you were forged in fire and rose from the ashes

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

In stilte zat de flame point poes op het witte hek. De schapen liepen te grazen in het weiland en verzonken in haar gedachten leek er een waas voor haar ogen verschenen te zijn. De wind streelde voorzichtig haar vacht met koude strelen en de sterren bleven ook deze avond waarschijnlijk weer verscholen achter de wolken. De zon zakte langzaam, maar erg veel kreeg ze er niet van mee. Het enige teken van leven wat er op dat moment in haar zat was het knipperen van haar ogen en haar flanken die bewogen wanneer ze ademde.

Ondertussen was het donker. De maan had de zon zijn plaats ingenomen en Newtpaw leek eindelijk uit die waas getrokken te zijn die om haar kop hing. "Hallo," mompelde ze zacht naar de kleine pony die bij haar in de buurt stond. "De sterren zijn weer boos" vervolgde ze. Het kleine beest leek als een therapeut te dienen voor haar. Wekelijks kwam ze hier en bleven ze bij elkaar in de buurt. Newtpaw vertelde haar verhaal en de pony, wie ze Apollo had genoemd. Met een zucht sprong ze van het hek en op zijn rug. Normaal. Gebruikelijk. Een deel van hun routine. "Zijn de juiste keuzes wel gemaakt?" Stelde ze haarzelf de vraag en ze ging liggen in zijn warme vacht.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De jonge Medicine Cat Apprentice was zoals een trekvogel, ze vloog vaak weg uit het territorium om rond te kijken, nieuwe dingen te leren en bovenal na te kunnen denken. Haar leven was de afgelopen dagen enorm op zijn kop gezet en hoewel het grotendeels positief was, wist de kleine kattin ook dat het ook zijn keerzijden had. Waterpaw was verdwenen, en hoewel ze de kater wellicht enkel als zeer jonge kitten had gekend, het bleef haar voorganger, het bleef de eerste Apprentice van Rousebell en nog belangrijker het was en bleef een Clangenoot.

Starclan was nog niet bekend met haar, ze wist enkel dat ze ooit de reis naar de Moonstone zou maken, en de katten, de twinkelende sterren zou ontmoeten. Hoe en wat er zou gebeuren, dat was allemaal nog de vraag. Ze had geen macht over haar voorouders en geen macht over haar Clangenoten. Remnantpaw was een ruwe diamant, met de juiste wrijving zou ze een fantastische Medicine Cat worden, alleen had ze nog veel te leren en moest ze nog opgroeien.

Het verloren territorium was relatief veilig voor een gebied dat niet tot de Clans behoorde, al was het vroeger wel een deel van Skyclan geweest. De Clan die enkel bestond in verhalen, en in de gedachten van hen die het bloed droegen van die katten. In Thunderclan waren veel Skyclanners komen wonen. De zon zakte langzaam, terwijl de laatste stralen haar grijze vacht warm op deden lichtten. Een bijna bronze glans was op haar zachte vacht te zien terwijl de kattin met blinkende amberen ogen naar de hemel keek.

Schapenwolken dreven door de lucht, het voelde vredig. In ieder geval voor haar. Voor de kat die nog geen ervaring had, zover ze wist, met Starclan. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze in de buurt van een van de witte hekken bleef staan. De geur van Shadowclan hing er nog, werd door de wind in vlagen naar haar toe geblazen waardoor ze nieuwsgierig zoekend, zocht naar een onbekende vacht van een van de andere Clans. Ze was nog nooit op een Gathering geweest. De kattin zag een prachtige flamepoint, slank gebouwd zoals zijzelf, op de rug van een van de dieren liggen, een pony. Onhandig sprong de jonge Medicine Cat Apprentice op het witte hek waarna ze met onschuldige maar scherpe ogen naar de ander keek. 'Laat hij dat toe?' Mauwde ze haar zachte stem ietwat ruw maar nog steeds vriendelijk.

❅

_{Nog niet heel lang was het, dat ook zijn pootafdrukken te vinden waren in het sneeuw dat hier in overvloed lag. Het vlakke uitzicht was één die de grote tom nog altijd niet kon plaatsen, gewend aan het rotswerk van de bergen als hij was, nu niets meer dan de achtergrond van een wijd uitgestrekt landschap. Hier werd de horizon enkel verpest door wat Twolegs hun nest noemde, door paarden die een levens voorraad aan gras hadden. Mathias zou er wat voor over hebben, leven van enkel gras klonk zo veel makkelijker dan achter je prooi aan te moeten speuren, afhankelijk zijn van het leven van een ander wezen. De grote tom was nooit een waar jager geweest, zijn grote robuuste bouw, anders zo geweldig handig in gevecht, was een waar tegengewicht in het jagen. Maakte het hem altijd ietwat lastiger dan dat het was voor zijn wat kleinere, meer behendige soort genoten.

Katten als de twee waar zijn ogen nu op rustte, terwijl hij zichzelf op één van de twoleg hekwerken bevestigd had. Één had zich wel erg comfortabel gemaakt op een wat grotere viervoeter. Mathias vernauwde bedenkelijk zijn oogjes terwijl hij naar het rare wezen keek. Het leek op een paard, maar in grote leek het zo veel meer op een hond. Nieuwsgierigheid was wat hem op zijn plek vasthield terwijl de grijzige kattin de ander vroeg of het dat zo, maar toeliet. Mathias haalde zijn wenkbrauwen op, grinnikte onder zijn zware ademhaling. Natuurlijk deed het dat, anders zat ze er toch niet? Met een vermaakte blik op zijn gezicht hief de grote kater zich op zijn poten, sprong van zijn plek af en stapte door het witte landschap heen richting het tweetal. "Lijkt me wel huh" zijn glimlach was niet te missen terwijl hij de katten aankeek "Anders zat ze er niet op." Met een plezierige grinnik schudde de kater de sneeuw van zijn dikke gouden pels af, hield blik op de twee vreemde.}

the old gods may be dead but they are neither kind nor forgiving

old gods

Ze begon net een beetje in te dutten toen ze een stem hoorde. Eentje die ze nog niet eerder gehoord had. "Laat hij dat toe?" Met een zachte zucht opende ze een oog en keek ze naar waar de stem vandaan kwam. Remnantpaw, zou ze later leren. Daarna vulde nog een stem haar oren. Eentje die ze veel beter kende en iemand die ze om zijn hals wilde vliegen uit blijdschap, maar in plaats daarvan moest ze doen alsof ze hem niet kende. Alsof hij niet voelde als haar eigen, biologische familie. "Ja, nu wel" begon de flame point terwijl ze haar andere oog ook opende en een keer gaapte. Misschien moest ze alerter zijn, maar de combinatie van de geur van kruiden van de grijze poes en Mathias die aanwezig waren had ze geen angst. Misschien moest ze vragen om haar naam, maar als ze eerlijk was had ze de energie er niet voor en de zin er niet in om het te vragen. Dat klonk als verschrikkelijk veel werk.

They are fickle unsteady as moonlight on water

MONTY

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was voornamelijk gefocust geweest op het gekke dier waarop de ander was gesprongen. Ze kende het immers niet uit verhalen, erg gevaarlijk leek deze momenteel niet, al was het zeker dat de pony kon trappen. Zelf zou ze niet zo snel bovenop zo'n groot dier proberen te springen, zelfs al was ze niet bang om af en toe in de bomen van Thunderclan te hangen. Ook al ging ze nooit de hoog, haar Clan had haar nodig en een gewonde Medicine Cat Apprentice was niet bepaald bevorderlijk.

Een andere geur kwam haar neusgaten pas binnen toen ze en zwaar gegrinnik hoorde waardoor haar kopje snel diens kant op flitste. Een kater, groot en robuust kwam naar hen toe gelopen door de dikke sneeuw. 'Lijkt me wel huh,' klonk er een tikkeltje vermaakt. Zijn glimlach was niet te missen waardoor Remnantpaw relatief ontspannen bleef, de geur? Dat was onbekend. Iets dat ze niet vaak had geroken rondom haar Clan. 'Anders zat ze er niet op.' Klonk er met plezierig gegrinnik. De grijze Medicine Cat Apprentice knikte enkel vaag voordat ze haar ogen weer op de flamepoint richtte.

'Ja, nu wel,' De ander leek nogal slaperig en ontspannen te zijn. De ogen waren nauwelijks geopend, ze achtte zichzelf waarschijnlijk veilig. Aan de andere kant, de meeste zouden waarschijnlijk ook niet op een pony sprongen, dus veiliger dan dat kon ze ook niet zijn. Uit het bereik van slechte katten. Remnantpaw hield haar kop verward op de Rogue. Hij leek normaal, niet veel anders dan een Clankat maar hij was geen Clankat. Dat was duidelijk en voor Bloodclan of de Elite was hij te vriendelijk, te warm. Ze zwiepte nerveus met haar staart terwijl ze een zich onhandig op het hek balanceerde. Voordat ze eraf viel in het koude sneeuw en met een zachte kreun bleef liggen. Koud!

❅

_{Ze hoefde hem maar een blink toe te schenken of hij begreep haar. Snapte waarnaar ze doelde, begreep dat hoewel ze elkaar lichaamstaal begrepen. Ze elkaar voor nu niet kende. De grote tom hief zijn zware kop op, liet zijn ogen over de hare heen dansen terwijl ze in haar kalmte bleef liggen. De woorden die ze liet vallen deden zijn wenkbrauwen omhoog draaien, nu wel? Anders niet dan?Want als dat het geval was, vond het ergens maar niks dat ze zo haar leven riskeerde.

"Is dat niet altijd zo dan?" mauwde hij, kantelde zijn grote kop, gedragen door sterke spieren. Hij wist dat Newtpaw slim was, wist dat zolang haar hart niet in de keel sloeg, de zijne dat ook niet zou doen. Maar hij kon het niet helpen ietwat van zorgen er bij te voelen. Hij was altijd de roekeloze, zodat niemand anders dat hoefde te doen. Maar goed, alles ging goed nu, de glimlach bleef op zijn koele gezicht.}