Can't touch the stars

Weer een nacht zonder slaap. Hij wilde Routnose niet teveel storen, maar de slaap leek hem voor de zoveelste keer niet toe te komen. Een zachte zucht gleed over zijn lippen terwijl hij zachtjes het kamp uit liep. Soms moest hij gewoon even weg, even weg van alles en met zichzelf zijn. Al was hij dat sowieso al vaker dan dat hij ooit was geweest, dat betekende niet dat hij het nu niet kon zijn. Sommige nachten kon hij uren naar de sterren kijken, hopende dat StarClan hem iets zou sturen. Een teken, een antwoord over wat hij moest doen. Maar StarClan was altijd stil, zoals ze vaker waren. Hij beende rustig door, tot hij een bekende kat zag zitten, een kat waarmee hij nu regelmatig mee samen moest werken. De kat die nu de rol had overgenomen van zijn moeder, die de rang had opgegeven zonder dat iemand er vanaf leek te weten. ”Blazesong,” sprak hij beleefd terwijl hij richting de kater liep. Hij had nog niet zoveel gepraat, buiten de normale praatjes die je met je clangenoten maakt, met de kater maar dat was tijd voor verandering. Vooral als dit mogelijk de toekomstige leider was van de clan en hij de toekomstige medicine cat.. dan was het misschien wel handig dat ze elkaar een beetje beter hadden leren kennen. Dat was zijn optiek dan tenminste. ”Is deze plek vrij?” subtiel vragen of hij erbij mocht zitten hoor. Not.

De rode kater knikte even ietwat afwezig toen hij hem had begroet met zijn naam. Was hij diep in gedachten? Kon hij misschien beter vertrekken en de kater met rust laten? Maar goed, nee, hij zou vragen of hij bij hem mocht gaan zitten. Een band hebben, al was het maar iets, was belangrijk. Sowieso was een band binnen de clan goed maar, dit was misschien alleen maar belangrijker. Als je elkaar kende was het ook makkelijker om elkaar te vertrouwen, toch? Zo zag hij het maar. Hij was sowieso goed van vertrouwen, maar hij kende ook zat katten die dat niet waren. De kater was even stil toen hij de vraag had gesteld, misschien wel diep in gedachten zoals hij eerder had gedacht. "Natuurlijk" klonk er, weer die duidelijke afwezigheid te horen in zijn stem, dezelfde afwezigheid die hij al een beetje zag in de kater op dit moment. Uhm, had hij echt op een slecht punt gestoord? "Natuurlijk, Falconpaw" Hij glimlachte zachtjes naar de rode kater, waarna hij, met respectabele afstand, naast de andere kater ging liggen en zijn ogen kort naar de sterren gleden. "Het is een heldere nacht vandaag, StarClan kijkt vast op ons neer nu." sprak hij met dezelfde zachte glimlach tegen de kater. Blazesong leek soms een beetje nors over te komen, maar ook hij moest vast die gedachte hebben gehad, of niet dan? "Je doet het goed, je hebt de rang goed opgepakt." Sprak hij terwijl hij met een warme glimlach naar de sterren keek. Hij kon niet liegen dat hij misschien wel een beetje opgelucht was dat zijn moeder geen deputy meer was. Door haar wispelturige karakter en.. tja, hij wist wat er echt allemaal speelde. Hij was opgelucht dat ze misschien meer rust kon vinden nu, het was alleen.. jammer en droevig dat de dood van zijn sibling daarvan de realisatie moest zijn.

De kater naast hem humde toen hij sprak dat StarClan vast op hen neer aan het kijken was. "Denk je?" klonk er van de kater af, waarna de kater met een kalme blik naar hem toe keek en Falcon zijn blik volgde. "Als ik hun was geweest zou ik echt wel mijn riust pakken in plaats van op ons te spioneren" klonk er met een zachte glimlach, waarop Falcon zachtjes grinnikte en ietsjes zijn kopje heen en weer beweegde. Hij gaf hem groot gelijk hoor, vooral oudere warriors die overleden waren zouden vast meer rust kunnen vinden dan dat ze naar hen bleven kijken. "Maar, het is zeker een geruststellende gedachten." Hij glimlachte en knikte instemmend terwijl hij de sterren boven hen zag sprankelen. Dat hun overleden vrienden en familie op hen neer keken en in hun vertrouwden. Dat ze hen beschermden op een manier dat hun alleen konden. "Ze kijken hopelijk met trots op ons neer, blij met wat we doen." sprak hij zachtjes, zijn blauwe ogen sprankelend naar de sterren gericht. Het had even geduurd, en hoewel hij zich vaak nog steeds schuldig voelde voor de dood van sommige katten, was het beter nu. Hij wist dat ze op hem neerkeken en dat ze zouden willen dat hij door zou gaan met zijn leven. Hij sprak tegen de kater dat hij zijn nieuwe rang goed had opgepakt, waarop de kater ietwat verbaasd te leek reageren. "Ik doe wat ik kan" klonk er met een kleine zucht van de rood-witte kater af, waarop Falcon met een rustige glimlach op zijn snuit naar de kater keek. "Maar het is zeker wennen, fijn om te horen dat het bij in ieder geval één goed valt" klonk er met een knikje, waarop Falcon zachtjes grinnikte en warm naar de andere kater glimlachte. "Zeker, weet dat je mijn stem altijd zou hebben. Je bent kalm, dat vind ik fijn." sprak hij met een zachte grinnik tegen de kater. Het was beter voor hem dan het explosieve wat zijn moeder was geweest. Die ontploffingen waren soms echt intens en.. tja. Was soms moeilijk om mee te dealen, tot nu toe vond hij dit een heel stuk beter. "Ik kan hetzelfde over jou zeggen, ik weet niks van kruiden, maar zelfs ik weet dat je een geweldige medicine cat gaat worden" klonk er met een knikje, waarop Falcon zijn wangen iets warm voelde worden. Dat zo'n kat, ondanks dat hij ook wel gezien moest hebben wat er allemaal fout was gegaan in de tijd dat hij medicine cat apprentice was, hem complimenteerde en hem vertelde dat hij later ook nog eens een goede medicine cat zou worden.. Dat was misschien het grootste compliment dat hij had gehad en hij voelde zijn borst dan ook iets met trots vooruit gaan, terwijl hij ook zijn oortjes wat verlegen naar achteren vouwde. "En ik lieg nooit" Hij glimlachte dankbaar naar de kater, zijn blauwe ogen sprankelend in de donkere omgeving. "Dat.. Dankjewel." sprak hij met een warme stem tegen de kater. "Ik doe mijn best." vervolgde hij zacht grinnikend terwijl hij zijn staart tegen zijn lichaam op krulde. Hij had dat soort dingen natuurlijk wel gehoord van Routnose, maar toch. Bevestiging van een andere kat en al helemaal de deputy.. was gewoon goed om te horen. "Ik denk dat we goed kunnen samenwerken." sprak hij eerlijk tegen de kater. Hij had het gevoel dat het wel goed zat met deze kater, in ieder geval een deputy die hij meer vertrouwde dan zijn moeder. Iemand waarmee hij niet constant angst had dat er iets fout zou gaan. "Ah, ik bedoel.. ik vertrouw je." En dat waren best grote woorden uit zijn mond, vooral na alles wat er was gebeurd.

Goed, het was misschien wel wat beschamend om dit allemaal op te biechten tegenover de kater, maar ze waren al zo goed bezig samen. En hij wilde oprecht de kater een hart onder de riem steken, dat hij goed bezig was. De kater moest eens weten hoeveel meer rust hij had sinds zijn moeder van haar rang was afgestapt en Blazesong werd benoemd. Het gaf zoveel meer rust in de clan, maar ook in zijn hoofd. Natuurlijk had hij Blazesong wel zien optreden, maar het was niet vol met emotie geweest, niet afblaffen maar onderbouwd. Niet uit zijn vel schieten, maar rustig blijven. Dat alles zorgde voor zoveel meer rust, alsof hij zelf niet meer hoefde op te letten of zijn moeder niet uit haar slof zou gaan schieten tegenover een kat. Of erger. "Geen twijfel over mogelijk Falconpaw. Ik vertrouw je nog meer dan ik mijzelf vertrouw" klonk er met een grinnik van de kater af, waarop Falcon naar de kater keek. Echt? Vertrouwde de kater hem zoveel? Dat was een heel groot compliment. Vooral voor hem. "Ik weet zeker dat we een goed team vormen" Hij voelde zijn wangen en oren warm worden bij de woorden van de kater, waarop een zachte glimlach op zijn snoet vormde terwijl hij naar zijn poten keek. "Soms ben ik best bang wat er gaat gebeuren, zo als Routnose..." Stopte. Overleed. Weg ging. "Dan sta ik er echt alleen voor, weet je wel? Ik heb nu Lizardpath en Routnose als vangnet maar.." En hij moest dan ook nog al zijn eigen kennis overdragen aan een apprentice. Dat zou ook nog een ding worden.

Hij wist dat het misschien wel stom was, dat hij niet zo moeilijk erover moest gaan denken, maar ergens zat er ook waarheid in. Hij was nog jong, nog niet eens rond de leeftijd van een warrior. En hij keek misschien lichtjes er tegen op hoeveel verantwoordelijkheid hij zou gaan krijgen. ”Zelfs dan sta je er niet alleen voor, Falconpaw.” klonk er van de kater af, waarop zijn mondhoekjes iets omhoog gingen. Dat was oprecht heel aardig van hem om te zeggen.. ”Bovendien zie ik geen enkele reden waarom het fout zou moeten gaan, ik heb enkel goede dingen over je vernome.” klonk er met een knikje van de kater af, waarop Falcon’s ogen iets verbreedden. Echt? Dat.. Hij glimlachte wat verlegen naar de kater naast hem, waarna hij naar de grond keek. ”Dat.. Dat vind ik echt heel erg- aardig. Oprecht, uhm.” sprak hij even ietwat ongemakkelijk tegen de kater. ”Als je ook ergens mee zit… ooit- uhm.. Twijfel dan niet om me even aan te tikken.. goed?” sprak hij met een onhandige glimlach.

Een kleine glimlach was te zien op het gezicht van de deputy. Hij vertrouwde hem, hij zei altijd hoe het was en liet er geen bs overheen groeien. Toen hij tegen de deputy sprak dat hij er altijd voor hem zou zijn, knikte de rode kater even, waarna hij zijn blik ergens anders op richtte en Falcon zijn blik naar zijn poten liet gaan. Het was fijn om te weten dat hij niet in oorlog hoefde te gaan met de andere hoge rangen. Later kon het altijd veranderen maar… hij vertrouwde in Blazesong. ”Tuurlijk niet, Falconpaw,” klonk er van de kater af toen hij sprak dat als de kater ergens mee zat dat de kater op hem af kon stappen, zonder twijfel. ”Zonder een twijfel” klonk er knikkend van de kater af. Falcon glimlachte trots op de woorden van de kater. Het feit dat hij hem ook vertrouwde, betekende alles voor hem. ”Insgelijks” Falcon’s glimlach werd breder terwijl hij de vriendelijke ogen van de kater ontmoette. Hij wist wel dat de kater een goedzak was, dat moest wel! ”Maar goed” klonk er van de kater met een knikje, terwijl Falcon naar hem keek en zijn kopje iets kantelde, wachtend tot wat hij hem ging vertellen. ”Wellicht zouden we onze nesten is moeten opzoeken” Falcon grinnikte even en knikte terwijl hij overeind kwam en zijn lichaam even uitrekte. ”Daar heb je zeker gelijk in,” sprak hij, waarna hij kort gaapte en zijn kopje schudde. ”Ik vond het heel fijn om met je te praten, Blazesong.” sprak hij met een brede glimlach tegen de kater. Oprecht meende hij dat, hij vond het heel fijn. Hij wist wat hij aan de kater had, maar ook andersom. ”Als je een keer met me wilt jagen of een vechttraining met me wilt doen moet je maar gewoon roepen, ik moet die skills ook blijven beheersen.” sprak hij grinnikend.