The chaotic mind

Een luide bonk in de nusery zorgde er voor dat Vixenkit's oortjes al sneel overeind schoten. Haar ogen schoten open en snel keek ze van links naar rechts. Iedereen leek nog te slapen, ook haar moeder. Langzaam kwam de kleine kitten overeind. Ze kon nog niet heel goed lopen, dus ze wankelde wat op haar kleine pootjes. Waar kwam dat geluid vandaan, wat was dat? Was het in de nursery? Kwam het van buiten de nursery? Waren het monsters? Was het Shadowclan? Of waren het rogues? Of Bloodclan? Zonder dat het de bedoeling was geweest, had Vixenkit enge verhalen gehoord van de oudere kittens. Allerlei spookscenario's drongen haar kop binnen. Vixenkit tikte de dichtstbijzijnde kitten aan, dit bleek haar broer Stormkit te zijn. "Ze komen ons halen!" piepte ze angstig. Mama zou ze niet wakker maken, want haar broer was vast sterker. Dat was logisch in haar kopje.

Ergens ver weg, in een droom over hoe hij door het bos rende als coole grote warrior lag Storm te dromen. Ver weggestopt tussen de vacht van zijn mams en zijn broertjes en zusjes. De tepel waar hij aan gezogen had én waarbij hij dus ook inslaap was gevallen hing nog boven zijn hoofd. Zelfs het grijze bekkie stond nog half open van het drinken. Maar zijn oogjes waren dicht. Dit was heel vredig en lief om te zien. Zo zoet en zacht, warm en vertrouwd. Opeens voelde het kleine katertje iets in zijn buik porren. Eerst mormelde hij nog wat, wilde zich omdraaien, was het al zo laat? Tot hij het nog een keer voelde. Okey dan. Prompt stak hij zijn hoofd door de vacht van zijn moeder door waar het half onder verstopt zat. "Ze komen ons halen!" hoorde hij. Storm zijn oogjes schoten open. Hij schrok zowat van de kop van Vixen voor zijn smoeltje. ''Vic? He wat? Wie?'' Hij tuimelde wat drollig het nest uit en schudde verward zijn kop. Daarna keek hij naar zijn kleine zusje. ''Heb je nachtmerrie gehad ofzo? Die zijn niet echt hoor. Dat zei mama ook tegen mij.'' Hij ging beter zitten en krabte zich achter zijn oortje. Hij probeerde de situatie een beetje te begrijpen en wat Vixenkit van hem wilde, maar hij kon er nog geen kaas van maken. Wat wilde ze dan nu?

Ja, die knal hield haar bezig. Het kon niet anders. Ze zouden gestolen worden. Kittens werden uit nurseries gestolen door rogues, of nog erger, katten van de Bloodclan! Zij waren kittens, vier jonge kittens, dus ze zouden gepakt worden. Het kon gewoon niet anders. Haar rode haartjes stonden wat overeind, haar staartje was dik opgezet en zwaaide heen en weer. Ze keek recht in het gezicht van Stormkit met een gealarmeerde blik. Hij rolde uit het nest en schudde verward met zijn kop terwijl hij wat woorden uitsprak die alleen maar duidelijk maakte dat hij het niet helemaal begreep. Dramatisch slaakte Vixen een zucht. "Ze. Komen. Ons. Halen!" Piepte ze nogmaals, zeker van haar zaak. "Was geen nachtmerrie!" Protesteerde ze meteen. "Rogues. Bloodclan. Ze stelen kittens! Er was een bonk!" Ze tuimelde uit het nest en ging vervolgens recht op al haar vier de pootjes staan. Ze staarde naar de uitgang van de nursery. "Misschien zijn ze al binnen!" Ze keek om zich heen. "Want ze kunnen doorzichtig worden!" Vervolgde ze. Niet elk woord was correct uitgesproken en ze struikelde nog wat door haar zinnen heen, maar de jonge kitten deed haar best om alles duidelijk uit te leggen.

Stormkit zat op zijn kont en slaakte een verwarde gaap. Hij was natuurlijk net pas wakker geworden en snapte niet zo goed waar zijn zusje zich nou zo zorgen om maakte. Iets of iemand kwam ze blijkbaar halen? Waar gingen ze dan naartoe? Op kamp? "Was geen nachtmerrie!" zei ze verhit en ze stond nog net niet met haar pootjes tegen de grond aan te stampen van paniek en zorgen. De arme kitten had zich vanalles in het hoofd gehaald. Dat terwijl Storm zich geen kwaad bewust was en eigenlijk wel verder wilde met de droom waar hij zojuist uit was ontwaakt. "Rogues. Bloodclan. Ze stelen kittens! Er was een bonk!" ''Bloodcan? Rogues? Wat? Dat zijn toch spookverhalen? Die bestaan toch niet echt?'' Storm ging nu ook staan en keek naar de ingang van de nursery, en daarna weer terug naar de veilige haven bij zijn mama. "Misschien zijn ze al binnen!" Storm keek toch wel lchtelijk bezorgd. Met zijn korte pootje liep hij naar de ingang, om te bekijken of hij ze zag. Hij zag niks anders dan een rustig kamp wat sliep, zonder andere katten of rare wezens. "Want ze kunnen doorzichtig worden!" Doorzichtig? In eerste instantie voelde Stormkit wat paniek omhoog komen. Hij beet zijn kaakjes wat lichtelijk op elkaar. Zijn kopje hief zich omhoog naar de sterren, ze blonken tegen de zwarte lap die zich over het bos uitstrekte. Fonkelend en stralend, Stormkit zijn borst vulde zich met iets warms, waarvan hij de naam nog niet kende. Hij voelde zich opeens minder bang, zijn staartje boog rustig naar beneden. Langzaam draaide hij zijn kopje om en hij keek naar zijn bange zusje die daar stond in paniek. Stormkit liep rustig naar haar toe en gaf haar een kopje. Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn staartje die nog maar zo kort was om haar heen en ging half tegen haar aan zitten. Het was een voorbode dat hij een grote warrior zou worden, want hij was nu al groter dan zijn zusje. ''Maak je geen zorgen Vic, dat zal ons nooit gebeuren. Dat weet ik zeker.'' zei hij rustig en keek haar aan met de warmste ogen die een kitten kon hebben. ''En als het wel zou gebeuren, dan zou ik je met mijn leven beschermen.'' Hij hoopte hiermee dat hij zijn zusje een beetje gerust kon stellen. Het was naar om te zien dat ze zo bezorgd was en hij wilde haar helpen.

Waarom geloofde Stormkit haar niet? Waarom dacht hij dat Bloodclan en Rogues niet echt waren? Die waren wel echt. Vixenkit had de grotere kittens horen praten. De verhalen die ze vertelden en de apprentices die nog meer verhalen vertelde. Zij kon er niks aan doen dat ze alles hoorde en alles oppikte. “Ze zijn wel echt!” Piepte ze gejaagd. Ze wiebelde op haar pootjes en haar rossige, pluizige staart zwaaide onhandig heen en weer. Toen ze opmerkte dat Stormkit een bezorgde uitdrukking op zijn gelaatje kreeg, voelde ze een zekere opluchting. Hij begon haar te geloven. Ze konden doorzichtig worden, ze waren levensgevaarlijk en hadden geen ziel. Ze deden er alles aan om de levens van goede clankatten te vernietigen. De houding van haar broer veranderde. Hij had eerst ongerust en zelfs paniekerig geleken, nu leek het alsof dit weggeblazen was en er alleen maar rust over bleef. Dit was bij Vixenkit niet het geval. Hoe kon Stormkit zo rustig blijven? Hij gaf haar een kopje en ging naast haar zitten met zijn dikkere staart om haar heen. De woorden die hij daarna uitsprak, die Vixenkit met enige moeite kon volgen, stelde haar totaal niet gerust. Ze wilde bij hem weg springen, maar springen was nog niet iets wat ze kon, waardoor ze weg rolde. Ze kwam overeind en schudde met haar kop. “Jawel!” Piepte ze gefrustreerd. “Wij zijn de kleinste kittens en ze pakken de kleinste kittens.” Nog erger, Vixenkit wás de kleinste van iedereen. Ze had het de oudere kittens horen zeggen. Ze drukte haar rode oortjes in haar nek. Ze wilde Stormkit geloven, maar kon hij ze echt verslaan? Kon hij haar echt beschermen? “We moeten ons verstoppen,” verklaarde de kleine kitten. Alleen zo konden ze elkaar beschermen.

Hoe bleef hij zo rustig? Waarom leek hij niet bang te zijn? Geloofde hij haar niet? Zag hij ze niet? Hoorde hij ze niet? Of was hij echt zo stoer dat hij geen angst ervaarde? Vixenkit ging uit van het laatste, want hij was haar broer.
Ja, ze kwamen uit het zelfde nest en ze waren even oud, wat dat betreft. Desondanks leek Stormkit eerder een grote, oudere broer en Vixenkit het kleine, jongere zusje. Dan was Vixenkit ook een laatkomertje en was ze ook kleiner uitgevallen dan de rest. Met alles was ze de laatste geweest, haar ogen openen, stapjes zetten, praten...

Maar nu ze haar stem gevonden had, kraamde ze de grootste fantasieën uit waar ze heilig in geloofde. "Okey dan. Dan gaan we opzoek naar een verstop plek. Maar wel een die mama ook zou kunnen vinden." Twijfelachtig wiebelde Vixenkit met haar oortjes. "En ik vind je helemaal niet klein. Iedereen die dat wel vind, krijgt van mij een stomp op zijn neus." Vixenkit draaide haar ootjes wat naar achteren. "Maar ik ben wel klein! Iedereen is groter dan dat ik ben!" Piepte ze protesterend. Dat was het hele punt, zij was het doelwit! Stormkit liep naar de uitgang van de nursery. Haar haartjes gingen recht overeind staan terwijl ze achter haar broer aan liep. "We moeten wel snel, want ze pakken ons zomaar!" Ze was nog niet buiten de nursery geweest, die stap had Vixenkit nog niet durven zetten. Dit ging haar eerste keer worden.

Ze stapte een donkere, onbekende wereld in, waar ze nog geen poot geplaatst had. Toch was het lichter dan binnen in de nursery. Haar heldere kittenoogjes richtten zich naar de hemel, waar geen wolk te bekennen was en heldere sterren licht terug kaatsten naar de wereld. Ook de maan was aanwezig, een strakke sikkel in de lucht met een prachtige gloed er omheen. Kort ging haar oranje vacht liggen, waarvoor deze nog opgezet was geweest van angst.

Waarom was ze ook al weer bang geweest? Dat leek even niet meer te bestaan in haar kopje. Maar het duurde niet lang voor de realisatie terug keerde in haar kleine kittenkopje. "Nou en! Je bent dan misschien niet de grootste, maar ik vind je wel de mooiste!" Hoorde ze Stormkit terug piepen. Wat moest ze daar nou weer mee. Ze vernauwde enkel haar heldere oogjes en wiebelde met haar oortjes. Haar hartje begon alweer te racen. Ze moesten snel gaan schuilen, voor ze gepakt werden. "Okey, dan gaan we snel zoeken, misschien is er wel een goeie verstopplek daar bij de struik van de warriors den? Dan kunnen zij ons beschermen." Dat klonk als een goed plan. Misschien te goed. "Nee dat zouden ze verwachten!" Piepte ze daarom ook koppig. Ze was nog niet buiten de nursery geweest, maar nu ze zich daar bevond kwamen haar pootjes moeiteloos in beweging. Ze begon gewoon te lopen, weg van Stormkit, want die zou toch wel volgen. Ze liep in de richting van de Elder's den, waar ze langs liep, om zich vervolgens te verstoppen tussen de takken en stenen waar de den van gemaakt was. Al snel begon Vixenkit met haar pootjes takken aan de kant te duwen om zo wat ruimte te creëren. "Niemand zal verwachten dat we schuilen bij de Elder's den," concludeerde ze.

Het was zo donker, alles zag er zo anders uit. Overal leek een soort laag van mist overheen gevallen te zijn, een soort filter waardoor je niks meer kon zien. Hij vond het fascinerend om te zien, de takken leken inktstrepen tegen de donkerblauwe nachthemel. Enkel de sterren en maan brachten wat licht over het woud heen. Soms dreef er een wolk voorbij die zelfs dat ligt blokkeerde. In eerste instantie stelde Stormkit voor om te verstoppen bij de warrior den, maar dat leek geen goed idee te zijn. "Nee dat zouden ze verwachten!" Piepte Vixen daarom ook koppig. Storm haalde zijn schouders op. Okey dan, waardoor hij haar inderdaad ook volgde. Ze kwam uit bij de Elders den, hier was Stormkit ook nog nooit geweest. "Niemand zal verwachten dat we schuilen bij de Elder's den," Stormkit keek wat twijfelend, maar hij geloofde zijn zusje. Daarom hielp hij haar met het weghalen van de takken, maar ook op zo'n manier dat ze beschut zaten. Hij ging naast haar liggen en likte even liefkozend over haar oor. ''Denk je dat we zo goed verstopt zitten?'' Hij glimlachte even.