Start over

Shatteredice sliep sinds dat ze in Riverclan woonde al een stukje beter maar nooit volledig vredig. Immers bleven haar vijanden vrijuit rondlopen in haar vorige clan waar ook haar kinderen nog altijd woonde. Er was geen dag dat voorbij ging dat de gesproette flame-point met angst leefde dat Daintywhiff of Wolfheart weer een nieuwe slag zouden slaan. Helaas kon ze op het moment nog altijd weinig doen dan elke dag weer bidden naar Starclan dat ze hen veilig hield tot ze zelf de bedreiging kon verjagen. In ieder geval sliep ze al weer een beetje beter nu één van haar kinderen hier in Riverclan bevond. Hoewel ze hem niet gebaard had voelde de Falconpaw voor haar als haar echte eigen zoon en niemand die haar kon wijs maken dat ze niet zijn moeder was. Ondanks ze niet meer bij hun leefde, had ze haar rang als moeder nooit opgegeven. Ze zou er altijd zijn en ze zou er alles aan doen dat ze veilig en gelukkig zouden worden.  Dat gelde voor haar kinderen in Windclan als haar drie andere zoontjes hier in Riverclan. Ze kon niet wachten tot ze Falconpaw haar kroost kon laten zien. Helaas had ze nog wat geduld moeten hebben. Falconpaw was niet hier enkel voor visite, hij was er om te werken en hoewel ze elkaar natuurlijk allang gesproken hadden, hadden ze nog geen volledig guality time gehah saampjes. Falconpaw werd ook steeds groter en volwassener. Het was maar ook de vraag in hoeverre hij daar nog behoefte voor had. Sommige kinderen vlogen namelijk sneller uit het nest dan een ander. Dat was natuurlijk harstikke normaal maar Shattered moest stiekem toegeven dat ze soms nog wou dat ze met al haar kinderen nog gekruld in het mosbed kon liggen. Hen in haar armen hebbend en tegen haar pluizige buik aan. Shatteredice sloeg haar staart om haar drie kindjes heen en wurmde haar eigen snoet ook in haar pluizestaart. Haar oogje viel langzaam dicht en kort was ze in slaap gevallen. Haar slaap was echter wel kort, want toen ze een bepaalde stem zachtjes hoorde in de ingang was haar kopje al omhoog gekomen. Ze bleef een golf van goedkeuring en liefde voelen als ze de titel mama hoorde, vooral als het uit de mond kwam van Falcon. Haar blauwe oogje keek op naar de rode tom. Elke keer weer leek hij een kop groter gegroeid te zijn. Het betreurde haar wel dat ze hem en haar andere kindjes nooit goed zou zien opgroeien. Dat ze Gorsepaw nooit zou zien opgroeien samen met zijn familie.. Haar oortjes lagen slapjes naar beneden gezakt toen ze de neus van haar zoon tegen haar voorhoofd voelde. Kort had ze haar oogje weer gesloten. ''Mijn zoonlief.'' Murmelde ze zachtjes terug. ''Ik kan soms niet helemaal geloven dat je hier bent.'' Vertelde ze hem. ''Het is zo fijn om je hier te hebben. Alles gaat al een stuk beter nu je hier bent.'' Mauwde ze met een moederlijke glimlach. ''Hoe gaat het met jou? Is Riverclan goed voor je?'' Ze had wel gemerkt dat ze streng waren voor hem. Ook Crystalstar kneep een beetje haar ogen toe maar ze vertrouwde erop dat haar vriendin zou inzien dat Falconpaw geen bedreiging vormde. Dat hij te vertrouwen was. Daarbij was het haar kind, dat was bijna al garantie dat hij een goeie goedzak was. Ze wurmde zich ondertussen wat meer overeind maar ondanks haar beweging bleven de kids in dromenland. ''Kom zitten.'' Sprak ze nog tussendoor, warm en uitnodigend. ''Ik krijg bijna nekpijn als je staat, zo groot ben je al zeg.'' Ze kon het bijna niet geloven. Falconpaw was zowat al een volwassen man. In haar oog zag ze soms nog een onschuldige kittentje rondrennen. Oh de tijd ging toch zo snel..