wolfstar. Het duurde niet lang voordat de ene kat de ander begon te beschuldigen en het een heel gekwebbel werd. De jonge poes trok met haar oortjes en besloot om te gaan liggen zodat ze niet plots op haar neus zou vallen. Ze was immers nog lang niet genezen van de wondes en haar gebroken staart. Ze sloot even haar ogen en legde haar oortjes in haar nek. Waarom zoveel drama voor een man die toch zou terugkeren? "Waarom... Wachten ze niet tot Wolfstar terug is..." mompelde ze dan ook zachtjes tegen haarzelf. De kat in kwestie kon dan perfect vertellen wat er was gebeurd. Wat was het punt in er nu een drama van maken?

Er was drama in de clan, want Wolfstar lag nu behoorlijk dood te zijn. Niet dat Foxtrail het een enorme ramp vond, ten eerste kwam die zo wel weer terug tot leven en ten tweede vond hij dat de kater te veel met zijn zus te maken had. Wat er ook afspeelde tussen die twee, hij vond het maar niks. Bovendien was de Leader zomaar uit het niks Leader geworden, dus de ervaring van een deputy had hij niet eens. Hier kwam wel bij kijken dat Foxtrail er inmiddels van overtuigd was dat degene die Wolfstar voor gegaan was niet zomaar weg was genomen door hun overleden voorouders. Zeker niet na het hele ordeal laatst. Het was dan ook niet vreemd dat hij meteen zijn verdachte had toen hij naar het lichaam keek, maar voordat hij het kon zeggen was Wisteriawisp hem voor. Met een geïnteresseerde blik keek hij naar de gehavende poes. Zij wist het toen al, maar wie luisterde naar haar. Oh nee, er was zeker iets fout met Stallionheart. Hij was naar de bergen vertrokken en had daar niks aangetroffen, Starclan had vast nooit een doel voor hem. Ze wouden hem gewoon weghebben, want zij wisten al wat voor gevaar hij zou zijn. Opgegaan in zijn gedachtes merkte Foxtrail niks van Fallenflight die drie beschuldigen rondwierp en de jonge Storkpaw die er op in ging. Enkel de stem van hun Deputy die nog redelijk kon blijven in deze situatie zorgde ervoor dat hij weer zijn gedachtes op de anderen richtte. Oh ja, het was zeker een laffe moord. Maar wel een moord en hij had een sterke overtuiging van wie er achter zat. Wisteriawisp deed weer haar zegje, ze had een sterke wil. Het was niet enkel Stallionheart die zij verdachte, in geen van de drie bijkomers leek zij veel vertrouwen te hebben. Het was de vraag of die Flutterpaw nou zoveel kon, al leek het dat haar gedachte eerder bij Stallionheart en Barkingsound lag. Van Barkingsound wist Foxtrail het niet zeker, maar hij was het wel eens met de eerste. ''Een daarvan is weggestuurd door Starclan en kwam met lege poten terug en ik heb zelf al kunnen leren dat hij niet te vertrouwen is''stond hij Wisteriawisp bij. Hij zag de gevlekte kater niet meteen in de menigte, maar dat maakte niet uit. ''Starclan wou hem vast weg hebben voor een reden''

Chaos in WindClan, hun leider was dood. Althans, voor even. Crowcall hield zich wat afzijding van alle commotie. Wolfstar was een sympathiekere leider dan zijn voorgangers, had op de Gathering in ieder geval wat voorzichtige pogingen gedaan de vrede te bewaren, maar heel erg van slag kon ze niet zijn om zijn dood. Was dat slecht van haar? Hij kwam toch zo weer terug, wat maakte het uit? Het maakt uit dat er een moordenaar onder ons is, dacht ze. Haar oranje ogen scanden de groep katten. Wie kon het gedaan hebben? Geen idee. De meesten van hen waren haast vreemden voor haar, zelfs haar mede-Tunnelers met wie ze geregeld op patrouilles ging. Ze deed al tijden niet echt meer aan small talk met haar clangenoten, zocht weinig contact bij sharing tongues. Ze was een geest in haar eigen clan. Dit is mijn clan niet, corrigeerde ze zichzelf. Maar wie had deze daad gepleegd? Er werd al met verdenkingen gestrooid, en en geamuseerd lachje krulde om haar lippen toen de verdenking naar hun ex-leider Stallionheart rolde. En dan vond hij mij een verrader. Kijk hoe de rollen zijn omgedraaid. Ben jij ook een onschuldige die beschuldigd word, zoals ik? Of ben je nog hypocrieter dan ik al dacht? Ze zei niets, observeerde alleen. Het liep meestal toch niet goed voor haar af wanneer ze zich hardop uitsprak.

En iedereen keerde zich tegen haar. Was het niet de bedoeling dat een clan naar elkaar zou moeten luisteren? Dat ze zouden moeten samenwerken om iets te kunnen bereiken, of was ze er echt helemaal alleen voor. Want dat voelde nu zo wel aan, en het maakte haar niet bepaald blij.

De eerste die zich tegen haar keerde was dat kind dat ze ooit geslagen had. Storkpaw. En het was dan nooit haar bedoeling geweest – ze had zich gewoon niet kunnen controleren. Het enigste gevolg ervan was alleen dat ze nu een grote band van haat met elkaar deelden. ‘Jij zou wel zo ver gaan, om een wanhopige moord te plegen’, spuugde de apprentice naar haar toe, waardoor de grijze kattin haar oren naar achteren vouwde. ‘Zo gestoord ben jij wel’. Ze was niet gestoord. In haar ogen was ze dat niet. Al de rest hier waren de gestoorden. “Hou je bek, Stork”, blies ze woest terug. “Ik ben niet gestoord en ik heb niets met deze moord te maken.”

Daarmee was het nog niet gedaan. Terwijl de grijze kattin haar staart woest heen en weer zwiepte, gaf haar oudere broer ook nog een reactie op haar beschuldiging. Sure, ze hadden het duizend keer goed gemaakt, maar er zou altijd wat haat blijven stikken. ‘En waar is dat duidelijke woord van jou dan op gebaseerd? Hm? Fallenflight.’, merkte de kleine rode kater op. ‘Jouw logica gebruikende zou je jan en alleman kunnen aanwijzen.’ Ugh, er was geen logica in deze wereld. Ze zeiden dat er altijd wel iemand voor je was maar dan liet diegene je toch vallen. Dat een clan hoorde samen te werken, maar ze lieten haar allemaal toch vallen. En nu zat ze hier vast met een bende van kits die ze nooit wilde hebben in the first place. Tja, waar was de logica dan heen, hm? Fallen had hier niet echt iets op te zeggen en zond enkel een vijandige blik toe naar de rest. ‘Tenzij iemand met een duidelijk bewijs aankomt, of het lef heeft zijn laffe achterbakse misdaad toe te geven zit er niks anders op dan te wachten op Wolfstar. En tot dan verlaat niemand dit kamp’. De poes zuchtte. De deputy kon ook nooit stoppen met altijd bevelen te geven aan de rest.

‘Nou nou dankje Fallenflight denkende dat ik dat zou kunnen doen.’, hoorde ze vervolgens opeens de stem van de elder die ze daarnet had beschuldigd. ‘Ik neem het maar als een compliment dat jij als een van de weinige hier me niet als nutteloos ziet.’ Het kon altijd toch. Als de drie, overduidelijk schuldig zijnde, samen hadden gewerkt. Dan kon het toch. Misschien snakten ze alle drie naar iets wat ze enkel konden krijgen als ze Wolfstar een keertje dood deden. Zoals de vreemdelingen beschuldigen en ze zonder reden weg sturen, ja dat leek haar een goede reden. Voor de rest stond de jonge elder te babbelen over rekenen. Rekenen zou niets oplossen. Dat wist zij nu al, en het was zo waar dat zelfs die stemmetjes in haar kop het zeiden.

Na heel wat gepraat van anderen, beschuldigingen en ruzie, was het echt waar genoeg. “Ik probeer alleen maar te helpen door drie aan te duiden die over duidelijk schuldig kunnen zijn om misschien ooit eens jullie vertrouwen terug te winnen, verdorie”, haar blik was vooral gevestigd naar Storkpaw. “Maar weetje wat? Het kan me allemaal niet meer schelen. Ik dacht dat een Clan vertrouwen in elkaar hoorde te hebben.” Maar nu beschuldigden we elkaar allemaal van moord, dus wat was het nut dan nog van. Iedereen ging op een dag dood. Het maakte niets meer uit. Als ze het had gekund zou ze iedereen nu de grond in geslagen hebben, maar daar had ze niet genoeg kracht voor.

Het was ineens alsof er een knop was omgedraaid in het kamp. Wolfstar was vergiftigd en iedereen sprong elkaar gelijk in de haren. De wit met bruine apprentice had zich er buiten willen houden, maar toen trok Wisteriawisp haar bek weer eens open over Stallionheart. Ze begon weer leugens te spuwen over hoe hij een verrader was en alleen maar uit zou zijn op zijn oude plek. Hedgepaw stampte dan ook zonder te twijfelen op haar af. Haar en Foxtrail die zich er ook in begon te mengen. “Hou je bek!” vertelde hij de twee koppig. Hij was er helemaal klaar mee. Met de attitude die Wisteriawisp met zich meedroeg en op zijn grote voorbeeld richtte.”Hij koos er toch ook niet voor, dat jullie niet verder kunnen zien dan dat jullie neus lang is, dat is niet zijn schuld.” Hij spat zijn woorden naar de twee uit en had even helemaal niets meer om hem heen in de gaten, anders had hij misschien het argument tussen zijn beste vriendin en Fallenflight proberen te staken. “Daarbij is Starclan ook niet perfect. Ze maken wel vaker fouten, iets waar jullie bewijs van zijn.” Misschien was dat nietzozeer gericht op Foxtrail als meer op Wisteriawisp. Als ze ruzie zocht kon ze die echter krijgen ook.