I'm A Mousebrain

Dit was één van de eerste keren dat Steelpaw lekker uit kon slapen zonder dat Flintspark aan zijn den stond om hem mee te nemen op training. Hij wist dat trainen om warrior te worden hard werk was, maar hij had niet gedacht dat het zó zwaar zou zijn. Hij genoot van de slaap die hij kreeg en was nog een beetje in aan het dommelen toen een pijnscheut door zijn staart ging. Hij slaakte een klein kreetje en tilde zijn kopje wat op, waar hij fronsend toe keek hoe een apprentice naar buiten schoot. Eh… Hij had niet veel tijd om na te denken, want dezelfde apprentice schoot weer hun den binnen en liet een mollige muis voor Steelpaw’s poten vallen. De apprentice begon te lachen en kwam wat overeind, de pijn in zijn staart alweer vergeten zijnde. “Relax, Smokepaw,” sprak hij op goedmoedige toon. “Het was maar een ongelukje, toch?” Hij knikte naar de muis voor zijn poten. “Zullen we deze samen delen?”

Smokepaw gaf een bevestigend antwoord en Steelpaw schoof de prooi naar de kater toe zodat hij de eerste hap kon nemen. Het leek erop dat de kater weer wat gekalmeerd was en daar was Steelpaw blij mee. Hij zou het niet bepaald aangenaam vinden als Smokepaw met een onrustig gevoel in zijn buurt rond zou lopen enkel en alleen omdat hij een klein foutje had gemaakt. Een ongelukje kon iedereen gebeuren, niet dan? Steelpaw richtte zijn blik naar de apprentice toen deze aan hem vroeg wat hij van zijn mentor vond en wie zijn mentor ook alweer was. “Mijn mentor is Flintspark,” antwoordde Steelpaw op een vrolijke toon. “En hij kan soms wel streng zijn, maar eigenlijk vind ik hem best aardig. Hij heeft me door het territorium geleid en hij antwoordde op al mijn vragen!” Steelpaw keek Smokepaw opgewekt aan. “En hoe vind jij jouw mentor?” Hij dacht kort na. “Ik denk dat je mij ook even moet zeggen wie dat ook alweer is, want ik heb duidelijk niet opgelet,” lachte hij opgewekt. Hij was te veel bezig geweest met zijn eigen ceremonie, maar dat was misschien wel een goed ding, want dan konden ze nu uitgebreid bij praten.

Oh ja. Nightgrackle. Nu dat Smokepaw het zei, kon hij zich inderdaad herinneren dat de witte kater tijdens de ceremonie naar Smokepaw was gegaan om hem te begroeten. Smokepaw legde uit hoe Nightgrackle was en Steelpaw luisterde geïnteresseerd. “Dat klinkt alsof Stagtine geen slechte keuze voor je heeft gemaakt. Wat goed om te horen,” snorde Steelpaw opgewekt nadat Smokepaw had uitgelegd hoe zijn mentor was. Over het antwoord op de volgende vraag van Smokepaw hoefde hij niet al te lang na te denken. “Mijn moeder,” antwoordde hij dan ook op een simpele toon. “Zij heeft mij opgevoed en ik kan nu ook nog steeds bij haar terecht als ik me niet goed in mijn vel voel. Als ik voor iemand veel bewondering heb, dan is het voor haar wel.” Hij dacht kort na. “En voor Stagtine heb ik veel bewondering omdat hij Sunningrocks voor ons heeft teruggehaald. Al denk ik wel dat ik zou durven vechten als het tot een oorlog was gekomen met RiverClan, hoor!” zei hij op een stoere toon en er verscheen een vastberaden blik in zijn ogen. Als hij zijn Clan ermee kon verdedigen, dan deed hij dat maar wat graag!

Het leek erop dat ze ongeveer wel dezelfde meningen deelden, al besteedde Steelpaw daar niet veel aandacht aan. Hij vond het belangrijk om een andere gewoon in zijn waarde te laten, wat wilde zeggen dat hij Smokepaw’s mening ook wel gerespecteerd had als hij Stagtine een totale loser had gevonden of als hij het niet goed kon vinden met zijn moeder. Dat had immers geen betrekking op hoe hij omging met Steelpaw en dus zag de kater ook geen reden om er iets op tegen te hebben. Zijn blik gleed licht verrast naar de kater toen deze een nieuwe vraag aan hem stelde, maar, eerlijk als hij was, gaf hij daar gewoon antwoord op. “Ja,” gaf hij toe. “Mij is altijd geleerd door mijn moeder dat ik anderen niet moet beoordelen op hoe ze er uit zien en het is altijd interessant om meer over andere Clans te weten te komen.” Hij besloot maar even achterwege te laten dat hij zelfs iemand van BloodClan had ontmoet en dat zij wel oké leek te zijn. Hij moest eerst op een betere level komen met Smokepaw voordat hij dat zomaar zou verklappen. “En jij?” vroeg hij. “Hoe sta jij daar tegenover?”

In eerste instantie leek het erop dat Smokepaw en hij er wel hetzelfde over dachten, maar naarmate het gesprek vorderde, vroeg Steelpaw zich af of de kater echt katten wilde ontmoeten om er bevriend mee te raken of dat hij gewoon iemand wilde hebben om mee te vechten. Of misschien kwam dat maar gewoon zo over voor Steelpaw omdat Smokepaw die vraag stelde. “Nee,” zei hij en hij haalde zijn schouders op. “Ik zie ook niet in waarom ik dat zou doen. Als onze Clan ruzie heeft met een andere Clan misschien, maar ik maak eigenlijk liever vriendjes dan dat ik met ze ga vechten.” Vijandigheid zou niet snel langs zijn kant af komen. “Ik denk dat ik het trouwens ook niet zou winnen,” grinnikte hij. “Ik heb nog geen vechttraining gehad.” Hij zou echt wel een flater slaan als hij een apprentice zou uitdagen en hij kon er dan niks van. Dat was natuurlijk ook nog wel even een dingetje.