De vogel

Stormkit zat heel stil achter een stel struiken. Ze keek naar een vogel die nietsvermoedend rond hipte opzoek naar iets om te eten. Stormkit was ook opzoek naar eten, maar geen zaden. Zij hield meer van vis en vlees, zoals dat van vogels. Langzaam likte Stormkit haar snuit af. De vogel kwam steeds dichterbij. "Nog eventjes, nog heel eventjes," dacht Stormkit smachtend. Ze was al de hele dag bezig geweest een vogel te vangen, maar elke keer sprong ze net te vroeg of te laat op, zodat ze elke keer mis greep en de vogels geschrokken opvlogen. Vogels vangen was dan ook erg moeilijk. En daarom juist wilde Stormkit het zo graag kunnen.Als ze dan terug kwam in de nursery met een zelf-gevangen vogel, zouden de andere katten misschien eindelijk anders tegen haar opkijken. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht bij dat idee. Snel richtte Stormkit zich weer tot de vogel. Die had haar toch niet opgemerkt?
Gelukkig. Na even op te hebben gekeken, hipte de vogel rustig verder en bukte af en toe om tegen de grond te pikken. Stormkit bestudeerde elke beweging van het diertje. Die bewoog zich - in tegenstelling tot katten, die zich heel soepel en vloeiend voortbewogen - heel stijf en onregelmatig. Behalve tijdens het vliegen. Dan maakte ze net zulke vloeiende en soepele bewegingen als een kat. Het leek Stormkit geweldig om te kunnen vliegen. Gewoon door de lucht te kunnen zweven zonder te pletter te vallen. Even keek Stormkit omhoog naar de wolken die als blaadjes over water door de lucht dreven. Een onhoorbare zucht verliet haar keel. Even schudde ze haar hoofd om zich vervolgens weer te concentreren op de vogel. Die was nog maar een paar passen van haar verwijderd. In haar hoofd telde Stormkit af: "Tien... negen... acht... zeven... zes... vijf... vier... drie... twee... één!" Met een snelle sprong belandde ze op het zachte mos en de dode bladeren van de ondergrond. Maar behalve dat voelde ze ook nog iets zachts tussen haar klauwen. Was het haar dan toch gelukt de vogel te vangen? Voorzichtig keek Stormkit naar beneden. Tussen haar klauwen stak het bruine vleugeltje van de vogel uit. Stormkit 's ogen werden groot. Het was haar écht gelukt! Ze had een vógel gevangen! Trots nam Stormkit de vogel in haar bek en schudde het even door elkaar. Daarna liet ze het weer vallen en riep luid: "Gelukt! Het is me eindelijk gelukt!"
Ineens werd ze weer voorzichtig en behoedzaam. Als iemand haar op zou merken voordat ze zelf bij de nursery aan was gekomen, was alles waarschijnlijk voor niets geweest. Triomfantelijk liep ze door het kleine bos. Ze wilde nog even van haar vangst genieten voordat ze naar de nursery ging, maar natuurlijk niet te lang. Anders werd ze straks alsnog betrapt. Om zichzelf nog even gerust te stellen luisterde en rook Stormkit nog even goed. Toen ze er bijna verzekerd van was dat er niemand anders was, rende ze vrolijk een paar rondjes met de vogel in haar bek. Daarna maakte ze zich klaar om weer naar de nursery te gaan.

Met haar poten om het kevertje geslagen speelde Fernkit met het kleine wezentje. Een speelse glimlach stond op haar gezicht en haar staart zwierde langzaam heen en weer. Ze tilde een poot op om te kijken of het insect met inmiddels 3 van de 4 poten nog had. Maar het kleine ding probeerde weg te lopen. Ze probeerde te grommen maar het was meer een onhandige miauw geworden. Ze zette haar ene poot die ze net in de lucht had gedaan weer op het beestje maar voelde nu een ranzige vloeistof aan haar poot plakken. Ze deed haar grijse pootje weer omhoog en zag de geplette kever. Even keek ze geschrokken op maar begon toen licht te lachen, ach wat maakte het uit hij was toch al een poot kwijt. Ze rook aan het dode beest, zou het eetbaar zijn? Ze kon het proberen,toch? Ze nam een klein stukje van de kever in haar mond en begon er op de kauwen. Al snel spuugde ze het uit. ,,Getverderie!" Was haar reactie erop en liet het geplette beest maar achter, misschien luste de vogels het wel. Die zag ze namelijk wel meer rare dingen eten zoals van die glibberige regenwormen of die kleine kriebelige spinnetjes... Nee dat was niks voor haar, iets waar een lekkere sappige smaak aan zat en waar ze moeite voor moest doen om hem te pakken te krijgen. Nou was het ook zo met die kleine beesten dat het moeilijk was om ze te pakken maar voor vogels of konijnen, daar moest je echt achter aan rennen. Ze snoof de lucht van het bos in en rook een bekende geur. Ze schudde haar kleine kopje en zette een klein sprintje in. "Gelukt! Het is me eindelijk gelukt!" hoorde ze vanuit de verte. Die stem herkende ze wel hoewel ze niet vaak met familie op pad ging. Het was StormKit.. Ze ging iets sneller rennen maar dat veroorzaakte wel dat ze sneller moe werd. Hijgend bleef ze even staan en ging toch maar lopend verder. Ze keek om zich heen, de bomen die allemaal naast elkaar stonden waren voor haar gigantisch, maar ze hield er wel van om zo nu en dan in een boom te klimmen. Maar nog nooit had ze echt de top berijkt. Ze keek weer voorzich en Fernkit richte zich nu op de poes voor haar. De geur was al dichtbij dus ze zou er zo zijn.
Nadat ze de geur de kat had gevonden en deze volgde rook ze ook nog het bloed van iets. Ze zag de schim van de poes en liep ernaar toe. ,,Heeii"
Zei ze met een glimlach en zag het vogeltje in haar bek. ,,Woow, gaafe vangst!" Had ze geroepen en verwonderd naar het vogeltje gekeken.

Een zivler grijze cyperse poes liep sierlijk langs de kant van de rivier. Het was een prachtig weertje en de zon scheen fell op haar gesreepte vacht. Roseleaf hielde van deze dit soort dagen. Zelfs al toen ze een kit was. Toen hoorde ze iets van achter de struiken en het rook daar ook naar Riverclan! ,,Woow, gaafe vangst!" Klonk het. Ze dook door de striuken heen en kwam uit op een plek waar twee kittens stonden te jagen!"Hey! Jullie klaintjes! Het is TEGEN de warrior code in om als kit te jagen! Naar de nursery!" Ze zuchtte even en ging tussen de kits in zitten. Ze zag wel wat van haarzelf in die twee kits. "Jullie kunnen vast ook niet wachtten he? Zo was ik ook hoor toen ik een kit was. Maar met veel gedult en geloof kunnen jullie ookal snel de Riverclan dienen." Ze gaf de twee kittens nog een ferme lik over hun kopjes.