I'm hooked

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Het was nog altijd koud. Nog geen dappere bloemetjes die hun kopjes boven de sneeuw staken. Zelfs Cottonpaw begon er nu een beetje zat van te raken. Na zoveel weken kou en sneeuw, wilde ze ook wel eens zonder natte voeten terug het kamp in komen, wilde ze warme zonnestralen, in plaats van enkel zonlicht zonder hitte. En bovendien wilde ze dat de prooi terug zou komen. Want vissen was nu echt simpeler dan dit geschuifel door de sneeuw. Maar Cottonpaw was haarzelf niet, als ze irritant optimistisch zou zijn. Gewoon doorzetten, geen gezeur, mooi weer kwam vanzelf. Ze blies eens een wolkje warme lucht uit, waarna ze weer een vastberaden blik op haar kop kreeg. Vandaag zou ze iets vangen. Al was het een oude kraai, ze zou het kreng naar kamp slepen. Ze was nu al zo oud, en ze moest wel direct warrior worden. Anders zouden haar kleine broertjes en zusjes haar voor eeuwig uitlachen. Ze moesten naar haar opkijken, niet als voorbeeld hoe het niet moest. Ze zwiepte haar pluizige staart. Maar... eerst een slokje water! Ze ging op een drafje naar de stroom, daar waar het ijs wat eenvoudiger te breken was. En met een enthousiaste sprong drukte ze haar beide voorpoten op één punt in het ijs, en met luid gekraak wist ze een barst in het ijs te maken, waar al snel water doorheen omhoog begon te stromen. Tevreden likte ze het ijskoude water op.

- Shrimppaw first</sub>

Het was een koude tijd, en net als de rest van het woud vond Shrimppaw het ook wel tijd voor newleaf. Maar die liet duidelijk nog op zich wachten. Het sneeuw knerpte onder haar pootjes, al begon het af en toe al wat weg te smelten. Soms was het waterige zonnetje warmer dan de dag ervoor, en dan hoopte je dat het alleen maar warmer zou worden. Maar al snel was gebleken dat het volgde door meer kou. Shrimppaw zuchtte, hoopte dat de tijd niet geschoten was voor de lente plantjes om te bloeien. Ze hing af van kruiden die in newleaf groeiden, als dat niet zou gebeuren.. Shrimp werd uit haar gedachten getrokken door een luid gekraak. Ze schrok ervan, en met grote ogen keek ze naar waar het vandaan kwam. Bij de rivier likte Cottonpaw water op, ze had blijkbaar het ijs gebroken. 'Het ijs is al wat makkelijker te breken dan eerst, hm?' miauwde ze met een glimlachje terwijl ze op de jongere poes afliep. Het was dan nog wel koud, maar Shrimp probeerde het van een positieve kant te bekijken.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw stond in complete rust te genieten, toen ze opeens een stem hoorde. Haar oortjes draaiden eerst, voordat haar kop draaide. Shrimppaw! Oh, dat was redelijk gezellig, toch? Toen ze miauwde dat het ijs makkelijker te breken was, keek ze even bedenkelijk naar het gescheurde ijs. Ze haalde haar schouders een beetje op. ‘Ik denk het,’ miauwde ze. ‘Misschien komt Newleaf dan eindelijk eraan,’ miauwde ze met een zucht. Ze vond de zon heerlijk hoor, en de bloemetjes, en de bijtjes. Maar er was niets zo magisch als een twinkelende deken van sneeuw. Maar oké, het was lang genoeg geweest, misschien was dat ook wel zo. Ze keek de medicine cat eventjes aan. ‘Dan komen je kruiden vast ook weer terug!’ miauwde ze. Want dat was vast belangrijk voor de medicine cat. Kruiden, besjes... spinnenwebben?}

Cottonpaw draaide naar haar toe, maar keek na haar woorden bedenkelijk naar het ijs. 'Ik denk het,' miauwde ze. 'Misschien komt newleaf dan eindelijk eraan,' miauwde ze toen met een zucht. Shrimp glimlachte en zuchtte ook, licht knikkend met haar kopje. 'Laten we het hopen, ja. Het duurt me lang genoeg nu,' mauwde ze en ze ging naast de ander zitten, langs de oever. 'Dan komen je kruiden vast ook weer terug!' miauwde Cotton. De crèmekleurige Apprentice glimlachte. 'Ja, inderdaad. Gelukkig zijn de meeste al wel redelijk door gekomen, maar het koude weer helpt zeker niet. Hopelijk groeit alles snel aan als het warmer weer is.' Haar blik richtte zich naar het bevroren water. Het had al lang ontdooit gemoeten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oke, ja ja. Koetjes en kalfjes, het boeide haar eigenlijk niet zoveel. Ze wilde iets boeienders weten dat het weer of dat plantjes opkwamen en wat wel niet. Al was het soort van haar schuld dat ze erover begonnen was, het interesseerde haar eigenlijk niet. Maar er was misschien wel een ding of twee die ze wel wilde weten. Haar ogen kregen een iets andere, nieuwsgierige blik. En misschien iets wat een beetje vreemd was voor Cottonpaw; onzekerheid. ‘Uhhm.. Shrimp, mag ik je iets vragen?’ miauwde ze toen. Hoe ging ze dit verwoorden. En was dit misschien verplaatst? Zij en de medicine cat apprentice waren nou niet bepaald de beste vriendinnen. Ze vroeg zich af of ze überhaupt wel dezelfde interesses hadden. Shrimppaw was ook nogal een pushover, wat Cottonpaw haarzelf never nooit zou laten overkomen. Maar ze kwam het dichtstbij het weten wat ze wilde weten.}

Terwijl ze met haar gedachten nog bij het bevroren water was, was Cottonpaw al verder. 'Uhhm.. Shrimp, mag ik je iets vragen?' Shrimp keek op en glimlachte. Ze was een beetje verbaasd bij de vraag, maar dat liet ze niet blijken. Cotton was niet echt iemand die onzeker was over dingen, die vroeg gewoon. Ze was benieuwd waar het over zou gaan. 'Ja, natuurlijk,' miauwde ze met een knikje. 'Wat wil je weten?' Ging het over kruiden? Over StarClan? Er waren wel meer die dat wilde weten, hoe dat nou allemaal ging. Shrimppaw had natuurlijk dichtere contact met StarClan dan anderen, omdat ze er ook getraind werd. Maar veel óver StarClan zelf wist ze niet.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oké, dit was awkward. Het had niet echt iets te maken met medicine cat dingen, zoals Shrimppaw waarschijnlijk meestal mee werd lastiggevallen. Nee, dit had meer te maken met persoonlijk dingen. En Shrimppaw zei natuurlijk ja. Cottonpaw kuchte even en draaide met een voorvoetje in de grond. ‘Het heeft niets met medicine cat dingen te maken hoor, het is meer... nou ja.’ Oké Cottonpaw, ze moest nu gewoon eventjes bij het punt komen. Ze keek weer op en een ongemakkelijk giecheltje kwam even uit haar bek. ‘Hermitshell, hè? Heeft 'ie het wel eens, over mij?’ Oké, ze wist niet of broers dat allemaal met hun zussen deelde. Hoe moest zij het ook weten? Ze was enig kind, nou ja, dat was ze heel lang. Maar zulke dingen besprak zij natuurlijk niet met haar kleine siblings, die konden nog nauwelijks hun poten van hun staarten onderscheiden. Maar oké, dit was even een sprong in het diepe. Maar Shrimppaw wist vast wel meer, toch? Hermitshell sprak hoog over haar.}