Mom said to always wear a coat, but it's warm and it's heavy and we're trying to float

Nog geen moment van de dag had ze het niet koud gehad. Leafbare was zwaar, al helemaal nu de clan verwikkeld was in zulke chaotische omstandigheden. Ze probeerde er maar het beste van te maken en haar normale taken voort te zetten. Wat kon ze anders doen om de clan te helpen? Met een zucht plantte ze zich naast haar broer, die net als zij gestoord genoeg was om buiten te zitten. "Ik voel me slecht." Begon ze zeurderig. Soms moest ze gewoon even haar gevoelens kwijt. "Het is koud en ik heb stress." Het had geen zin om je problemen te verbergen. Iedereen voelde zich weleens minder en dat was niks om je voor te schamen.

[Ardentheart]

Het zou een lange leafbare worden, dat was zeker. De nachten vroor het al hard en overdag was het ook niet bepaald warm. Nee, de gestreepte kater was nu zeker wel blij met zijn lange vacht, hoe warm het soms ook mocht zijn wanneer de zon er recht op scheen. Maar dat was niet het enigste wat spanning in de clan veroorzaakte. Normaal was het al arm met de prooi, maar nu had Thornstar de sunningrocks aan riverclan gegeven. Het was misschien niet de grootste bron waar ze hun voedsel vandaan haalden, maar ze hadden het nu wel hard nodig. En dan als kers op de taart was Thornstar ook nog eens gestolen door de twolegs zonder spoor en lag Eveningglow in de nursery met kittens. Het hele leiderschap was dus ook nog eens omgegooid en hij wist niet zo zeker wat hij daar van moest denken. Hij kende beide katers niet echt, maar ze hielpen de clan ook niet naar de grond toe, dus hij gokte dat het wel okay was.

Het was nog vroeg op de dag toen deze gedachten zijn kop bezighielden terwijl hij even buiten zat om wakker te worden. Het was de laatste tijd eerder op staan en later thuiskomen in de hoop wat extra prooi te vangen. Daarnaast had hij ook nog een apprentice die hij moest trainen. Zijn dagen waren dus vol, maar zijn maag niet echt. En dan kwamen er ook nog alle andere dingen die al een stuk langer bezig waren die zijn hoofd nog bezig hielden. Het was misschien wel duidelijk dat hij de laatste tijd niet lekker in zijn vel zat, zeker niet na het hele gedoe met Coalnose, maar hij kon haar ook gewoon niet simpel met een zwiep van zijn staart vergeven. Hij had haar vertrouwd met een van zijn belangrijkste, diepste geheimen en zij had hem verraden. Daarnaast had hij het in eerste instantie niet eens gewild dat ze achter dat geheim was gekomen. Zijn bloedeigen familie wist er niet eens vanaf, alleen zijn twee beste vrienden en een ex-leider waarvan hij niet wist waar die was. Daarnaast ook Coalnose, zonder dat hij het haar had willen vertellen en door haar wisten Thornstar en Eveningglow er nu ook van af. Hij kon van geluk spreken dat ze hem genoeg medelijden hadden gegeven dat niet heel de clan er van af moest weten, dus dat hij niet overal waar hij ging gefluister zou horen, maar hij droeg het nog steeds met zich mee. Misschien niet op dezelfde manier als eerst, maar het weegde nog wel op hem.

Blijkbaar voelde zijn zus zich echter ook niet helemaal top. Ze plofte naast hem neer en vertelde hem op een wat licht zeurderige toon dat ze zich slecht voelde. You and me both, dacht hij, maar hij sprak het niet hardop uit. Spottedrain ging verder door te vertellen dat ze het koud had en last had van stress. Ja, daar kon hij zich wel in inleven. “Ik denk dat iedereen daar nu zo’n beetje last van heeft. Alles is in een keer een gat in gedonderd,” zuchtte hij. De clan lag vol van de spanningen, dus hij gokte wel dat meer katten niet goed sliepen en aten, stress is iets wat vast hoog hing. Het was niet zoals hem om zo erbij neer te zitten, echter. Normaal probeerde hij wel energiek en vrolijk te doen, maar de laatste tijd ging dat gewoon veel moeilijker. Een van zijn beste vrienden was nog steeds niet terug in de clan, de ander zag hij niet al te vaak meer en een iemand die hij vriend had genoemd had hem verraden om hem daarna een trap in de maag te geven en een kitten naar hem te vernoemen. Alsof hij nog maar iets voor haar betekende. Dan had ze wel een andere koers van actie genomen. Toch, hij kon het niet helpen om er voor zijn zus te zijn, ook al had hij misschien zelf meerdere onopgeloste problemen. “Maar, wat is er aan de hand?” Vroeg hij haar terwijl hij zijn amberen ogen op de hare richtte.

Instemmend knikte ze. De clan had het zo zwaar, alsof leafbare nog niet genoeg was. Toen hij vroeg wat er aan de hand was bleef ze even stil. Het was soms moeilijk om de origine van je gevoelens te achterhalen. Ze haalde haar schouders op. "Niet iets specifieks.." Na nog een keer diep nadenken besloot ze dat er toch echt geen duidelijke oorzaak was. Er knaagde gewoon iets aan haar. Stress kon zo onlogisch zijn. "Wil jij nog iets kwijt? Niks is raar. Ik ben er voor je." Haar blik werd warmer en ze keek hem indringend aan. Hij wist dondersgoed dat ze een leugen zou opmerken dus hij kon maar beter héél eerlijk zijn.

Spotterain gaf aan dat er niet iets specifieks mis was, of verkeerd voelde, dus heel veel konden ze daar dan ook niet mee. Maarja, soms had je dat gewoon. Het was pas toen ze hem vroeg of hij nog iets kwijt wilde, dat hij even ongemakkelijk ging verliggen om de korte verstrakking van zijn lichaamstaal te proberen te verbergen. Er was een hele hoop wat hij zo graag kwijt wilde, maar niets wat hij haar werkelijk kon vertellen. Ze zei nou wel dat niets raar was, maar als hij haar ging vertellen dat hij kinderen in Windclan had zitten, kinderen die nu zeker al de leeftijd van een apprentice hadden en geen moeder mee, dan wist hij niet hoe ze daar op zou reageren. Hij had ze express niet opgezocht. Ze waren beter af zonder hem toch? Het was allemaal al moeilijk genoeg zonder er nog een vader van een andere clan bij te gooien. Daarnaast had hij ook onrustige dromen gehad, waarin een kattin die hij nog nooit gezien had maar zeker heel echt leek hem bezocht. Daar voelde hij zich ook zo dubbel over. Het ene moment was ze zo gemeen en beet ze naar alles en iedereen die hem pijn leek te doen en het andere moment gaf ze hem zoetjes comfort. Hij had het toegelaten, maar hij wist niet zeker wat hij er nou echt bij voelde. Het was allemaal maar een conflict in zijn hoofd en ook dat was iets wat hij zijn zus liever niet vertelde. Het enigste wat hij haar wel kon vertellen was zijn ruzie met Coalnose, een kattin die tot kortgeleden nog een van zijn beste vrienden was geweest. Tansystep, de kattin uit zijn dromen, had hem verteld dat ze smoorverliefd op hem was en toen hij haar gevoelens niet terug had geschonken ze maar willekeurig met een vreemde de bosjes in was gedoken. Hij wist niet helemaal of dat de hele waarheid was, want hij had nooit opgemerkt dat Coalnose iets anders naar hem had getoont dan vriendschap, maar ze had daarna wel een kitten naar hem vernoemd, alsof hij nog een hele hoop voor hem betekende. Dan had ze wel anders gehandeld. Hij ontweek dan ook lichtelijk de blik die zijn zus hem nu schonk. “Nee,” mompelde hij dan ook. Ze had hem gevraagd of hij iets kwijt wilde en het enigste wat hij kwijt aan haar kon, daar wilde hij het gewoon even niet meer over hebben eigenlijk. Hij was er nog steeds kwaad over en hij had geen zin om dat meer omhoog te gaan halen.

Er ging heel wat in zijn koppie om. Dat was haar wel duidelijk. Ze had ook enige verstarring in hem opgemerkt, maar nu ze erover nadacht kon dat ook ingebeeld zijn. Wat ze zich echter niet zomaar bedacht was dat hij duidelijk iets achterhield. Hij was de laatste tijd sowieso wat terughoudender. "Ardent.." Begon ze, zoekend naar de juiste woorden. Ze wilde weten wat er was, maar gaf genoeg om hem om te weten dat hem oncomfortabel maken niet de manier was. "Ik maak me zorgen om je. En ik weet dat er iets is, lieg daar alsjeblieft niet over." Soms vroeg ze zich af of ze wel zo close waren als dat ze dacht. Zelfs siblings konden diepe geheimen voor elkaar verbergen.

Hij kon niet zo gemakkelijk van zijn zus afkomen. Nou kon hij ook echt vreselijk liegen en vragen omzeilen, dus was het ook niet zo moeilijk om zo door hem heen te zien. Soms wenste Ardentheart dat hij dat wel kon, dat hij niet zo eerlijk was van nature en dat het allemaal gewoon makkelijk was. “Spotted, ik zeg niet dat er niets is. Maar ik- ik wil er gewoon niet over praten.” En anders kon hij er niet over praten. Hij had geen zin in katten die hem vertelden dat hij het goed moest maken met Coalnose omdat ze vast haar redenen had, want hij kon ze de achterliggende reden niet vertellen. Niet zonder door iedereen nagekeken te worden en als een verrader van de code gezien te worden. En had had nou toch niet veel nut, want ze waren nu onderhand al acht manen, dus ze hadden een eigen leven in een andere clan. Het was dus echt niet alsof hij geheimen wilde houden, maar hij dacht niet dat hij het gewoon zomaar kon gaan vertellen aan iedereen in Thunderclan en dan kon verwachten dat ze hem nog steeds zo accepteerden zoals ze nu deden. Hij wilde ook niet dat zijn zus anders naar hem zou kijken, maar misschien deed ze dat al wel. Vroeger had hij immers nooit echt geheimen voor haar gehad, maar dan, vroeger was alles ook makkelijker geweest.

Ze had een gevoelige snaar geraakt. Zachtjes beet ze op haar lip, zoekend naar de juiste woorden. Wat kon ze zeggen zonder hem kwijt te raken? Ze wilde er gewoon voor hem zijn. Ze wilde haar broer terug. "Luister. Ik weet niet wat er tussen jou en Coalnose afspeelt, maar het komt echt wel goed." Bracht ze uit, zo impulsief als maar kon. Oké, nu moest ze echt oppassen. Soms haatte ze zichzelf voor hoeveel ze durfde te zeggen. Ze was heus wel zelfbewust, gewoon niet altijd.. "En daar bedoel ik niet perse mee tussen jullie. Vriendschappen gaan nou eenmaal stuk. Ik bedoel dat het goedkomt met jou." Haar ogen zochten naar de zijne. Ze had vaak genoeg ruzie om te weten hoe irritant anderen daar over konden doen. Dit was tussen hen en daar had zij niks over te zeggen. Hij moest gewoon weten dat ze er voor hem was.

Zijn zus kon hem altijd wel aflezen, maar dit keer leek ze niet te zien dat er meer dan alleen zijn ruzie Coalnose aan de hand was. Ze vertelde het wel dat het wel goed zou komen. Niet in het algemeen, maar met hem en ze zocht zijn ogen op. Ardentheart zuchtte. Hij wilde haar kunnen vertellen wat er aan de hand was, wat hem allemaal dwars zat. Maar hij wilde haar niet met al zijn problemen opzadelen en daarnaast kon hij het ook niet eens hier in het kamp gaan vertellen. Te veel katten wisten er al van en hij kon zichzelf gelukkig noemen dat Thornstar en Eveningglow het stilgehouden hadden. Nou waren die niet eens meer de leiders, dat lag nu in de poten van Stagtine en Smouldertonge en Ardentheart was blij dat die er niets van wisten. Hij wist immers niet hoe die er op zouden reageren, maar ergens betwijfelde hij wel dat het dezelfde reactie zou zijn. “Ik wil gewoon dat ze me met rust laat en dat lijkt een onmogelijke wens, blijkbaar,” bromde hij uiteindelijk.

Zijn reactie bleek zijn zusje verkeerd te strijken, wat hij ook weer niet had bedoeld. Hij was boos op Coalnose en niet op haar. Het was gewoon allemaal zo vermoeiend. Hij wilde het liefst ook niet constant boos zijn bij het zicht van de zwarte kattin of bij de gedachte van haar. “Nee, sorry, ik wilde niet boos tegen jou doen,” zuchtte de bruine kater. “Het is gewoon, ze probeerd steeds verantwoordelijkheid op mij te duwen met die kittens van haar, wat totaal haar eigen keuze is geweest. En ze wil ook geen eens toegeven dat zij een fout heeft gemaakt, terwijl ik nooit de vrijwillige keuze heb gemaakt het uberhaupt met haar te delen.” Het kwam er nu uit als een stortvloed, sommige details ontwijkenden. Misschien zou zijn zus het daardoor niet helemaal kunnen begrijpen, maar hij kon er ook niet zomaar in het kamp zijn mond over open trekken. En ergens deed het hem toch pijn om haar niet te vertellen dat ze al een tijdje een tante was, maar wat voor nu had het, als hij geen eens zelf zijn kinderen had gezien.

Wow, daar had ze hem. Opeens kwam alles eruit en om eerlijk te zijn begreep ze er helemaal niks van. Het leek haar beter om dat niet toe te geven. Straks voelde hij zich geforceerd om details te delen en daar werd de sfeer vast niet zonniger op. "Je hebt vast geen zin in dat ik je hierover ga therapeuten en dat ga ik dus ook niet doen," Begon ze. Met haar voorpoot draaide ze langzaam heen en weer, waardoor er een kuiltje vormde. "Maar als je er ooit iets over kwijt wilt. Ik ben hier. En je valt me nergens mee lastig, want ik verveel me vaak hoor. Je weet hoe erg ik deze routine haat." Dat was waar. Elk stukje drama zou haar dag nu opbeuren. Daarbij kwam dat ze er écht voor hem wilde zijn.

Een korte lach ontsnapte hem. Misschien was het niet al te vrolijk, maar zijn zus die therapeut uit zou gaan hangen was toch wel ironisch. Negen van de tien keer was hij de gene die een gesprek over alles wat iedereen dwars zat aanging en ze er doorheen probeerde te helpen, maar daardoor verloor hij ook vaak zicht in wat er allemaal in zijn eigen leven aan de poot was. Niet dat hij dat nu erg zou vinden, hij dacht er het liefst gewoon niet aan want het bleef hem een rotgevoel geven. “Ik kan er niet over praten, niet hier.” Zuchtte hij uiteindelijk. Liet haar daar maar haar eigen conclusies bij trekken, maar hij was het zat dat iedereen hem bleef aansporen dat hij met ze kon praten.

Ze begreep dat hoe hard ze ook zou proberen, haar broertje niet toe zou geven. Hij zou haar alleen maar verder en verder van zich afduwen. Een zucht verliet haar mond. "Ik snap het." Verklaarde ze, waarna ze opstond. "Ik zal je verder met rust laten. Wil je later vandaag nog gaan jagen?" Ze maakte al aanstalten te vertrekken, maar wachtte nog even op zijn antwoord. "Oh, en je hoeft geen woord te zeggen." Knipoogde ze hem toe.

Gelukkig liet Spottedrain het er nu bij zitten. Hij had echt geen zin in een hele discussie over het feit dat er hem iets dwars zat maar hij het niet wilde vertellen. Iedereen had zijn geheimen toch? Misschien dat hij het haar ooit nog wel zou vertellen, maar pas als hij daar zelf klaar voor was. Iets wat zijn zus ook leek te begrijpen en dus vroeg ze hem alleen maar of hij later nog wilde gaan jagen, met de belofte erbij dat hij geen woord hoefde te zeggen over wat hem dwars zat. Hij knikte. “Rond zonhoog?” Vroeg hij haar als bevestging.

Niet dat er nu veel zon te vinden was. Een zwakke lichtbol in de lucht die geen warmte bood. Niets van de warme kleuren die newleaf en greenleaf zo fijn maakten om aan te zien. Er zou dan waarschijnlijk ook niet veel prooi zijn die in deze kou hun kop naar buiten zou steken of de monochrome buitenwereld zou intrekken. Maar met z’n tweeën zouden ze toch wel iets moeten kunnen vangen.

Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had niet verwacht dat hij zou instemmen, in ieder geval vandaag niet. Dat hij nog niet moe van haar was deed haar goed. Het lag echt aan hem dat hij er niet over wilde praten. Dat voelde op een gekke manier opluchtend. "Rond zonhoog." Knikte ze lachend, waarna ze nog even speels met het puntje van haar staart tegen zijn kop tikte. Vervolgens trippelde ze weg en liet ze hem alleen, zoals hij wilde.

Topic uit