That what doesn't fade

Een eerste laagje sneeuw was gevallen, en wanneer dat gebeurde vertrok Coppertusk vaak naar de Tallpines. Hoewel zijn vacht dik en bestemd tegen de winter was, verachtte hij de koudere seizoenen. Zo lang als hij kon bleef hij genieten van zijn uurtjes in de zon. Het was dan ook afgrijselijk sentimenteel, maar als het begon te sneeuwen dan ging hij altijd even naar de Tallpines. Niet dat dit ritueel ooit toe zou geven of wat dan ook, maar hier bleven de bomen altijd groen. Hier kon hij soms net doen alsof de sneeuw juist aan het smelten was, en de bomen weer groen werden. De kater snoof nors en schudde de vlokken van zich af, natuurlijk was dat stom. Maar hij was wel bij de Tallpines, en tot zijn genoegen zag hij daar de strakke aftekeningen van een maar al te bekende kater. Niemand anders was aanwezig, alleen zij twee... "Stagtine," hij begroette hem met een knik.

&Stagtine

Hun ademhaling kwam in wolkjes naar buiten, terwijl ze daar zo tegenover elkaar stonden. Hij wist niet precies waarom hij zich betrapt voelde door zijn woorden, en deed zijn best dat te verbergen. "Hm, gewoon aan het wandelen,"mompelde hij binnensmonds, amper hoorbaar. Ja, hij was gewoon aan het wandelen, heus. Niet dat het hem deerde dat hij hier Stagtine tegen kwam, noch dat ze alleen waren... Noch dat de ander alleen zo benadrukte. Hij keek zijn leader aan terwijl hij sprak. Ja, leader, zoals het hoorde. Zoals hij het voor zich zag. De woorden van Stagstin lieten hem me zijn ogen knipperen, maar het was toen de kater zich uitrekte en diens spieren zichtbaar onder zijn dunne pels rolden dat hij weg moest kijken. Zijn adem plots warmer dan eerst. "Wat stel je voor, Stagtine?" hij stapte iets dichterbij.

Hij was nog jong. Wanneer de winterzon zo op zijn vacht scheen werd dat hem nogmaals benadrukt, zijn glanzende pels was getekend met vlekken, niet met littekens. Toch, toen de kater zijn ogen ophief naar die van zijn vriend zag hij geen jeugd in diens ogen. Er was een reden dat Stagtine daar stond op de leadersrock, en hijzelf niet. Met iedere dag die verstreek begreep hij dat beter. Hij was de pilaar die alles overeind hield, Stagtine degene die hen naar overwinning bracht. Hun twee zij aan zij, zoals het hoorde te zijn. "Hm?" bromde hij met zijn diepe stem, een frons op zijn gelaat. "Weg? Nu?" Maar Stagstine zijn verhaal was nog niet klaar, Thornstar was nog altijd niet in het kamp en de sunningrocks niet van hen. Wilde hij dat allemaal weggooien? "Thunderclan heeft een leader nodig, heeft jou nodig," maar zijn woorden echoden in zijn hoofd. Zou hij volgen? Zowel een leven zonder zijn familie als zonder zijn maat klonken onverdraaglijk. Hij rechtte zijn rug en slikte. "...Ik ren waar jij rent, Stag," besloot hij.

Oh? Nou, waarom zat hij dan weer zo slap te lullen. Coppertusk sloeg met zijn staart en keek de andere kant uit. Hij wilde niet dat Stagtine door had dat hij hem kort had geloofd, en nog korter bereid was geweest om daadwerkelijk mee te gaan. De gedachte aan zijn siblings lag zwaar in zijn achterhoofd. Nee, alles moest op z'n pootjes terecht komen. Alles zou gaan zoals het moest gaan, en dan hoefde hij zich nergens zorgen om te maken met Stagtar als leader. Bij de woorden van zijn vriend keek hij omhoog, zag de donkere wolken hangen en snoof. "Precies, we zijn geen riverclan vetkleppen," stomme visbeesten. "Maar we redden het, Thunderclan is sterk en onbuigzaam," hij keek de ander aan in diens mooie ogen. "Sterk onder jou,"