Don't trap your Lion Heart

Onderwerp: Don't trap your Lion Heart ma 15 feb 2021 - 0:34

Zijn halfsiblings waren apprentice geworden en StarClan, wat was hij trots op ze. Ondanks alles, ondanks wat er gebeurd was, waren ze apprentice en onderweg om warrior te worden. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij aan zijn half-siblings dacht. Ze zouden het goed doen. En ze zouden altijd hem en Hazel hebben om terug op te vallen. Vandaag had hij aan Winter gevraagd of hij hem wilde ontmoeten buiten het kamp, misschien wat dingetjes langs gaan met hem. Hij was wel toe aan wat één op één tijd met zijn (half)siblings. Vooral nu Amber al heel even weg was.. was het belangrijk voor hem om even goed contact te hebben, vooral met zijn siblings. Hij vond het nog steeds onwennig en vooral een dubbel gevoel, maar het was beter zo, dat wist hij ook. Hij sloot zijn ogen en krulde zijn staart, zijn kopje richtend op de ietwat warme winterse zon. Er was rust wedergekeerd in het kamp en eerlijk? Daar was hij aan toe geweest.

- Winter <3

Winterpaw - hij moest nog steeds een beetje wennen aan de nieuwe naam en rang - trippelde het kamp uit. Hij vond het best spannend om zonder zijn mentor het kamp uit te gaan. Maar hij had de tour al gehad. Maar heel eerlijk wist hij nog niet helemaal precies hoe alles in elkaar stak buiten het kamp, maar dat zou hij vanzelf wel leren, toch? Hij hoopte het zo, iedereen kon het. Maar hij zou niet alleen zijn, want hij zou Falconpaw ontmoeten, zijn half sibling. Ondanks dat hij de oudere kater niet super goed kende had hij wel bewondering voor hem. Medicine Cat Apprentice, dat leek wel een hele zware klus. Winterpaw zag het ergens ook wel zitten, alleen met kruiden bezig zijn, maar hij wist inmiddels dat het heel veel meer was dan dat. Hij zou dat niet aankunnen, dat wist hij nu al. Winter was blij toen hij de rood-witte vacht van Falconpaw zag en hij versnelde zijn korte pasjes wat. Wat onwennig kwam hij naast hem tot stilstand. Hij had zijn ogen gesloten en Winter voelde zich een beetje ongemakkelijk. Dit was wel de goede tijd toch?

Hij kon de kleine kater al zien aanhobbelen, het was duidelijk dat de kater nog meer van een kitten af had dan van een volwassen kater, maar ook dat zou met de manen gaan veranderen en dat wist hij. Voor nu? Voor nu wilde hij gewoon genieten van zijn jonge broertje. Hij zag de kater versnellen toen hij hem door leek te hebben, waarop Falcon warm naar de kleine kater glimlachte. "Goedemorgen, Winter." sprak hij met een warme stem terwijl hij een lik over de kop van de kater gaf, als de grote broer die hij was. Hij was dan vaak druk geweest met alles en nog wat, maar ondanks alles bleef hij de grote broer van de jonge kater en zo zou hij zich vandaag ook gedragen ook. "Lekker geslapen? Ik dacht dat we misschien even saampjes wat kruiden en plantjes konden gaan bekijken?" sprak hij met een zachte glimlach tegen de kater. "Geen zorgen, ik heb Blazesong op de hoogte gebracht," sprak hij met een knipoogje, een beetje dan tenminste. Maar hij wilde toch even wat tijd spenderen met zijn kleine broertje. Misschien een beetje erachter komen hoe het.. nou met hem ging. En om een beetje een band op te bouwen, zoals hij ook met Hazel had.

Hij zuchtte zachtjes van opluchting toen hij de warme glimlach van de ander zag. 'Goedemorgen, Winter,' sprak Falcon, zijn stem was warm. Dat liet Winter wat fijner en meer op zijn gemak voelen. Hij gaf een glimlach en knikje terug. 'Goeiemorgen,' murmelde hij. Hij knipperde wat verbaasd toen hij een lik over zijn kopje kreeg, maar glimlachte toch gemeend. Hoewel het nog een beetje onwennig was allemaal vond hij fysiek contact best fijn. 'Lekker geslapen? Ik dacht dat we misschien even saampjes wat kruiden en plantjes konden gaan bekijken?' Winter keek op, zijn groene oogjes sprankelde voorzichtig. Plantjes bekijken? Dat klonk niet zo eng, best wel leuk. 'Geen zorgen, ik heb Blazesong op de hoogte gebracht,' werd hem verteld met een knipoog. Winterpaw knikte. 'Oké, dat lijkt me leuk, ja,' mauwde hij met een verlegen glimlachje, maar hij had er wel zin in.

Hij wilde echt het grote broer zijnde uitbeelden. Dat Winter ten allen tijden bij hem terecht kon als het nodig was. Ze hadden nog niet heel erg veel gedaan samen, maar daarom was dit juist. Tijd om er verandering in te brengen, dat was het idee hierachter! 'Goeiemorgen,' klonk er murmelend van de jonge kater af en Falcon moet het toegeven- het was aandoenlijk. Hij keek daarom ook echt lievend op de jonge kater neer. Het was gek om te beseffen dat hij zelf ook nog rond die grootte was een aantal manen geleden. En dat hij volwassen was nu. Toen de kater naar hem glimlachte moest hij echt even zichzelf inhouden om niet de apprentice meteen te knuffelen, want damn. Hij wist ook wel dat zijn moeder niet veel fysiek contact met ze zou hebben gehad, als het op dezelfde manier als bij hem was gegaan. Dus des te meer redenen om het te veranderen. Toen hij plantjes bekijken voorstelde knikte de jonge kater met sprankelende groene oogjes. De ogen had hij zeker van zijn moeder gekregen, dat was duidelijk. Zo ver leek de kater gelukkig niet op zijn moeder, dat was een opluchting. 'Oké, dat lijkt me leuk, ja,' klonk er met een verlegen glimlachje, waarop Falcon zachtjes glimlachte en hem zachtjes met zijn staart op zijn schouder tikte. "Mooizo, de plantjes komen langzaam maar zeker weer naar boven, dus er zal genoeg te zien zijn!" sprak hij met een brede glimlach op zijn kop terwijl hij overeind kwam en zijn rug even strekte. Hij wenkte de kater mee met een trekje van zijn hoofd, terwijl hij op een rustige pas begon te lopen, er was geen haast vandaag. "Ben je blij met Blazesong als je mentor?" vroeg hij met een rustige glimlach aan Winter. Zo niet dan moest hij toch echt wel een appeltje schillen met de deputy.

Hij had zijn oogjes even het landschap over laten gaan. De glooiende velden waren bedekt met wit sneeuw, het was bijna verblindend in het zonnetje. Maar het was ook mooi. Winter vond sneeuw wel leuk. Het was misschien wel koud, maar hij had al snel ontdekt dat hij niet heel gedeerd was door de kou. Hij vond het grappig om zijn pootjes in de sneeuw te zetten, om dan vervolgens te zien hoe het een afdruk achter gelaten had. Het knerpen vond hij ook altijd leuk om te horen. Hij trok met zijn oortje en keek weer naar Falconpaw. 'Mooizo, de plantjes komen langzaam maar zeker weer naar boven, dus er zal genoeg te zien zijn!' sprak hij met een brede glimlach. Winter glimlachte terug, knikkend. Leafbare was bijna voorbij, dat merkte je al aan de plantjes die naar boven kwamen. Dat zou dus ook betekenen dat de sneeuw weg zou gaan. Jammer, maar hij was ook benieuwd hoe newleaf en greenleaf er uit zou zien. Vast heel anders. Met snelle maar kleine pasjes volgde het katertje zijn broer. 'Ben je blij met Blazesong als je mentor?' De vraag kwam wat onverwachts, maar Winterpaw begreep wel waarom er naar gevraagd werd. Het was heel wat, de Deputy als mentor hebben. Hij wist wel dat de meeste het als een goed iets zagen, maar Winter kon niet stoppen met denken dat hij juist extra training nodig had. De Deputy was streng en had die rang niet voor niets, Winter was er vrijwel zeker van dat hij hard aan het werk werd gezet. 'Oh, uh.. Wel.. Bijzonder?' Het kwam er meer uit als een vraag. Hij had Blazesong één keer gesproken, maar toen was alles anders geweest. Winter voelde zich sowieso een beetje als een vreemde bij de Clan nu.

Hij wist hoeveel pijn het deed om een ouder te verliezen, hij was dan wel iets ouder geweest dan dat Winter was, maar hij was oud genoeg geweest. En hij wilde niet... dat er dingen zich gingen herhalen. Dat Winter het gevoel moest krijgen dat hij zijn emoties niet met anderen kon delen. Dat zelfs als hij niemand ermee wilde opzadelen, dat hij heel misschien kon indenken dat het wel bij hem kon. Dat hij zijn problemen met hem kon bespreken en dat Falcon hem niet zou oordelen erover. De jongere kater knikte terug naar hem met een glimlach op zijn gezicht. Hij had echt iets aandoenlijks, echt nog het kitten-achtige waar Falcon altijd voor smolt. 'Oh, uh.. Wel.. Bijzonder?' klonk er van de kater af toen hij aan hem had gevraagd hoe hij het vond dat Blazesong zijn mentor was geworden. Falcon grinnikte zachtjes en keek opzij naar zijn kleine broertje. "Hij lijkt heel tough, maar hij is een goede kater." sprak hij met een warme glimlach tegen de kater, waarna zijn mondhoeken iets omlaag gingen. Niet zoals hun moeder was geweest. Hij wist ook wel dat op haar aparte manier ze van hen had gehouden, maar het was.. toxisch geweest. Was het raar om te denken dat hij blij was dat ze niet meer in de clan zat? "Heb je nog veel gesproken met Sandpaw en Shiverpaw? Die zullen vast ook zo blij zijn dat ze apprentice zijn geworden." sprak hij terwijl hij weer een brede glimlach op zijn gezicht forceerde.

Hij wilde niet als een vreemde voelen, hij wilde zich niet alleen voelen. Maar zeker met het vertrek van zijn moeder vond hij het lastig. Hoewel hij wist dat hij zijn familie had, zijn Clangenoten. Falconpaw grinnikte zachtjes. Winter schonk hem een korte blik van zijn groene ogen. 'Hij lijkt heel tough, maar is een goede kater,' sprak hij. Winterpaw knikte lichtjes met zijn kopje. Hij hoopte maar dat dat zo was, toch stelde het hem niet echt gerust. Hij wilde wel graag dat het hem gerust stelde, maar hij vond het lastig om zo tegen zichzelf te liegen. 'Heb je nog veel gesproken met Sandpaw en Shiverpaw? Die zullen vast ook blij zijn dat ze apprentice zijn geworden,' sprak Falcon. Winter zag de brede glimlach op diens gezicht en forceerde zelf ook een wat bredere glimlach. Hij vond het een beetje lullig om geen glimlach terug te geven. 'Uh, niet echt.. eigenlijk..' Misschien moest hij dat eens doen, hopelijk zou hij zich dan toch wat minder eenzaam voelen. 'Maar ze zijn wel blij dat ze Apprentice zijn hoor, zeker weten,' knikte hij. Hoopte hij.

De jonge kater knikte lichtjes op zijn woorden dat Blazesong een goede kater was en liet daarmee de ongesproken hangen. Beter dan hun moeder. Die dezelfde rang op zich had genomen, maar eindelijk had Falcon niet het gevoel dat hij heel erg moest opletten of alles wel goed ging, of katten het niet erg vonden wat Amberstorm allemaal uitspookte. En dat zorgde voor veel opluchting bij hem. Meer dan dat hij gedacht had. 'Uh, niet echt.. eigenlijk..' klonk er van de jonge kater af toen hij vroeg of hij met zijn siblings had gepraat. Oh.. niet? Hadden ze niet zo'n goede band samen? Hij wist nog wel toen Amberstorm met hem en Hazel was... Hij en Hazel hadden een ijzersterke band, al waren er soms alsnog wel wat verschillen in mening. Hij had haar dan ook zoveel mogelijk willen beschermen van hun moeder, iets wat hem niet gelukt was bij zijn halfsiblings. 'Maar ze zijn wel blij dat ze Apprentice zijn hoor, zeker weten,' klonk er knikkend van de kater af en Falcon glimlachte even zachtjes en knikte naar de jonge kater. Moest hij ingrijpen? Moest hij iets anders doen? "Het spijt me dat ik niet vaker kon langskomen, trouwens." sprak hij met een zachte glimlach tegen de jonge kater, al was er wel iets van schuldigdheid in zijn blauwe ogen te zien. "Ik weet nog wel toen je heel jong was, dat ik dacht dat ik er veel meer zou zijn maar.. dat is me niet gelukt. Sorry daarvoor." Hij was druk geweest en.. hij was te druk bezig met zijn moeder te ontlopen, dat hielp er ook zeker niet bij.

Hij wilde wel graag een wat betere band met zijn siblings. Hij had niet echt een sterk sibling gevoel, maar misschien lag dat wel alleen aan hem. Dat hij het gevoel had alleen te zijn geweest, terwijl hij alsnog vaak met zijn broer en zus om ging. Hij moest er maar beter op letten, meer van genieten, besloot hij. 'Het spijt me dat ik niet vaker kon langskomen, trouwens,' sprak Falcon, een zachte glimlach sierde zijn snoet. Winter keek hem aan, niet helemaal zeker of hij het begreep, of had hij nou net zijn gedachte kunnen lezen? Winter had hem wel als kitten gezien, had hem leuk bezoek gevonden. Maar hij was er inderdaad niet vaak geweest. 'Ik weet nog wel toen je heel jong was, dat ik dacht dat ik er veel meer zou zijn maar.. dat is me niet gelukt. Sorry daarvoor.' De Apprentice kon het wel begrijpen hoor. Falconpaw was de Medicine Cat's Apprentice, natuurlijk had hij het veel te druk om telkens op bezoek te komen. Hij voelde dan ook niet alsof hij in de steek gelaten was door hem. Dat gevoel lag nu bij zijn moeder. 'Oh.. Ik neem het je niet kwalijk,' miauwde hij met een korte blik zijn kant op. 'Ik snap dat je het druk hebt, met je.. Medicine Cat taken. En.. We zijn nu samen iets aan het doen, dus.. Dat is wel goed, toch?' Winterpaw besloot er bewust maar van te genieten. Hij was nu niet alleen, dus er was geen reden om zich alleen te voelen.

Hij wist dat hij richting een zwaarder onderwerp ging nu, maar.. Maar het was even nodig. Daarna konden ze weer los gaan en leuke plantjes zoeken, maar het was iets wat de kater moest weten. 'Oh.. Ik neem het je niet kwalijk,' klonk er van de jonge kater af die kort naar hem keek. Hij wist dat dat ook waarschijnlijk niet werd gedaan maar.. Ja, hij voelde zich er wel verantwoordelijk voor. Als hij er vaker was geweest had hij het waarschijnlijk op tijd kunnen zien, voordat Gorsekit- 'Ik snap dat je het druk hebt, met je.. Medicine Cat taken. En.. We zijn nu samen iets aan het doen, dus.. Dat is wel goed, toch?' Hij glimlachte warm naar de kater, waarna hij knikte. Dat was zijn nieuwe taak, die hij heel serieus nam. "Als je ooit over iets wilt praten, over alles. Weet dat je bij mij kan komen, goed? Ik weet als geen ander.. hoe.. Amberstorm was." sprak hij zachtjes waarna hij de kater zachtjes kort aan tikte met zijn rode staart. "Ah! We zijn bijna op de eerste plek." sprak hij met een brede glimlach. Het ging er om dat de woorden gezegd waren, dat de kater wist dat hij er open voor stond. Dat praten over hun moeder met hem oke was, want hij wist als geen ander hoe moeilijk ze was geweest om mee om te gaan.

Tijd spenderen met zijn siblings, dat was een goed iets. Een leuk iets. Winter zou hierbij zelfs wat meer leren over plantjes. Ook al zou hij een Warrior worden, het was altijd goed om een basiskennis te hebben, toch? 'Als je ooit over iets wilt praten, over alles. Weet dat je bij mij kan komen, goed? Ik weet als geen ander.. hoe.. Amberstorm was,' sprak Falcon zachtjes. Winter trok met zijn oortjes en keek de ander een beetje twijfelend aan. Snel richtte hij zijn groene blik naar voren, het was aardig dat hij dat zei. Winter wilde hem ook niet het idee geven dat hij zich ongemakkelijk voelde. Maar, voor Falconpaw was Amberstorm duidelijk anders geweest dan voor hem. Hij had onderhand wel een beetje door wat voor reputatie zijn moeder had bij de Clan. De kennis dat ze zelfs Gorsekit had.. Voor Winterpaw was het allemaal een beetje teveel en hij wist niet hoe hij ermee om moest gaan. Voor hem was ze ook nog steeds de mama bij wie hij zich veilig had gevoeld, in het nest in de Nursery. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de stem van de ander. 'Ah! We zijn bijna op de eerste plek.' Winter keek hem kort aan, gunde hem een kort glimlachje en knikje. Zijn oortjes trokken terwijl hij hem volgde. Hij was benieuwd wat het eerste plantje zou zijn, en of hij zijn innerlijke gedachtes even van zich af kon zetten.

Hij wist zelf hoe moeilijk hij de tijd met Amberstorm had gevonden. En hoe moeilijk hij het zelf had gevonden om erover te praten. En eerlijk? Hij had er nog steeds moeite mee. Hij had veel dingen nog niet eens verteld aan de meeste katten, die wisten het hele verhaal nog steeds niet. En met Hazel… Hij wilde haar beschermen van al het kwaad, ook van hun moeder. Dat bleek later een fout te zijn, want de klap kwam voor haar alleen nog maar harder aan. Nu moest zij de rol ook opnemen die hij al die manen had opgezet voor haar. Er zijn voor de jongere siblings. Hij kon ook duidelijk een lichte twijfeling in de ogen van de jonge kater zien. Maar hij had ook afleiding in deze trip gedaan. Gewoon zodat de kater het wist. Dat was zijn main punt. Toen hij sprak dat ze er bijna waren keek de kater hem met een kort glimlachje aan en knikte naar hem, waarop Falcon hem met een bemoedigende glimlach aan keek.

Hij stopte na het kleine stukje met lopen, waarna hij even kort het plantje met zijn neus aan tikte. Yes, dit was wat hij zocht. ”Goed, ik zal je niet vervelen met alle informatie,” sprak hij zacht grinnikend tegen de jonge apprentice, waarna hij op de koude grond ging zitten. ”Dit is de pimpernel, dit blijft door het hele jaar groeien, maar bloeit pas echt op in Greenleaf.” sprak hij met een zachte glimlach. ”Er komen dan allemaal roze bloemetjes aan! Heel erg goed om te spotten en het wordt nog een mooie plant ook.” sprak hij met een grinnikje tegen Winterpaw. Ja, hij vond het altijd wel een leuke plant, maar gewoon ook handig voor het hele jaar door, omdat ze gewoon door bleven groeien. Sommige planten verdwenen immers in leafbare of waren niet te gebruiken.

Ze liepen nog even verder. Winterpaw besloot er maar van te genieten. De gedachtes over zijn- hun moeder zouden even weggestopt moeten worden. Dat kwam later wel. Of.. Nou ja, er was nu geen tijd voor. Want hij had ruimte nodig voor kruidenkennis. Een beetje dan. 'Goed, ik zal je niet vervelen met alle informatie,' sprak Falcon met een grinnikje. Winter grinnikte zachtjes terug en ging net als de ander zitten. Nieuwsgierig keek hij naar het plantje voor hem. De geur die ervan af kwam was nootgeurig, maar het ging ook gepaard met een wat minder lekker geurtje. Wat het precies was wist hij niet, maar hij deed wel zijn best om zijn gezichtsuitdrukking zo neutraal mogelijk te houden. 'Dit is de pimpernel, dit blijft door het hele jaar groeien, maar bloeit pas echt op in Greenleaf,' legde Falcon hem vervolgens uit. 'Er komen dan allemaal roze bloemetjes aan! Heel erg goed om te spotten en het wordt nog een mooie plant ook.' Winterpaw glimlachte terug en knikte. 'Ja.. Heel mooi,' miauwde hij, waarna hij realiseerde dat dat best wel stom klonk. Oei. Zijn oortje trok ongemakkelijk. 'Het.. Het ruikt wel een beetje... Uhm, apart?' miauwde hij wat onhandig. Hij wilde Falconpaw - of de plant - ook niet beledigen of zo.

Onderwerp: Re: Don't trap your Lion Heart