I broke the glass

Twee kinderen, en zo doende ook twee uitjes. Hij zou niemand achterlaten hierin natuurlijk. Al had hij het gevoel dat zijn zoon iets minder meegaand zou zijn als zijn dochter hierin. Dus of ze werkelijk tot het uitje zouden komen was een andere vraag. Maar goed, zelfs al zou hij enkel boos doen tegen hem zouden ze misschien hierin nog vooruitgang kunnen boeken. In alle eerlijkheid vond hij het gewoon niks dat beiden kinderen op het moment tegen hem waren. Hij hielt zielsveel van ze en met het ene probleem uit de weg geruimd wilde hij deze ook graag oplossen. Hij wilde graag zijn gelukkige gezinnetje weer terug, en met name richting zijn kinderen hiermee. Ach, ze konden vast niet eeuwig boos blijven, dat hoopte hij immers. De kater schudde zijn pels uit en benaderde de nursery, waar zijn zoon bij nu ook ontwaakt zou moeten zijn. Verstandig genoeg hier zijn kop niet direct bij te duwen keek hij alsnog zacht naar de gestreepte jongen. "Brackenkit, kom met me mee, we gaan vandaag samen iets doen" En hierbij leidde hij de weg naar buiten. Dit was niet goedmaken voor de straf, deze was immers verdiend. Maar het was wel een soort middenweg vinden. Hij was de kwaadste immers ook niet.

Je kon zeggen wat je wilde maar hij had zeker kinderen met wat pit. Iets wat hij graag zag. Deze energie en deze passie zouden ze zeker tot goede warriors maken wanneer hier de tijd voor kwam. Maar tot die tijd zouden ze dit iets moeten laten bekrimpen. Want waar een scherpe tong ergens op zijn plek was, was hij iemand die respect en manieren in een hoog vaandel had. Arcticwolf was op kalme wijze vooruit gelopen en liet de zon zijn lichaam verwarmen. Zijn koud gekleurde ogen stonden op zijn zoon die hem achterna kwam als een boze schaduw. Zelfs wanneer hij begon te roepen pakte hij zichzelf erop dat hij enkel liefde voor dit joch voelde. En bij dit zicht wist hij ook te bevestigen dat alle acties van de avond voor de juiste redenen waren. Hij had het gedaan voor hun. “Brackenkit, let op je stemgebruik” Corrigeerde hij op een rustige wijze terwijl terugkeek. Hij was al flink gegroeid vergeleken met de kleine dreumessen die hij de eerste nacht tussen zijn poten had gekregen. Zijn hart sloeg nog warm bij de herinneringen hieraan. Als hij zichzelf toonde volwassen genoeg te zijn zou hij vast snel vooruitkomen in zijn apprenticeschap, daar twijfelde hij niet aan. “Het is oké als je boos op me bent, dat mag. Maar vertel me dan maar wat je voelt en waarom je boos bent, en wat ik kan doen om die boosheid minder te maken” Hij was als kind altijd volwassen aangesproken, en deze behandeling gunde hij zijn eigen jongen ook.

Het kleintje keek nog bozer, en zijn eigen blik bleef even onbewogen als dat deze hiervoor al was. Hij was privé, onleesbaar, soms zelfs koel te noemen. Al wilde hij voor zijn eigen kinderen dit koude uiterlijk wel eens laten zakken. Net genoeg zodat ze wisten hoeveel hij om ze gaf. Echter in situaties zoals deze verdiende ze deze luxe niet, dus kreeg ook zijn zoontje enkel wat de hele clan kreeg. Zodra hij zijn gedrag iets zou aanpassen, zouden ze op normale toon verder spreken. Meer geroep. Hm. En toen een poging tot een tik naar hem. Maar in tegenstelling tot het te laten gebeuren, reageerde hij snel terug. Zonder echt kracht te zetten raakte hij de poot terug, zodat de tik zou missen. “Brackenkit, zoon” Begon hij, zijn toon onverbiddelijk en lichtelijk streng. “Een clankat slaat nóóit naar zijn clangenoten, laat staan diens familie” Hij sprak ieder woord luid en duidelijk uit. “Ik begrijp dat je boos bent. Maar ik geloof dat je de deputy van Riverclan kan worden, daarvoor moet je echter wel de regels naleven. Jij hebt zelf ervoor gekozen te regels te breken, daardoor was het mijn plícht om dit aan de leader te vertellen.” Hoe eerder zijn zoon dit rebelse uit zich zou krijgen, des te beter zijn leven zou worden. “In deze maan wilde ik wat dingen een op een leren, zodat je een voorsprong had op je leeftijdsgenoten” Hij zwaaide zijn staart rond zijn poten. “Maar als je liever blijft roepen dan trainen, is dit jouw eigen keuze” En hierbij lag het balletje weer bij de jongen.