Our backs against the wall

Storkpaw It's all good girl

Een slanke poes die snelle stappen nam door het hoge gras, terwijl haar staart achter haar aan langzame zwiepende bewegingen maakte. Gele ogen die door het gras heen kijken, op zoek naar alles van beweging wat interessant kon zijn. Ze was erg geconcentreerd, als ze joeg hoefde ze enkel daar aan te denken. Soms kon ze dan even de tijd vergeten, want dan was ze met maar een ding bezig. Expres sprong ze wel eens te snel op, zodat ze nog even achter haar prooi kon rennen. Het was een gok, want het kon dat wat ze achtervolgde snel een holletje in ging. Dat gaf niks, ze ving altijd wel wat. Gewoon omdat ze niet stopte voordat ze wat ving. Toen ze in haar ooghoek het gras anders zag bewegen dan door de wind, keek ze ook meteen die kant op. Het was helaas geen prooi. Wel iemand die ze erg goed kende, van de katten in Windclan dan. Storkpaw produceerde een glimlachje voor haar vriend. ''Hey Hedgepaw''zei ze met een zachte stem, bijna een fluistering. Ze had hem nog en hij had haar. Ze wist het zeker dat ze elkaar hadden, of bijna zeker.

-Hedgepaw

Elfje

You once wished for me to become a man of worth

Een vrije dag was niet persé een rustdag voor de jonge kater. Hij was de laatste tijd niet goed in stilzitten. Als hij stilzat, dan ging hij nadenken over alles en als hij dat deed dan ging het niet goed voor de rest van de dag. Er was al te veel gebeurd in zijn korte leven en de toekomst zou vast en zeker ook nog moeilijkheden voor zich houden.

Zijn grootste steun en toeverlaat was nou ook uit de clan weg en dus was de enigste waar hij nog een beetje mee kon praten Storkpaw. Zij was een van zijn beste vrienden en die had hij er al niet veel. Ze had voor hem klaargestaan toen hij zijn moeder was verloren en hem verwelkomd in het nieuwe leven van een apprentice toen niemand anders er was om dat te doen. Het voelde nog steeds gek na al die dagen.

Minstens een hele maan was al voorbij gegaan sinds zijn ceremonie, maar hij begon het nu pas een beetje onder de duim te krijgen. Vandaag wilde hij dan ook gaan oefenen met jagen, om zichzelf bezig te houden grotendeels, maar ook om zijn vaardigheden te verbeteren. Echter beet hij nog steeds vaak het stof van de prooi die hij achterna jaagde. Konijnen, die hij sowiezo al niet te pakken zou krijgen, durfde hij nog steeds niet te jagen en de andere prooi zag hem vaak al van mijlen ver aankomen. Misschien was het dan ook toeval dat zijn jachtkunsten hem naar Storkpaw hadden gebracht. De laatste tijd zag ze er ook niet zo geweldig goed uit. Zou ze ook niet lekker in haar vel zitten? Hij durfde het niet zo goed te vragen. Als ze er over wilde praten, dan zou ze er zelf wel over beginnen, toch? Als ze er klaar voor was, tenminste.

Ze groette hem, haast fluitsterend. Hij probeerde een verzekerende glimlach op zijn snuit te toveren voor haar. De gevlekte kattin was zijn steun en toeverlaat geworden de afgelopen maan en hij kon maar hopen dat ze ook zo over hem dacht. Hij wilde geen geheimen of problemen tussen hen, want ze was de enigste die hij nog had op het moment. “Hey,” Groette hij dan ook terug, “Ook aan het jagen?” Beter maar een simpel gesprek te beginnen, toch?

Storkpaw It's all good girl

Hedgepaw glimlachte terug naar haar en ze voelde dat hij het meende, zo zag de glimlach er wel uit. Als een echte. Haar glimlach werd wat groter hier en ze luisterde naar wat hij te vertellen had. Het was een vraag, een begin van een gesprek misschien. Storkpaw knikte erop ''Ja, maar niet heel veel succes''ze grinnikte kort, een geluid dat ze zichzelf niet vaak meer hoorde maken. Samen met haar vriend zijn voelde goed, het was even enkel hen op deze wereld. ''Ach, we moeten nog leren''gaf ze toe, haar schouders ophalend. Daarvoor waren ze tenslotte Apprentices, of niet soms? De gevlekte poes krabde eens aan haar gescheurde oor, die behoorlijke jeukte voor een bepaalde reden. Ze wist dat ze moest oppassen met dat ze het niet open krabde, anders zou Falconpaw niet zo blij met haar zijn.

Elfje

You once wished for me to become a man of worth

Het jagen ging Storkpaw nog niet zo goed af, naar haar eigen mening dan. Misschien had hij het een beetje ook voor haar verpest, want hij was niet heel stil geweest daarnet, maar ze leek het niet op te merken. En als ze dat deed, dan nam ze het hem in ieder geval niet kwalijk. Hij lachte even kort mee. Ja zelf was hij ook nog niet de allerbeste, al pakte hij het al redelijk snel op nu hij zich in zijn training stortte. “Ja, al hoop ik wel dat het al snel beter zal gaan,” gaf hij toch wel toe. Hij moest nog veel leren, maar hij stond er ook wel open voor.

Storkpaw It's all good girl

Storkpaw ging eens liggen om zichzelf te beschermen tegen de wind met het hoge gras, terwijl ze luisterde naar Hedgepaw lach. Het was fijn om hem te horen lachen en ze hoopte dat ze het vaker mocht horen. Ze moest toegeven dat hij er wel goed uit zag en hij leek wel weer lekker in zijn vel te zitten. Of misschien was dat al langer zou. Ze was zo bezig geweest met haar eigen problemen dat ze niet heel erg meer op hem gelet had. Ze voelde zich opeens schuldig en keek een beetje ongemakkelijk naar haar witte poten. Ze had hem beloofd er voor hem te zijn en ze kwam na een paar manen al die belofte niet meer na. Haar kleine probleempjes moesten haar niet weg houden om er voor anderen te zijn. "Vast en zeker''zei ze, proberend verzekerd te klinken. "Wij worden ware Warriors hoor''besloot ze op dat moment voor hun beide, want dat was wat bijna elke Apprentice wou. En voor haar, ze hoefde niet de beste te zijn, maar ze wou zich wel bewijzen voor de clan. Wat Hedgepaw doel was wist ze niet, nog iets wat ze beter kon doen, maar ze wist zeker dat hij een sterke Warrior zou worden straks.

Elfje

Storkpaw ging op de grond liggen, zodat ze beschut lag tussen het hoge gras. Hoewel hij zelf niet al te veel last had van de sterke en al wat guurdere wind vanwege zijn dikke, pluizige vacht, leek het hem echter geen slecht idee. De jonge kater liet zichzelf naast haar neerploffen terwijl ze hem zijn antwoord gaf. Storkpaw verzekerde hem dat het vast en zeker wel beter zou gaan over een tijdje en dat ze ware warriors zouden worden. Hij had er zelf nog zijn twijfels over, maar ze klonk zo zeker van haar zaak dat hij het niet kon helpen om naar haar te glimlachen. "En hoe gaan we dat dan doen, oh ware warrior Storkpaw," Vroeg hij haar goedgeaard.

Storkpaw It's all good girl

Het was even weer zoals vroeger, te lang geleden, toen alles nog goed was en ze vrolijk samenspeelde als kittens. Dit was een moment waarvan ze wist dat ze het moest koesteren en vooral niet moest verpesten. Voor zichzelf maar vooral voor Hedgepaw. Hij glimlachte bij haar besluit en deed gezellig mee, noemde haar zelfs al een Warrior. Wel nog met paw als achtervoegsel, maar dat gaf niet. Ze was best wel benieuwd hoe ze straks voor de rest van haar leven bekend zou staan, maar ze kon nog even wachten. Ze hoopte maar dat het een Warrior naam was waarmee ze door het leven wou gaan en mee wou sterven. Wie weet veranderde het ooit nogmaals naar een achtervoegsel wat maar vier tegelijk droegen in het woud, maar daar ging ze toch maar niet van uit. "Wel, gewoon goed onze best doen en goed trainen. We zullen ze laten zien wat we in ons hebben'' vertelde ze trots. Die trots was niet van dat ze het zeker wist, maar ze wist wel zeker dat als ze hun best deden ze ver moesten komen. Hopelijk dan.

Elfje

Storkpaw vertelde hem dat ze het doel van een ‘ware warrior’ zouden bereiken door goed hun best te doen en hard te trainen. Dat ze zo zouden laten zien wat ze in zich hadden. Hedgepaw was er niet zo heel zeker van dat dat zou gaan werken in zijn geval, want zijn trainingen lieten nog veel voor het zeggen, maar zijn vriendin klonk zo trots dat hij het niet kon helpen om te lachen. Als zij er zo zeker van was, waarom kon hij dat dan ook niet zijn? “Okay, dat klinkt als een plan,” reageerde hij met een knikje naar Storkpaw. “Maaaaar, zullen we ook nog wat leuks doen?” Vroeg hij haar. Hedgepaw verlangde naar de simpelere tijd die ze hadden gedeeld als kittens, waar ze zorgeloos hadden gespeeld en gelachen. Het had net eventjes gevoeld als toen en dat wilde hij weer opnieuw. Hij wilde weer dat alles makkelijker en vrolijker en beter werd. Samen zouden ze dat voor elkaar moeten krijgen, want samen waren ze sterk toch? Beste vrienden voor altijd.

Storkpaw It's all good girl

Ze voelde zich prettig, dit was wat ze gemist had. Gewoon lekker met haar vriend zijn en even geen zorgen te hebben. Hij lachte om haar opmerking, hopelijk had hij dezelfde instelling een beetje. Ze wist zeker dat hij een goede Warrior zou worden later. Hedgepaw had het voorstel om iets leuks te doen en nieuwsgierig hield ze haar kopje scheef toen ze naar hem keek. "Wat had je in gedachten? Samen jagen ofzo?''vroeg ze aan hem, al wist ze niet zeker wat hij nu onder leuk verstond. Misschien nog hetzelfde als toen ze kittens waren. Natuurlijk, ze konden ook stoeien en gelijk gevechtstraining van maken. Nee, misschien moest ze niet altijd aan trainen denken.

Elfje

You once wished for me to become a man of worth

Storkpaw vroeg wat hij in gedachten had. Zelf stelde ze voor om samen te gaan jagen, maar Hedgepaw trok even met zijn gezicht daarbij. Nee, liever niet. Dan hoefde hij niet blunderend rond te rennen achter prooi aan. Daarnaast vingen ze de laatste tijd ook niet bijzonder veel, met de vergiftigde konijnen. “Ik had wat leukers in gedachten,” vertelde hij met een ondeugend lachje voor hij haar aantikte met een van zijn voorpoten om vervolgens een eindje vooruit te rennen. “Tikkertje!” riep hij vrolijk naar haar toe. “En jij bent ‘m!” Misschien klonk het een beetje kinderachtig, maar hij had gewoon zin om even te hollen en gewoon wat plezier te hebben wat niets met de clan of zijn training of whatever te maken had.

Storkpaw It's all good girl

De slanke poes wist immers dat jagen nu het belangrijkste was wat ze moest doen, al was het vast niet wat haar vriend in gedachten had voor leuk. Het was meer werk, hun dagelijkse taak. Toch had ze het niet verwacht dat Hedgepaw haar opeens aantikte en besloten had dat ze tikkertje gingen spelen. "Hey!''riep ze beledigd naar de jonge kater die het al op een lopen gezet had. Oh zo gemakkelijk kwam hij niet weg hoor. Storkpaw zette de achtervolging in, zich hard afzettend met haar achterpoten om zoveel mogelijk snelheid te halen. Daarna raakte haar poten de grond nog nauwelijks aan als ze vlug de afstand tussen haar en Hegdepaw overbrugde. Dichtbij genoeg kon ze hem net aanraken met haar poot. "Nu ben jij hem''zei ze vrolijk, waarna ze zich snel weer omdraaide om de andere kant op te gaan. Achteruit kijkend of haar vriend haar al aan het volgen was.

Elfje

Storkpaw kwam hem al snel achterna gesprint. Hij was snel, maar dat was zij ook. Er was een reden waarom ze tot moorrunner werden opgeleid en niet in de donkere tunnels onder hun territorium aan het ploegen en zwoegen waren. Echter was Storkpaw sneller als hem in dit moment en al gauw voelde hij haar poot tegen zijn schouder waarna ze aankondigde dat hij hem nu was en ze weer wegsprintte. De bruin met witte apprentice draaide zich in een instantie om en sprintte haar achterna, extra kracht in zijn afduw stoppende. Een tijdje holde hij haar hard achterna, steeds net niet dichtbij genoeg komende, maar toen kwam er een bocht in het pas. Hij pakte de binnenkant en al gauw had hij een poot tegen haar flank aangeduwd. “Pak me dan als je kan!” riep hij plagend naar haar toe terwijl hij al weer weg racete.

Storkpaw It's all good girl

Ze rende zo hard al ze kon om uit het bereik van haar vriend te blijven, haar Windclan roots duidelijk zichtbaar. Bij een bocht nam ze die ruim, waardoor echter Hedgepaw gebruik maakte van de binnenbocht en daarmee haar in kon halen. Ze voelde zijn poot tegen haar aan en hoorde zijn uitdaging, voordat hij weer de andere kant op verdween. Even moest ze afremmen om te zien waar hij naar toe ging, maar al snel zette ze de achtervolging in. ''Je kan me toch niet ontsnappen''riep ze hem achterna, van plan om snel de afstand tussen hun te minderen. Ze was er al bijna op het moment dat het wat heuvel afwaarts was en in de hoop dat de bruine tabby daar zijn vaart even in zou houden versnelde ze haar eigen snelheid juist. Niet de handigste actie, al had ze het wel eens eerder gedaan, want nu bleef haar achterpoot achter een graspol steken en schoot ze naar voren. "Woah! Kijk uit!''riep ze naar haar maat, zichzelf niet meer tegen kunnen houdend voordat ze de heuvel over de kop afrolde.

Elfje

He sprintte zo hard als hij kon over het open veld heen. Er was niet veel om Storkpaw zachter te laten rennen of haar het pad te versperren, dus al gauw zat ze hem weer bijna op de hielen. Hij was nu echter heuvel afwaarts aan het rennen, iets waardoor hij snelheid minderde. Hij wist niet bepaald wat er in de kop van zijn beste vriendin omging, maar ze versnelde juist haar pas. Iets wat haar zwaar te kosten kwam want ze struikelde en koprolde de heuvel af. Hij kon nog net haar waarschuwing horen voor ze tegen hem aanknalde en hij ook zijn pootvast verloor. Met een “Oof” werd alle lucht even uit zijn longen geperst toen Storkpaw boven op hem landde en ze samen de heuvel afrolden. Eindelijk aan het eind van de heuvel en weer op vlakke grond kwamen ze tot een stop. Even moest Hedgepaw op adem komen. Hier en daar zou hij een blauwe plek hebben maar hij kon het niet helpen, hij moesten lachen en hard. Een echte, melige lachbui om wat er net was gebeurd. Het voelde gek, na het zo lang niet te hebben gedaan, maar ook goed. Alsof alles weer rustig op zijn pootjes kwam en het goede pad afging.

Storkpaw It's all good girl

Storkpaw nam in haar leven goeie en slechte beslissingen en deze beslissing om haar vaart te vermeerderen hoorde tot die laatste catagorie. Helaas had Hegdepaw de noodkreet niet op tijd gehoord en kon hij niet meer uit de weg komen, zodat ze met volle vaart tegen hem op botste. De twee rolde nog een stukje verder voordat ze op vlak land weer tot stilstand kwamen. Storkpaw kreunde lichtjes, flink door elkaar geschud. Oh man, hoe kon ze zo onhandig zijn? Ze verwachtte dat haar vriend boos op haar zou worden en keek beschaamd naar de grond. Tot haar verbazing echter was het geluid wat Hedgepaw maakte niet iets wat je uit woede deed. Hij lachtte. Hard. Storkpaw keek hem vol verbazing aan, was hij gek geworden? Toen ze echter genoeg gekeken had besloot ze dat dat niet het geval was en hij dit daadwerkelijk leuk vond. Ze was in volle vaart tegen hem aan gebotst en ze waren als twee ronde stenen de heuvel afgerond en hij vond het leuk. Storkpaw giechelde lichtjes, nog wat onzeker over dit alles maar aangestoken door haar vriend.

Elfje

Storkpaw keek hem aan alsof hij gek was geworden. Achja, misschien was hij altijd wel een beetje gek geweest, maar dan in een goede manier. Pas toen hij helemaal was uitgelachen, met tranen in zijn ogen, kon hij pas weer praten. “Dat was niet de meest fijnste ervaring, maar het was gewoon zo dom,” greens hij vrolijk. Dom genoeg om hem aan het lachen te krijgen. Hij lachte Storkpaw natuurlijk niet uit, dat zou hij nooit doen. Ze waren beste vrienden, natuurlijk. Nee, het was meer toelachen, of nouja, lachen om de situatie eigenlijk. “Sorry, gaat het?” vroeg hij haar daarna. Hij was ook de lichtste niet, dus misschien had hij haar wel pijn gedaan of iets dergelijks.

Onderwerp: Re: Our backs against the wall