Depressing'~,

Onderwerp: Depressing'~, zo 15 apr 2012 - 1:23

De dag hier voor, had ze nog hoog in een boom gezeten en naar beneden gekeken. Angst loos, maar ook weer doods bang was ze gesprongen. Haar lichaam had de grond geraakt. En haar kop en flank was gaan bloeden. En niet zo'n beetje ook. Fireheart was gekomen. Na lang na denken had Brightpaw haar verhaal gedaan.
Nou lag ze in haar nest. Ze sliep. Maar niet rustig. Haar borstkas ging als een gek op en neer. En ze zweette. Haar gesloten ogen traanden. Maar niemand merkte iets. Ze droomde. Ze droomde, ze droomde over Darkfire. Een training. Een training dat haar dood zou worden. En dan, dan droomde ze over haar eigen dood. Wat er na gebeurde. Wat er gebeurde als Darkfire's klauwen haar dood zouden maken. Zijn klauwen haar nek zouden open reten. Die dood was vreselijk. Ze zag alles. Het leek als of de dood pijnlijker is dan dat als ze uit een boom was gesprongen. Ja zelfs die pijn was fijn geweest. Met de pijn die ze nu voelde in haar droom was als aaien geweest, warme liefde volle likken over haar kop. Maar deze pijn, de pijn die Darkfire haar geven zou. Dat was gewoon hels. Haar ogen schoten open en ze liet een pijnlijke kreet horen. Wanneer ze om zich heen keek is zij de enigste in de den. Haar wonden waren op gedroogd en nu nette korsten. Ze wist dat dat binnen een paar maanden weer onzichtbaar zou zijn. Dat haar mooie vacht er weer op zou groeien. Ook al is haar vacht dof. Ze liep struikelend naar de uitgang van de den en daar ging ze liggen. Ze kon niet veder. Ze was bang. Ze wilde zich verstoppen in haar vacht. Weg wezen. Weg uit deze hel. En dan. En dan kwam Moonstripe op haar afgelopen. Ze hees haar kop op en keek naar hem. Haar ogen waren pure angst bollen. En haar wonden waren korsten. Nog bloed rode korsten. Ze had Moonstripe al heel lang niet meer gezien. Wel gezien. Maar niet oog in oog. Niet zoals nu. 'M...M...M...Moon...Moonstripe... Eh... Hallo,' zei ze bibberig.

-There is only one person welcome. And that person knows who I mean. And that is Moonstripe!-

Onderwerp: Re: Depressing'~, zo 15 apr 2012 - 16:15

Zijn vacht door de war, zijn ogen veronrust. Het blauw was donkerder geworden, donkerder dan het ooit gekend was. Hij had het nieuws juist opgevangen, en hij was woedend. Hoe durfde ze dit hem uberhaupt aan te doen? Hij had geen idee waarom hij zo kwaad was, maar ze betekende wel nog iets voor hem, alhoewel het niet op de manier was die ze wou. Maar toch, zij.. Dood. Ze had het geprobeerd, en hij was nu kwaad op haar. Met trillende poten zag hij haar vacht opduiken bij de apprentices den, en hij sprong naar haar toe tussen andere nietsvermoedende katten. “Brightpaw.” begon hij met een vaste stem, die hij probeerde te behouden. Haaar vacht lag onder de wonden, het bloed opgedroogd en korstig, haar ogen dof naar hem aan het staren. Haar stem bibberig, en alles bij alles maakte het hem week vanbinnen. Maar hij moest eerst zeggen wat hij wou, voordat hij medelijden ging krijgen. Zij was tenslotte degene die dit aan hem deed. “Hoe kon je zo iets doen? Ik weet dat je het moeilijk hebt, en dat ik je alleen maar meer problemen bezorg, maar dit kan je me niet aandoen! Ik was doodongerust over je, nietsvermoedend tot ik het nieuws hoorde. Je hebt geen keuze, dat mag niet van mij. Je kan me dat niet aandoen, niet na alles. Je bent misschien niet degene die je wou zijn, maar je betekend menig veel meer dan enig ander kat hier. En als jij het opgeeft, dan is alles verloren hier. Je mag niet doodgaan, hoor je me? Dan mag niet!' Hij schreeuwde de laatste paar woorden in haar gezicht, en bleef toen hijgend staan. Hij vermeed haar blik zo lang als mogelijk, maar keek toen uiteindelijk toch in haar groenige ogen. Hij zakte door zijn poten, en liet zijn kop hangen. “Niet jij.” Murmelde hij zachtjes terwijl hij met zijn ogen knipperde om tranen tegen te houden.

EMOCORNER >D

Onderwerp: Re: Depressing'~, zo 15 apr 2012 - 16:34

De manier waarop Moonstripe haar naam uit sprak liet haar ogen nog doffer worden. Een heel verhaal kwam uit Moonstripes bek. 'I-ik...' maar Moonstripe praatte door. Ze luisterde. En haar ogen werden met het woord doffer. Haar ogen waren pure bollen vol met pijn, haat, verdriet, angst, doods angst. Toen Moonstripe tegen haar begon te schreeuwen kromp ze automatisch in één als of Moonstripe haar zou klauwen. Ze kroop wat naar achteren. Haar blik zag er nu verdrietig en bang uit. Ze was zwak. Ze kon niet meer. Ze kon niet meer vol houden. Alles werd haar te veel. Ze wou weg. Ze zou vermoord worden. Darkfire's klauwen zouden haar keel open reten. Ze wist het. Het zou gebeuren. En er was maar één uit weg om daar bij weg te komen. En dat was zelfmoord. Dat was de enigste uit weg. Meerdere waren er niet. Moonstripe zakte door zijn poten en hij liet zijn kop hangen. “Niet jij.” Murmelde hij zachtjes. 'F-Fireheart weet het...' Fluisterde ze. 'Darkfire zou... Zou me net... Z...zo lang achter volgen... t...t...t...t...tot ik dood ben...' zei ze toonloos. Toen begon ze te lachen. Het was een pijnlijke lag. Een lag dat betekende dat niks nog erger kon. Dat betekende dat het einde dicht bij kwam. Dat het einde naderde. 'Hoor je dat? Hij gaat me dood maken! Hij gaat een einde aan mijn leven maken,' ze lachte, en tranen stroomde uit haar ogen. Ze ging staan en liep een rondje om Moonstripe heen. Ze liep wankelend, en toen viel ze weer neer en begon ze te huilen. Een pijnlijke kreet verliet haar keel. De tranen stroomde uit haar ogen. 'Hij mag mij niet doden... Dood mij! Jij moet mij doden! Nee, ik moet me zelf doden. Iedereen moet me doden, behalve Darkfire!' Huilde ze lachend.

Onderwerp: Re: Depressing'~, wo 18 apr 2012 - 19:15

Hij onderbrak haar zomaar, het kon hem voor het moment niets schelen. Ze mocht zeggen wat ze wou, doen wat ze wou, maar hij moest het kunnen zeggen tegen haar. Daarna mocht ze verwijten naar hem roepen, schreeuwen dat het niet anders meer kon vanuit haar gezichtpunt, maar voor het moment wou hij het niet geloven, moest ze blijven voor het moment. Hij werd eindelijk stil, en hoorde haar iets fluisteren. Zijn ogen gingen ongelovig open, en hij staarde haar aan. Ergens had hij het al die tijd al geweten, maar toen ze het zo openlijk zei bleef het pijn doen. Het stak hem meteen. Hij sloot zijn ogen, en probeerde een keer zijn leven zonder Brightpaws problemen voor te stellen, hij kreeg niets door, misschien omdat het onmogelijk feit was om te verbeelden. Maar het maakte allemaal niets uit wat hij dacht, de poes had het duidelijk opgegeven. Maar er was een punt dat hij niet liet gaan. Hij had haar nog niet opgegeven. Zou alles doen om haar te blijven houden, hoe egoïstisch en wreed hij ermee ook zou zijn. Hij wist eigenlijk niet wat hij zonder de gestreepte Bengaal zou moeten, ze kende hem door en door, elk moeilijk moment met haar gedeeld. En om dat dan te laten vallen, om anderen. Hij besefte dat hij gemeen was geweest, had het alleen maar uit zijn standpunt gezien, maar nooit uit dat van haar. En dan zeggen dat ze raar reageerde, het was allemaal fout geweest. Elk woord.
De tranen bevestigden het feit van zijn eerdere vermoedens. "Brightpaw." Probeerde hij eerst, maar ze bleef maar krankzinnig lachen en huilen tegelijk. "Hou op, je gaat niet dood okay? Dat laat ik niet toe. En Darkfire gaat je niet vermoorden. Je hebt je Clan, je hebt ons, mij. Ik laat je niet gaan, hoevaak je het ook nog gaat opgeven op elke mogelijke manier. En geen van ons gaan jouw vermoorden, je gaat niet dood. Darkfire's probleem zal snel worden opgelost, en dan is alles voorbij. Je moet je voor nu zorgen maken, maar niet opgeven Bright. Dat moet je me beloven." Hij keek haar verdrietig aan. "Als er nog iets is van vriendschap in jouw ogen voor mij, moet je me dat beloven."

Onderwerp: Re: Depressing'~, wo 18 apr 2012 - 19:45

Ze huilde ze lachte. Ze hoorde Moonstripes worden maar half. Ze kromp in een als of ze buik kramp had. "Hou op, je gaat niet dood okay? Dat laat ik niet toe. En Darkfire gaat je niet vermoorden. Je hebt je Clan, je hebt ons, mij. Ik laat je niet gaan, hoevaak je het ook nog gaat opgeven op elke mogelijke manier. En geen van ons gaan jouw vermoorden, je gaat niet dood. Darkfire's probleem zal snel worden opgelost, en dan is alles voorbij. Je moet je voor nu zorgen maken, maar niet opgeven Bright. Dat moet je me beloven." Zei Moonstripe. Brightpaw rolde zijn kant op en keek hem aan met depressieve ogen. 'Wie zegt dat ik de clan kan vertrouwen. Jou kan ik vertrouwen. Maar... Misschien staat bijna de hele clan wel achter... Darkfires smerige plannetjes. Ik ga dood! Ik ga dood! Ik ga dood! De halve clan gaat me vermoorden! Darkfire gaat de rest en mij vermoorden...' toen was ze stil. Voor een paar seconden ademde ze niet. Als of de een of andere spontane hard stil stand had gekregen. Maar dat was niet het geval. Ze begon weer te huilen. 'Oh Moonstripe. Help me, help me als je blieft... Ik wil niet dood,' zei ze. 'I-ik beloof dat ik geen zelfmoord pleeg... Maar ik kan niet beloven dat Darkfire me niet vermoord, of een aanhanger van hem, of meerdere aanhangers van hem,' fluisterde ze. Ze was weer wat rustiger. Maar ze was nog steeds depressief. Voorlopig was de krankzinnigheid even over.

Onderwerp: Re: Depressing'~,