[Ardentheart] Twilight zone

Settleddust had gehoord van de verhalen, maar hij was er zelf nooit geweest. Skyclan was omgeploegd, platgegooid en helemaal vermaakt door iets waar nu tweebenen gebruik van maakten. Vreemd. Waarom zouden ze een afgebrand gebied willen hebben? Maar ze hadden het getransformeerd, Settleddust zag het toen hij er weer kwam. Hij trok zijn neus wat op. Het was onherkenbaar. Op zijn hoede begon hij door het gras te bewegen. Overal waren hekken opgedoemd, de sporen van tweebenen op elke vierkante centimeter. Maar één ding leek hetzelfde te zijn gebleven. Ze konden onmogelijk water verplaatsen, zo leek het maar weer. Het meertje, Starlake, was onaangedaan. Nou ja, onaangedaan. Het was bevuild met tweebeen rommel en Settleddust trok een verwarde blik. Waarom zouden ze dit doen? Er was geen touw aan vast te knopen, tweebenen en hun vreemde gebruiken. Maar deze plek was praktisch heilig, en ze hadden werkelijk geen respect. Wat was hun volgende zet? De moonstone vernietigen?

Het was zo raar, zo verkeerd, om hier nu te lopen en het verpest te zien door de twolegs. Natuurlijk was het geen mooi gezicht geweest toen het een zwartgeblakerd stuk land onder het as was, maar het was beter geweest as dit. Het voelde alsof de twolegs beetje voor beetje alles van hun afpikten. Eerst de konijnen, daarna clanleden en nu nog steeds en dan nu ook nog eens het oude Skyclan territorium. Hij had er genoeg avonturen beleefd en hij had er ook altijd het gevoel gehad dat de geesten van Skyclan hier nog ronddwalden. Zeker met het koudere, donkerdere weer, wanneer alle bomen op schimmen hadden geleken en de wind ook leek te fluisteren. Dat miste hij nu gek genoeg wel een beetje. Hij had wel gehoord dat het starlake niet was weggehaald en ergens was hij nieuwsgierig wat ze er dan wel mee hadden gedaan. Dat werd al snel duidelijk; het verpest en vervuild zoals alleen twolegs dat konden. Rommel dreef in het water en een gek, houten bouwsel wat een beetje op de twoleg brug leek stopte een stukje verderop in het water. Toch was het er nu rustig. Misschien omdat het weer tegen viel. Maar, tot zijn verassing, stond er een bekend gezicht aan de oever van het meer. “Settleddust!” riep hij dan ook vriendelijk uit naar de kater toe.

Settleddust werd uit zijn gedachten gehaald toen een bekende stem zijn naam riep. Hij keek op vanuit het water en voor hem zag hij Ardentheart staan. Nou ja, voor hem, aan de andere oever. Hij lachte even en zijn snorharen trilden. ‘Hey, Ardentheart,’ miauwde hij oprecht vrolijk. Het was fijn om weer eens een vriendelijk, ongecompliceerd gezicht te zien. Maar juist op het moment dat hij wilde vragen hoe het met de kater ging, zag hij in zijn ooghoeken iets erg verontrustend. Hij nekharen kwamen overeind en zijn blik ging de richting waar hij meende een witte schim gezien te hebben. Oh nee, niet weer. Zijn wat geschrokken blik ging naar de grote kater aan de overkant van het meer. ‘Waarom... waarom gebeuren deze dingen als jij in de buurt bent?’ vroeg hij, ergens geïrriteerd, ergens met een ondertoon van een beetje humor. Settleddust vond een grapje zo nu en dan leuk, maar dit werd gewoon irritant.. en griezelig. Zijn blik ging weer naar de plek van de schim. Hij werd toch niet gek? Ardentheart moest dat ook gezien hebben.

Settleddust groette hem vrolijk terug en een brede glimlach verscheen op zijn eigen gezicht. Het was goed om de kater weer eens te zien, maar veel verder als elkaar gedag zeggen kwamen ze niet. Het weer was al niet het allerbeste rond deze tijd van het jaar, waardoor de lucht al donker was geweest. Dus toen er opeens een witte schim voorbij schoot, schrokken beide katers op. Het leek wel alsof hun avonturen vol met geesten nog steeds niet klaar waren hier, zelfs nu te twolegs het over hadden genomen, plat gewalst en overheen gebouwd hadden. Settleddust leek er ook niet geweldig blij mee te zijn, want hij vroeg hem waarom deze dingen altijd bij hem gebeurden. Een korte, altbeit ook wat nerveuze, lach kon er wel uit komen bij de gestreepte Thunderclanner. "In mijn ogen gebeurt het juist als jij in de buurt bent," Vertelde hij met een lichte ondertoon van humor. Toch, het zien van de schim had hem niet ongerept gelaten. Ardentheart voelde zich er een beetje onbehaagelijk door.

Het was ironisch of toeval, maar ze waren ongeveer op dezelfde plek waar het vorige keer gebeurde. Geesten, schimmen, of gewoon een wit stuk materiaal van de tweebenen, hij wist niet wat het was. Of was het nog wel toeval? Hij keek toch nog wat van links en rechts, maar het gevaar scheen geweken te zijn. Als het gevaar was. En als het een teken van Starclan was, dan ging het letterlijk over zijn hoofd heen. Hij keek de Thunderclanner weer aan, die hem beschuldigde van dezelfde "misdaad". Settleddust lachte kort. ‘Ik zweer bij StarClan, ik doe het niet,’ miauwde hij hartelijk. Hij keek nog een keer over zijn schouder, waarna hij om het stille water heen begon te lopen, langs de kant, over ruige rotsformaties. ‘Hoe is het ermee?’ miauwde hij terwijl hij dichterbij kwam. Want zeg nou zelf, hij had geen zin om steeds helemaal over het water heen te schreeuwen. Plus, de kleine kans dat hier echt een geest was, dan zouden ze elkaar rugdekking kunnen geven.

Settleddust zwoor dat hij al die gekke, soms wat akelige dingen niet liet gebeuren, maar Ardentheart kon ook wel horen dat hij wist dat hij het net niet serieus bedoeld hard. Voor ze hun gesprek echter konden vorderen, kwam Settleddust langs de waterrand zijn kant op. Een klein glimlachje was aanwezig op het gezicht van Ardentheart toen de andere kater dichtbij genoeg was om het duidelijk te zien, maar die viel bij de vraag die hem niet veel later werd gesteld. Hoe ging het met hem, tja dat was tegelijkertijd heel simpel en heel ingewikkeld. “Niet heel geweldig, maar het lukt wel,” Probeerde hij te vertellen met een soort van dappere glimlach, maar hij faalde waarschijnlijk. Het voelde allemaal maar halfhartig in ieder geval. Hij hoopte alleen maar dat Settleddust niet al te veel zou gaan doorvragen.

Settleddust moest even opletten waar hij zijn poten neerzette, dus hij kon even het gezicht van de ander bestuderen. Toen hij dichtbij genoeg kwam, kon hij alleen een lachje zien, waarna woorden lieten doorschemeren dat het eigenlijk gewoon helemaal niet goed met hem ging. Settleddust kantelde zijn kop. Hij was gewend om te liegen hoe het ging en hij was er zo langzamerhand goed in geworden. De façade die hij zichzelf steeds voorhield begon zo langzamerhand een karakter te worden van wat hij niet was. Iemand die zich groothield, omdat hij geen andere mogelijkheid had. ‘Mag ik vragen waarom, als ik zo brutaal mag zijn?’ vroeg hij toen aan de kater. Hij beschouwde hem niet zozeer als een vriend, maar het was ook geen vreemde meer. Hij kneep zijn ogen iets samen terwijl hij hem onderzoekend aankeek. Hij loog in elk geval nog net niet, dat deed hij vast niet bij iedereen.

Het was logisch, dat als je gewoon voluit zei dat het niet heel geweldig ging, iemand wilde weten hoe dat kwam. En opzich vond Ardentheart het ook niet heel erg om daarop antwoord te geven. Hij kon immers sommige dingen omzeilen. Zoals het feit van de oorsprong van sommige zaken. “Ruzie met iemand die ik als een vriend beschouwde,” Reageerde hij wat stilletjes. Kijk, dat die ruzie voorstemde uit het feit dat Coalnose Thornstar en Eveningglow had verteld over een paar half-clan kittens waarvan hij de vader was, dat hoefde Settleddust niet te weten. Het was niet liegen, persé. Daarbij moest hij dan ook van geluk spreken, want liegen daar was hij belachelijk slecht in. Van nature was hij dan ook gewoon altijd heel eerlijk geweest, en naarmate het leven ingewikkelder was geworden, was dat ook ingewikkelder geworden. Misschien dat Settleddust alsnog kon zien dat hij wat achterhield, maar dan zou het ook niet uit de mate zijn dat hij dat niet aan hem wilde vertellen. Ze waren vriendelijke kennissen van elkaar, maar ze zaten in andere clans en hij vertrouwde zijn goede vrienden, uit zijn eigen clan amper met bepaalde dingen. Sommige dingen had hij ook niet eens aan zijn familie verteld. Het was dan ook niet buiten zijn recht om die tot zichzelf te houden.

Ardentheart sprak rechtop waar het op stond. Ruzie met een vriend, of een ex-vriend. Iemand die hij als een vriend beschouwde, dus dat duidde erop dat ze geen vrienden meer waren. Settleddust zou kunnen gissen wat er was gebeurd, maar zijn woordkeuze deed hem denken aan verraad. Maar hij hoefde niet meer te vertellen, maar Settleddust had een beetje een frons op zijn snoet. ‘Hm,’ bromde hij instemmend. Hij had ook wel eens ruzie gehad met een vriend, lang geleden toen hij apprentice was. Oh wat hypocriet hij nu was als hij daarop terug dacht. Maar ook hun vriendschap was verwaterd, dat was hoe het ging. ‘Maar.. als het een vriend was, dan moeten jullie er toch over uit kunnen komen?’ miauwde hij vriendelijk. Zijn groene ogen keken naar zijn kennis, vriend, hoe je het ook maar wilde noemen. Hij was nu ook ouder, wijzer. Hij geloofde dat hij alles bijvoorbeeld met Inkspots kon bespreken. Hun vriendschap was apart, maar het was sterk.

De uitdrukking van Settledust veranderde in die van een frons. De woorden die daarna uit zijn mond kwamen had de jongere warrior niet helemaal verwacht; dat ze er samen wel uit moesten komen als ze ooit vrienden waren geweest. Tja, misschien was dat zo geweest, als Coalnose uberhaupt zou kunnen toegeven dat ze wat fout had gedaan. Maar nee ze bleef alleen haar eigen standpunt verdedigen en een verantwoordelijk op hem te duwen waar hij helemaal niets mee te maken had. “Het probleem is dat ik er haar in de eerste instantie helemaal niet mee had willen vertrouwen en ze nu doet alsof ze niets fout heeft gedaan,” vertelde hij met een zucht. Misschien gaf hij hier nu te veel bloot, maar inzicht van iemand anders, iemand die niet uit zijn clan kwam en de zwarte kattin niet kende, dat kon misschien verfrissend werken. Het was niet alsof hij geen andere vrienden had waarmee hij een stuk closer was, maar hij wilde gewoon niet constant boos worden iedere keer als hij Coalnose zag. Het was eerlijk gezegd nogal vermoeiend.